Akala ni Raegan ay guni-guni lang niya iyon, ngunit pagkatapos nun ay narinig niya ang mga yabag ni Ava na papalapit sa kanya. Dahan-dahan siyang lumingon at nakita niya si Ava na halos nasa harapan na niya.Tintigan ni Ava ang mga mata ni Raegan. Mukhang nawala siya sa kanyang sarili sa sandaling iyon. Mukhang gustong marinig ni Raegan kung ano ang gustong sabihin ni Ava. Paulit-ulit na umihip ang malamig na hangin sa kanilang mga mukha, ngunit mukhang hindi nila ito nararamdaman. Sa ilalim ng mabituing kalangitan sa gabi, sa wakas ay niluwagan ni Ava ang kanyang mahigpit na nakakuyom na mga kamay makalipas ang ilang sandali.“Salamat.”Sinabi ni Ava ang mga salitang yun. Ang umaasang tingin sa mga mata ni Raegan ay dahan-dahang nawala. Pagkatapos, muling nagningning ang kanyang mga mata. "Malamig sa labas. Bumalik ka na."Sumagot si Raegan ng nakangiti. Napatulala si Ava kay Raegan ng dalawang segundo bago lumingon at naglakad papunta sa entrance ng ospital. Nanatili si
Medyo nataranta si Naya nang marinig niyang binanggit ni Madeline ang pulis, pero nagkunwari siyang kalmado. "Ano ang ibig mong sabihin, Mrs. Whitman?"“Ang ibig kong sabihin…” Bago pa man matapos ni Madeline ang kanyang sasabihin, tumunog ang cellphone ni Naya. tinignan niya ang caller ID at sumimangot. Pagkatapos, pinatay niya ang tawag at binulong, “Bakit ba ang dami naman mga harassment call ngayon? Nakakairita na.” Pagkatapos niyang magreklamo, hindi na niya pinagpatuloy na pansinin si Madeline. Tinulak niya pabukas ang pinto ng hospital ward.Medyo nakatulog si Naya nang bigla siyang nagising dahil sa tunog ng pagbukas ng pinto. Nang minulat niya ang antok niyang mga mata at nakita na pumasok sa loob si Naya, kaagad siyang bumangon at tumayo. “Bakit nandito ka pa?” “Ava,” pumasok si Madeline at tinawag si Ava. Isang maliit na ngiti ang sumilay sa mapagbantay na mukha ni Ava. "Maddie, nandito ka na pala."“Oo, dinalhan kita ng almusal. Ako mismo ang nagluto. Kumain k
Nagulantang si Naya ng mga ilang segundo. Pagkatapos, lumingon siya upang tingnan ang mga pulis, habang kumakabog ng malakas ang kanyang dibdib. Sinundan din ni Madeline ang pinanggagalingan ng tunog at nagawa niyang mahulaan kung ano ang nangyayari. Subalit, walang pakialam si Ava kay Naya. Ang kanyang mga mata at isipan ay nakatuon lang kay Daniel. Kahit na labis na kinakabahan si Naya, alam niya na hindi niya kailangan na mataranta. “Ako si Naya Mendez.” Lumapit si Naya, at nagpanggap na may malinis na konsensya. “May maitutulong ba ako sa inyo?” “Nahanap na namin ang taong sumira sa kotse ni Miss Long nung araw na na iyon. Ang kabilang partido ay isang gangster na walang ginagawa. Ang sinabi niya ay kapareho ng binigay na salaysay ni Chlor Tawney,” sabi ng mga pulis. Pagkatapos niyang sabihin iyon, sabay na nagbago ang mga ekspresyon nila Madeline at Ava.. Nahanap na nila ang lalake na nangialam sa kotse? Nataranta si Naya, ngunit nagpanggap siyang mahinahon habang si
Malungkot na bumalik si Ava sa tabi ni Daniel. Nag-aalala si Madeline na baka mag-aksaya si Ava ng oras sa pag-iisip sa mga hindi malulutas na problema, kaya naman nagdesisyon siya na manatili sa tabi ni Ava. Kasabay nito, nagpadala din siya ng mensahe kay Jeremy. Natanggap ni Jeremy ang mensahe mula kay Madeline pagkatapos lang niyang ihatid ang kanilang anak na lalake sa eskwelahan. Pagkatapos niyang tignan ito, kaagad niyang tinawagan ang ilang kinauukulan upang hanapin kung ano ang nangyari. Pagkatapos niyang malaman ang tungkol sa sitwasyon, kaagad niyang sinagot ang mensahe ni Madeline. Nang makita niya ang sagot ni Jeremy, may malaking hula si Madeline sa kanyang puso. Sa may kotse ng mga pulis. Itinago ni Naya ang kanyang pagkataranta sa kanyang puso at nanatiling mahinahon. Gusto niya sana talagang malaman kung anong tulong ang gusto ng mga pulis sa kanya. Subalit, natatakot siya na baka kapag nagtanong pa siya, baka magsuspetya ang mga pulis. Kaya naman, nanahi
Pagkatapos magmaneho papunta roon, medyo nag-aalangan si Naya habang nakaupo siya sa loob ng kotse. Gayumpaman, dahil nandito na siya, paano pa siya aatras sa oras na ito? Kung kaya't kailangan na niyang umalis. Pagkatapos itong pag-isipan ni Naya, bumaba siya ng kotse at diretsong naglakad papunta sa isa sa mga parking space. Sa araw na iyon, hindi niya inisip na kinuhanan siya ng larawan ng kahit na sino o ng bidyo ng kahit na anong surveillance camera. Gayunpaman, hindi na siya sigurado. Iyon ay dahil nilapitan siya ng pulis para magtanong. Ang dahilan siguro kung bakit ginawa ito ng pulis ay malamang may nakuha silang ebidensya. Nang maisip niya ito, naging kakaiba ang tibok ng puso ni Naya. Hindi siya makakatakas dito, kaya kailangan niyang bumalik sa pinangyarihan ng krimen para tignan kung mayroon pang ebidensyang natitira na maaaring magamit laban sa kanya. Gayunpaman, biglang huminto ang mga hakbang ni Naya. Mula sa malayo, para bang may nakita siyang isang pamil
"Mapagkakatiwalaan yun." Sigurado si Jeremy. "Walang ginawang kahit na ano ang lalaking pumasok sa kotse ni Ava. Pagkatapos niyang bumalik, pinakita niya sa mga kaibigan niya na nakakuha siya ng pera pagkatapos niyang pumasok sa kotse at magpanggap. Sa gabing iyon, ginamit niya ang pera para pumunta sa bar at magsaya. Ginastos niya ang lahat ng pera sa isang gabi."Kung ganun, hindi siya nagsinungaling at nagsagawa pang polygraph test ang pulis sa kanya. Pumasa siya sa test. Mukhang ibang tao nga ang gumalaw sa kotse ni Ava. Tinaas ni Madeline ang bagay na napulot niya. "Malamang ang taong yun ang nakaiwan ng bagay na to." "Ganun din ang nasa isip ko." Sumang-ayon si Jeremy. Tinaas niya ang mga mata niya at tumingin sa paligid. "Sa kasamaang palad, isa tong blind spot para sa mga surveillance camera. At nag-imbestiga na nang maigi ang mga pulis sa abot nang makakaya nila. Linnie, bumalik na tayo." Gumaan ang loob ni Naya sa mga sinabi ni Jeremy. Makabubuti sa kanya ang kawalan
Kumirot ang puso ni Raegan. Hindi siya masyadong nag-isip bago siya dumiretso sa tabi ni Ava at umupo. "Ava," malambing na tinawag ni Raegan ang pangalan ni Ava habang nag-abot ng tisyu. Tinignan ni Ava ang tisyu nang may luhaang mga mata. Hindi siya nagsalita at tahimik na kinuha ang tisyu. Mabilis niyang pinunasan ang luha sa mukha niya at nagpatuloy na kumain. Sinubukan niyang magpanggap na walang pakialam, pero patuloy na tumulo ang mga luha niya. Kumirot ang puso ni Raegan nang makita niya ito. "Ava, gusto mo bang…" "Pwede ka bang lumabas muna?" Sa wakas ay nagsalita si Ava, pero lumamig ang puso ni Raegan sa mga salita niya. Gayunpaman, hindi siya tatanggi sa pakiusap ni Ava. "Sa labas lang ako. Pwede mo kong tawagin kung may kailangan ka." Tumalikod si Raegan pagkatapos sabihin ito. Nang sinasara niya ang pinto, hindi mapigilan ni Raegan na silipin nang ilang beses si Ava. Pagkatapos makita ni Ava si Raegan na lumabas, bumuhos ang mga luha mula sa kanyang mga
Si Ava, na umiiyak habang kumakain, ay kaagad na binaba ang kanyang pagkain nang marinig niya ang ingay. Pinunasan niya ang mga luha niya. Kahit na mabilis kumilos si Ava, nakita pa rin siya ni Naya na nagpupunas ng luha. Tumawa si Naya at ngumisi. "Tanging ikaw lang at ang nanay mo ang gagamit ng ganitong paraan para masarili mo si Dan." Pinakalma ni Ava ang mga emosyon niya at tinignan si Naya. Wala siyang balak na makipagtalo kay Naya. At saka makatuwiran na gustong makita ng nanay ni Daniel si Daniel, kaya inisip ni Ava na lumabas muna para umiwas sa gulo. Gayunpaman, nang tatalikod pa lang si Ava, narinig niya ang namumuhing sinabi ni Naya mula sa likuran. "Mrs. Graham, tignan mo. Hindi naman gumigising si Dan hindi kagaya ng sinabi ng doktor kanina. Sumunod lang ang doktor sa utos ng iba at sinadyang sabihin iyon para mag-isang manatili ang taong yun sa tabi ni Dan." Narinig ito ng nanay ni Daniel at tinignan ang hapo at maputlang mukha ni Daniel. Sa gilid ng kanyang