Naalala niyang tinawag siya nito noon sa ganitong paraan, pero bago pa siya umalis nang walang paalam noon. Bago yun, talagang naging mabait sa kanya si Carter. “Wag kang mag-alala Shirley. Kahit anong mangyari sa’yo, habang buhay kitang aalagaan.”Marahang nangako si Carter. Hindi makapaniwala si Shirley sa narinig niya. Naramdaman pa niyang lumalaktaw ng tibok ang puso niya, at muling tumulo ang luha sa mga mata niya. Si Carter, nang mapansin ang luha sa sulok ng mga mata ni Shirley, ay napahinto habang mukhang masaya at nagulat. “Shirley, gising ka? Gising ka ba?”Ayaw nang ipapatuloy pa ni Shirley ang pagpapanggap. Dahan-dahan niyang dinilat ang basa at mapula niyang mata nang kalmado at nakita ang isang nagagalak na Carter. “Di ko kailangan ang pag-aalaga mo, at hindi ako babalik ng St. Piaf kasama mo. Gusto kong mamatay sa Glendale, mamatay sa pinagmulan ko. Gusto kong mailibing kasama ng mga magulang ko at ng kapatid ko. Si Shirley, habang determinado, ay inilay
Nang paalis na ng bahay si Madeline at Jeremy, nakatanggap ng tawag si Jeremy mula sa isang di-kilalang numero. Sinabi ng babae mula sa kabiang linya na isa siyang nurse mula sa isang ospital. Pagkatapos pakinggan ang sinabi ng nurse mula sa kabilang linya, sinabi ito ni Jeremy kay Madeline at napagpasyahang dumalaw sa ospital. Nasa kama si Shirley habang nakatitig sa orasan sa harapan niya habang lumilipas ang bawat segundo. Sa gitna ng kanyang pagkabahala, bumukas na ang pinto. Akala niya dumating na si Madeline at Jeremy, ngunit ang nagbukas ng pinto at pumasok ay si Carter. Nakita ni Carter ang umaasang tingin sa mga mata ni Shirley ay naging pagkadismaya sa isang iglap. “Sinong inaasahan mo?” Si Carter, nang mapansing nakakapagtaka ito, ay nagtanong at tumingin sa pinto. Hindi nagsalita si Shirley. Habang hindi pinapansin si Carter, pumikit siya at humiga ulit. Nang makita ang pagiging masungit ni Shirley, lumapit si Carter sa tabi ng kama. “Malapit na kitang ibali
Sinabi niya kamag-anak niya si Jeremy at Madeline. Umasa siyang pupunta ang mga ito para sunduin siya, ngunit umaasa ang pala siyang gagawin nila ito para sa kanya. Labis niyang sinaktan ang mga ito. Bakit siya tutulungan ng mga ito? Habang nagigipit si Shirley, lumitaw si Jeremy at Madeline sa harapan niya. Tumingin si Shirley sa palapit na mag-asawa, at nakaramdam siya ng isang hindi maipaliwanag na damdamin sa kanyang puso. “Akala ko di kayo pupunta.” Napuno ng pasasalamat at pagsisisi ang mga mata ni Shirley. “Tama na ang usapang ito. Bakit mo kami tinawag?” Diretsong tanong ni Madeline. “Ibabalik ako ni Carter sa St. Piaf sa loob ng isang oras. Ayaw ko nang magkaroon pa ng ugnayan sa kanya, kaya umaasa akong mailalayo niyo ako dito.”Nagmamakaawang tumingin si Shirley kay Madeline. “Wala na akong kahit sino sa mundong ito, at wala akong kaibigan. Alam ko rin na hindi kaibigan ang tingin niyo sa akin, pero umaasa lang ako. Pakiusap tulungan niyo ako ngayon lang, para
Ilalayo na ni Madeline at Jeremy si Shirley nang biglang pumasok ng pinto si Camille para pigilan sila. Alam ni Madeline na si Camille ay isang makatwirang tao, kaya lumapit siya at magalang na ngumiti kay Camille. “Madam Gray, isa kang makatwirang tao. Umaasa ako na igagalang mo ang desisyon ni Shirley. Ayw niyang bumalik ng St. Piaf kasama mo.”Nang marinig ni Camille ang sinabi ni Madeline, tumango siya nang maunawain. “Wag kang mag-alala Mrs. Whitman. Di ako nandito para pigilan ka. Nandito lang ako para magtanong kay Ms. Brown.”Ms. Brown. Si Shirley, habang nakahiga sa stretcher, ay sari-sari ang naramdaman nang marinig niya kung paano siya tinawag ni Camille. Hindi pa siya tinawag nang ganito ni Camille. Ang ganitong pagtawag sa kanya ay naglayo sa kanilang dalawa at parang hindi sila magkakilala. Naglalakbay pa ang isipan ni Shirley nang marinig niyang magtanong si Camille, “Ms. Brown, talaga bang sigurado ka nang ayaw mong bumalik ng St. Piaf kasama namin? Sigu
”Kung sa’yo talaga, babalik ito sa’yo kalaunan. Kung hindi, walang kwentang pilitin pa ito.”Kaagad na naalis ng pahayag ni Camille ang liwanag sa mata ni Carter. “Hayaan mo na siya. Umuwi na rin tayo.”Pagkatapos marinig ang sinabi ni Camille, tumingin siya sa direksyon kung saan umalis si Shirley habang unti-unting nawawalan ng pokus ang mga mata niya. … Ayon sa hiling ni Shirley, dinala ni Madeline at Jeremy si Shirley pabalik sa kung saan nakatira dati si Adam. Ito ang bahay na iniwan ng mga magulang nila para sa kanila. Pagpasok ng bahay, inilapag nila si Shirley sa kwartong dati niyang ginamit. Noon, tatlong tao lamang ang nakatira sa bahay na ito, kaya ito ay hindi naging isang masiglang lugar. Ngunit kumpara noon, parang sobrang lamig at lungkot na ng bahay na ito para kay Shirley. Inisip ni Madeline na si Shirley, sa kasalukuyan niyang kalagayan ay dapat may nag-aalaga sa kanya, ngunit tinanggihan ni Shirley ang kabutihang-loob ni Madeline. Ayaw niyang may
Pagkatapos itabi ang unan, napansin ni Carter na isa itong kwaderno. Walang-dudang ito ang kwadeno ni Shirley; nakikilala niya ang sulat-kamay nito sa isang sulyap lang. Binuksan ito ni Carter para tingnan ito nang mapagtanto niyang maaaring ito ang diary ni Shirley. Ngunit ipinakita ng laman nito kung paano niya sinimulang gawin ang anti-toxoid test reagent para sa AXT69. Tinala niya ang datos ng eksperimento niya araw-araw. Mula rito, masasabi niyang pinaghirapan ni Shirley ang paggawa ng anti-toxoid test reagent. Tinatala niya ang bawat maliit na detalye nang maigi para makuha niya ang perpektong datos. Matiyagang binasa ni Carter ang bawat pahina. Nang marating niya ang huling pahina, iyon na ang araw na nakumpleto na ang anti-toxoid test reagent para sa AXT69… Nakita ni Carter na sinulatan ni Shirley ang ibaba ng datos. Pagkatapos mabasa ang mga salitang iyon, namula ang mata niya at kaagad na humigpit ang pagkakahawak niya sa kwaderno at isang madilim at nagbabagang p
Hirap na tinaas ni Shirley ang kanyang kamay at kinuha ang nail clipper na nasa ibabaw ng nightstand. 'Addy, mom dad, Cathy, at anak ko, pagsisisihan ko na ang mga kasalanan ko. Hintayin niyo ko…' Naisip ito ni Shirley sa kanyang puso at nilagay ang nail clipper sa kanyang pulso. Pinikit niya ang kanyang mga mata at nagpasya nang mamatay. Ngunit nang igagalaw na niya ang nail clipper sa kanyang pulso, bumukas ang pinto ng kwarto. Binuksan ni Shirley ang kanyang mga mata, at mula sa kanyang nakatulala at luhaang mga mata, nakita niya ang nanlulumo at malamig na mukha ni Carter. Nang tinignan niya ang papalapit na si Carter, hinigpitan ni Shirley ang kanyang hawak sa nail clipper; kumislap sa kanyang mga mata ang inis at pandidiri. "Carter, bakit mo ba ako palaging ginugulo?" Lumitaw ang pandidiri sa mukha ni Shirley. Habang lalo niyang minahal noon si Carter, mas lalo niya siyang kinamumuhian ngayon. Naglakad si Carter nang may malamig na ekspresyon papunta sa tabi ng ka
Naningkit ang mga malalalim na mata ni Carter at naglabas ito ng isang mapanganib na aura. Napahinto ang puso ni Shirley. Siguro dahil balak na niyang mamatay, hindi siya natatakot. "Carter, pagdurusahan ko ang kinahinatnan ng landas na pinili ko. Wag ka nang mangialam sa buhay ko." "Pinatay mo ang anak ko at sasabihan mo ko na wag mangialam sa buhay mo? Shirley, sasabihin ko sa'yo ngayon din na ipapakita ko sa'yo kung gaano kamali ang desisyon mo." Nagsalita si Carter, ang kanyang mga salita ay mayroong mas malalim na kahulugan at mabagal siyang bumitaw. "Carter, anong binabalak mong gawin? Sinabi ko na sa'yo na hindi ako babalik sa St. Piaf kasama mo. Wag mo kong pilitin," tumanggi si Shirley. Maalam at malagim ang ngiti sa mga labi ni Carter. "Malalaman mo rin kung anong gagawin ko sa'yo." “...”Pinagalaw ni Shirley ang kanyang mga labi pero hindi niya alam kung ano pa ang masasabi niya. Ngunit, nakita niya ang matinding poot na nagliliyab sa mga mata ni Carter. P