Umupo si Cathy at Shirley sa isang hindi kapansin-pansin na posisyon sa isang sulok at sa sandaling iyon nakita nila si Carter na mukhang palapit sa kanila. Tumingin si Cathy kay Shirley. Kahit na nakasuot ito ng maskara, nakikita pa rin ni Cathy ang kaba sa mata ni Shirley. Naguguluhan si Shirley dahil sa pagmamahal niya kay Carter. Kung hindi sahil sa pagmamahal niya, haharapin niya ito nang walang-bahala. Ngunit ang katotohanan, hindi niya mapakawalan ang nararamdaman niya. Mahal na mahal niya ito at dinala siya nito sa araw na ito. Natural na nakita ni Shirley si Carter na naglalakad palapit sa kanya. Talagang kinabahan siya nang sobra at nagsimulang pagpawisan ang kanyang palad. Ayaw niyang harapin si Carter ngunit ang titig niya ay naaakit dito. Mukhang napansin ito ni Carter at tumitig din siya kay Shirley. Nang magsimulang mabahala si Shirley at naisip na titingin na sa kanya si Carter, biglang huminto ito sa paglalakad at magalang nitong binati ang isang matand
Di niya magawang maisip ang eksenang may kasamang ibang babae si Carter, na para bang ang maisip lang ito ay sumasama na ang pakiramdam ng sikmura niya. Gusto niyang sumuka ngunit walang lumalabas. Para hindi magtaka si Cathy, kaagad na pinakalma ni Shirley ang kanyang sarili at inikot ang kanyang wheelchair palabas ng banyo. Nang makita ni Cathy ang maputlang mukha ni Shirley, nag-alok siya, “Bakit di na tayo umuwi?” “Masyado pang maaga. Gusto kong lumabas para lumanghap ng sariwang hangin.” Tumingin si Shirley sa balkonahe sa may pasilyo. “Kaya kong pumunta doon nang mag-isa.” Sa kaalamang hindi maganda ang timpla ni Shirley, hindi na ito pinilit ni Cathy. Naisip niyang pumunta doon parra tumingon kay Shirley nang makatanggap siya ng isang tawag. Mula ito kay Adam. Nahulaan ni Cathy na tumawag si Adam dahil nag-aalala ito para sa kanila. Kaya sumagot si Cathy nang walang-alinlangan. Pumunta si Shirley ng balkonahe nang mag-isa. Gabing-gabi na at ang langit ay puno n
Sa inis, tinaboy ni Shirley si Ada na inaabot ang maskara ni Shirley. Mabilis ang galaw ni Shirley nang masalo niya ang kanang kamay ni Ada, ngunit kaagad na inalis ng kaliwa niyang kamay ang maskara ni Shirley. Kaagad na nakita ni Ada ang peklat sa mukha ni Shirley at kumislap ang mga mata ni Ada. Ngumiti siya nang masama at nilasap ang obra maestra niya. Alam niyang hindi pa rin alam ni Shirley na si Ada ang sumira sa mukha niya. “Hala anong nangyari sa mukha mo? Bakit may sugat sa mukha mo? Dahil ba sa andami mong ginalit na tao kaya may gumanti sa’yo Shirley?” Tanong ni Ada at kahit alam niya ang sagot, nagpanggap pa siyang nabigla. Nang marinig ang panghahamak ni Ada, biglang kumalma si Shirley. Tumitig siya kay Ada at ang inis na nararamdaman niya ay naglaho na. Inakala ni Ada na kaya hindi nagsasalita si Shirley ay dahil nagsisimula na siyang maliitin ang kanyang sarili at gumaan ang pakiramdam ni Ada dito. “Shirley, alam mo dapat na ang isang babaeng katulad m
”Anong problema? Natatakot ka ba?” Itinaas ni Shirley ang kanyang kilay. “Hindi ko talaga inasahang ikaw yun.” “...Itigil mo ang kalokohang yan Shirley! Sinabi ko nang wala akong kinalaman sa pagkasira ng mukha mo at sa pagiging paralisado mo. Wag ka nang ulit magpapakita sa akin!” Sinigawan ni Ada si Shirley tapos itinaas ang kanyang gown at nababahalang tumakbo pabalik sa hall. Kalmadong tumingin si Shirley kay Ada nang tumakbo ito. Sadyang tinikom lang ni Shirley ang kamao niya. “Tama ka, may ibang nanakit sa akin.” Bumulong si Shirley sa kanyang sarili tapos tumawa nang may pait. “Hindi ko talaga inasahang siya yun…” “Ngayong alam mo nang nagkamali ka lang ng akala kay Eveline, ayaw mo pa rin bang ibunyag ang formula ng anti-toxoid test reagent?” Sinamantala ni Cathy ang pagkakataon para banggitin ito. Nanatiling nakangiti si Shirley. “Mukhang nag-aalala ka para kay Eveline, pero sa kasamaang palad, kahit na ibigay ko sa inyo ang formula ng anti-toxoid test reagent, di
Sigurado si Carter na ang aninong ito ay kay Shirley. Walang emosyon sa mga mata niya nang tumingin siya nang mukhang nanghahamak. “Nagpunta ka pa rin pala Shirley.” Dahan-dahang dumaan sa tainga ni Shirley ang mapanghamak niyang tono. Tinikom ni Shirley ang kanyang kamao at sinubukan ang kanyang makakaya para manatiling kalmado. Ngunit mabilis pa rin ang tibok ng puso niya, at nabubunyag ng bilis nito ang kaba niya sa sandaling ito. Nang makitang hindi nagsasalita si Shirley, lumapit si Carter kay Shirley. Kaagad na nagpanggap si Shirley na masama ang pakiramdam niya at yumuko at umubo. Sumimangot si Carter habang nagtataka sa maskarang suot ni Shirley, ngunit nang makita niya itong umuubo nang matindi, naisip niya na baka suot nito ang maskara dahil may trangkaso ito. Ito mismo ang gusto ni Shilrey na isipin ni Carter. Pagkatapos magpanggap na umuubo saglit, inayos ni Shirley ang kanyang sarili, tapos ngumiti nang elegante at itinaas ang kanyang tingin, habang nag
“Mr. Gray, bakit galit na galit ka? Isa lang akong hamak na piyesa para sa’yo. Dahil ginagamit lang natin ang isa’t isa, ayos lang sa akin ang ganitong relasyon, kaya bakit ka naman mababahala dito? Di kaya, sa labas, nagpapanggap ka lang na walang pakialam sa akin, ngunit sa loob mo, ako talaga ang laman ng puso mo?”May maliit na ngiti sa mata ni Shirley habang nakatitig sa mata ni Carter. Ngunit naguguluhan siya. Hinihintay niya ang sagot ni Carter, isang sagot na inaasam niya, ngunit sa huli, ang nakuha lang niya ay ang ngisi ni Carter. “Sa puso ko, ang asawa ko na lang ang nandoon,” Sagot ni Carter. Tinikom ni Shirley ang kanyang kamao sa galit habang nakatago sa kanyang manggas. Asawa. Ang dali niya itong sinabi. “Shirley.” Naningkit ang mata ni Carter habang isang delikadong aura ang lumalabas sa kanya. “Shirley, hindi ko hahayaang mabuhay ka nang ayon sa gusto mo.” Biglang nanginig ang puso ni Shirley, ngunit nanatili siyang nakangiti. “Hihintayin ko yan Carter
Sobrang tindi ng sakit at halos himatayin na si Shirley. Habang tulala, narinig niya ang isang taong paulit-ulit na tinatawag ang pangalan niya.“Shirley, Shirley!” Nag-aalala ang boses, at pakiramdam ni Shirley nananaginip siya. Ang daming taon na ang nagdaan. Ang tanging sandaling nakita niyang nag-aalala ang magulang niya para sa kanya ay noong bata pa si Shirley. Hindi na niya ito naranasan mula noon. Hindi niya alam kung anong pakiramdam ng may taong nag-aalala para sa kanya. Kalaunan, nakilala niya si Carter at nanuluyan sa bahay niya at naramdaman niyang may nagmamahal sa kanya, ngunit sa taong umalis siya, hindi na niya ito naranasan ulit. Kasunod nito, pakiramdam niya isa lamang siyang gamit na walang emosyon. Noon pang namumuhay nang walang emosyon si Shirley para sa pagsasaliksik at sa mga datos, kasama na ang pagtulong kay Carter na magtagumpay sa buhay. Akala niya pagmamahal ito. Ngunit ngayon lang niya napagtanto na siya lang ang nagmamahal. “Buntis siy
”...” Sa sandaling narinig ni Shirley ang katotohanan, tumulo ang luha sa pisngi niya. Unti-unting lumuwag angh pagkakahawak niya sa kamay ni Adam nang tumulo ang mainit na luha sa likod ng kanyang kamay. “Dapat ihanda mo ang sarili mo sa operasyon habang maaga–mas maaga, mas maganda. Kung hindi, ang katawan mo ang masasaktan.” Natapos lang sa pagsasalita si Adam at tumingin kay Cathy. “Cathy, pakiusap alagaan mo siya.” “Wag kang mag-alala Adam. Babantayan ko siya,” Sumagot si Cathy nang tumingin siya kay Shirley. Mukhang tulalang-tulala si Shirley. Bilang isang ina ng dalawang bata, nauunawaan ni Cathy ang nararamdaman ni Shirley sa sandaling ito. Alam niyang wala siyang masasabi na makakapagpagaan ng pakiramdam ni Shirley, kaya nanahimik siya sa tabi nito. Makalipas ang ilang sandali, binulabog ni Shirley ang katahimikan. “Ikaw ba ang nagligtas sa akin kagabi, noong hinimatay ako sa sakit?”Tumango si Cathy. “Akala ko kumalma ka na, kaya binalak kong iuwi ka, t