Nilabas ni Madeline ang kanyang phone at tama ang kutob niya na si Fabian ang tumatawag. Tinanggal na nito ang pagkakablock ng numero niya sa phone nito. Nanginig ang mga daliri ni Madeline, pagkatapos ay kaagad niyang sinagot ang tawag. “Fabian, saan mo dinala si Lily? Ibalik mo siya sa amin ngayon din!” Natataranta ang tono ni Madeline, at malinaw kung gaano na ito nag-aalala sa mga oras na yun. Syempre, inaasahan na ni Fabian na magkakaganito si Madeline. Pero, napakakalmado ng boses nito. “Mrs. Whitman, alam ko na nag-aalala ka para sa pinakamamahal mong anak na babae. Tinatawagan kita para lang ipaalam sa inyo na ligtas siya. Hindi niyo kailangan mag-alala pa. Walang masamang mangyayari sa kanya.”Napakalamig ng boses ni Fabian; ang kanyang pangako at garantiya ay lalo lang bumalisa kay Madeline. “Fabian, hindi kita kailangan para sabihin sa akin na ligtas ang anak ko. Ang gusto ko lang ay makita ang anak ko ng mga mata ko mismo. Magiging tunay na maayos ang anak ko k
Ito ay walang iba kung hindi ang Glendale Airport. Base sa mga salita ni Fabian kanina, may pakiramdam ni Jeremy na malaki ang posibilidad na lisanin ni Fabian ang Glendale kasama si Lillian. At tulad ng kanyang hula, pagkatapos tignan ang mga biyahe, nalaman niya na si Fabian ay sumakay sa isang chartered plane na aalis mula Glendale papuntang F Country. Kakaalis lang eroplano limang minuto na ang nakalipas. Imposible na mapigilan pa ang pag-alis ng eroplano, kaya ang nagawa na lang niya ay bumili ng plane ticket papuntang F Country kaagad. Samantala, tinawagan din niya ang kanyang mga kasamahan sa Interpol, at umaasa na sana ay mapigilan nila si Fabian sa may airport. Nang malaman ito ni Madeline, gusto niyang sumama kay Jeremy papuntang F Country. Alam ni Jeremy na hindi niya matatanggihan si Madeline, kaya magkasama sila na naghihintay sa kanilang eroplano papuntang F Country sa may airport. Ang susunod na byahe ay pagkatapos ng tatlong oras. Wala na silang masyadon
”Paano… maging isang mabuting ina…” Mukhang natigilan si Eloise sa tanong ni Madeline. Tinitigan ni Eloise si Madeline sa mga luhaan na mata nito. Habang nakatingin siya kay Madeline, biglang malakas na umiling si Eloise; bigla ring nagbago ang kanyang ekspresyon. “Hindi ako isang mabuting ina. Hindi. Napagkamalan ko ang isang masamang babae bilang aking pinakamamahal na anak, at nang dahil sa akin kaya kinamuhian at pinahirapan nila si Eveline. Hindi ako isang mabuting ina. Hindi ako karapat dapat na maging isang ina. Hindi ako karapat dapat. Hindi…” Tinakwil ni Eloise ang kanyang sarili, sinisisi ng matindi ang kanyang sarili. Napagtanto lang ni Madeline ang kanyang tanong na tinanong niya noong naging emosyonal siya ay naksama pala kay Eloise. Kaagad niyang nilapitan si Eloise para hawakan ang balikat nito at pakalmahin ito. “Mom, hindi mo kailangan na pahirapan ang sarili mo ng ganito. Isa kang mabuting ina. Isa kang mabuting ina sa puso ni Eveline.” “Hindi, hindi
Pinansin kaagad ito ni Eloise, at binigyan pansin ang ekspresyon sa mukha ni Madeline; ang kilay nito sa maganda at eleganteng mukha ay magkasalubong. Naramdaman ni Eloise na sumikip ang kanyang dibdib sa hindi malamang dahilan. “Eveline…”Tinignan niya si Madeline at tahimik na binulong ang pangalan nito sa kanyang sarili. Nung nakita ni Madeline na huminto na si Eloise sa pagtakbo, natuwa siya ng husto. “Mom, huwag na kayong tumakbo. Hindi ko na kayo kayang habulin.” Si Madeline, na tinitiis ang sakit sa kanyang nalinsaran na bukong bukong, ay ngumiti kay Eloise. Habang nagsasalita siya, sinuportahan niya ang kanyang sarili gamit ang kanyang kamay, habang sinusubukan na tumayo. Kaagad na tumakbo si Jeremy papunta sa isang tabi, at nadatnan niya si Madeline na nakaupo sa gitna ng kalsada, na sinusubukan na tumayo. “Linnie.”Nang hindi nag-iisip, tumakbo siya papunta sa posisyon ni Madeline. Nagkataon, sa mga sandaling yun, isang malaking trak ang mabilis na tumatak
Si Eloise ay mariin na nakatitig ng masama sa may drayber ng malaking trak nung bigla nyang narinig na may tumawag sa kanyang likuran. Blanko siyang nakatitig sa kanyang harapan, pagkatapos ay kaagad na naging malumanya ang kanyang tinging. Kaagad na lumingon si Eloise at nagmamadaling lumapit kay Madeline. Si Eloise, na emosyonal pa rin sa mga oras na yun, ay inabot ang kanyang kamay para hawakan ang pisngi ni Madeline. “Eveline, kamusta ka? Ayos ka lang ba? Yung binti mo? Patingin nga.” Yumuko si Eloise habang nagsasalita, inabot ang kanyang kamay, at marahan na hinawakan ang nabaliang bukong bukong ni Madeline na namumula at namamaga. “May mga tama ba kayong lahat sa utak? Kung gusto niyong maglambingan, umuwi na lang kayo! Huwag kayong humarang sa dinadaanan ko!” Sigaw ng trak drayber, habang nakaduro ang kanyang kamay sa labas ng bintana. Inangat ni Jeremy ang malamig at masama niyang tingin. “Sa tingin mo ba ay may karapatan ka nung mabilis ang takbo ng trak mo? Ma
Ng may kumpirmasyon galing sa doktor, nagawa na ring mapanatag ni Eloise. Nang makita niya ang eksenang ito, pinakiusapan ni Madeline si Jeremy na ibaba siya nito. Pati si Eloise ay mabilis na naglakad papunta kay Madeline ng may mapagmahal na ngiti sa kanyang mukha. “Salamat na lang at hindi ito magiging isang malaking problema. Talagang natakot ako kanina. Umuwi na tayo ngayon.” Tinitigan ni Madeline si Eloise ng mariin at ngumiti. “Mom.” Tumango si Eloise. “Oo, Eveline. Umuwi na tayo ngayon.” “Mom,” tinawag siya mul ni Madeline. Sasagot na sana si Eloise nang bigla siyang makaramdam na para bang may mali. Nanigas ang ngiti sa kanyang mukha, at pati ang kanyang ekspresyon ay nagbago at napatulala siya. Mukhang, sa mga sandaling yun, napagtanto na rin niya. Tinitigan niya si Madeline, nabasa ng luha ang kanyang mga mata ng hindi niya namamalayan. Nagsalita lang si Eloise pagkalipas ng ilang sandali; malumanay at nanginginig ang kanyang boses. “Eveline…”Pati ang
Sa ilalim ng kadiliman ng gabi, ginamit na gabay ni Karen ang ilaw sa kalsada para makita ang mga taong nasa kotse, ang pangitain na nagpakalma ng kanyang kalooban. Si Jeremy ang unang bumaba ng kotse pagkatapos niyang iparada ito. Pagkatapos ay naglakad siya papunta sa backseat at binuksan ang pintuan nito, pagkatapos ay binuhat si Madeline palabas ng kotse. Nang makita ito ni Karen, hindi niya mapigilan na mag-alala. Kaagad siyang naglakad papunta kay Madeline na karga-karga ni Jeremy. Nung nakita niya ang basa at namumugtong mga mata ni Madeline, lalo siyang nag-alala. “Anong nangyari? Eveline, hindi ba maganda ang pakiramdam mo?” Ngumiti si Madeline, at umiling. “Huwag niyo akong alalahanin, mom. Ayos lang po ako. Natapilok lang ako. Magiging maayos din ako pagkatapos magpahinga ng mga ilang araw.” Nang marinig tio ni Karen, lalo lang siyang nag-alala. “Paano ka natapilok? Paano nangyari to? Sigurado ka bang magiging ayos ka lang pagkalipas ng ilang araw?” “Opo, sig
Tinignan ni Karen si Eloise na nakangiti ng malumanay sa kanya sa gulat. “Pagkalipas ng ilang sandali, muli niyang hinawakan ang kamay ni Eloise sa gulat. “Talaga? Eloise, magaling ka na ba talaga? Naaalala mo na ba kung ano ang nangyari noon? Nakikilala mo na ba si Eveline ngayon?’ Kung dati, hindi maniniwala si Eloise na ang babaeng ito na ayaw sa kanila noon ay mag-aalala ng ganito para sa kanya ngayon. Pero, noong mga nakalipas na mga araw na pinagsamahan nila, talagang naramdaman niya ang kabaitan at pagiging palakaibigan ni Karen.Mahigpit na hinawakan ni Eloise ang kamay ni Karen pabalik at ang kanyang mga magandang mata ay kuminam dahil sa luha. “Oo, nakikilala ko na ang anak ko na si Eveline. At naaalala ko na kung ano ang nangyari noon. Naaalala ko rin kung paano mo hindi minasama at inalagaan mo ako sa bawat paraan na alam mo noong wala pa ako sa katinuan.“Kung hindi dahil sa pag-aalaga mo sa akin sa mga panahon na iyon, marahil ay hindi na ako gumaling.” “Elois