Nang hindi namamalayan, kanina pa naglalakad si Felipe bago siya huminto at tumingala. Nang tumingala siya, napansin niya na lahat ng nasa kanyang harapan ay kulay abo. Hinihiling niya talaga na makabalik siya sa nakaraan, pero huli na ang lahat. Hindi na maibabalik sa dati ang ilang bagay pagkatapos nitong mangyari. Pinikit niya ang kanyang mga mata at napuno ng walang katapusang pagsisisi ang kanyang puso. "Felipe!"Bigla na lang, isang mabangis na boses ang umistorbo sa kanyang isipan. Idinilat ni Felipe ang kanyang mga mata. Lumabas na mayroong ilang taong naghahanap ng gulo. Naalala niya pa noong akala niya ay patay na si Cathy, determinado siyang pumunta sa tamang landas para kay Cathy. Dahil dito, sinukuan niya ang negosyo na kinasangkutan niya noon. Subalit, nagrebelde ang mga tao na dating nasa ilalim niya. Kahit na mahabang panahon na ang nakalipas simula nang nangyari iyon, hindi sila tumigil na habulin siya. Alam niya rin na ang mga taong tinawag niyang mga
Maulan rin ang gabing iyon kagaya ngayon. Binugbog siya ng isang grupo ng mga masasamang-loob at malala ang pagkakabugbog sa kanya. Nagpunta siya sa kanya dala ang isang payong at iniligtas siya. Habang yakap si Felipe, napahinto si Cathy sa gitna ng ulan. Ang eksena na lumitaw sa kanyang harapan ngayon lang ay saglit na nagpalito sa kanya. Hindi niya matukoy kung talaga bang nangyari iyon o parte lang iyon ng kanyang imahinasyon. Tumakbo palabas si Adam na narinig ang ingay. Nakita niya ang eksena sa malayo at nagmadaling lumapit. "Cathy!"Biglang nahimasmasan si Cathy at nakita niya si Felipe na nababalot ng dugo. Nanlaki ang kanyang mga mata sa gulat habang kusang tumulo ang kanyang luha. "Wag kang mamatay, Felipe!" sigaw niya. Nasasawi and tunog ng kanyang boses. Nang sumigaw si Cathy, sumunod sa sigaw niya ang puso ni Adam habang bigla itong nanikip. Tumakbo siya sa tabi ni Cathy. Nang makita niya si Felipe na walang malay, kaagad siyang tumawag ng ambulansya. B
Gusto niya sanang maghanap ng dahilan para makaalis, pero nang makababa siya, nakita niya sina Carter at ang kanyang ina na si Camille na nakaupo sa hapag-kainan. Nang makita ni Camille si Madeline na bumaba ng hagdan, kusa niya siyang inimbitahan. "Halika at kumain ka ng agahan kasama namin." Dumagdag si Carter, "Halika rito, mayroon rin akong itatanong sa'yo." Walang nagasa si Madeline kundi maglakad papunta sa hapag at umupo. Kahit na hindi niya alam kung anong nangyayari, malinaw niyang nakikita na nag-iba ang pagtingin sa kanya ni Camille. Habang iniisip ito ni Madeline ay narinig niyang nagsalita si Camille. "Sobra kong nagustuhan ang dinner na niluto mo kahapon. Ako mismo ang nagluto ng agahan ngayon kaya dapat tikman mo to." "..."'Pinagluto niya talaga ako ng agahan?' Sobrang nagulat si Madeline at mas lalo siyang nakasiguro sa tindi ng allergy ni Camille sa mani. "Mag-agahan ka muna. Sasabihin ko to sa'yo pagkatapos." Lumingon si Carter kay Madeline nang ma
Walang oras si Madeline na sagutin si Camille. Malakas niyang hinila ang kamay ni Camille papunta sa isang mataong lugar. "Takbo!" "Bakit tayo tumatakbo?!" Si Camille ay palaging may imahe ng isang dakila at eleganteng babae. Hindi siya kumikilos nang malaki. Nang biglang hinila siya ni Madeline para tumakbo sa sandaling iyon, natural na hindi siya natuwa. "Eveline, bakit ka tumatakbo at bakit mo ko hinihila?!" Sinubukang kumawala ni Camille sa hawak ni Madeline, pero pagkatapos niyang sabihin iyon, nakita niya ang dalawang lalaki na nakasuot ng itim at naka-maskara na biglang dumaan. Mukhang may masamang balak ang dalawang lalaki at biglang naintindihan ni Camille kung bakit sinusubukan siyang hilahin papalayo ni Madeline. "Sino kayo? Bakit niyo hinaharangan ang dinadaanan namin?" Tinanong ni Camille ang dalawang lalaki sa kanyang harapan. Hindi pinansin ng dalawang lalaki si Camille. Pagkatapos nilang tumingin sa isa't-isa, tinuro ng isa sa kanila si Camille at binalaan s
Pagkatapos niyang dumaan sa sunod-sunod na hindi pamilyar na daan, dinala si Madeline sa isang abandonadong daungan. Mayroong isang luma at maliit na bahay sa dulo ng daungan. Tinali ng dalawang lalaki ang mga kamay ni Madeline, kinulong sa maliit na bahay, at umalis. Sinubukan ni Madeline na tanggalin ang tali at sumigaw ng tulong, pero wala itong nagawa. Maraming oras ang lumipas, at halos lulubog na ang araw bago makarinig si Madeline ng mga yabag na papalapit mula sa labas ng bahay. Pagkatapos ng ilang sandali, bumukas ang lumang kahoy na pinto sa harapan niya. Nang makita niya ang mga taong pumasok, mas naging kalmado si Madeline. "Sa totoo lang, nahulaan ko na ikaw ang may gawa nito." Tinignan ni Madeline ang babae na pumasok. "Naomi, matagal ko nang sinabi sa'yo na hindi mo maloloko si Jeremy. Kilala niya kung sino ba talaga ang asawa niya. Tinitigan ni Naomi si Madeline nang may pandidiri sa kanyang pagiging kalmado. Mayroong matinding inis sa loob niya na gusto niy
Biglang nilakasan ni Naomi ang lakas ng kanyang pagsakal at pakiramdam ni Madeline ay mawawalan na siya ng paghinga sa sandaling iyon. Namatay na siya ng isang beses noon, kaya paano niya hahayaang may manakit ulit sa kanya? Tinaas ni Madeline ang kanyang binti at biglang sinipa ang sikmura ni Naomi. "Ah!"Nabigla si Naomi. Napasigaw siya at nasipa siya pabagsak ni Madeline. "Ahem, ahem, ahem." Patuloy na umubo si Madeline nang malakas. Kahit na hindi siya komportable at nakatali ang mga kamay niya, tumakbo siya papunta sa pinto nang hindi humihinto. Kumilos si Naomi na para bang sinasapian siya ng demonyo. Nabaliw siya at papatay ng tao, pero hindi hahayaan ni Madeline na maupo roon at maghintay ng kamatayan. Tumakbo siya palabas ng lumang bahay at bumugso ang simoy ng dagat kasabay ng basang ulan ng taglamig. Nararamdaman niya ang lamig sa kanyang buto. Hindi nanatili si Madeline sa paligid at nagpatuloy na tumakbo. Umihip ang malamig na hangin. Nakasuot ng mask si
Ngumiti nang malamig at malagim si Naomi habang gamit ang maganda mukha ni Madeline. Gumamit siya ng lakas at tinulak si Madeline papunta sa ilog. Pinapanood ito ni Ada mula sa malayo, at syempre, hindi siya lalapit para pigilan sila. Pagkatapos makita ng dalawang mata ni Ada si Naomi na tinulak si Madeline sa ilog, isang kuntentong ngisi ang lumitaw sa kanyang mga labi. Kahit na sumosobra kung sasabihin na pumatay siya ng tao, gumamit siya ng ibang tao para burahin ang isang taong kanyang kinamumuhian. Pinanood ni Naomi ang ibabaw ng ilog habang dahan-dahan itong kumalma muli. Nang tumalikod siya para bumalik, hindi na niya nakita si Ada. Patay na si Madeline at gumaan na ang loob ni Naomi. Inisip niya na naipaghiganti na niya si Ryan, at mula ngayon, siya na ang magiging totoong Eveline Montgomery dahil siya ang natatanging taong may ganitong mukha ngayon. Bumalik si Naomi sa Whitman Manor habang umuulan. Pagkatapos niyang siguruhin na wala si Jeremy, matapang siyang n
Nang marinig ito ni Naomi, nanigas ang kamay niya na nakahawak sa doorknob. Nanlaki ang kanyang mga mata at hindi makapaniwalang tinignan ang nakasarang pinto. Sinadya siyang dalhin ni Karen sa kwartong ito? Nabisto na siya ni Karen? Imposible! Napakatanga ni Karen! Palagi niya siyang pinagtatanggol noon! Paano siyang magiging sobrang talino na mabibisto niya siya sa pagkakataong ito?"Mom, anong sinasabi mo? Ako si Eveline." Sinadya ni Naomi na gawing malumanay ang kanyang tono para umarte bilang si Eveline. Subalit, kaagad na narinig ang malamig na tawa ni Karen mula sa labas ng pinto. "Tama na ang pagpapanggap mo. Sa tingin mo ba magiging tanga pa rin ako at hindi ko matutukoy na isa kang impostor?" “...”Kaagad na nanlumo ang mukha ni Naomi. Hindi niya inaasahan na mahuhuli siya ni Karen. Tinaas niya ang kanyang paa at sinipa nang malakas ang pinto sa galit. "Buksan mo ang pinto! Kung hindi, sisirain ko lahat ng gamit sa kwarto mo!" Pagkatapos itong marinig ni