Pinadaan niya ang kanyang daliri sa screen, at bago siya magsalita narinig niya si Madeline na nagsasalita nang may mapagmataas na boses, "Ryan, gusto kitang makita." "Ngayon?" Tinignan ni Ryan ang oras at nakitang alas dos pa lang ng madaling araw. "Oo ngayon na. Gusto kitang makita." Matindig ang tono ni Madeline. Nagtataka si Ryan kaya pumayag siya. "Nasaan ka? Susunduin kita." "Hindi, ako ang pupunta sa'yo." Pakiramdam ni Ryan na lalo itong nagiging nakakatuwa. Sinabi niya nang malakas, "Pumunta ka pala sa kwarto natin. Hihintayin kita doon." Kwarto nila? Itinikom ni Madeline ang kamao niya nang makaramdam siya ng bugso ng pagkamuhi kasama ng pandidiri na tumatama sa loob niya. Ngunit talagang kailangan niyang gawin ito ngayong gabi. Pagkatapos niyang ibaba ang linya, tinignan ni Ryan ang pangalan ni Madeline ss display screen ng kanyang phone at nagkaroon ng hinala sa loob niya. Alam niya na dahil kay Jeremy, hinahanap na rin ng mga pulis si Madeline. Ang krimen
Nagulat si Ryan sa sagot ni Madeline at kumpiyansa sa mata nito. Sa sandaling iyon pakiramdam niya na parang natalo siya. Itinaas niya ang kanyang kilay at tinignan si Madeline na kalmado. Hindi pa siya nakakakita ng ganitong tapang sa isang babae noon. Ss kabilang banda, itong tapang na ito ang nagpahumaling sa kanya kay Madeline kahit na isa siyang diborsyadang may anak. Kakaiba ang damdamin. Maaaring maging makatwiran ito sa mga tao, ngunit kasabay nito, maaari itong mapasunod nito. Ngunit ang pinakamalaking mithiin ni Ryan ngayon ay ang alisin si Jeremy. Palalampasin niya ba ang ganito kagandang pagkakataon para sa isang babae? Hindi. Kampanteng ngumisi si Ryan. Makikinabang siya nang husto dito at magagawa niya rin ito nang perpekto. Kailangang mamatay ni Jeremy pero gusto niya rin makuha si Eveline. "Ryan ano sa tingin mo? Ililigtas mo ba ang asawa ko?" Sinira ni Madeline ang katahimikan at nagtanong. Ngumiti si Ryan. May paghanga sa mga mata niya. "Ev
Ngunit nang magising si Jeremy at makapa ang kalahati ng kama na walang laman sa tabi niya, nanlumi ang puso niya. "Linnie?" Sinubukan niyang hanapin si Madeline sa maliit na kwarto pero nakikita niya ang buong kwarto sa isang sulyap. Wala siya dito. Nagmamadaling naligo si Jeremy at bumaba. Nang tatanungin na niya ang receptionist, binigyan si Jeremy ng sulat ng boss. "Gising ka na pala pogi. Sinabi ng girlfriend mo na kailangan niyang umalis kaninang madaling araw at nag-iwan siya ng sulat para sa'yo. Umalis siya kaninang madaling araw? Nilamig nang sobra ang lumubog na puso ni Jeremy. Kinuha niya ang sulat at nang buksan niya ito, nakita niya ang apat na salita. 'Jeremy, I love you." Tinignan niya ang malinis na sulat-kamay ni Madeline. Ang apat na salitang iyon ay nakita sa mga mata niya at kaagad na tumatak sa kanyang puso. Naalala niya kaagad ang sinabi sa kanya ni Madeline kagabi. "Jeremy, may plano ako para mapaamin si Ryan na siya ang pumatay kay Lana." 'Li
Hindi binalak ni Madeline na magpumiglas o pumalag nang maipit siya sa isang sulok. Kahit na di niya nakikita ang mukha nito, pumasok na sa ilong niya ang amoy ng damo. Natulala siya saglit bago mahimasmasan. Nang makatitigan niya ang lalaki sa harapan niya, sinimulan niyang itulak ito palayo nang natataranta. "Anong ginagawa mo dito? Lumayo ka! Baka pinapanood pa ako ng mga pulis. Di ka pwedeng makipagkita sa akin, di mo ba alam yun?" Pinindot ni Madeline ang open button para itulak palabas si Jeremy pero hinila lang siya ni Jeremy at inipit muli sa isang sulok. "Sumama ka sa akin," Sinabi ni Jeremy. Napakalambing at napakatamis ng kanyang tono. Hindi niya ito sinisi o pinagdudahan. Alam niyang ginagawa lang niya ito para sa kanya. Umiling si Madeline habang nakatingin nang maigi. "Hindi. Sinimulan ko na ito at di ako aatras." Huminga nang malalim si Jeremy at nagsalubong ang kilay niya. "Anong problema?" Hinawakan ni Madeline ang braso ni Jeremy nang mapansin niya n
Namimilipit sa sakit ang puso ni Madeline. Gusto niyang sabihan ito na umalis. "Jeremy… mhm…" Nag-aalala si Jeremy na mabubuking ni Madeline kung nasaan sila kaya ginamit niya ang labi niya para pigilan ito na gumawa ng ingay. Hindi inasahan ni Madeline na hahalikan siya ngayon ni Jeremy. Gusto niya itong itulak palayo pero ginagamit nito ang buong lakas nito para ipitin siya sa braso nito. Pumatak sa katawan nila ang malalaking patak ng ulan, kaya lumabo ang paningin ni Madeline. Sa sandaling ito halos di na niya maidilat ang mga mata niya. Nagsimula siyang makalimutan ang katotohanang kailangan niyang paalisin ang lalaking ito. Pakiramdam niya natutunaw siya nang magpatuloy si Jeremy sa paghalik sa kanya… Kasabay nito, pakiramdam ni Jeremy na sumusuko na si Madeline. Kaya humiwalay siya at hinawakan ang basa nitong mukha. "Linnie, sumama ka sa akin okay?" "Okay…" Tumango si Madeline. Wala na siyang mahanap pang dahilan para tanggihan siya. Nag-alala lang siya nang sobra
Hindi inakala ni Ryan na gagawin ito ni Madeline. Tinginan niya ang kamay niyang walang laman at di mapigilang malito. Nabigla din si Jeremy. Ang mabilis at di natitinag na desisyon ni Madeline ay hindi niya inaasahan. Kasabay nito, naagaw din nito ang pansin niya. Ngunit di nababahala si Madeline. Itinikom niya ang kanyang bibig at tinitigan nang diretso si Ryan. Sa sandaling ito, ang tapang niya ay di natitinag. Di nagsalita si Madeline kay Ryan. Lumingon siya nang bahagya at sinabi nang marahan kay Jeremy, "Jeremy, umalis ka na." "Linnie." "Alis!" Nagpanggap na galit si Madeline nang itaboy niya si Jeremy. "Jeremy, naniniwala ako na di ka papatay ng kahit sino. Naniniwala din ako na ang tunay na salarin ay mabubunyag din balang araw!" Tinignan niya si Jeremy na may pag-aalinlangan sa kanyang mata. Pakiramdam ni Jeremy na di niya pwedeng biguin ang babaeng ito matapos niyang makita ang determinasyon at pag-aalala sa mata nito. Tinignan niya nang malambing si Madelin
Nasa elevator si Jeremy at paakyat na para makita ang nangyayari. Nagkataon nakita niya si Ryan na dinadala si Madeline papasok ng elevator. Nang pasara na ang pinto, nakita niya ang madugong braso ni Madeline at ang walang malay at maputlang mukha nito. "Linnie!" Pakiramdam ni Jeremy na parang umalis sa katawan niya ang kaluluwa niya. Ngunit nang hahabulin na niya ang mga ito, nakita siya ng mga pulis sa bubong. "Si Jeremy Whitman!" "Habulin niyo siya! Barilin niyo siya kapag pumalag!" Si Madeline lang nasa isip ni Jeremy ngayon kaya di siya pwedeng tumunganga at hayaan silang arestuhin siya. Kapag naaresto siya, di na niya mababantayan pa si Madeline at baka ma-frame up na naman siya ni Ryan. Pinili niya ang hagdan. Tapos tiniis niya ang matinding sakit nang umalis siya ng gusali ng Whitman Corporation. Lumabas siya sa pinto sa gilid at nang papunta na siya sa bukasan para makita kung anong nangyayari, nakita niya ang ilang pulis na nagbabantay. Kaya tumawag na lang
Bumangon si Madeline. Binalewala niya ang sakit sa kanyang braso at inalis ang kanyang kamay sa pagkakahawak ng lalaki. "Umalis ka na!" Ngunit nang makawala na siya sa pagkakahawak ni Jeremy, hinila siya nito palapit at niyakap nang mahigpit. "Linnie, wag mo akong itaboy." "..." Nakaramdam ng lungkot si Madeline sa kanyang puso. Naramdaman niyang tumutulo ang luha mula sa mga mata niya. Syempre gusto niyang manatili sa tabi niya, pero di ito ang oras para maging malambing. Alam niyang mag-aalala at di aalis si Jeremy, kaya huminahon sakit Madeline at tinapik ang balikat ng lalaki. "Makinig ka sa akin Jeremy. Ayos lang ako. Isa lang itong sugat. Gagaling din ito sa loob ng ilang araw." Pinagaan niya ang loob nito tapos naging matikas ang boses niya. "Ang pinakamahalaga ngayon ay ang patunayang inosente ka." "Hindi, ikaw ang pinakamahalaga ngayon." Bumitaw si Jeremy at hinawakan ang maputlang mukha ni Madeline. "Di ko hahayaang masaktan muli ang asawa ko nang dahil sa akin.