Iniisip pa lang niya kung paano siya tignan nina Eloise at Sean ay nanikip na ang kanyang lalamunan. Napansin ni Meredith na mayroong kakaiba kaya kaagad niyang inagaw ang papel mula sa mga kamay ni Madeline. Hindi siya nagulat nang makita niya ang resulta na nakasulat sa papel. Sa halip ay pinunit niya ang papel sa galit. Sa isang pitik ng kanyang kamay ay nilipad ng hangin ang mga piraso ng papel. "Madeline, hayop kang babae ka!" Ginamit ni Meredith ang buo niyang lakas para hablutin ang kwelyo ni Madeline, ang mga mata niya ay napakamalagim na mukhang gusto niyang balatan si Madeline nang buhay. Subalit, tumatawa pa rin si Madeline, ang kanyang mapuputing ngipin ay namantsahan ng sariwang dugo na kumulay rin sa kanyang maputlang mga labi. "Meredith, peke ka lang pala talaga." Mahina niyang sinabi ang mga salitang iyon, pero gumasgas ito sa tainga ni Meredith nang marinig niya ito. Sinampal ni Meredith ang sugatang mukha ni Madeline habang nagwawalang nanlaki ang kanyang
Tinignan ni Meredith ang tao na biglang lumitaw sa sobrang gulat. Nagsimula nang mag-isip ng plano si Meredith sa kanyang isipan nang mapagtanto niya na maaaring may makarinig sa sinabi niya kay Madeline. "Meredith Crawford, hindi ka talaga anak ni mama at papa! Si Madeline talaga iyon sa simula pa lang!" Galit na sumigaw si Brittany Montgomery kay Meredith, "Tinuring kitang kapatid, pero gusto mo palang agawin ang posisyon ko!" Nang marinig niya ito, alam ni Meredith na magiging isang problema ito. Subalit, magaling siyang umarte at kaagad na nagpanggap na nasasaktan. "Hindi, Brittany, hindi mo naiintindihan. Ako talaga ang anak ni mama at papa…" "Meredith, 'wag ka nang magsinungaling. Ni-record ko ang lahat ng sinabi mo ngayon lang! Uuwi na ako at ipapakita ko sa kanila kung sino ka talaga!" Winagayway ni Brittany ang kanyang cellphone habang arogante niyang tinignan si Madeline na hindi kumikilos sa lapag. "Eh ano ngayon kung magiging kapatid ko ang pangit na 'to, mas mabut
Nanlaki ang mga mata ni Madeline, nangangatog ang kanyang mga kamay nang tignan niya kung humihinga at may pulso pa ba si Brittany, ngunit wala siyang maramdaman. Wala nang init ang katawan ni Brittany at medyo tumigas na din. Nagblanko ang utak ni Madeline nang magsimula siyang bumigay. Wala siyang kaalam-alam kung anong nangyari pagkatapos niyang mawalan ng malay, kaya imposibleng malaman niya kung anong ginagawa ng kutsilyo sa kamay niya. Nang tatayo na siya, narinig niya ang sirena ng pulis mula sa malayo. Nang tignan ang pulis na bumaba sa kotse, kinilabutan siya. Hindi niya inasahan na mapupunta na naman siya sa isang detention center. Isa itong pamilyar na eksena, na may di maitatangging ebidensya sa harapan niya para kontrahin ang kahit anong sasabihin niya. Kay Madeline lamang ang mga marka mg daliri sa kutsilyo at nagawa nilang mahanap ang bakas ng balat ni Brittany sa likod ng kanyang kamay, na nagpatunay na nagpumiglas muna sa kanya si Brittany bago ito mamatay. H
Ang kanyang si Brit, ang anak niya, ang pinakamamahal niyang anak. Sa mga mata ni Eloise, si Madeline ay isa lamang masamang p*ta. Kay Madeline, ang marinig ang mga salitang iyom ay parang isang matalas na kutsilyo na malupit na sumasaksak sa kanyang puso. Walang nakakakita ng mga sugat, ngunit ang kanyang puso ay matagal nang sugatan, kalat ang dugo. Tiniis ni Madeline ang matinding sakit habang nanginginig ang kanyang kamay, pinilit na kalmadong sabihin, "Mr. at Mrs. Montgomery, hindi ko kailanman sinaktan si Brittany, di ko rin siya magagawang patayin. Kailangan niyong maniwala sa akin at imbestigahan ang bagay na ito, huwag niyong hayaang makalaya ang tunay na pumatay." "Wag kang mangahas na subukang tumakas dito!" Inihampas ni Sean ang kanyang kamao sa lamesa. "Malinaw ang ebidensya, paano mo pa rin nasasabing hindi ikaw ang may kasalanan! Anong hinanakit ba ang mayroon ka sa pamilya namin? Lagi mong pinag-iinitan ang anak namin na si Meredith, at ngayon pinatay mo si Br
Nang makita ni Madeline na hawak ni Eloise at Sean ang kamay ni Meredith nang may pagmamahal, ang naiisip lang niya ay ang pagmamahal na iyon ay dapat na para sa kanya. Ang lahat ng pagmamahal at pagkalinga na iyon ay napunta kay Meredith. Nanigas ang puso ni Madeline nang kagatin niya ang kanyang labi, nilulunok ang mga salitang nasa dulo ng kanyang dila, pinipigil ang pananabik sa kanyang puso. Nakaramdam siya ng kakaibang pakiramdam sa kanyang dibdib, ngunit wala siyang oras para isipin ito nang nasa lalamunan na naman niya ang lasa ng dugo. "Madeline, sumosobra ka na talaga!" Lumuha si Meredith nang tumakbo siya sa harap ni Madeline. "Sinabi ko na sayo noon, kung may problema ka sa akin mo na lang ibuntong, wag mong saktan ang mga tao sa paligid ko. Paano mo nagagawa ito! Talagang pinatay mo si Brit sa pagkakataong ito! Di ka ba matatahimik hangga't di mo pa napapahirapan ang lahat ng tao sa paligid ko?" Habang nasa harapan niya ang mukha ni Meredith, nanghamak si Madeline
Luhaang tumingin si Madeline kay Eloise nang sabihin nito ang mga salitang iyon. Sa sandaling ito, nadurog ang kanyang puso at nagkapira-piraso, tuluyan nang nawalan ng pag-asa. Ang pagmamahal ng magulang na matagal na niyang inaasam ay naging isang sandata na sisira sa kanyang buhay. Kung may susunod na buhay, gusto na lang niyang maging isang isda na may pitong segundo ng ala-ala. Sa gayon, makakalimutan niya ang sakit. Di nagtagal, nilitis na si Madeline sa korte sa salang pagpaslang. Kadalasan nagmamakaawa ang mga tao na mabuhay ngunit durog na durog na ang puso ni Madeline at nawalan na siya ng kagustuhang mabuhay. Sa korte, suot ni Madeline ang damit na pangpreso. Maputla ang kanyang mukha at magulo ang kanyang buhok, mukhang isang ligaw na multo. Nakita niya si Meredith na maganda ang damit, kasama sina Eloise at Sean. Maging si Jeremy ay dumalo, malamang gustong makita kung ano ang sentensya niya. Siguro gusto nitong makita na makulong siya at di na siya magkaroon ng pa
Nagulantang si Madeline at hindi nagkaroon ng pagkakataong itanggi ito nang dahan-dahang iangat ni Jeremy ang kanyang baba, palapit sa kanya ang mainit nitong hininga, na nagpabilis sa tibok ng puso niya. Narinig niya ang isang nakakakilabot na tawa mula sa kanya. "Sinabi ko na noon, kahit mamatay ka, dapat kang mamatay sa kamay ko." Ang nakabibighani niyang boses ay umalingawngaw sa taenga ni Madeline na parang isang bangungot. Napatitig lamang sa takot si Madeline sa masamang ngiti ng lalaki nang kumabog ang kanyang puso sa kanyang dibdib. Hindi siya nililigtas nito, gusto lang nito na siya mismo ang papatay sa kanya! "Ibigay mo sa akin ang hikaw," iniutos ni Jeremy. Nang maalala na sinira na niya ang ebidensya para kay Meredith na makakapagpatunay ng pagiging inosente ni Madeline, alam ni Madeline na di nuya dapat iabot ang hikaw kay Jeremy. Nagmadali siyang tumalikod ngunit hinawakan siya ni Jeremy. "Madeline, huwag mong hayaang ulitin ko, ibigay mo na sa akin." Mas nag
"Wag mong gawin 'to! Jeremy!" Sumigaw si Madeline, pero hindi siya pinansin ni Jeremy. Nakatingin siya habang tinaas niya ang kanyang kamay at binato ang mahalagang hikaw sa lawa. Nanigas ang puso ni Madeline, wala na siyang alas sa kanyang kamay. Subalit, parang tinutulungan talaga siya ng langit. Mayroong manipis na yelo sa lawa at hindi nahulog sa tubig ang hikaw, sa halip ay bumagsak ito sa yelo! Halatang hindi natutuwa si Jeremy. Kumunot ang kanyang noo, nagiisip siya kung anong dapat na gawin nang biglang tumakbo nang mabilis si Madeline. Hindi siya makapaniwala nang biglang tumakbo si Madeline papunta sa lawa para lang makuha ang hikaw na iyon. Medyo may kalayuan ang manipis na yelo mula sa pampang at hindi ito maabot ni Madeline. Sinubukan niyang maghanap ng tangkay para sungkitin ang hikaw, pero natatakot siya na baka matulak niya ang hikaw papunta sa lawa. Nang makita niya ito, lumapit si Jeremy at hinila patayo si Madeline. "Madeline, anong ginagawa mo?" "Hin