”Jeremy, hindi ko hahayaan na may mangyari sa iyo na masama,” Nangako si Madeline sa kanyang sarili. Nang marinig ni Jeremy ang mga salitang ito, parang lumukso ang tibok ng kanyang puso. ‘Anong sinabi niya? ‘Hindi niya hahayaan na may masamang mangyari sa akin? ‘Anong ibig niyang sabihin dun?’Nalito si Jeremy, pero ang pwede lang niyang gawin ay ang magpanggap na tulog. Lumingon si Madeline at bumalik sa paghiga sa kanyang kama pagkatapos niyang patayin ang mga ilaw. Gamit ang liwanag ng buwan na nagpapaliwanag ng madilim na gabi, tinignan ni Jeremy si Madeline na natutulog. Nahihirapan siyang makatulog. ...Nang malaman ni Karen na nasugatan si Madeline at kailangan na maospital, kinabukasan ay ginawan niya ito ng isang masustansiyang pagkain at inabot kay Jeremy ang isang imbitasyon. “Jeremy, ito ay ang imbitasyon para sa ika-80 kaarawan ni Sir Calver. Gaganapin ito sa bkas ng gabi. Dalhin mo si Eveline.” Paalala ni Karen habang nagsasandok ng isang mangkok ng lu
Sa sandaling yun, si Madeline ay nasa isang kotse na patungo sa hotel na kung saan gaganapin ang kaarawan ni Sir Calver. Pumunta siya sa banyo ng hotel, nagpalit ng damit, at tinali ang kanyang buhok. Hindi na nag-abala pa si Madeline na maglagay ng make-up at naglakad palabas ng banyo ng nakasuot ng kaswal na sapatos.Nakatanggap siya muli ng tawag mula kay Ryan. Kaagad sinagot ni Madeline ang tawag, “Andito na ako.”“Nandito ka na?” Nagulat si Ryan. “Kung ganun ay maghanap ka ng lugar para hintayin ako. Parating na ako.” “Mag-usap na lang tayo kapag nakarating ka na.” Mabilis na ibinaba ni Madeline ang tawag at naglakad papasok sa may bulwagan ng mag-isa. Habang naglalakad siya sa may pasilyo, pakiramdam ni Madeline ay may sumusunod sa kanya. Lumingon siya sa kanyang likuran pero wala siyang nakita. Nag-isip muna sandali si Madeline bago huminto para lumingon at mabilis na naglakas pabalik. Nang makarating siya sa may emergency stairwell, huminto siya at tinignan ang
”At ito ang para sa asawa ko!” "..."“P*tang *na mo, Lana!” Mukhang sumiklab ang galit ni Madeline at hinawakan niya sa leeg si Lana at hinigpitan ang pagkakahawak niya dito. Mukhang hindi komportable si Lana. Naka nganga ito na para bang gusto nitong umubo. Namula kaagad ang mukha nito sa isang iglap. Pero, mukhang hindi pa bibitaw si Madeline anumang oras. “Ang sama sa pakiramdam, ano? Alam mo ba kung gaano kasakit mamatay? Nakakapagpasaya ba sayo ang pagpapahirap ng ibang tao? Tikman mo ngayon kung paano mapahirapan ng ibang tao! Ano ang pakiramdam? Masarap bang pakiramdaman?!” “Eveli—ikaw… Uheh, uheh!” “Hindi ako makapaniwala na nakalaya ang isang katulad mo. Heh.” Tumawa si Madeline, lalong lumamig ang mga titig nito. “Kung hindi ka kayang parusahan ng batas, kung gayun ay ako na mismo ang magpaparusa sayo. Para sa anak ko at sa lalakeng pinakamamahal ko, kailangan ko silang maipaghiganti.” "..."Malumanay ang boses ni Madeline pero malakas. Lalo pang lumamig ang t
Hindi maipaliwanag ni Madeline kung ano ang nararamdaman niya sa mga sandali na yun. Sa sandaling nakita niya si Jeremy, biglang napawi ang sama ng kanyang loob. Kumalma ang tibok ng kanyang puso dahil sa paglitaw ni Jeremy. Sa kabilang banda, malaking baliktaran naman ng nararamdaman ni Madeline ang pakiramdam ni Ryan. Nang sasabihin na niyang asawa niya si Madeline, lumitaw si Jeremy ng hindi inaasahan. Tinitigan muna ng malamig ni Jeremy si Ryan mula ulo hanggang paa bago muling tignan si Madeline. Malumanay ang kanyang mga mata habang sinabi niya, “Mahal, halos nahirapan akong makahanap ng mapaparadahan. Pasensya na kung nahuli ako ng kaunti.” Kaagad naunawaan ni Madeline kung ano ang gustong ipahiwatig ni Jeremy. Ngumiti siya at nilapitan si Jeremy. “Jeremy, sakto lang ang dating mo.” Tinignan ni Jeremy ng malamig ang babaeng katabi ni Madeline. “Oh, talaga? Nag-aalala na nga ako na kapag natagalan pa ako, baka may mga pakialamero’t pakialamera ang biglang manggulo s
Pagkatapos ay pinuri ng matanda si Ryan, na sinabi, “Si Mr. Jones ay natatangi rin. Sa tulong ng mga magagaling na tulad niyo sa Interpol, tiyak ko na mababawasan ang kasamaan sa mundong ito.” Nang sinabi niya ito, nginitian ni Jeremy si Ryan na nakangiti rin. “Tama si Sir Calver. Naging mas mahirap ang naging sitwasyon ni Mr. Jones. Naatsan siyang protektahan ang pamilya ko, pero sa bandang huli, nagkamali ng pagkakaintindi ang lahat at inakala nila ay may relasyon sila ng asawa ko. Na ang totoo, wala naman talagang asawa si Ryan nung simula pa lang.” Nang sabihin ito ni Jeremy, hinigpitan niya ang kanyang yakap kay Madeline. Matalim ang kanyang tingin nang nagpatuloy siya sa pagsasalita, “At ang asawa ko ay kailangan lang sakyan ang lahat ng to para sa trabaho ko at dalhin ang walang laman na titulo bilang Mrs. Jones sa loob ng kalahating taon. Na ang totoo, si Eveline ay nanatiling si Mrs. Whitman. Ito ang isa sa mga bagay na hindi nagbago.” Kahit na nakangiti si Jeremy habang
Nang maharap si Madeline sa mga pagdududa ni Jeremy, ang tanging nagawa lang niya ay itikom ng mahigpit ang kanyang kamao. Naramdaman niya na unti unting bumabaon ang mga kuko niya sa kanyang palad bago dahan dahang sinabi, “Jeremy, merong mga bagay na hindi ko pa pwedeng sabihin sayo ngayon, pero pakiusap magtiwala ka sa akin. Hindi ako gagawa ng bagay na ikakasakit ng loob mo.”“Kung hindi ako naniniwala sayo, hindi sana ako nakatayo ngayon dito.” Hinawakan ni Jeremy ang kamay ni Madeline at ibinaba ang kanyang ulo para makalapit dito. “Linnie, asawa mo ako. Pwede mo akong pagkatiwalaan at asahan anumang oras.” Nang marinig niya ang malumanay an boses na puno ng pagpapasensya at kalinga, nakaramdam n g kirot si Madeline sa kanyang dibdib. Tinitigan niya ang nag-aabang na mga mata nito pero wala siya masabi. “Jeremy, ako—” “Mr. and Mrs. Whitman.” Isang lalake ang lumapit sa kanila at binati sila. Hinawakan ni Madeline ang kamay ni Jeremy at magalang na nginitian ang bisita.
Galit pa rin si Jeremy kay Madeline. Pakiramdam ni Madeline ay nawawala siya at nagawan siya ng mali, pero wala naman siyang makausap tungkol. Nilabas niya ang kanyang phone at tinawagan si Ava. “Ava, pwede ba kitang maistorbo? Pwede mo ba akong sunduin dito sa hotel?” Kaagad na napansin ni Ava na lasing na si Madeline base sa pananalita nito. Nang walang sabi-sabi, kaagad niyang pinuntahan ang address ng hotel na binigay sa kanya ni Madeline. Nagpatuloy si Jeremy sa paghihintay. Hinihintay niya si Madeline na sabihin sa kanya ang dahilan, pero bago pa man niya makuha ang paliwanag nito, dumating si Ava. Nakita niya si Madeline at Ava na palapit sa isa’t isa bago inalalayan ni Ava si Madeline palabas ng bulwagan. Mukhang lasing na si Madeline nang sumandal ito sa balikat ni Ava. “Anong problema, Maddie? Bakit ka nagpakalasing? Nag-away ba kayo ni Jeremy?” Nag-aalalang tanongni Ava. Nakita niya si Jeremy na nakatayo sa di-kalayuan pero hindi sila pinapansin nito. “Kailan p
”Jeremy, huwag mo kong iwan.” Habang lasing, bahagyang nakabukas ang mga mata ni Madeline at nag-aalangan. Hinawakan ni Jeremy ang kanyang kamay. Maaninag ang medyo mapulang mukha ni Madeline sa kanyang mga mata. Nangako siya, “Hindi kita iiwan.”“Iiwan mo ko.” Namumugto ang mga mata ni Madeline. “Iiwan mo ako. Iiwan mo ko…” Nagulantang si Jeremy sandali at hindi niya alam kung paano sasagot. Oo, totoo yun. Iiwanan niya si Madeline. Meron na lang siyang dalawang taon para makasama si Madeline at ang kanilang mga anak. “Linnie.” Sumikip ang dibdib ni Jeremy. Lalong namula ang mga mata ni Madeline habang yumakap ito sa kanyang leeg. “huwag kang umalis. Ayoko nang mawala ka pa uli sa piling ko.” Napalunok ng laway si Jeremy ng makaranas siya ng hindi maintindihang sakit sa kanyang dibdib. Hinimas niya ang ulo ni Madeline para aluhin ito. Pagkatapos ay narinig niyang umiiyak si Madeline. “Nung anim na taon kang nawalay sa akin, akala ko ay hindi ka na talaga babalik sa a