Dahan-dahang umupo si Naya at hinayaan ang clerk na isuot ang sapatos niya para sa kanya. Dahil ayaw niyang magsayang ng oras kay Naya, tumalikod si Ava para umalis pero nang-inis na naman di Naya. "Aalis ka na ba Ms. Long? Sobrang mahal ba ng mga bilihin dito para mabili mo? Ayos lang yan. Mabuting magkaibigan kami ni Daniel. Pwede kitang pautangin kung di mo ito mabili ngayon. Wag ka nang magsusuot ng peke okay? Isipin mo lang kung gaano nakakahiya ito kapag may nakaalam." Arogante ang mukha ni Naya nang ipakita niya ang pulseras sa kanyang braso. Nang makitang nakatitig sa kanya si Ava, itinaas ni Naya ang kanyang braso. "Diba ang ganda ng pulseras na ito? Ibig-sabihin ko syempre naman. Isa itong pulseras na higit isandaang libo ang halaga. Isa itong limited edition Miss L.ady bracelet noong nakaraang dalawang taon. Kahit pera di na ito mabibili ngayon." Ngumiti si Ava at pumuri nang panoorin niya si Naya na magyabang. "Kaya pala ang ganda. Limited edition ito ng Miss L.ad
Ano? Nagbago ang mukha ni Naya na parang Christmas lights, nagiging pula at berde. Tinitigan niya si Madeline nang hindi makapaniwala at naunawaan na kung bakit siguradong-sigurado si Madeline. Samantala, nagsimulang dumapo kay Madeline ang mga gulat at humahangang titig. "Ito pala ang top designer dati ng Miss L.ady. Sobrang ganda niya, kaya pala maraming may gusto ng disenyo niya." "Bumili ako ng ilang mga alahas sa brand niya. May kakaiba silang mga disenyo." "Bumili din ako ng marami sa kanila hanggang sa nagpalit sila ng designer. Tapos tumigil na ako." Natutuwa si Ava para sa kanyang kaibigan nang marinig niya ang mga komento. Sa kabilang banda, nagsimulang mahiya si Madeline. "Wag mong ipag-ingay Ava." Umiling si Ava at tinitigan si Naya nang napapagod. "Di ko naman kasalanan na sinimulan niya ito." "..." Kumirot ang labi ni Naya. Ibinuka niya ang kanyang bibig para kumontra nang maramdaman niyang nasisira na ang imahe niya. "Ano ngayon kung ikaw ang dating
Sapat na ang nawala sa kanyang dignidad nang madiskubreng peke ang pulseras niya. Ang di siya makapagbigay ng cheke ngayon ay mas palalalain ito. Pero sa dami ng ginastos niya nitong nakaraan, umabot na siya sa hangganan ng cheke niya at di na niya kayang bayaran ang mga alahas! Nang makita na hinihintay siya ng lahat na maglabas ng cheke, lalong nahiya si Naya at inilabas ang kanyang name card bago ito ibato sa clerk. "Puntahan mo ako bukas. Di ko dala ngayon ang checkbook ko!" Habang nahihiya, dinampot niya ang kanyang bag at umalis. Tinitigan nang masama ni Naya si Ava at Madeline nang malagpasan niya ang mga ito. Binalaan niya si Ava, "Hintayin mo lang!" Ngayong wala na si Naya, kaagad na napanatag si Madeline at Ava. Talagang ibang-iba si Naya sa harap ng Graham family kumpara kanina. "Kailangan mong kumapit nang maigi kay Dan, Ava. Mukhang mahirap kalabanin iyong Naya na ito." Marahang ipinaalala ni Madeline dahil natutukoy niya mula sa gawi ni Naya. "Itong bacelet di
Habang tuliro, tinitigan ni Madeline ang madiilim na pulang tuldok ng dugo sa tissue. Bigla siyang kinapos ng hangin at dumilim ang paningin niya. Talagang wala siyang makita. Sa harap niya ay isang walang hanggang kadiliman at pakiramdam niya sinasakal siya nito at pinapamanhid siya. Di pa siya magaling. May lason pa rin sa katawan niya. Nagsinungaling ito sa kanya. "Linnie." Narinig ang boses ni Jeremy mula sa labas kaya bumalik ang wisyo ni Madeline. Tumayo siya habang nilalamig ang kamay at paa niya. Itinabi niya ss kanyang bulsa ang tissue. Habang pinupunasan ang luha sa sulok ng kanyang mata, pinilit niya ang kanyang sarili na ngumiti at bumaba ng hagdan. Sumalubong sa kanya si Jeremy na nakasuot ng puting T-shirt na pinili niya para dito. Saktong-sakto ang sukat nito sa katawan ng lalaki. Lumapit ito sa kanya at ngumiti. "Kumusta? Ayos ba akong tignan?" Tinitigan nang maigi ni Madeline ang lalaki sa harapan niya. Ang maliit na ngiting mayroon ito ay nagbalik sa k
Sa tabi ng isang bakanteng tabing-ilog nakatayo si Ryan na nakasuot ng isang itim na suit. Tahimik siya habang nakatingin sa anyong tubig na nasa kanyang harapan. Eleganteng tignan ang lalaki. Pinaghintay ni Madeline si Jeremy sa kotse habang nilapitan niya si Ryan mula sa likuran nang may dalang cake. "Nandito na ko, Rye. Kumusta ang binti mo?" Mabagal na humarap si Ryan sa kanya. Nagliwanag ang palubog na araw sa likuran ng lalaki. Mayroong malamig at mapanganib na tingin sa pagitan ng kanyang mga kilay na hindi pa nakikita ni Madeline noon. Pero malambing pa rin siyang ngumiti. "Happy birthday." Iniabot ni Madeline ang cake. "Hindi ako makaisip ng mahal na regalo na hihingiin mo sa'kin kaya ginawan na lang kita ng cake." "Salamat. Kakainin ko yan mamaya." Kinuha ni Ryan ang cake at tinitigan ito. "Pwede mo ba tong buksan at sindihan ang kandila para sa'kin? Gusto kong humiling." "Syempre." Binuksan ni Madeline nang kahon at naglabas ng isang manipis na kandila. Itinuso
Nagsimulang kumawala si Madeline nang pwersahan siyang niyakap ni Ryan. Nang makita niya siyang yumuko para halikan siya, mabilis niyang nilihis ang kanyang ulo para iwasan ito. "Anong ginagawa mo Ryan?! Bitiwan mo ko!" Mas lalong nagpumiglas si Madeline sa kanyang hawak pero biglang hinawakan ni Ryan ang likod ng ulo ni Madeline at pinilit siyang tumingin sa kanya. Malamig ang kanyang mga mata, kabaliktaran ng malumanay na pinakita niya noon. "Ryan?" Napansin ni Madeline na hindi na pamilyar para sa kanya ang lalaki sa kanyang harapan. Ngumiti lang si Ryan. "Alam mo, Eveline? Ikaw ang pinakamaganda birthday present na nakuha ko." “...”Narinig ni Madeline ang mas malalim na kahulugan sa likod ng mga salitang iyon at isang matalim na kislap ang lumitaw sa kanyang mga mata. Imposible na hahayaan niyang gawin ni Ryan ang kahit na anong gusto niya. Manlalaban pa lang sana siya gamit ng buo niyang lakas nang isang pamilyar na palad ang mahigpit na humawak sa kanyang balikat
"Hindi siya tumupad sa sinabi niya, tama ba, Linnie?" Tumango si Madeline pero hindi siya sumagot. Umaalingawngaw sa kanyang isipan ang mga salitang sinabi ni Ryan kay Jeremy, "At may nangyari na rin sa'min ni Eveline." Sumakit ang ulo niya at bigla niyang binuksan ang pinto para lumapit sa basurahan sa tabi ng daan kung saan niya tinapon ang cake. Tumalikod siya at nakita niya si Jeremy na nakatayo na sa kanyang harapan. Walang sinabi ang lalaki. Sa halip, nilagay niya ang kanyang kamay sa likod ng kamay ni Madeline at hinila siya sa kanyang mga bisig. Niyakap niya siya nang mahigpit. "Kahit ano pang sabihin niya, hindi nito mababago ang nararamdaman ko para sa'yo." Pinagaan ni Jeremy ang loob niya, naiintindihan niya kung ano ang pinag-aalala ni Madeline. "Ako nang bahala, okay? Ipapapirma ko sa kanya ang papeles." Kaagad na tumingala si Madeline, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-aalala. "Wag kang sosobra, Jeremy. Ayaw ko nang may mangyari pang masama sa'yo." Naiinti
'Daddy.' Dumuyan ang mga salita sa luhaang panginin ni Jeremy. Nasalamin ito sa kanyang madidilim na ng mata at tumama sa kanyang puso. Nginitian siya ni Lilian habang nakatingin sa kanya, ang kanyang mga braso ay nakataas sa ere. Naghihintay siya, naghihintay para kay Jeremy na tanggalin ang larawan na kanyang iginuhit. Naghihintay siya na makita ni Jeremy ang mga salitang 'Daddy' na kanya mismong isinulat. Sa papel, mayroong mga anyo nilang lima na binubuo ng kanyang pamilya. Ang nag-iisang anak na babae ng pamilya ay hawak ang kamay ng isang lalaki, nakatingin sa kanya habang tinawag siyang 'Daddy'.Sa wakas ay tinawag niya na rin siya bilang kanyang tatay. Naintindihan na niya na siya ang kanyang tunay na ama. Hindi siya makapagsalita, pero ang larawan ay isang malinaw na patunay ng kanyang kagustuhan na tawagin siyang kanyang ama. Lumunok si Jeremy habang pinilit niyang pigilan ang kanyang pag-iyak. Sa ilalim ng umaasang tingin ni Lilian, tumalikod si Jeremy at