Nang makita ni Isaac na nakabalik na ang anak ni Lady Jenson, ang unang reaksyon niya ay humanap ng paraan para pigilan siya para hindi maantala ang pag-uusap nina Charlie at Lady Jenson.Pero, nahikayat na ni Charlie si Lady Jenson na lumipat sa Sentermill, kaya lumabas siya sa pinto at sinabi sa harap ng courtyard, “Mr. Cameron, pumasok ka bilis!”Sa sandaling narinig ito ni Isaac, alam niya na tapos na siya makipag-usap, kaya sinabi niya sa anak ni Lady Jenson, “Halika, pumasok tayo!”Nang pumasok silang dalawa sa courtyard, sinigaw nang masaya ng anak ni Lady Jenson, “Ma, tingnan mo ang nahuli ko! Dalawang pheasant!”Nagmamadaling lumabas si Lady Jenson at sinabi nang nakangiti, “Jeremy, ang galing mo talaga. Nakahuli ka ng dalawang pheasant sa napakaikling panahon.”Pagkatapos itong sabihin, sinabihan niya siya na pumasok sa bahay.Gabi na, at hindi malinaw ang abot ng mata sa courtyard, kaya hindi napansin ni Jeremy ang kahit anong kakaiba sa kanyang ina. Pero, nang pumasok
Makalipas ang sampung minuto, gumamit ang matandang babae ng isang balde ng tubig mula sa balon para patayin ang apoy sa tove at naglakad palabas sa bahay kasama sila Charlie, Isaac, at Jeremy.Tiningnan ng matandang babae ang sira-sirang pinto ng bahay nang may ilang pag-aatubili. Alam niya na hindi na ulit siya makakabalik pagkatapos umalis ngayon.Pero, hindi alam ng kanyang anak na permanenteng paalam na ito, kaya kinandado niya lang nang maingat ang pinto nang hindi gumagawa ng ingay ayon sa mga utos ni Lady Jenson.Ayon kay Lady Jenson, hindi nila dapat istorbohin ang ibang tao dahil aalis sila para pigilan ang iba na magtanong at iwasang makakuha ng hinala. Mas mabuti kung direkta silang maglalaho.Buti na lang, sobrang dilim na ng nayon sa sandaling ito, at oras na para maghapunan para sa nasa isang dosenang bahay sa nayon na ito. Wala silang nakita simula noong umalis sila sa bahay hanggang sa umalis sila sa nayon.Pagkatapos maglakad pababa sa bundok ng mahigit isang ora
Hindi inaasahan ng dating may-ari na makilala ang napakadirektang customer na magbabayad ng buo at hindi hinihintay ang utang sa bangko. Ito ang pinakamagandang customer para sa kanya na nagmamadaling magkaroon ng pera. Kaya, binigyan niya rin sila ng maraming konsesyon kaya sobrang taas ng kabuuang cost-effectiveness.Nang dumating si Isaac sa entrance ng kapitbahayan, pinarada niya ang kanyang kotse sa entrance ng store na binili na niya. Pagkatapos lumabas ng apat na tao sa kotse, dalawang binata ang lumabas nang nagmamadali sa isang Mercedes-Benz. Nang lumapit sila kay Isaac, sinabi nang magalang ng isa sa kanila, “Hello, Mr. Cameron, ako si Hadley Lawless, ang general manager ng Shangri-La sa Sentermill.”Sinabi rin nang magalang ng isang tao, “Hello, Mr. Cameron, ako si Marco Waffle, ang business manager ng Shangri-La sa Sentermill.”Dahil si Charlie ang naging head ng pamilya Wade, si Isaac din ang naging tao na namamahala sa lahat ng Shangri-La sa buong mundo at ang direktan
Hininaan ni Charlie ang boses moya at sinabi nang nakangiti, “Ang halaga ng store na ito ay wala man lang sa one-tenth thousand kumpara sa halaga ng Rejuvenating Pill o Phoenixica. Sa totoo lang, basta’t handa akong ibenta ang Rejuvenating Pill para sa presyo na sampung libong store, maraming tao ang magmamakaawa sa akin na ibenta ito sa kanila. Pero, ang halaga ng Rejuvenating Pill ay hindi maikukumpara sa halaga ng Phoenixica bracelet na binigay mo sa akin. Kaya,, huwag ka sanang ma-pressure o mabalisa dahil lang binibigay ko ang mga ito sayo. Tratuhin mo na lang ito na bumabawi ako para sa pagkakaiba ng presyo para sa bracelet mo. May store ka na, at kung aalagaan mo ito, masusuportahan mo ang tatlong henerasyon sa pamilya mo. Dapat mabuhay ka nang realistiko kasama ang anak mo, at mapupunta sa tamang landas ang buhay mo sa loob lang ng tatlong buwan.”Alam ni Lady Jenson na si Charlie ang tagapagligtas niya, kaya kahit ano pa ang halaga ng Phoenixica, ang katotohanan na niligtas n
Kahit na niligtas ni Charlie si Lady Jenson at ang anak niya, nagpapasalamat pa rin siya kay Lady Jenson.Ito ay dahil binigay niya sa kanya ang Phoenixica bracelet niya nang walang pag-aatubili. Sa una ay akala ni Charlie na alam ng matandang babae na ang Phoenixica bracelet ay pinamana sa kanya ng mga ninuno niya at gawa sa bihirang materyales, pero marahil ay hindi niya alam kung gaano kabihira o kahalaga ito.Pero, pagkatapos nilang magkita, napagtanto ni Charlie na may malinaw talagang pagkakaintindi si Lady Jenson sa halaga ng Phoenixica bracelet.Dati, si Marcius, ang benefactor ng pamilya Jenson, ay kinuha ang isa sa mga Phoenixica bracelet mula sa ninuno ni Fumiko, pinanatili ang ninuno ni Fumiko sa tabi niya ng deka-dekada, at binigyan ap siya ng dalawang Rejuvenating Pill.Hindi lang iyon, pero nangakot pa si Marcius na bibigyan niya ang ninuno ni Fumiko ng pagkakataon kung makakahanap siya ng paraan para mabuhay nang matagal sa hinaharap bago nakipaghiwalay sa kanya.
Pagkatapos itong hangaan nang matagal, nang irorolyo na ulit ni Charlie ang painting, bigla niyang naramdaman na may kaunting paggalaw ng Reiki sa painting.Nagulat siya dito!Ayon kay Lady Jenson, ang ninuno niya ang nagpinta sa painting na ito sa matandang edad niya.Dahil matanda na siya, siguradong matagal na siyang nagpaalam kay Marcius.Hindi na-master ng ninuno ni Fumiko ang Reiki, kaya bukod sa mahabang buhay kumpara sa ordinaryong tao dahil sa dalawang Rejuvenating Pill, imposible para sa kanya na magkaroon ng Reiki.Ang ibig sabihin din nito ay dapat walang laman na Reiki ang ginawa niyang painting sa matandang edad.Pero, mayroon ngang sobrang tagong bakas ng Reiki sa painting na ito. Hindi mapigilan na isipin ni Charlie, ‘Maaari ba na si Marcius ang nag-iwan ng Reiki sa painting na ito?! Marahil ay bumalik si Marcius sa tiyak na panahon nang hindi nalalaman ng pamilya Jenson!’Kumalma agad si Charli nang maisip niya ito. Nagpadala siya ng kaunting Reiki at maingat na
Isang middle-age na lalaki na may suot na berdeng damit ang pumasok sa matunog na paraan. Ang mga damit at hitsura ng lalaking ito ay katulad sa portrait ni Marcius, pero mukhang mas bata siya sa Marcius na nasa portrait.Nakikita ni Charlie na si Marcius ang taong ito.Huminto si Marcius sa harap ng tatlong painting nang matagal at tumingin sa matandang self-portrait ng ninuno ni Fumiko sa kanan bago bumuntong hininga at sinabi, “Wala ka na… Micah, kung nahintay mo ako ng tatlong araw pa, matutupad ko ang pangako ko sayo. Ngayong wala ka na, dapat kong ibigay ang pagkakataon na ito sa anak mo, pero nadismaya ako nang sobra sa mga sinabi at kilos niya. Kaya, hindi ko ipapasa ang pagkakataon na ito sa kanya.”Pagkatapos itong sabihin, itinaas niya ang kanyang kamay at tinapik ang portrait niya nang marahan habang binulong, “Iiwan ko ang memorya na ito sa likod ng painting na ito. Malalaman ng mga inapo mo ang dahilan pagkatapos akong sisihin ng mga inapo mo sa hinaharap at punitin an
Nawala rin ang nakatagong Reiki sa painting nang nawala ang imahe, pero nang tiningnan ulit ni Charlie ang painting, hindi niya mapigilan na iugnay ito sa imahe ni Marcius. Bigla niyang naramdaman na mukhang mas masigla at malinaw si Marcius sa portrait.Hindi niya mapigilan na isipin kung ano ang naging buhay ni Marcius pagkatapos umalis sa nayon sa bundok.Kahit na humaba ang buhay niya, mukhang walang mahalagang tao sa buhay niya. Matagal nang pumanaw ang asawa at anak niya, at ang natitirang disipulo niya na parang isang anak ay pumanaw na rin. Siya na lang ang nag-iisang taong nanatiling buhay.Sa pagkahumaling niya sa cultivation at paghihirap para sa haba ng buhay, marahil ay pipiliin niya pa ring bumalik sa kuweba niya kung saan at patuloy na tumira nang mag-isa para mag-cultivate pagkatapos umalis sa nayon. Marahil ay alam niya lang ang pagsikat ng araw at ang paglubog ng araw simula noon, pero hindi ang tungkol sa kung anong taon, buwan, o henerasyon na sa labas ng mund
Habang nagsasalita siya, unti-unting naging seryoso ang ekspresyon niya. Sinabi niya, “Leni, mangako tayo sa isa’t isa. Subukan muna nating mabuhay ngayong taon. Kung sa susunod na taon, may mangyaring himala at walang namatay sa atin, pwede kang pumunta sa Oskia at makilala ang mga magulang ko para makuha ang basbas nila. Pagkatapos, pupunta ako sa United States kasama ka.”Si Leni, na kanina pa masaya, ay biglang naging mukhang pagod. Binulong niya, “May apat na buwan pa hanggang sa susunod na taon. Natatakot ako na kahit na hindi ako mamatay sa sandaling iyon, hindi ako makakapunta sa Oskia para makita ka.”Namula ang mga mata ni Shermaine, pero ngumiti siya at sinabi, “Ayos lang. Araw-araw na lang tayo mag-video call. Online na ang lahat ngayon. Kahit ang mga korte ay may hearing sa online. Kung kailangan, pwede na lang tayo kumuha ng isang pari, at pakakasalan kita sa online.”Pinigilan ni Leni ang mga luha niya, tumango nang marahan, at ngumiti habang sinabi, “Okay, deal. Kapa
Hindi inaasahan ni Charlie na habang nagca-camping siya sa mga bundok ng Yorkshire Hill, matatagpuan niya ang dalawang batang pasyente na may cancer. Ang nagpasorpresa sa kanya ay gustong sumali ng dalawang ito sa mga clinical trial ng Apothecary Pharmaceutical sa Aurous Hill, pero tinanggihan silang dalawa.Ang mas nagpahanga pa sa kanya ay ang taong ito, si Leni, ay kilala pa si Jameson.Habang iniisip ang iba ang tungkol kay Jameson, na dating pinapangunahan ang buong FDA, na kusang umalis at nagsimula ng charity sa Aurous Hill, tinanong nang mausisa ni Charlie si Leni, “Helron, sobrang pamilyar ka ba kay Jameson Smith?”Sumagot nang kalmado si Leni, “Hindi naman. Dahil, bago siya umalis, isa siyang mataas na opisyal sa United States, at ang mga taong nakakausap niya sa FDA ay mga matataas na biopharmaceutical company at mga negosyante sa buong mundo. Ang isang tao tulad ni Jameson ay kahanga-hanga kahit sa mataas na lipunan. Paano magkakaroon ng pagkakataon ang isang ordinaryong
Sinabi ni Shermaine, na nasa gilid, “Hindi naman gano’n. Ang pamamahagi ng mga pwesto para sa clinical trial ng Apothecary Pharmaceutical ay hindi base sa kung sino ang may pera at kapangyarihan, ngunit kung sino ang pinaka nangangailangan ng gamot. Ang lahat ng sumali para sa clinical trial ay mga pasyente na may cancer. Halos tatlumpung porsyento sa kanila ang idineklara ng mga doktor na may anim na buwan na lang para mabuhay. May daang-daang pasyente na may advanced pancreatic cancer, at marami sa kanila ay mga bata. Ang mga taong katulad namin na nasa 20s na ay mahihirapan na makakuha ng pwesto.”Tinanong nang mausisa ni Charlie, “Shermaine, sumali ka rin ba sa clinical trial ng Apothecary Pharmaceutical?”Tumango si Shermaine at sinabi, “Oo, pero hindi ako napili. Ang pamamaraan ng pagpili ng Apothecary Pharmaceutical ay parang pagkukumpara ng mga paghihirap. Una, ikukumpara nila kung sino ang may pinakamalalang sakit, pagkatapos ay kung sino ang pinakabata, kung sinong pamilya
Ang mga kabataan na mahilig sa mga panlabas na gawain ay karaniwang bukas at masigla, at karamihan sa kanila ay palakaibigan at madaling pakisamahan. Bukod dito, ang mga kabataan na ito ay puno ng sigla kina Charlie at Vera, kaya mabilis na nag-usap nang masaya ang lahat.Sobrang laki na impluwensya ni Helron sa grupong ito, at malinaw na ginagalang siya ng lahat. Napansin ni Charlie na parang hindi siya masyadong matanda, kaya tinanong niya siya nang mausisa, “Heron, estudyante ka ba o nagtatrabaho ka na?”Tumango si Helron at sinabi, “Estudyante pa ako. Nag-aaral ako sa United States dati. Isa akong Oskian American, at bakasyon ngayon, kaya gusto kong bumalik sa Oskia para mag-hike nang kaunti at maranasan ang ganda ng bansa natin.”Nagpatuloy siya, “Karamihan sa amin ay mga estudyante sa unibersidad. Kami nila Jung, Louie Mant, ay nag-aaral sa United States. Sina Shermaine at Bobbi ay galing sa Queenston University. Sina Perry Hinskey at Jenell Looten ay galing sa Blastun Univers
Kaharap ang imbitasyon ng binatang ito na nagngangalang Helron, taimtim na pumayag si Charlie at sinabi nang nakangiti, “Kung gano’n, hindi na kami mahihiya sa inyo!”Tumawa si Helron at sinabi, “Hindi mo kailangan maging magalang nang sobra. Magkakaibigan tayo mula sa iba’t ibang lugar, ang pag-aalaga sa isa’t isa ay ang tradisyon ng mga hiker.”Pagkasabi nito, tinanong niya si Charlie, “Tol, anong pangalan mo?”Magsasalita na sana si Charlie nang ngumiti si Vera, na nasa tabi niya, at sinabi, “Charlesly Lavor ang pangalan ng boyfriend ko. Pwede mo siyang tawaging Charles!”Nagulat si Charlie. Naintindihan niya ang layunin ni Vera. Dahil, nandito sila para hintayin si Fleur. Kahit na totoong pangalan ito ni Charlie o ni Vera, siguradong pamilyar si Fleur sa kanila, kaya mas mabuti na iwasang gamitin ang totoong pangalan nila hangga’t maaari.Pero, hindi niya inaasahan na bibigyan siya ni Vera ng alias na ‘Charlesly Lavor’ at nag-isip pa ng palayaw na ‘Charles’ para sa kanya.Ini
“Sigurado ako!” Hinila ni Vera si Charlie sa tulay na bato-bato. Sa gitna ng tulay, tinuro niya ang isang basag na asul na bato at sinabi kay Charlie, “Nasira ito dahil sa isang natakot na kabayo. Ang may-ari nito ay isang mason ng bato na pumunta para magdala ng dalawang batong rebulto sa bagong mansyon ng pinuno ng Stoneridge. Nabalisa ang kabayo, nadulas, at halos bumagsak siya, at nahirapan itong umabante na tila ba baliw ito, binaliktad ang hinihila nitong kariton. Tumama ang isa sa mga rebulto sa batong ito, at nag-iwan ito ng basag dito.”Habang nagsasalita siya, nagpatuloy si Vera, “Nagkataon, sinamahan ko ang lolo ko mula sa Digerro town sa araw na iyon para batiin ang pinuno dito. Kaya, nagkataon na nakita ko ang buong pangyayari noong gumawa ng problema ang kabayo sa tulay.”Habang nakikinig si Charlie sa paglalarawan niya, hindi niya maiwasan na isipin ang eksena na sinabi niya.Sa sandaling iyon, isang babae na nasa seven o eight years old na may suot na tradisyonal na
Tulad ng sinabi ni Vera, sa buong buhay niya, hindi niya kayang maghiganti kay Fleur gamit ang lakas niya, pero kaya niyang harapin si Fleur gamit ang matinding tapang. Marahil ay ang pinakamagandang paraan para harapin niya si Fleur ngayon ay huwag mapansin ni Fleur na malapit siya sa kanya.Kaya, medyo naimpluwensyahan din si Charlie sa kanya at sinabi, “Kung gano’n, hindi na natin kailangan kumuha ng tao para palihim na maglagay ng mga monitoring equipment. Sasamahan kita dito at hihintayin si Fleur. Gusto kong makita kung sino ba talaga ang Fleur na ito!”Tinanong ni Vera sa sorpresa, “Young Master, sasamahan mo talaga ako?”Tumango si Charlie. “Oo.”Sinabi nang seryoso ni Vera, “Parang maglalakad tayo sa isang lubid sa bangin. Nakamamatay ang isang kamalian.”Tumawa si Charlie at sinabi, “Kung hindi ka takot, bakit ako matatakot?”Ngumiti nang bahagya si Vera, at puno ng katapatan ang kanyang mga mata habang sinabi, “Kuntento ako sa mga sinabi mo, Young Master, pero hindi ak
Hindi inaasahan ni Charlie na si Vera, na mukhang mahina at walang masyadong karanasan, ay may ganitong tapang. Malinaw na alam niya na hindi nila kayang tapatan ni Fleur. Sa sandaling magkita sila, halos sigurado na mamamatay sila.Dahil, dati, sinabi ni Ruby sa kanila na nabuksan na ni Fleur ang kanyang elixir field, mahigit isang daang taon na ang nakalipas, at ang ibig sabihin ay mas malakas na siya noong isang daang taon na ang nakalipas kaysa sa kasalukuyang lakas ni Charlie.Pero kahit gano’n, handa si Vera na kunin ang panganib.“Alam mo na wala tayong pag-asa na mabuhay laban kay Fleur. Sigurado ka ba na gusto mong kunin ang panganib dito?” Tinanong nang seryoso ni Charlie.Tumango nang seryoso si Vera, nakatingin kay Charlie nang disidido habang sinabi, “Sa mahigit tatlong daang taon, iniwasan ko siya. Naging maingat ako sa punto na hindi na ako tumatapak sa kahit anong lugar na may kaugnayan sa kanya sa halos buong buhay ko. Pero ngayon, kahit alam ko na marahil ay pupun
Bukod dito, kung may mangyayari, mahihirapan siyang protektahan si Vera.Mukhang alam na ni Vera ang iniisip ni Charlie. Ngumiti siya at naunang magsalita at sinabi, “Darling, huwag kang mag-alala. Bihira lang magkaroon ng malakas na hangin sa Yorkshire Hill, at mas bihira pa dito sa taas. Bukod dito, sobrang ganda ng panahon ngayon. Isang gabi lang tayo mananatili, kaya walang kahit anong malakas na hangin. Kahit na mayroon, hindi ito abot sa atin.”Hindi inaasahan ni Charlie na may ganitong hilaw na ideya si Vera, kaya sinabi niya, “Sige, Darling, bumaba muna tayo sa bundok at pag-usapan ito sa daan.”“Okay!” Tumango nang kuntento si Vera, kinabit ang kanyang braso sa braso ni Charlie, at sinabi nang malambing, “Kung gano’n, kailangan nating magmadali. Natatakot ako na kung mahuhuli tayo, wala nang matitira na maayos na lugar!”Habang pababa ang dalawa sa bundok at nang silang dalawa na lang sa paligid, nagsalita si Charlie, “Miss Lavor, seryoso ka ba sa sinabi mo?”Sumagot nang