Tinanong ulit ni Wendy, “Hindi ba’t sinabi mo na isa itong exclusive guarantee agreement? Bukod sa exclusive collaboration sa kumpanya natin, para saan naman ang guarantee?”Ipinaliwanag ni Xavia, “Ang ibig sabihin ng guarantee na ito ay kailangan mong pumunta sa pinakamababang dalawampu’t walong events para sa kumpanya sa isang buwan. Kung mabibigo kang sundin at pumasok ang pinakamababang dami ng event dahil sa personal na dahilan, hihingi ng kabayaran ang kumpanya sa iyo, o direktang babawasan ng kumpanya ang pera sa sahod mo.”Patuloy na tinanong ni Wendy, “Anong klaseng benepisyo ang ibibigay ng kumpanya sa akin kung pipirmahan ko ang kasunduan na ito?”“Benepisyo?” Kumulot ang mga labi ni Xavia at sinabi, “Ang benepisyo na ibibigay ng kumpanya sa iyo ay hangga’t susundin mo ang kailangan ng kumpanya at papasok sa dalawampu’t walong event sa isang buwan, bibigyan ka ng kumpanya ng basic salary na limang libong dolyar.”Nang marinig ito ni Wendy, sobrang saya niya, at sabik niy
Nang marinig ni Wendy ang mga sinabi ni Xavia, tinanong niya sa sorpresa, “Miss Xavia, hindi ba’t sinabi mo na magkaiba ang sahod para sa event at sa basic salary?”Kumulot ang mga labi ni Xavia at sinabi, “Wendy, nangangarap ka talaga nang gising! May sasabihin ako sayo. Sinabi ni Mr. Lawry na sa hinaharap, buwanan na ang sahod ng lahat ng hostess namin. Kaya, simula ngayon, kailangan mong magsikap nang mabuti para sa kumpanya. Basta’t makakapunta ka sa dalawampu’t walong event para sa kumpanya kada buwan, makakatanggap ka ng limang libong dolyar sa 15th sa susunod na buwan!”Biglang nagkaroon ng hindi akma at nahihiyang hitsura si Wendy sa kanyang mukha habang sinabi, “Miss Xavia, dapat ay babayaran ako ng dalawang daang dolyar sa bawat event. Kaya, kung sasali ako sa dalawampu’t walong event, dapat ay makakakuha ako ng limang libo at anim na raang dolyar. Pero, kung babayaran lang ako ng kumpanya ng limang libong dolyar, hindi ba’t ang ibig sabihin ay magtatrabaho ako nang libre s
“Hindi ako pupunta!” Sinigaw ni Wendy, “Gumagawa ka ng krimen sa kailaliman ng sikat ng araw! Tatawagan ko ang pulis para arestuhin kayong lahat!”“Tawagan ang pulis?” Umabante si Xavia at sinampal nang direkta si Wendy sa kanyang mukha habang sinigaw, “Sa tingin mo ba talaga ay mapipigilan mo ako sa pamamagitan lang ng pagtawag sa pulis? May sasabihin ako sayo. Marami na akong nakita na murang palaaway na babae na tulad mo! Marami akong paraan para parusahan ang mga taong kagaya mo!”Sinabi ni Wendy, “Mga bully lang kayong lahat! May batas ang lipunan natin! Paano niyo magagawa ito dahil lang gusto niyo?!”Ngumisi si Xavia bago sinabi, “Ano naman kung inaapi ka namin? Ang kinahihiligan ko ay apihin ang mga tao! May sasabihin ako sayo. Kilalang tao si Mr. Lawry sa underground world ng Aurous Hill. Kung maglalakas-loob kang magloko kaysa maging masunurin, hindi lang ikaw ang maghihirap sa huli. Magbabayad din ang pamilya mo para sa mga kilos mo!”Habang nagsasalita siya, sinabi ni X
Sa sigaw na ito, lumingon nang hindi nag-iisip sila Wendy, Xavia, at ang ibang tao sa pinanggalingan ng boses.Sa sandaling ito, nakita nila si Charlie na nakasakay sa kanyang scooter at dumating nang mabilis sa harap ng lahat.Pagkatapos, pinatigil ni Charlie ang scooter. Pero, hindi siya bumaba. Sa halip, nasa magkabilang bahagi ng scooter ang mga binti niya, at malamig niyang inutos, “Pakawalan niyo siya.”Nasorpresa si Xavia nang makita niya si Charlie sa scooter. Agad siyang naglabas ng mapanghamak na ekspresyon at sumagot nang sarkastiko, “Sa una ay akala ko na isa itong bayani para iligtas ang araw. Isa lang pala itong talunan!”Pagkatapos magsalita, suminghal siya at pinagalitan si Charlie, “Hoy, talunan. May sasabihin ako sayo. Huwag kang makialam, kung hindi, malalagot ka!”Nang makita ang biglaang pagdating ni Charlie, nakaramdam ng malakas na seguridad si Wendy sa kanyang puso. Umiyak siya, “Bayaw, bayaw, iligtas mo sana ako. Oh, bayaw…”Nang marinig ito, hindi maiwas
Tumango si Charlie, inilagay ang pangalan ni Xavia, at pinindot ang confirm. Sa sandaling naaprubahan ang facial recognition sa PayPal, isang notification ang mabilis na lumitaw na nagsasabi na tagumpay ang transaction.Nanginig nang kunati ang kamay ni Xavia, at isang promot ang agad nagpakita sa kanyang cellphone: [Charlie has transferred five hundred thousand Oskian dollars to you!]Nang makita ang mensahe na ito, nasorpresa siya at naging emosyonal. Inisip niya, ‘Jusko! Sobrang daling kitain ng pera na ito! Hinding-hindi ko naisip na kumita ng pera nang ganito sa buong buhay ko! Kung alam ito ni Mr. Lawry, siguradong bibigyan niya ako ng isang daang libong Oskian dollars!’Bukod sa pagiging emosyonal, nagbago ang pananaw ni Xavia kay Charlie, at tumawa siya, “Hinding-hindi ko inaakala na marangka si Mr. Wade. Para tulungan ang hipag mo, kailangan mo lang igalaw ang daliri mo para maglabas ng limang daang libong Oskian dollars. Sa tingin ko ay hindi ordinaryo ang lakas ng pananal
Sa simula pa lang, pinagyayabang na ng mga malakas na lalaki sa tabi ni Xavia ang mga muscle nila.Bihasa ang ganitong kumpanya na pagkakitaan ang mga grey areas, at kumikita sila ayon sa mga tagumpay nila.Nakadepende ang tagumpay ni Xavia sa mga dalagang niloko niya. Ang mga dalagang ito ay pinipiga sa buong halaga nila.Para naman sa tagumpay ng mga siga na ito, nakadepende ito sa kung gaano karami ang atake nila.Sa madaling sila, kung wala silang pagkakataon na umatake, basic salary lang ang makukuha nila.Pero, kung may aatakaihin sila, nasa sampu-sampung libo ang kikitain nila.Malinaw para sa kanila ang negosyo ngayong araw—may limang daang libong Oskian dollars sa PayPal ni Xavia. Kung tuturuan nila ng leksyon ang siraulo na ito, magkakaroon sila ng parte sa limang daang libong Oskian dollars, at makakatanggap ang bawat isa sa kanila ng dalawampu o tatlumpung libo.Kaya, nang marinig nila ang utos ni Xavia, agad silang naglakad papunta kay Charlie, ang bawat isa ay may
Nang maisip ito, agad niyang sinabi nang magalang, “Mangyaring maghintay ka nang ilang sandali. Tatawagan ko na ang boss ko ngayon din!”Pagkatapos, mabilis niyang nilabas ang kanyang cellphone at tinawagan ang isang numero.Sa sandaling kumonekta ang tawag, desperadong sinabi ni Xavia, “Mr. Lawry, mangyaring tulungan mo ako. May problema sa Pearl River Point…”Ang taong nasa kabila ay si Mr. Lawry, kilala rin bilang Hebron Lawry. Dati siyang isang lokal na siga at may kaunting kasikatan. Pero, pumunta siya sa outstation para magsugal at natalo ng malaking pera. Kaya, ginamit niya ang kanyang braso bilang taya, at sa huli, nawala rin ang kanang braso niya.Dahil wala na ang kanang braso niya, hindi na niya kayang mabuhay sa underground world kung saan pinupuntirya ng mga malalakas ang mga mahihina. Kaya, tinipon niya ang maraming tao at gumawa ng isang etiquette company.Ang dahilan kung bakit niya napiling gumawa ng etiquette company ay dahil kaya niyang lapitan ang mga hostess,
Matiyagang naghintay si Charlie sa loob ng labinlimang minuto.Makalipas ang labinlimang minuto, isang S-class na limousan ang dumating sa car park ng Pearl River Point.Kasunod ng S-class limousin ay dalawang minibuss na may dala-dalang labing-isang pasahero bawat isa. Ang dalawang minibus ay puno ng mga gangster na may mga machete.Nagkataon na dumating ang mga kotse sa likod ni Charlie. Si Hebron, na nasa limousine, ay nakita si Xavia. Pagkatapos, mabilis niyang nakilala ang lalaki sa harap ni Xavia, habang nakatalikod sa kanya at nakaupo sa scooter, siya dapat ang tinutukoy ni Xavia na mayabang na lalaki.Kinutya niya nang mapanghamak, ‘Ang lakas ng loob ng talunan na ito na nakasakay sa scooter na kalabanin ako?!’Pero, sa sandaling naalala niya na sinabi ni Xavia na tinalo ng talunan na ito ang anim na tauhan niya, nag-alinlangan niya.Palihim niyang inisip, “Paano kung kaya talagang lumaban ng taong ito at bugbugin ako… anong gagawin ko?”Nang maisip ito, nagmamadaling hu
Hindi maiwasan ni Vera na ngumiti nang kaunti nang makita niya ang seryosong ekspresyon ni Charlie, at sinabi niya, “Young Master, kahit na kayang patayin ng mga close-defense missile si Mr. Jothurn, marahil ay hindi nila mapatay si Fleur. Bukod dito, si Fleur lang ang nakakaalam kung saan nag-cultivate si Master Marcius Stark. Young Master, mangyaring magtiis ka pa nang kaunti at huwag mong tapusin ang buhay ni Fleur dito.”Tumawa nang masaya si Charlie, “Sinasabi ko lang ang mga pakiramdam ko. Kahit na may makakapagdala ng mga close-defense missile dito, hindi ko magagamit ang mga ito dito.”Tumango nang bahagya si Vera at sinabi, “Young Master, walang mga camera dito. Mangyaring hintayin mo ako saglit. Magbibigay galang ako sa mga ninuno ng mga Lavor.”Tumango sa maginoong paraan si Charlie at sinabi, “Hihintayin kita dito.”Ngumiti si Vera na parang humihingi siya ng tawad, pagkatapos ay naglakad sa malapit na gubat ng mga pine.Makalipas ang limang minuto, naglakad si Vera pa
Ngumiti si Charlie at sinabi, “Huwag kang mag-alala, hindi ako padalus-dalos na tao. Alam ko ang mga limitasyon ko.”Huminga nang maluwag si Vera, “Mabuti naman…”Pagkatapos nilang umakyat sa unang undok, inakyat nila ang bundok na parang likod ng isang pagong. Dahil ito ang ruta sa pangalawang bundok, marami pa rin ang mga tao dito tulad sa unang bundok.Ipinakilala ni Vera kay Charlie, “Parang likod ng isang pagong ang bundok na ito. Tinatawag itong Mount Turtle Back. Isa itong bihirang kayamanan na lupa dito. Noong isang lokal na pinuno ang lolo ko, nagsikap siya na piliin ang bundok na ito bilang ancestral tomb ng pamilya namin.”Tinanong nang mausisa ni Charlie, “Ang buong bundok ba na ito ang ancestral tomb ng pamilya ng lolo mo?”Tumango si Vera at sinabi, “Tama. Maganda ang Feng Shui dito, parang isang dragon na nakapalibot sa bundok. Itinuturing ito na sobrang swerte. Ang pagpili sa lugar na para paglagyan ng ancestral tomb ay kayang biyayaan ang mga susunod na henerasyon
Nang bumalik si Vera sa Stoneridge makalipas ang mahigit tatlong daang taon, hindi na ito kagaya ng dati. Kahit na nandoon pa rin ang Ensel Bay, nabago na nang sobra ang hitsura nito dahil sa ilang siglo na pag-unlad kumpara sa nakaraang tatlong daang taon.Habang nakatayo sa malagong mga kalye ng Stoneridge, hindi tugma sa memorya ni Vera ang kasalukuyang eksena. Buti na lang, hindi malaki ang mga pagbabago sa bundok. Sa kabila ng ilang rurok na medyo minina, hindi nagbago masyado ang kabuuang tanawin.Pagkatapos itong makita ni Vera, natukoy niya na ang libingan ng kanyang ama ay matatagpuan sa hilagang-silangan ng kasalukuyang bayan ng Stoneridge, sa likod ng medyo mininang rurok at ang bundok na parang isang shell pagong.Iniwan nina Charlie at Vera ang kotse sa bayan at nagsuot ng magkaparehong sapatos na maagang inihanda ni Vera. Pagkatapos ay umakyat sila papunta sa mga bundok.Habang umaalis sila, tahimik na pinagana ni Charlie ang kanyang mental cultivation method, itinago
“Sa kalaunan, naisip ko rin na sa halip na tumakbo palagi, mas mabuti na iwan ko ang singsing kay Fleur para hindi na niya ako habulin at hayaan akong mabuhay nang payapa. Pero pagkatapos itong pag-isipan ulit, si Fleur ang pumatay sa aking ama. Kung magkokompromiso ako at magmamakaawa sa kanya, anong kaibahan namin ni Sanguine, na nagpapasok sa Qing dynasty? Magiging traydor kaming dalawa, kung gano’n.”Pagkatapos itong sabihin, sinabi ni Vera, “Pagkatapos maintindihan ang lahat ng ito, nagpasya ako na kahit gaano pa ito kahirap, dapat ay mabuhay ako. Kahit gaano pa ito kahirap, hindi ako pwedeng magkompromiso at sumuko kay Fleur. Basta’t mabubuhay ako, siguradong mabubuhay ako nang mas matagal kay Fleur. Sa sandaling iyon, ako ang mananalo sa huli.”Sinabi nang matatag ni Charlie, “Huwag kang mag-alala, siguradong mas tatagal ang buhay mo kaysa sa kanya.”Tumango nang tapat si Vera at sinabi, “Sigurado ako na mas tatagal ang buhay mo sa akin, Young Master. Pagkatapos kong mamatay,
Sa tuwing binabanggit si Sanguine, nagngangalit si Vera sa galit. Nang binanggit niya na walang nabuhay sa apat na tito at sa mga supling nila, napaiyak si Vera.Hindi inaasahan ni Charlie na sobrang lagim ng nangyari sa pamilya ng lolo ni Vera, at hindi niya maiwasan na bumuntong hininga habang sinabi, “Sa panahon na iyon, ang mga buhay ay kasing liit ng mga damo at dahon. Maraming pamilya na tumagal ng daang-daang taon o kahit libo-libong taon ang naputol sa panahon na iyon.”Kinuyom ni Vera ang mga kamao niya at nagngalit, sinasabi, “Ang lahat ng ito ay dahil sa traydor na iyon, si Sanguine!”Nang sinabi ang mga ito, nagpakita siya ng isang mabangis na ugali na bihira niyang ipinapakita, at sinabi nang mabagal, “Naging tapat ang mga Lavor sa maraming henerasyon! Ibinuhos ng mga ninuno ko ang lahat para pagsilbihan ang bansa, at sumali pa sa militar ang aking ama, nilabanan ang Qing Dynasty sa kalahati ng buhay niya, hindi nakalimutan na suportahan ang Oskia. Pero, hindi lang pina
Tumango nang marahan si Charlie, “Okay, salamat sa pagsisikap mo.”-Nang dumating ang eroplano ni Fleur sa Melbourne, nakaalis na sa Aurous Airport ang eroplano na sinakyan nina Charlie at Vera, papunta sa malayong Londel na mahigit isang libong kilometro ang layo.Habang lumilipad ang eroplano sa kanluran, nawala na ang dating sigla at kulit ni Vera. Sumandal siya panandalian sa balikat ni Charlie, at pagkatapos ay para bang nawalan ng focus ang kanyang mga mata habang nakatingin sa labas ng bintana.Nakikita ni Charlie na may mali sa kanya, at naiintindihan niya nang mabuti ang kalagayan niya ngayon. Dahil, sa mundong ito, walang sino man ang mas angkop na mangulila sa tahanan kaysa kay Vera.Isa siyang dalaga na mahigit tatlong daang taon nang hindi nakakauwi, at sa wakas ay pauwi na siya. Ang kahit sino ay makakaramdam ng magkahalong mga emosyon.Makalipas ang mahigit dalawang oras, dumating ang eroplano sa Londel Airport. Nang bumaba si Vera sa eroplano, medyo nanghina nang
Nahiya at nabalisa si Vera, “Hindi ko pa nararanasang umibig, pero marami na akong nakitang mga romance drama! Hindi ba’t normal ang mga ganitong mapaglarong asaran sa mga romance drama?”“Oo, oo…” Tumango si Charlie nang nakangiti. Sa sandaling ito, mabagal na lumabas na ang eroplano sa gate, kaya binalk ni Charlie ang usapan sa punto habang binulong, “Dadating tayo sa Londel ng mga dalawang oras. Naaalala mo pa ba ang eksaktong lokasyon ng libingan ng iyong ama?”Tinanggal ni Vera ang kanyang ngiti at sumagot, “Nasa hilagang-silangan ng Ensel Bay ang libingan ng aking ama. Nakita ko ang mga mapa at litrato ng satellite. Tinatawag ng Stoneridge ang lugar na iyon.”Tumango si Charlie, nilabas ang kanyang cellphone para suriin ang mapa, at sinabi, “Medyo mas malapit sa Londel ang Stoneridge. Halos isa’t kalahating oras na biyahe ito mula sa airport.”“Mm-hmm…” Tumango nang bahagya si Vera at sinabi, “Nasa isang bundok sa hilagang-silangang bahagi ng Stoneridge ang libingan ng aking
Isang sabay sa uso at mapormang mag-jowa na may suot na pang-mataas na klase ng fashion ang hawak-kamay na dumaan sa VIP passage para kumpletuhin ang proseso ng pagsakay nila. Pagkatapos ay hawak-kamay silang sumakay sa business car ng airport na para lang sa mga VIP.Sa mga tagalabas, ang dalawang ito ay isa sigurong mag-jowa na mga mayaman na tagapagmana. Hindi lang na may suot silang mga high-end na brand, ngunit marahil ay gumastos sila ng daang-daang libo sa private charter para sa biyahe nila.Pero, ito ang pinakamagandang balatkayo para kina Charlie at Vera.Sa kasalukuyang hitsura ni Charlie, walang magdududa na 20 years old lang siya. Kahit na may makita siyang kakilala, hindi nila siya makikilala.Habang papasakay ang dalawa sa eroplano, ginabayan sila ng crew sa isang maluwag na cabin. Hindi pinansin ni Vera ang unang dalawang first-class na upuan at hinawakan ang kamay ni Charlie habang naglakad siya sa likod at sinabi nang malambing, “Darling, gusto kong katabi ka.”M
Hindi maiwasan ni Vera na tanungin siya nang galit, “Hindi ba’t dapat tawagin mo rin akong ‘darling’?”Umubo nang dalawang beses si Charlie at tinanong siya, “Walang ibang tao dito. Gusto mo ba talaga na tawagin kitang ganito?”Nadismaya si Vera at sinabi, “Pinagkasunduan natin ito kanina…”Sinabi agad nang seryoso ni Charlie, “Sige, tutuparin ko ang pangako ko.”Pagkatapos ayusin ang sarili niya, sinabi niya, “Darling, darating tayo sa airport sa loob ng kalahating oras.”Ngumiti nang matamis si Vera at sinabi, “Okay. Salamat, darling!”Si Vera, na kuntento na, ay hindi maiwasan na mapansin ang kaliwang kamay ni Charlie sa manibela, at tinanong niya nang mausisa, “Darling, hindi mo ba sinuot ang singsing na binigay ko sayo nang lumabas ka?”Sumagot nang kaswal si Charlie, “Bakit ko ito isusuot? Kinilala ng singsing ang ama mo bilang may-ari nito, hindi ako. Kung malalagay tayo sa panganib, ite-teleport pa rin ako nito sayo. Kung makikita talaga natin si Fleur, hindi ba’t parang