Kabanata 0005

Arianne

Paglabas ko ng main door ay lumigid ako sa likod. Baka may alam ang mga kasambahay kung saan nailagay ang mga gamit ko kaya tatanungin ko sila.

Dahil sa sama ng ugali ng pamilyang iyon ay malapit naman ako sa mga katulong. “Sabi ko na nga ba at babalikan mo ang mga gamit mo eh.”

Ngumiti ako kay Manang Lina bago nagmano sa kanya. “Teka lang at kukunin ko.” Nawala lang siya saglit at pagbalik ay may hila ng dalawang maleta.

“Pasensya ka na at ito lang ang nailigtas ko. Huli ko na kasi nakita ng ipagtatapon yan ni Ma'am Sonora at Mikaela eh.”

“Okay lang po, maraming salamat.” Maigi na ang kahit papaano ay meron kaysa wala.

“Eh kumusta ka naman sa asawa mo? Base sa naririnig kong pag-uusap nila ay sanggano at tambay daw iyong Victor na iyon. Totoo ba?”

“Wala ho kayong dapat ipag-alala dahil mukhang mas maayos kasama ang asawa ko kaysa sa pamilya ng tatay ko.”

“Mabuti naman kung ganon. Eh kumain ka na ba?” nag-aalala niyang tanong.

“Tapos na ho kaya hindi niyo na kailangan na ipagtakas pa ako sa kusina.” Natatawa kong sabi. Ganun kasi ang ginagawa niya kapag ayaw akong pakainin ni Sonora. Hindi na ako nagsasabi sa nanay ko dahil ayaw kong mag-alala pa siya.

Nagpaalam na rin ako sa matanda at sa likod na rin ako dumaan. Hila-hila ko ang dalawang maleta at nagsimula na akong maglakad palabas ng subdivision na sadyang napakalayo. Wala naman kasing pumapasok na sasakyan talaga rito. Hindi pa man ako nakakalayo ay may pulang kotse na tumigil sa tabi ko at nagulat ako ng bumaba ang sakay non.

“Sabay ka na sa akin, malayo pa ang gate.” Tinignan ko ng mabuti ang lalaki dahil ayaw ko rin naman na basta magtiwala lalo at kanina lang ay kausap siya ng evil family.

Sa pagkakaalam ko at ng marami ay mabait si Donnie. Taliwas sa kapatid nito na akin na ngayong asawa na si Victor na kilala ko naman talaga, ngunit hindi ko inasahan na ganun na nga ang itsura niya ngayon. Noong freshman ako sa college ay tinitilian siya ng mga kababaihan at alam ko rin na napakababaero niya. May itsura na ito at astig astig ang dating kaya nagulat ako na balbas sarado na ito dahilan upang hindi ko siya agad makilala kahapon.

Si Donnie ay malinis tignan. Alam mo yon, yung tipong tinitilian din ng mga kababaihan. Yung green flag na tinatawag. Pero kahit ganun ay parang ayaw ko naman na basta sumakay na lang sa sasakyan niya.

“Okay lang, sanay naman akong maglakad.” Mabuti na lang at nakakumportable na damit at sapatos ako kaya siguradong hindi magpapaltos ang mga paa ko.

“Wala akong gagawing masama sayo. And gusto rin sana kitang makausap. Well, iyon actually ang sadya ko sa inyo kaya lang ay napag-alaman ko na hindi ka pala doon umuwi kagabi.”

“Bakit mo ako gustong makausap?” tanong ko. Nagkamot siya ng ulo at alanganing ngumiti sa akin.

“Can we just talk habang nagbibiyahe at ihahatid na rin kita sa kung saan ka man patungo?” Mukha naman siyang harmless sa totoo lang kaya naman kaysa mapagod ako sa paglakad ay nagdesisyon akong sumakay na lang. Wala rin naman akong makitang dahilan para gawan niya ako ng masama.

“Okay.” Maiksi kong tugon. Ngumiti siya at tsaka ako tinulungan sa mga maleta ko at inilagay iyon sa likod ng sasakyan. Pinagbukas pa niya ako ng pintuan kaya naman nginitian ko siya bago ako sumakay. Lumigid na siya papunta sa driver's seat at nagsimula ng magmaneho.

“Pinapunta ako ni Mommy dahil akala niya ay iiwan ka ni Victor sa inyo pagkatapos ng kasal. Nag-aalala siya at gusto niyang malaman kung okay ka lang,” simula niya, dahilan upang ipaling ko ang tingin ko sa kanya.

Nasa daan ang mga mata niya kaya hindi ako sigurado kung totoo ba sa loob niya ang sinasabi niya or what. Pero sinagot ko pa rin siya para hindi ako magmukhang suplada.

“Isinama ako ng unggoy--I mean ni Victor sa inuupahan niyang apartment.”

Bahagya siyang tumingin sa akin at nagtanong. “Maayos naman ba? Komportable ka ba?”

“Okay lang naman. Hindi ako mapili sa tirahan basta malinis.”

“Mabuti naman kung ganon. Kung sakali at may kailangan ka ay huwag kang mahihiyang lumapit sa akin. Hindi ko man kayang swetuhin si Victor dahil alam mo naman na siguro kung bakit, pero kaya naman kitang tulungan sa ibang bagay kung kinakailangan.”

Hindi na ako umimik dahil ayaw ko namang may masabi at baka hindi niya magustuhan. Ayon sa usap-usapan ay hindi nga magkasundo ang dalawa. Well, parang normal lang naman ang ganun kapag hindi magkapatid na buo. Yung tunay nga eh nagkakaroon pa ng hidwaan, sila pa?

Kami rin naman ni Mikaela ay parang sila din. Ano ba yang mga pamilya namin, Puro dispalinghado.

“Nagulat nga ako ng makita kita. Ang alam ko kasi ay si Mikaela ang ikakasal at tsaka si Victor.”

“Huwag mo na lang intindihin ‘yon, ang mahalaga ay wala na rin akong koneksyon pa sa pamilyang ‘yon.”

Hindi na siya umimik pagkatapos at imbes na hanggang sa gate lang niya ako ihatid ay hanggang sa bahay na. Wala na akong nagawa dahil hindi naman niya itinigil ang sasakyan.

Ang lugar ni Victor ay hindi kagaya ng napapanood ko sa mga teleserye na siksikan ang mga bahay. Maluwag din ang kalsada kaya naman malayang nakadaan ang sasakyan ni Donnie.

Pero, kagaya ng sa mga palabas ay nagtinginan din ang mga tao. Mga curious kung sino ang mga dumating at pinalibutan ang sasakyan ni Donnie.

Hindi naman sila pinansin ng lalaki at inilabas na ang mga maleta ko at iniabot sa akin.

“Maraming salamat sa paghatid,” nakangiti kong sabi.

“Walang anuman, basta kung may kailangan ka ay i-text or tawagan mo lang ako,” nakangiti niyang tugon. “Nga pala, i-save mo ang number ko.”

“Sige—” sagot ko kasabay ng paglabas ng aking phone ngunit hindi ko na natapos ang sasabihin ko ng biglang kinuha iyon sa kamay ko.

“Hindi na kailangan dahil wala naman siyang kakailanganin sayo. I can provide for my wife,” sabi ng biglang sulpot na unggoy— este, Victor.

“Kung sakali lang naman, Victor.”

“At sinabi ko na na ako ang bahala sa asawa ko kaya kahit sakali ay hindi mangyayari iyon.”

Pagkasabi niya non ay pinihit niya ako patalikod tsaka kinuha ang maleta sa mga kamay ko. Lumingon pa ako para sana magpasalamat sa lalaki.

“Donnie, thank you—” hindi ko na natapos dahil hinarangan na rin ako ng unggoy kong asawa kaya wala na akong nagawa kung hindi ang lumakad na papasok ng bahay.