"Gusto kong makita si Patricia.""Ashley, hindi ka makakalakad ngayon," sabi ni Michael sa pagkakataong ito."Pagkatapos ay dalhin mo ako doon." Ang aking boses ay lumabas nang matigas hangga't maaari.Maya-maya, nasa wheelchair ako at tinulak ako ni Michael sa kinaroroonan ni Patricia.Nakarating kami sa harap ng isang silid, at nakita ko si Sally at ang kanyang asawa na nakatayo sa harap ng isang salamin, nakatingin sa loob na may malungkot na mga mata. Unang nakita ako ng asawa ni Sally at binigyan ako ng isang maliit na ngiti na aking naaninag. Tumingin din sa akin si Sally at naglakad palapit bago lumuhod sa harapan ko."Paumanhin sa lahat ng pinagdaanan mo; hindi ko alam ang pinagdadaanan mo. Sana mapatawad mo ako sa lahat ng beses na naging masama ako sayo at sa pagpasok ko sa pagitan mo ni Adrian. Alam ko yun. Walang kahit anong paghingi ng tawad ang makakabawi sa ginawa ko pero sana balang araw ay mapatawad mo rin ako sa sinabi ni Adrian sa akin ang lahat ng ginawa ng ati
Adrian… Ang araw na natagpuan nila sina Ashley at Patricia."Magiging maayos din siya, Adrian. Magiging maayos din siya. Dapat maging maayos siya," paulit-ulit na sabi ni Jason sa akin habang nakaupo kami sa waiting room, naghihintay ng ilang balita tungkol kay Ashley."Kakabalikan lang namin. Hindi na niya ako kayang iwan ulit." Pinunasan ko ang moisture sa gilid ng mata ko habang tinatapik ni Jason ang balikat ko. Ang nanay at tatay ni Ashley ay nakaupo sa magkabilang upuan habang umiiyak ang kanyang ina."Jason, kumuha ka ng para sa kanya. Sa kanya ako tutuloy," sabi ni Freddie kay Jason at tumango siya. Tumayo siya at tinapik ulit ang balikat ko at naglakad palayo habang si Freddie ay umupo sa tabi ko."Magiging okay siya, Adrian," sabi ni Freddie na inilagay ang kamay niya sa braso ko."Dapat maging maayos siya," sabi ko, namamaos ang boses ko."Mahal na mahal ka niya," sabi niya at tumingin ako sa kanya. "Madalas ka niyang mabanggit sa akin. Si Jason ay nagagalit sa tuwin
"Ikalawang beses?" tanong ko na nakakunot ang noo."Babe," umiling-iling na sabi ng asawa niya, at nang tumingin ulit sa akin si Sandra, nanlaki ang mga mata niya na para bang may nasabi siyang mali.Tatanungin ko sana siya kung ano ang ibig niyang sabihin nang may narinig akong nagsabing, "Pamilya ni Ashley Marino, please." Tumawag ang isang nurse at agad akong lumapit sa kanya."Okay lang ba siya? Pakiusap sabihin sa akin.Pwede ko ba siyang makita?" pakiusap ko sa kanya."Gustong makita ng doktor ang mga magulang niya. Wala na akong ibang alam." Naglakad ang mga magulang ni Ashley at binigyan ako ng nakikiramay na tingin.Isabella… Naglalakad kaming mag-asawa kasama ang nurse papunta sa opisina ng doktor. Alam naming may mali sa sandaling narinig namin na gusto kaming makita ng doktor. Binuksan ni Ashton ang pinto at pumasok kami sa loob at nakita namin si Dr. Charlene, ang doktor na nakadiskubre ng tumor sa utak ni Ashley ilang buwan na ang nakakaraan."Magandang gabi, Mr. a
Adrian… "Daddy?" Naramdaman kong may humawak sa pisngi ko. Napaungol ako, itinulak ko ito, at ibinaon ang aking ulo sa unan."Daddy?" Narinig ko ulit ang boses at napaungol ulit ako. Binuksan ko ang mga mata ko at mabilis na pumikit-pikit. Nang mai-adjust na ang paningin ko sa liwanag ng kwarto, nakita ko si Bella na nakaupo sa tabi ko sa kama, na may luha sa mga mata. Sa isang mabilis na paggalaw, umupo ako sa kama at hinila siya sa kandungan ko."Magandang umaga, princess." Hinahalikan ko ang ulo niya habang ipinatong niya ito sa dibdib ko at ang maliliit niyang kamay ay nakapulupot sa leeg ko. Anong nangyari, baby? Ayos ka lang ba?" Tanong ko sa kanya habang hinihimas ang likod niya."Gusto ko si Mommy," umiiyak siya sa dibdib ko. Naninikip ang dibdib ko sa pagbanggit kay Ashley at hindi ko maiwasang ma-guilty ulit."Okay, kikitain natin si Mommy. Pero kailangan mo munang tumahan, okay?" Hinalikan ko siya sa ulo at tumango siya. "Tara, ihanda na kita ha?" Sabi ko dito at tumay
"Mr. Black, pwede ba kitang makausap saglit?" Tanong ng doktor, pero ang mga mata ko ay na kay Ashley. Parang kinakabahan siya, at alam kong may tinatago sila sa akin. "Ashley? Anong nangyayari?" tanong ko sa kanya.Pumasok ako sa loob at lumapit sa kanya at nakita ko kung paano siya lumalaban para pigilan ang mga luha."May sasabihin ako sa iyo," sabi ni Ashley, nakatingin sa kanyang mga kamay. Nanliit ang puso ko sa kung paano niya ito sinabi, at alam kong hindi ito magandang balita.Nakatingin sa akin si Ashley na may lungkot sa kanyang mga mata. "Mamamatay na ako, Adrian," sabi niya, hinayaan niyang tumulo ang mga luha niya. Tumingin ako sa kanya, naguguluhan. Ano ang ibig niyang sabihin na siya ay mamamatay? Lumingon ako sa doktor at tinanong, "Ano ang ibig niyang sabihin sa pagkamatay niya? Akala ko sinabi mo na magiging okay siya," tanong ko sa doktor.Binigyan niya ako ng malungkot na ngiti. "Ang iyong asawa ay mamamatay, Mr. Black. Siya ay may tumor sa utak; ang paglaki ay
Ashley…"Kailangan mong inumin ito, Ash," sabi ni Jason habang hawak niya ang isang kutsarang puno ng sopas malapit sa aking bibig. Umiling ako. Ayokong kumain ng kahit ano. Nasusuka ako. "Ash, pakiusap," bumuntong hininga siya. "Alam kong mahirap ito para sa iyo, Ash. Pero kailangan mong maging matatag. Alam kong malakas ka; ikaw ang matalik kong kaibigan," sabi niya. "Isa lang itong malungkot na parte ng iyong buhay. Hindi ibig sabihin na hindi mo na mae-enjoy yung time na natitira mong buhay kasama kami. Nandito si Adrian, ang mga bata, ang pamilya mo at ako. Nandito kaming lahat para sa’yo. Pero kailangan mong maging malakas sa pag-iisip para makaalis sa sitwasyong ito at subukang mag-move on dito, okay?" Hinawakan niya ang mukha ko at tumingin ako sa kanya bago bahagyang tumango. Ngumiti siya ng malawak sa akin at hinalikan ang ulo ko bago ibinalik ang sopas at sinimulang pakainin ako ng dahan-dahan. Nang matapos, isa-isang pumasok ang mga kaibigan ko, Dad, Mom, Domenic, Micael,
Isang maliit na tawa ang pinakawalan ko. "Dahil alam ko kung paano itago ito sa lahat, pati na sa iyo."Patuloy kaming nag-uusap tungkol sa cancer at kung ano ang susunod na mangyayari. Natutuwa ako na sa wakas ay nalaman niya ang totoo. Kailangan niyang ihanda ang sarili sa pinakamasama."Kaya pala ayaw mong lumipat." Tanong niya.“Oo, si Doctor Charlene ang neurosurgeon ko, at masaya ako sa kanya. Hindi ko nakikita ang sarili kong umalis dito kung konting panahon na lang ang natitira sa buhay ko.“Naiintindihan ko na ngayon. Alam ba ng mga bata?" Tanong niya, napalunok naman ako na parang may tinik sa lalamunan ko.“Hindi, hindi ko pa sinasabi sa kanila; Hindi ko alam kung paano sasabihin sa kanila na lalaki sila nang wala ako." Humihikbi ako habang iniisip ang aking mga anak."Huwag kang mag-alala, gagawa tayo ng paraan para sabihin sa kanila nang magkasama." narinig kong sabi niya. Tumingin ako sa kanya at tumango. Sumandal si Adrian, inilapat ang kanyang mga labi sa labi ko
Ashley’sAng mga susunod na araw ay lumipas nang malabo habang ako ay paulit-ulit na sinusuri ng mga doktor at lahat ng tao sa paligid ko ay napakaingat sa akin at sa aking kalagayan. Hindi na ako makapaghintay na makaalis dito para magkaroon ako ng kaunting kapayapaan. Alam kong nag-aalala lang ang lahat sa kalagayan ko, pero dapat may limitasyon. Sawa na ako dito.Pumasok si Adrian sa kwarto na may ngiti sa labi at may hawak na bowl. Nakakunot ang noo ko habang naglalakad siya papunta sa akin at yumuko para halikan ang labi ko. Inilagay niya ang mangkok sa maliit na stand sa tabi ng aking kama at tinulungan akong makatayo."Mayroon akong magandang balita," sabi niya. "Sa totoo lang, dalawa ito," pagtatama niya sa sarili."Ano ‘yun?" Tanong ko habang inaabot sa akin ang bowl ng soup. Napupuno ng amoy ang butas ng ilong ko at napagtanto kong nagugutom na ako. Kumuha ako ng isang kutsarang sopas at nagsimulang kumain."Makakalabas ka na bukas," sabi niya at nanlaki ang mata ko bago