"Mr. Black, pwede ba kitang makausap saglit?" Tanong ng doktor, pero ang mga mata ko ay na kay Ashley. Parang kinakabahan siya, at alam kong may tinatago sila sa akin. "Ashley? Anong nangyayari?" tanong ko sa kanya.Pumasok ako sa loob at lumapit sa kanya at nakita ko kung paano siya lumalaban para pigilan ang mga luha."May sasabihin ako sa iyo," sabi ni Ashley, nakatingin sa kanyang mga kamay. Nanliit ang puso ko sa kung paano niya ito sinabi, at alam kong hindi ito magandang balita.Nakatingin sa akin si Ashley na may lungkot sa kanyang mga mata. "Mamamatay na ako, Adrian," sabi niya, hinayaan niyang tumulo ang mga luha niya. Tumingin ako sa kanya, naguguluhan. Ano ang ibig niyang sabihin na siya ay mamamatay? Lumingon ako sa doktor at tinanong, "Ano ang ibig niyang sabihin sa pagkamatay niya? Akala ko sinabi mo na magiging okay siya," tanong ko sa doktor.Binigyan niya ako ng malungkot na ngiti. "Ang iyong asawa ay mamamatay, Mr. Black. Siya ay may tumor sa utak; ang paglaki ay
Ashley…"Kailangan mong inumin ito, Ash," sabi ni Jason habang hawak niya ang isang kutsarang puno ng sopas malapit sa aking bibig. Umiling ako. Ayokong kumain ng kahit ano. Nasusuka ako. "Ash, pakiusap," bumuntong hininga siya. "Alam kong mahirap ito para sa iyo, Ash. Pero kailangan mong maging matatag. Alam kong malakas ka; ikaw ang matalik kong kaibigan," sabi niya. "Isa lang itong malungkot na parte ng iyong buhay. Hindi ibig sabihin na hindi mo na mae-enjoy yung time na natitira mong buhay kasama kami. Nandito si Adrian, ang mga bata, ang pamilya mo at ako. Nandito kaming lahat para sa’yo. Pero kailangan mong maging malakas sa pag-iisip para makaalis sa sitwasyong ito at subukang mag-move on dito, okay?" Hinawakan niya ang mukha ko at tumingin ako sa kanya bago bahagyang tumango. Ngumiti siya ng malawak sa akin at hinalikan ang ulo ko bago ibinalik ang sopas at sinimulang pakainin ako ng dahan-dahan. Nang matapos, isa-isang pumasok ang mga kaibigan ko, Dad, Mom, Domenic, Micael,
Isang maliit na tawa ang pinakawalan ko. "Dahil alam ko kung paano itago ito sa lahat, pati na sa iyo."Patuloy kaming nag-uusap tungkol sa cancer at kung ano ang susunod na mangyayari. Natutuwa ako na sa wakas ay nalaman niya ang totoo. Kailangan niyang ihanda ang sarili sa pinakamasama."Kaya pala ayaw mong lumipat." Tanong niya.“Oo, si Doctor Charlene ang neurosurgeon ko, at masaya ako sa kanya. Hindi ko nakikita ang sarili kong umalis dito kung konting panahon na lang ang natitira sa buhay ko.“Naiintindihan ko na ngayon. Alam ba ng mga bata?" Tanong niya, napalunok naman ako na parang may tinik sa lalamunan ko.“Hindi, hindi ko pa sinasabi sa kanila; Hindi ko alam kung paano sasabihin sa kanila na lalaki sila nang wala ako." Humihikbi ako habang iniisip ang aking mga anak."Huwag kang mag-alala, gagawa tayo ng paraan para sabihin sa kanila nang magkasama." narinig kong sabi niya. Tumingin ako sa kanya at tumango. Sumandal si Adrian, inilapat ang kanyang mga labi sa labi ko
Ashley’sAng mga susunod na araw ay lumipas nang malabo habang ako ay paulit-ulit na sinusuri ng mga doktor at lahat ng tao sa paligid ko ay napakaingat sa akin at sa aking kalagayan. Hindi na ako makapaghintay na makaalis dito para magkaroon ako ng kaunting kapayapaan. Alam kong nag-aalala lang ang lahat sa kalagayan ko, pero dapat may limitasyon. Sawa na ako dito.Pumasok si Adrian sa kwarto na may ngiti sa labi at may hawak na bowl. Nakakunot ang noo ko habang naglalakad siya papunta sa akin at yumuko para halikan ang labi ko. Inilagay niya ang mangkok sa maliit na stand sa tabi ng aking kama at tinulungan akong makatayo."Mayroon akong magandang balita," sabi niya. "Sa totoo lang, dalawa ito," pagtatama niya sa sarili."Ano ‘yun?" Tanong ko habang inaabot sa akin ang bowl ng soup. Napupuno ng amoy ang butas ng ilong ko at napagtanto kong nagugutom na ako. Kumuha ako ng isang kutsarang sopas at nagsimulang kumain."Makakalabas ka na bukas," sabi niya at nanlaki ang mata ko bago
Kapag nakipagtalo ako, sasabihin niya lang,"Sabi ng doktor kailangan mong magpahinga ng marami at ako dapat ang bahala doon."Lumampas siya sa dagat at kumuha ng anim na tao para mag-asikaso sa sambahayan. Isa para maglinis, isa magluluto, dalawang mag-aalaga sa akin, isa mag-aalaga kay Bella, at isa para kay Ashton. Naiinis ako sa kanya pero wala siyang pakialam. Gusto niya lang akong magpahinga at gumaling.Isang umaga lumabas siya at bumalik kinagabihan at nang makita niya akong nakaupo sa couch kasama ang mga bata at nanonood ng The Lion King, binuhat niya lang ako nang pang-bridal style at dinala sa aming silid, naiwan ang mga bata na hagikgik."Sabi sa’yo, kailangan mong magpahinga. Bakit ka bumangon sa kama? At naglakad ka pababa? Alam mo bang mai-stress nito ang buong katawan mo?" Saway niya sa akin habang inihiga niya ako sa kama. Kahit pinapagalitan niya ako, nakangiti ako. "Bakit ka nakangiti?" Sabi niya at hindi ko napigilang ngumiti ng mas malawak."Baliw ka," singha
"Sa wakas," sabi ni Freddie at lumingon siya sa akin para yakapin ako. "Kita,perfect ang lahat. Mabubulok sila sa bilangguan. Masaya ako para sa’yo, Ashley. Makukuha mo na kapayapaan ngayon," ngumiti siya at hinalikan ang ulo ko."Oo, hindi na natin sila kailangang alalahanin," sabi ni Adrian, hinawakan ang kamay ko. "Tara uwi na tayo."Sina Adrian, Jason, Freddie, at ako ay nakarating na sa bahay para sa aming naghihintay na pamilya. Naglalakad kami sa loob ng bahay at nakita silang lahat na nakaupo sa dalawang sopa, habang ang mga bata ay nakaupo sa lupa at nanonood ng sine. Nang makita kami ng mga bata na papasok na kami ni Adrian, tumakbo na sila papunta sa amin. Yumuko ako at niyakap sila at hinalikan sa ulo."Anong nangyari?" Tanong ni Kenny at pinaliwanag naman ni Adrian sa kanila ang nangyari.Naaawa ako kina Kenny at Betty; nalungkot sila nang malaman nila ang ginawa ng anak nila sa amin. Hindi nila akalain na gagawa siya ng ganito. Nangako silang hihingi ng tawad kay Patr
Ashely… Lumipas ang mga minuto sa mga oras, lumipas ang mga oras sa mga araw at lumipas ang mga araw sa mga linggo. Dalawang buwan at apat na araw na ang nakalipas simula noong araw na iyon. Hindi kami tumigil sa pagbisita sa ospital. Ganap na akong gumaling mula sa pang-aabusong dinanas ko ngunit ang sakit ng ulo ko at ang iba pang sintomas ay lumalala sa araw-araw. Gusto ni Adrian na magpakasal kami pero hiniling ko sa kanya na maghintay hanggang magising ang kanyang ina. Nagpapagaling din si Patricia; karamihan sa kanyang mga sugat ay nawala. Bukod sa pamumutla ng balat niya at naka-cast pa rin ang mga benda sa ulo at binti niya, mukhang okay naman siya. Hindi pa rin siya nagmulat ng mata.Pinayuhan kami ng doktor na kausapin siya. Kung narinig daw niya ang pamilya niya na kausap siya, baka mas maaga siyang magising. Isang araw ay kausap siya ni Sally at pinisil ni Patricia ang kanyang kamay. Iyon ay nagpasigla sa aming pag-asa, alam na siya ay nakikinig sa amin kahit na hindi pa
"Mrs. Black?" sabi ng doktor habang nakatingin kay Patricia.“Nagigising na yata siya. Nanginginig ang mga daliri niya at namumungay ang mga mata, at hindi pa rin tumitigil sa pagpisil sa kamay ko," I rambled as I looked at Patricia."Makipag-usap ka lang sa kanya. Ipaalam sa kanya na nandito ka pa," sabi ng doktor at hindi na ako nag-aksaya ng oras."Alam mo, sa tingin ko magiging mabuting lola ka. Alam kong naririnig mo ko. Pakiusap gumising ka." Nagiging mas madalas ang kanyang paggalaw.Hinawakan ko ang mainit niyang kamay sa aking basang pisngi at sinabing, "Pakiusap." Sa bulong na iyon, ang kanyang mga mata ay pumipikit upang ipakita ang kanyang mga kulay-abo na orbs sa ilalim.Isang malawak na ngiti ang sumilay sa aking mukha at nakita ko ang isang maliit na ngiti sa kanya."Patricia." Makalipas ang ilang oras...Nang magising si Patricia, nagdahilan ako para tawagan ang lahat. Si Sally at Adrian ang unang dumating dito at ang iba ay dumating mamaya. Nagsagawa ng ilang