Ashley… Nasa kung saan ako, hindi ko alam kung saan dahil hindi ko makita, para akong nilamon ng dilim. Napagtanto kong nasa tubig ako, lumalangoy ako. Hindi ko alam kung nakahinga ako, pero parang ganun. Tumingala ako at wala pa rin akong makita, wala akong ideya kung saan lalangoy. Biglang lumiwanag ang tubig, dahan-dahan, tumingin ako sa unahan at may nakita akong liwanag, pabagu-bago ito at lumalangoy ako, inaabot ito. Habang papalapit ako, lumiwanag ito, at kasabay ng liwanag ay isang tunog ng beep. Kung gaano kaliwanag ang liwanag, mas malakas ang tunog, ngunit nagpatuloy ako at pagpasok ko, bumalot sa akin ang liwanag.Iminulat ko ang aking mga mata na ramdam ko pa rin ang epekto ng liwanag. Nasa isang kwarto ako at gising ako. Sa tingin ko. Malabo ang lahat pero kitang kita ko ang mga dingding, puti. nasaan ako? May humawak sa kamay ko pero hindi ko makita ang mukha dahil malabo pa rin. Naaninag ko ang buhok na nakaharang sa mukha. Ito ay isang babae. Bakit siya umiiyak? Ano
"Ashley?" May narinig akong boses at naramdaman kong hinawakan ng lalaki ang braso ko."Hindi," humikbi ako. "Hindi, Hindi." sabi ako. "Wag mo akong hawakan. Hindi. Hindi.""Ashley, hey, hey. Ako ito, si Jason. Okay ka na, okay ka na." Narinig ko ulit ang boses."Hindi, Hindi." paulit-ulit ko. Siya ‘yun. Sigurado ako siya ‘yun. Nanaginip ako na may bumaril sa kanya. Ano bang nangyayari sa akin?Nakarinig ako ng kaluskos sa paligid ko at may humawak sa wrist ko. Sinubukan kong humiwalay ngunit hindi gumagalaw, ulit."Hindi!" sigaw ko. "Hindi! Bitawan mo ko! HINDI!" Nagsisimula akong sumigaw at mabulunan sa mga salita."Angel," may narinig akong boses. "Ashley, Angel. Shh. Okay lang. Kumalma ka." Pamilyar ang boses at nakakagaan ng loob. Sinusubukan kong pakalmahin ang aking sarili at magtagumpay. Huminga ako ng malalim at sinubukang imulat muli ang aking mga mata. Kapag ginawa ko, pilit kong inaayos ang paningin ko at kapag naayos na, nakikita ko na siya. Adrian."Hey, hey. Okay
"Gusto kong makita si Patricia.""Ashley, hindi ka makakalakad ngayon," sabi ni Michael sa pagkakataong ito."Pagkatapos ay dalhin mo ako doon." Ang aking boses ay lumabas nang matigas hangga't maaari.Maya-maya, nasa wheelchair ako at tinulak ako ni Michael sa kinaroroonan ni Patricia.Nakarating kami sa harap ng isang silid, at nakita ko si Sally at ang kanyang asawa na nakatayo sa harap ng isang salamin, nakatingin sa loob na may malungkot na mga mata. Unang nakita ako ng asawa ni Sally at binigyan ako ng isang maliit na ngiti na aking naaninag. Tumingin din sa akin si Sally at naglakad palapit bago lumuhod sa harapan ko."Paumanhin sa lahat ng pinagdaanan mo; hindi ko alam ang pinagdadaanan mo. Sana mapatawad mo ako sa lahat ng beses na naging masama ako sayo at sa pagpasok ko sa pagitan mo ni Adrian. Alam ko yun. Walang kahit anong paghingi ng tawad ang makakabawi sa ginawa ko pero sana balang araw ay mapatawad mo rin ako sa sinabi ni Adrian sa akin ang lahat ng ginawa ng ati
Adrian… Ang araw na natagpuan nila sina Ashley at Patricia."Magiging maayos din siya, Adrian. Magiging maayos din siya. Dapat maging maayos siya," paulit-ulit na sabi ni Jason sa akin habang nakaupo kami sa waiting room, naghihintay ng ilang balita tungkol kay Ashley."Kakabalikan lang namin. Hindi na niya ako kayang iwan ulit." Pinunasan ko ang moisture sa gilid ng mata ko habang tinatapik ni Jason ang balikat ko. Ang nanay at tatay ni Ashley ay nakaupo sa magkabilang upuan habang umiiyak ang kanyang ina."Jason, kumuha ka ng para sa kanya. Sa kanya ako tutuloy," sabi ni Freddie kay Jason at tumango siya. Tumayo siya at tinapik ulit ang balikat ko at naglakad palayo habang si Freddie ay umupo sa tabi ko."Magiging okay siya, Adrian," sabi ni Freddie na inilagay ang kamay niya sa braso ko."Dapat maging maayos siya," sabi ko, namamaos ang boses ko."Mahal na mahal ka niya," sabi niya at tumingin ako sa kanya. "Madalas ka niyang mabanggit sa akin. Si Jason ay nagagalit sa tuwin
"Ikalawang beses?" tanong ko na nakakunot ang noo."Babe," umiling-iling na sabi ng asawa niya, at nang tumingin ulit sa akin si Sandra, nanlaki ang mga mata niya na para bang may nasabi siyang mali.Tatanungin ko sana siya kung ano ang ibig niyang sabihin nang may narinig akong nagsabing, "Pamilya ni Ashley Marino, please." Tumawag ang isang nurse at agad akong lumapit sa kanya."Okay lang ba siya? Pakiusap sabihin sa akin.Pwede ko ba siyang makita?" pakiusap ko sa kanya."Gustong makita ng doktor ang mga magulang niya. Wala na akong ibang alam." Naglakad ang mga magulang ni Ashley at binigyan ako ng nakikiramay na tingin.Isabella… Naglalakad kaming mag-asawa kasama ang nurse papunta sa opisina ng doktor. Alam naming may mali sa sandaling narinig namin na gusto kaming makita ng doktor. Binuksan ni Ashton ang pinto at pumasok kami sa loob at nakita namin si Dr. Charlene, ang doktor na nakadiskubre ng tumor sa utak ni Ashley ilang buwan na ang nakakaraan."Magandang gabi, Mr. a
Adrian… "Daddy?" Naramdaman kong may humawak sa pisngi ko. Napaungol ako, itinulak ko ito, at ibinaon ang aking ulo sa unan."Daddy?" Narinig ko ulit ang boses at napaungol ulit ako. Binuksan ko ang mga mata ko at mabilis na pumikit-pikit. Nang mai-adjust na ang paningin ko sa liwanag ng kwarto, nakita ko si Bella na nakaupo sa tabi ko sa kama, na may luha sa mga mata. Sa isang mabilis na paggalaw, umupo ako sa kama at hinila siya sa kandungan ko."Magandang umaga, princess." Hinahalikan ko ang ulo niya habang ipinatong niya ito sa dibdib ko at ang maliliit niyang kamay ay nakapulupot sa leeg ko. Anong nangyari, baby? Ayos ka lang ba?" Tanong ko sa kanya habang hinihimas ang likod niya."Gusto ko si Mommy," umiiyak siya sa dibdib ko. Naninikip ang dibdib ko sa pagbanggit kay Ashley at hindi ko maiwasang ma-guilty ulit."Okay, kikitain natin si Mommy. Pero kailangan mo munang tumahan, okay?" Hinalikan ko siya sa ulo at tumango siya. "Tara, ihanda na kita ha?" Sabi ko dito at tumay
"Mr. Black, pwede ba kitang makausap saglit?" Tanong ng doktor, pero ang mga mata ko ay na kay Ashley. Parang kinakabahan siya, at alam kong may tinatago sila sa akin. "Ashley? Anong nangyayari?" tanong ko sa kanya.Pumasok ako sa loob at lumapit sa kanya at nakita ko kung paano siya lumalaban para pigilan ang mga luha."May sasabihin ako sa iyo," sabi ni Ashley, nakatingin sa kanyang mga kamay. Nanliit ang puso ko sa kung paano niya ito sinabi, at alam kong hindi ito magandang balita.Nakatingin sa akin si Ashley na may lungkot sa kanyang mga mata. "Mamamatay na ako, Adrian," sabi niya, hinayaan niyang tumulo ang mga luha niya. Tumingin ako sa kanya, naguguluhan. Ano ang ibig niyang sabihin na siya ay mamamatay? Lumingon ako sa doktor at tinanong, "Ano ang ibig niyang sabihin sa pagkamatay niya? Akala ko sinabi mo na magiging okay siya," tanong ko sa doktor.Binigyan niya ako ng malungkot na ngiti. "Ang iyong asawa ay mamamatay, Mr. Black. Siya ay may tumor sa utak; ang paglaki ay
Ashley…"Kailangan mong inumin ito, Ash," sabi ni Jason habang hawak niya ang isang kutsarang puno ng sopas malapit sa aking bibig. Umiling ako. Ayokong kumain ng kahit ano. Nasusuka ako. "Ash, pakiusap," bumuntong hininga siya. "Alam kong mahirap ito para sa iyo, Ash. Pero kailangan mong maging matatag. Alam kong malakas ka; ikaw ang matalik kong kaibigan," sabi niya. "Isa lang itong malungkot na parte ng iyong buhay. Hindi ibig sabihin na hindi mo na mae-enjoy yung time na natitira mong buhay kasama kami. Nandito si Adrian, ang mga bata, ang pamilya mo at ako. Nandito kaming lahat para sa’yo. Pero kailangan mong maging malakas sa pag-iisip para makaalis sa sitwasyong ito at subukang mag-move on dito, okay?" Hinawakan niya ang mukha ko at tumingin ako sa kanya bago bahagyang tumango. Ngumiti siya ng malawak sa akin at hinalikan ang ulo ko bago ibinalik ang sopas at sinimulang pakainin ako ng dahan-dahan. Nang matapos, isa-isang pumasok ang mga kaibigan ko, Dad, Mom, Domenic, Micael,
Hinalikan niya ito ng mapusok. Ito ay malambot at may pagiingat. Hindi naman nagtagal pero hindi na kailangan. Hinawakan ng halik ang mga salitang binitawan nilang hindi nasabi. Isang katok sa pinto ang naagaw ang atensyon nila, na nagpabalik sa kanila sa malungkot na katotohanan habang papasok ang kanyang ina na may bitbit na bahid ng luha na sina Bella at Ashton, na nakahawak sa kamay ng kanyang lola."Mommy, may sakit ka ba?" tanong ni Bella.Tumingin si Ashley sa kanyang mga anak, hindi alam kung ano ang sasabihin sa kanila. Paano niya ibinalita ang balita sa kanila? Alam niyang may dapat siyang sabihin sa kanila para pagdating ng panahon niya, hindi sila malulungkot nang sobra."Oo, may sakit si Mommy at kailangan pang manatili sa ospital nang mas matagal," sabi ni Adrian, habang nakatingin sa kanyang mga anak. Alam niyang ayaw silang sunugin ni Ashley sa murang edad, lalo na sa kamatayan.Ilang oras silang nag-uusap ng kanilang ina at nang mapansin ni Adrian ang hitsura ni As
Third-person POV Parang namamanhid ang katawan ni Ashley. Hindi niya maalala kung paano ngunit alam niyang nasa ospital siya. Pumihit ang hawakan ng pinto at pumasok si Doctor Charlene. Seryoso ang mukha niya at naramdaman na ni Ashley ang sasabihin niya."Hindi na ako magtatagal, ‘di ba?" Ito ay hindi isang katanungan; ito ay isang pahayag, at alam na niya ang sagot.Umiling si Doctor Charlene. Hindi."Alam na ni Adrian, 'di ba?" Muli, hindi nagtatanong si Ashley at muling tumango si Doctor Charlene."Pwede mo na siyang pasukin kung ganoon."Tumango lang si Doctor Charlene, binigyan siya ng kalahating ngiti. Naunawaan niya na nakita niya ang cancer na kumakain kay Ashley mula sa loob.Napatingin si Ashley sa muling pagbukas ng pinto. Si Adrian na ang nagmamadaling pumasok pero ipinikit niya ang kanyang mga mata dahil hindi pa siya handa sa kanyang makikita. Ang kanyang paghinga ay hindi pantay, ang kanyang puso ay halos hindi tumitibok, ang kanyang mga kamay ay nanginginig na
Adrian, mahal ko. Napatawad na kita ng buo sa mga nangyari sa nakaraan. Alam kong ito ay parang isang paalam at marahil ito ay ngunit nais kong malaman mo na ang mga huling buwan na nakasama ko sa iyo at sa ating mga anak ay ang pinakamagandang regalo na maaari kong hilingin. Kung hindi ako makakalabas dito ng buhay at hindi ko masasabi sa iyo ng personal ang lahat ng mga bagay na ito, gusto kong malaman mo kung ano ang aking naramdaman. Subukan mong humanap muli ng pag-ibig. Alam kong hindi magiging madali ang mag move on dito pero sa araw na makahanap ka ulit ng taong espesyal, gusto kong mahalin mo siya dahil mawawala siya sayo. Alam kong hindi ito magiging katulad ng mayroon tayo pero alam kong mas maganda dahil siya ang maghihilom ng nananakit mong puso. Gusto kong bigyan mo ng pagkakataon ang pagmamahal pagkatapos kong mamatay dahil deserve mo ‘yon.Mahal na mahal kita, Ad.Your one and onlyAshley.Bumagsak ang mga luha sa papel habang paulit-ulit kong binabasa ang mga huling
"Halika, anak," sagot niya, lumakad palayo sa silid at bumalik sa waiting room. Tumingin ulit ako sa kwarto kung nasaan si Ashley at bumalik ang hininga ko sa baga ko nang makita kong normal na ang vitals niya at nagrelax ang mga nurse at doctor simula ng ilang segundong nakita ko sila. Pagkatapos ay hinayaan ko ang aking mga paa na sumunod sa aking ina palabas sa waiting room, kung saan siya nakaupo, kasama sina Jason at Freddie.Pagpasok ko sa kwarto ay napatingin sa akin sina Jason at Freddie at agad na tumayo, pareho silang natakot sa balitang ihahatid ko."Buhay pa siya," ang tanging naibigay ko sa kanila bago ako bumagsak sa upuan sa tabi ng aking ina, emosyonal na naubos at masyadong natatakot na isipin kung ano ang mangyayari sa hinaharap. "Adrian," sabi ni Jason, napaangat ang ulo ko habang nakayuko ito. Pinagmasdan ko ang paglabas niya ng kung ano sa likod niyang bulsa at iniabot sa akin ang isang maliit na piraso ng nakatupi na papel.“Ibinigay niya ito sa akin noong araw
Adrian…Agad na huminto ang lahat at dumilim nang hindi ko na siya naramdamang kasama ko. Maaari siyang mamatay, at maaaring ito na ang huling pagkakataong makikita ko siya. Ang mundo ay hindi karapat-dapat sa kanya, at hindi ko rin siya karapat-dapat, ngunit ako at ang mundo, kasama ang aming mga anak, ay nangangailangan sa kanya. Nasa kwarto niya pa rin sila. Kahit papaano ay nakarating ako sa emergency room, ngunit ang anumang pagkaalis ni Ashley ay malabo ang aking paningin. Hindi ko makita, hindi ko marinig, at hindi ako makahinga. hindi ako mabubuhay; lahat ng naramdaman ko ay nasaktan at takot sa hindi alam. Ang sakit na naramdaman ko ay ang pinakamasamang uri. Yung tipong hindi mo alam kung sapat na ang nasabi mo, hindi mo alam kung minahal mo sila ng lubos na kaya mo, at hindi mo alam kung masasabi mo pa ba lahat ng gusto mo. Pagkaupo ko, nakaramdam ako ng matigas na bagay sa aking bulsa at naalala ko ang gagawin ko bago mangyari ang lahat. Dumukot ako sa bulsa ko at may inil
"Daddy! Daddy! Ang cool ng kwarto ko!" Napasinghap siya nang buhatin siya ni Adrian sa mga braso nito. Ipinulupot niya ang maliliit na braso sa leeg nito, humahagikgik habang kinikiliti siya nito sa ilalim ng baba. Ito ang kanyang na-miss out. Pagmamasid sa kanyang mga anak na lumaki lahat dahil sa mga larawang iyon. Isang sigaw ang umalingawngaw sa buong bahay pagkatapos ng malakas na katok.Bumalik ang tingin ni Adrian sa pintuan at tumakbo palabas ng kwarto ni Ashton, hawak-hawak pa rin si Bella, at mainit si Ashton sa kanyang pinagdaanan.Muling umalingawngaw ang sigaw ni Maureen, galit na galit na tinatawag si Adrian.Pakiramdam ni Adrian ay nagsimulang tumaas ang kanyang puso nang makarating siya sa kanyang silid at nakita si Ashley na nahimatay sa sahig at si Maureen ay nakaluhod sa tabi niya, sinusubukan siyang gisingin. Nagmamadali siyang pumunta sa gilid ni Ashley at pinaupo si Bella sa tabi niya at tumayo si Ashton sa kabilang side niya."Mommy, gising na." Nagsimulang u
Third-person POV Nanatili si Adrian saglit, mahinang kausap si Ashley pero nasa ibang lugar ang isip niya. Namutla ang mukha nito nang lingunin siya nito pagkatapos nitong makapasok sa kanilang silid. Narinig niyang nag-uusap si Maureen tungkol sa kanyang ginawa. Totoo lahat ng sinabi niya. Pinagkatiwalaan niya si Maureen sa kanyang buhay ngunit ang mga bagay na natitira kay Ashley ay ang natitira sa kanyang pagmamahalan na minsan nilang pinagsaluhan."Pero hindi ba lumipat si Tonya nung magkasama kayo?" tanong ni Ashley sa kanya. Isang bagay na matagal nang bumabagabag sa kanya. Oo, dapat ay lumipat sila sa Greece ngunit hiniling niya kay Adrian na sa halip ay dalhin sila sa kanilang lumang bahay upang ang mga bata ay magkaroon ng isang normal na buhay. Alam niyang ang ari-arian na ito ang magiging pinakamagandang lugar para palakihin ang kanilang mga anak; kung tutuusin, dito silang dalawa namuhay ng masaya hanggang sa araw na iyon. Gusto niyang mapunta ang kanyang mga anak sa lug
Nakatayo ang isang maid na naghihintay sa kanila sa harap ng bahay. Nakasuot siya ng itim na damit na may manggas at puting apron. Ang kanyang mga damit ay maayos na nadiin at ang kanyang uban na buhok ay nakaipit sa isang malinis na bun sa kanyang ulo.Ang kanyang ngiti ay mainit at mapang-akit. Parang bumilis ang mga paa ni Ashley nang makita siya."Ashley, welcome home, na-miss ka namin ng sobra." Bumukas ng husto ang mga braso ni Maureen at niyakap niya si Ashley sa isang mainit na yakap. Hindi niya maiwasang mapangiti sa babae, na parang nanay niya noong naninirahan siya rito."Salamat, Maureen," ngumiti siya, pilit kumawala sa pagkakahawak ni Maureen."Sorry, hun. Masyado ba kitang pinipisil?" Bahagyang tumawa si Maureen, binitawan si Ashley. Ang kanyang mga mata ay gumagala sa kanya pataas at pababa at ang pag-aalala ay bumalatay sa kanyang mukha.Buti na lang at walang sinabi si Maureen. Nag-iba ang mukha niya at bumalik ang mainit niyang ngiti. Bumaba ang tingin niya kina
Third-person POV Napatingin si Ashley sa kwarto niya, bumuntong-hininga. Ang kanyang mga gamit ay nakaimpake sa mga brown na karton na kahon na tinatakan ng brown parcel tape na binili niya noong isang linggo. Pilit pa ring pinoproseso ng kanyang ulo ang nangyari nitong mga nakaraang linggo. Excited na ang mga bata na lumipat sa bahay ni Adrian, ang pinagsaluhan nila noong una silang ikasal. Sinabi ni Ashley kay Adrian pagkatapos ng kasal na kung lilipat sila, maaari silang bumalik sa dati nilang tahanan dahil gusto niyang makasama ang kanyang mga magulang at mga kapatid nitong mga huling buwan. Walang pagdadalawang-isip na pumayag si Adrian. Gusto ni Ashley ng huling tingin sa bahay kung saan niya pinalaki ang kanyang mga anak. Mag-isa. Ang bahay ay nagtataglay ng napakaraming kamangha-manghang mga alaala at ilang hindi masyadong maganda. Sabik siyang umalis at lumipat dito ngunit alam niyang kailangan niyang gawin ito para sa kanilang mga anak. Hindi niya alam kung ano ang gagawin