"Adrian," may kumatok sa pinto, na gumising sa aking mahimbing na pagkakatulog. Nakadikit ang hubad na katawan ni Adrian sa katawan ko, at namumula ako ng maalala ko ang nangyari kagabi. Ang kanyang braso ay nakapulupot sa aking tiyan habang ang kanyang ulo ay nakapatong sa aking leeg, ang kanyang hininga ay nagpapadala ng panginginig sa aking gulugod. "Adrian?' Narinig ko ulit ang katok, at kinalas ko ang sarili ko sa sahig at tinakpan niya ng kumot si Adrian at nagpatuloy sa pagtulog."Magandang umaga, sweetheart," bati niya sa akin nang lumabas ako at isinara ang pinto sa likod ko. "Paumanhin sa abala. Kasama mo ba si Adrian?" humihingi siya ng tawad."Ayos lang; kailangan ko naman na gumising," ngiti ko sa kanya. "Andito si Adrian. Natutulog pa siya. Pagod yata siya sa lahat ng biyahe at meeting niya kagabi sa pagdating namin," Tumawa ako at ngumiti siya sa amin."Kung ganoo kailangan ko siya makausap," huminga siya ng malalim, at nagsalubong ako ng kilay."Ayos lang ba ang lah
"Saan tayo pupunta, Daddy?" Tanong ni Bella habang kinakabit ko siya sa back seat.Umalis si Ashley para magtrabaho mga kalahating oras na ang nakalipas at binilinan ako na alagaang mabuti ang mga bata. Marami siyang rules na dapat kong sundin. Ang isa sa kanila ay walang kendi bago sila kumain, ang isa ay hindi, ice cream, dapat silang umidlip sa hapon, walang junk food, at bla bla bla, jeez hindi ko namalayan na marami pala siyang rules, pero ako. aaminin na ako na napakahusay niyang pinalaki ang mga ito sa loob ng limang taon nang mag-isa. Bago siya umalis, hinalikan niya ang mga bata at hinalikan ako. "May sorpresa ako para sa nanay mo, at tutulong kayong dalawa kay Daddy; ano ang sasabihin mo?" Tanong ko sa kanila, at tumango sila ng may ngiti. Hinalikan ko si Bella sa ulo bago sinara ang pinto. Tumingin ako sa kanya sa bintana, at ngumiti siya ng malawak. Pumunta ako sa passenger seat, at pinaandar ni Sam ang sasakyan. Ibinaba ko ang aking sarili at lumingon paminsan minsan sa m
Hindi ko alam kung kailan ako nakatulog pagkatapos kong i-end ang tawag kay Adrian. Nagising ako sa sobrang gutom, at kumakalam ang tiyan ko. Itinulak ko ang takip sa akin at bumangon sa kama. Pumunta ako sa banyo at naghilamos ng mukha ng may marinig akong naglalakad sa kwarto. Tumingala ako at nakita ko si Adrian at may ngiti sa labi ko. Tumingin siya sa paligid ng kwarto nang dumapo ang mga mata niya sa akin, and the moment he saw me, ngumiti siya."Hey, beautiful," sabi niya habang naglalakad papunta sa akin at niyakap ako. Agad kong ipinulupot ang aking mga braso sa kanyang katawan, dinala ang kanyang amoy."Hey," ngumiti ako, tumingin sa kanya, at sa sandaling dumapo ang mga mata ko sa kanya, yumuko siya at hinalikan ako."Kamusta ang pagpunta sa mall?" tanong ko."Ayos naman," sabi niya sabay haplos sa pisngi ko.Marahan akong natawa, “Alam kong nagsisinungaling ka. Ayaw mong pumunta sa mall kaya anong ginawa mo doon?"Isang ngiti ang nakaplaster sa kanyang mukha habang na
"Ashley!" Umuungol si Adrian habang tinitignan ko ang sarili ko sa salamin."Darating ako!" Sigaw ko habang papalabas ng kwarto at pababa ng hagdan. Napahinto ako sa paglalakad nang makita ko siya. Suot niya ang kanyang itim na suit na mukhang gwapo gaya ng dati. "Sobrang ganda mo, Angel." lumapit siya sakin ng nakangiti. Hinawakan ng mga daliri niya ang mga braso ko hanggang umabot sa pisngi ko. Tinaas niya ang baba ko kaya napatingin ako sa kanya. Yumuko siya at hinalikan ako. "Kahit na maganda ang itsura mo sa damit na ito, mas magiging maganda ka kung wala ito," nakangiti niyang sabi."Adrian," napabuntong hininga ako, at tumawa siya."Halika na, male-late na tayo." Aalis na sana kami nang tumunog ang phone niya. Nilabas niya ang phone niya, at sumimangot ang mukha niya habang tinitignan ang caller ID."Mas mabuting maging mahalaga ito!" singhal niya sa kung sino man ang tumatawag sa kanya."Ano!" tanong niya, at naubos ang kulay sa mukha niya. "Papunta na ‘ko," sagot niya at
"Ano ba ‘to? Akala ko ba sabi niyo hindi na sila magkakabalikan, ngunit ngayon ay namumuhay sila bilang isang masayang pamilya!" sigaw niya."Tumahimik ka, Tonya! Alam namin ang ginagawa namin!" singhal ng lalaki sa kanya. "May oras para sa lahat; hindi ka maaaring kumilos nang walang plano! Ngayon, itigil mo na ang pang-iirita sa akin!" ungol ng lalaki."Wala kang karapatan para kausapin ako ng ganyan! Mayroon akong ebidensya tungkol sa kung paano mo minamanipula ang iyong asawa at anak na babae!" sigaw niya. Pinulupot niya ang kanyang mga kamay sa kanyang leeg at sinimulang sakalin siya. “Bitawan mo ako!" nagpupumiglas siya sa kanyang mga salita. Binitawan niya siya, at bumagsak siya sa lupa na humahawak ng hangin. Umubo siya ng malakas, at kumuha siya ng isang basong tubig at iniabot sa kanya. Hinihintay niyang matapos ito."Gusto mo ang kanyang pera at katanyagan, at gusto ko ang kanyang katawan! Kailangan natin ng pasensya para makuha ang gusto natin, naiintindihan mo ba?" tan
Nasaan ka, Adrian? Naliligo ako ng mainit para mawala sa isip ko ang mga bagay-bagay, ngunit hindi ito gumagana. Binalot ko ng tuwalya ang katawan ko at bumalik sa kwarto ko. I check my phone, pero walang messages from Adrian.Pumunta ako sa kwarto ng mga bata para gisingin sila, "Bell, sweety. Kailangan mo nang gumising," bulong ko, at umikot-ikot siya. "Gumising ka sweetiepie." Hinalikan ko ang ulo niya nang imulat niya ang kanyang mga mata.Ngumiti siya, "Magandang umaga, Mommy" Humikab siya at umupo sa kama, kinusot ang kanyang mga mata."Magandang umaga, princess," sabi ko at pumunta sa kama ni Ashton. Pinasadahan ko ng daliri ko ang buhok niya, "Gising na, buddy," sabi ko habang patuloy kong sinusuklay ang mga daliri ko sa buhok niya. Umupo siya at gumapang sa kandungan ko, niyakap ako."Papasok na ba tayo sa school?" dismayadong tanong niya."Ni, baby. Nilipat na ni daddy si y sa ibang school." Sabi ko habang naglalakad kaming tatlo papuntang banyo para mag toothbrush."Na
Ashley... Tumayo ako sa harap ng elevator. Kinasusuklaman ko ang lahat ng ito; Kinasusuklaman ko silang lahat. Ang lahat ng mga doktor na nakaupo sa tapat ko ay nagsabi sa akin na wala na silang magagawa. Walang paraan. Ang agham ay dapat na makahanap ng mga lunas at tumulong sa mga tao, ngunit hindi para lahat. Nandoon ang mga ospital at doktor na higit sa patas na sahod dahil gusto nila akong tulungan. Umupo ako sa tapat ng mesa kaninang umaga habang nagsasalita si Doctor Anthea. Isang babae sa kanyang late twenties, halos wala sa medikal na paaralan, walang mga anak, at nakatuon sa isa sa mga nangungunang surgeon sa puso sa ospital. Ang pinakamalaking bagay sa kanya ay ang kanyang utang sa unibersidad, na kakailanganin ng kaunting oras upang mabayaran sa kanyang propesyon. Pero alam niya ang nararamdaman ko.Ngumiti siya sa akin na para bang gusto niya akong pakalmahin, "Alam ko kung ano ang nararamdaman mo," nakangiting sabi ng doktor. Sinadya ba iyon para maging simpatiya? nai
Tumingin ako sa aking relo; alas dose na, at nag-book ako ng day-off. Walang laman ang mga aparador sa bahay, kaya dumiretso ako sa supermarket. Anong ginagawa ni Adrian ngayon? Dapat na akong magumpisa ng plano para sabihin kay Adrian at sa iba pa kung anong nangyayari sa akin pero kailangan ko munang sabihin sa magulang ko Kakaiba man kung paano ang isang sakit ay maaaring maghangad sa iyo ng mga yakap ng iyong magulang kahit na ikaw ay isang matandang babae. Pumunta ako sa kotse at nag drive papunta sa park. I need to clear my head bago pumunta sa parents ko. Buti na lang nasa States pa sila. Bumaba ako ng kotse at pumunta sa isang bench.Iniisip ko kung paano ko sasabihin kay Adrian. Hindi ko kayang lumipat ng bansa kasama siya, lalo na ngayon na sinabihan ako ng mga doctor na magpapa-chemo ako linggu-linggo. Tumingala ako sa maliwanag na bughaw na kalangitan at iniisip kung ano ang nagawa ko upang marapat sa parusang ito. Mauunawaan ba ng aking mga anak kung bakit hindi ko sila m
Hinalikan niya ito ng mapusok. Ito ay malambot at may pagiingat. Hindi naman nagtagal pero hindi na kailangan. Hinawakan ng halik ang mga salitang binitawan nilang hindi nasabi. Isang katok sa pinto ang naagaw ang atensyon nila, na nagpabalik sa kanila sa malungkot na katotohanan habang papasok ang kanyang ina na may bitbit na bahid ng luha na sina Bella at Ashton, na nakahawak sa kamay ng kanyang lola."Mommy, may sakit ka ba?" tanong ni Bella.Tumingin si Ashley sa kanyang mga anak, hindi alam kung ano ang sasabihin sa kanila. Paano niya ibinalita ang balita sa kanila? Alam niyang may dapat siyang sabihin sa kanila para pagdating ng panahon niya, hindi sila malulungkot nang sobra."Oo, may sakit si Mommy at kailangan pang manatili sa ospital nang mas matagal," sabi ni Adrian, habang nakatingin sa kanyang mga anak. Alam niyang ayaw silang sunugin ni Ashley sa murang edad, lalo na sa kamatayan.Ilang oras silang nag-uusap ng kanilang ina at nang mapansin ni Adrian ang hitsura ni As
Third-person POV Parang namamanhid ang katawan ni Ashley. Hindi niya maalala kung paano ngunit alam niyang nasa ospital siya. Pumihit ang hawakan ng pinto at pumasok si Doctor Charlene. Seryoso ang mukha niya at naramdaman na ni Ashley ang sasabihin niya."Hindi na ako magtatagal, ‘di ba?" Ito ay hindi isang katanungan; ito ay isang pahayag, at alam na niya ang sagot.Umiling si Doctor Charlene. Hindi."Alam na ni Adrian, 'di ba?" Muli, hindi nagtatanong si Ashley at muling tumango si Doctor Charlene."Pwede mo na siyang pasukin kung ganoon."Tumango lang si Doctor Charlene, binigyan siya ng kalahating ngiti. Naunawaan niya na nakita niya ang cancer na kumakain kay Ashley mula sa loob.Napatingin si Ashley sa muling pagbukas ng pinto. Si Adrian na ang nagmamadaling pumasok pero ipinikit niya ang kanyang mga mata dahil hindi pa siya handa sa kanyang makikita. Ang kanyang paghinga ay hindi pantay, ang kanyang puso ay halos hindi tumitibok, ang kanyang mga kamay ay nanginginig na
Adrian, mahal ko. Napatawad na kita ng buo sa mga nangyari sa nakaraan. Alam kong ito ay parang isang paalam at marahil ito ay ngunit nais kong malaman mo na ang mga huling buwan na nakasama ko sa iyo at sa ating mga anak ay ang pinakamagandang regalo na maaari kong hilingin. Kung hindi ako makakalabas dito ng buhay at hindi ko masasabi sa iyo ng personal ang lahat ng mga bagay na ito, gusto kong malaman mo kung ano ang aking naramdaman. Subukan mong humanap muli ng pag-ibig. Alam kong hindi magiging madali ang mag move on dito pero sa araw na makahanap ka ulit ng taong espesyal, gusto kong mahalin mo siya dahil mawawala siya sayo. Alam kong hindi ito magiging katulad ng mayroon tayo pero alam kong mas maganda dahil siya ang maghihilom ng nananakit mong puso. Gusto kong bigyan mo ng pagkakataon ang pagmamahal pagkatapos kong mamatay dahil deserve mo ‘yon.Mahal na mahal kita, Ad.Your one and onlyAshley.Bumagsak ang mga luha sa papel habang paulit-ulit kong binabasa ang mga huling
"Halika, anak," sagot niya, lumakad palayo sa silid at bumalik sa waiting room. Tumingin ulit ako sa kwarto kung nasaan si Ashley at bumalik ang hininga ko sa baga ko nang makita kong normal na ang vitals niya at nagrelax ang mga nurse at doctor simula ng ilang segundong nakita ko sila. Pagkatapos ay hinayaan ko ang aking mga paa na sumunod sa aking ina palabas sa waiting room, kung saan siya nakaupo, kasama sina Jason at Freddie.Pagpasok ko sa kwarto ay napatingin sa akin sina Jason at Freddie at agad na tumayo, pareho silang natakot sa balitang ihahatid ko."Buhay pa siya," ang tanging naibigay ko sa kanila bago ako bumagsak sa upuan sa tabi ng aking ina, emosyonal na naubos at masyadong natatakot na isipin kung ano ang mangyayari sa hinaharap. "Adrian," sabi ni Jason, napaangat ang ulo ko habang nakayuko ito. Pinagmasdan ko ang paglabas niya ng kung ano sa likod niyang bulsa at iniabot sa akin ang isang maliit na piraso ng nakatupi na papel.“Ibinigay niya ito sa akin noong araw
Adrian…Agad na huminto ang lahat at dumilim nang hindi ko na siya naramdamang kasama ko. Maaari siyang mamatay, at maaaring ito na ang huling pagkakataong makikita ko siya. Ang mundo ay hindi karapat-dapat sa kanya, at hindi ko rin siya karapat-dapat, ngunit ako at ang mundo, kasama ang aming mga anak, ay nangangailangan sa kanya. Nasa kwarto niya pa rin sila. Kahit papaano ay nakarating ako sa emergency room, ngunit ang anumang pagkaalis ni Ashley ay malabo ang aking paningin. Hindi ko makita, hindi ko marinig, at hindi ako makahinga. hindi ako mabubuhay; lahat ng naramdaman ko ay nasaktan at takot sa hindi alam. Ang sakit na naramdaman ko ay ang pinakamasamang uri. Yung tipong hindi mo alam kung sapat na ang nasabi mo, hindi mo alam kung minahal mo sila ng lubos na kaya mo, at hindi mo alam kung masasabi mo pa ba lahat ng gusto mo. Pagkaupo ko, nakaramdam ako ng matigas na bagay sa aking bulsa at naalala ko ang gagawin ko bago mangyari ang lahat. Dumukot ako sa bulsa ko at may inil
"Daddy! Daddy! Ang cool ng kwarto ko!" Napasinghap siya nang buhatin siya ni Adrian sa mga braso nito. Ipinulupot niya ang maliliit na braso sa leeg nito, humahagikgik habang kinikiliti siya nito sa ilalim ng baba. Ito ang kanyang na-miss out. Pagmamasid sa kanyang mga anak na lumaki lahat dahil sa mga larawang iyon. Isang sigaw ang umalingawngaw sa buong bahay pagkatapos ng malakas na katok.Bumalik ang tingin ni Adrian sa pintuan at tumakbo palabas ng kwarto ni Ashton, hawak-hawak pa rin si Bella, at mainit si Ashton sa kanyang pinagdaanan.Muling umalingawngaw ang sigaw ni Maureen, galit na galit na tinatawag si Adrian.Pakiramdam ni Adrian ay nagsimulang tumaas ang kanyang puso nang makarating siya sa kanyang silid at nakita si Ashley na nahimatay sa sahig at si Maureen ay nakaluhod sa tabi niya, sinusubukan siyang gisingin. Nagmamadali siyang pumunta sa gilid ni Ashley at pinaupo si Bella sa tabi niya at tumayo si Ashton sa kabilang side niya."Mommy, gising na." Nagsimulang u
Third-person POV Nanatili si Adrian saglit, mahinang kausap si Ashley pero nasa ibang lugar ang isip niya. Namutla ang mukha nito nang lingunin siya nito pagkatapos nitong makapasok sa kanilang silid. Narinig niyang nag-uusap si Maureen tungkol sa kanyang ginawa. Totoo lahat ng sinabi niya. Pinagkatiwalaan niya si Maureen sa kanyang buhay ngunit ang mga bagay na natitira kay Ashley ay ang natitira sa kanyang pagmamahalan na minsan nilang pinagsaluhan."Pero hindi ba lumipat si Tonya nung magkasama kayo?" tanong ni Ashley sa kanya. Isang bagay na matagal nang bumabagabag sa kanya. Oo, dapat ay lumipat sila sa Greece ngunit hiniling niya kay Adrian na sa halip ay dalhin sila sa kanilang lumang bahay upang ang mga bata ay magkaroon ng isang normal na buhay. Alam niyang ang ari-arian na ito ang magiging pinakamagandang lugar para palakihin ang kanilang mga anak; kung tutuusin, dito silang dalawa namuhay ng masaya hanggang sa araw na iyon. Gusto niyang mapunta ang kanyang mga anak sa lug
Nakatayo ang isang maid na naghihintay sa kanila sa harap ng bahay. Nakasuot siya ng itim na damit na may manggas at puting apron. Ang kanyang mga damit ay maayos na nadiin at ang kanyang uban na buhok ay nakaipit sa isang malinis na bun sa kanyang ulo.Ang kanyang ngiti ay mainit at mapang-akit. Parang bumilis ang mga paa ni Ashley nang makita siya."Ashley, welcome home, na-miss ka namin ng sobra." Bumukas ng husto ang mga braso ni Maureen at niyakap niya si Ashley sa isang mainit na yakap. Hindi niya maiwasang mapangiti sa babae, na parang nanay niya noong naninirahan siya rito."Salamat, Maureen," ngumiti siya, pilit kumawala sa pagkakahawak ni Maureen."Sorry, hun. Masyado ba kitang pinipisil?" Bahagyang tumawa si Maureen, binitawan si Ashley. Ang kanyang mga mata ay gumagala sa kanya pataas at pababa at ang pag-aalala ay bumalatay sa kanyang mukha.Buti na lang at walang sinabi si Maureen. Nag-iba ang mukha niya at bumalik ang mainit niyang ngiti. Bumaba ang tingin niya kina
Third-person POV Napatingin si Ashley sa kwarto niya, bumuntong-hininga. Ang kanyang mga gamit ay nakaimpake sa mga brown na karton na kahon na tinatakan ng brown parcel tape na binili niya noong isang linggo. Pilit pa ring pinoproseso ng kanyang ulo ang nangyari nitong mga nakaraang linggo. Excited na ang mga bata na lumipat sa bahay ni Adrian, ang pinagsaluhan nila noong una silang ikasal. Sinabi ni Ashley kay Adrian pagkatapos ng kasal na kung lilipat sila, maaari silang bumalik sa dati nilang tahanan dahil gusto niyang makasama ang kanyang mga magulang at mga kapatid nitong mga huling buwan. Walang pagdadalawang-isip na pumayag si Adrian. Gusto ni Ashley ng huling tingin sa bahay kung saan niya pinalaki ang kanyang mga anak. Mag-isa. Ang bahay ay nagtataglay ng napakaraming kamangha-manghang mga alaala at ilang hindi masyadong maganda. Sabik siyang umalis at lumipat dito ngunit alam niyang kailangan niyang gawin ito para sa kanilang mga anak. Hindi niya alam kung ano ang gagawin