Ang Bilyonaryong TagapagmanaAshley... Naramdaman kong binuhat ako ni Adrian at hinayaan ko siya. Ito ang unang beses simula ng makilala ko si Jason na nag-away kami. Parang nawala ako. Siya lang ang tumayo sa tabi ko sa lahat ng pinagdaanan ko sa buhay ko. Hinalikan ni Adrian ang tuktok ng ulo ko at hinila ako palayo. Kitang kita ko ang sakit sa mga mata niya pero wala akong pakialam. Dahil sa kanya nawalan ako ng best friend.Bakit kailangan kong sabihin sa kanya ang mga masasakit na bagay na iyon? Wala akong sinabing masama kay Jason at eto ako ngayon nagsasabi ng mga bagay na nakakasakit sa kanya. Alam kong ako lang ang hinahanap niya pero hindi ko masabi sa kanya na bina-blackmail ako ni Adrian.Syempre, kaya mo. Sabi ng subconscious ko."Mommy? Ayos ka lang ba?" Narinig ko ang boses ni Isabella. Naiinis ako kapag nakikita nila akong ganito. Dapat kong ipakita sa kanila na maging malakas ngunit ngayon ay nararamdaman ko ang anumang bagay ngunit malakas."Okay lang si Mommy
Ang Bilyonaryong TagapagmanaAdrian... Naputol ang pag-iisip ko nang mag-ring ang phone ko. Napatingin ako sa screen at nakita kong si lola ang tumatawag. Galit siya sa akin nang sabihin ko sa kanya ang lahat. Siya lang ang naniwalaAshley. Hinampas pa niya ako ng kawali nang dumaan ako. Noong araw na sinabi ko sa kanya na makikipagdivorce na ako, galit na galit siya kaya pinalayas niya ako sa bahay niya, sabi ko pwede akong bumalik kapag nagkasama na ako pero alam kong hindi niya kayang magalit sa akin. sa sobrang tagal. Nalungkot sila ni Lolo na hindi ko ipinaglaban si Ashley at may namatay sa loob nila noong araw na umalis si Ashley sa buhay namin."Lola," bumuntong hininga ako. Alam kong papagalitan niya ako."Adrian, bakit hindi mo ako tinawagan? We are worried sick about you! Nahanap mo ba siya?" Siya rambles on."I'm sorry, grams. I was busy these past few months. Hindi ko sinasadyang mapabayaan ka.""Nasaan ka ngayon? Ako mismo ang magda-drive doon at bibigyan kita ng m
Ang Bilyonaryong TagapagmanaAshley... "Dom!" sigaw ko nang pumaibabaw siya kay Adrian at sinimulan siyang hampasin. Napaungol si Adrian sa sakit pero patuloy pa rin ang paghampas ni Domenic sa kanya habang si Michael naman ay nakatayo lang at nakangisi kay Adrian na binubugbog. I roll my eyes and grabbed Domenic's shirt, trying to pull him off, Adrian. "Please, Dom," pakiusap ko at nang dumilat ako, nakita ko ang mga bata na nakatingin sa eksena na may luha sa mga mata."Dom, please stop; my kids are watching," pakiusap ko ulit at tila natigilan siya. Tumayo siya at tumingin kay Adrian. Yumuko ako para tanungin si Adrian, "Are you alright?" Tanong ko sabay hawak sa mukha niya. Bahagya siyang napangiwi sa pagkakahawak ko pero tumango. Tinulungan ko siyang tumayo at dinala sa guest room."I'm sorry about that," sabi ko habang kinukuha ang first-aid kit."It's not your fault; besides, I knew this will happen sooner or later," he mumbles. Kinuha niya ang first-aid kit. "Kaya ko na"
Ang Bilyonaryong TagapagmanaAshley... "Daddy?" Narinig kong sabi ni Isabella pero tumayo ako at lumabas ng kwarto, ayokong makita ako ng mga anak ko sa ganitong estado, kahit na sa tingin ko huli na ang lahat.Umakyat na ako sa kwarto ko. Kailangan ko ng shower. Binuksan ko ang tubig at humakbang sa ilalim ng malamig na tubig, hinayaan ang tubig na tumama sa balat ko. Sinira ni Adrian ang buhay ko. Bakit hindi na lang niya ako nilayuan? Bakit ako pumayag na pakasalan siya ulit? God, ang gulo ng buhay ko.Ilang minuto pa akong umiiyak at naghilamos bago lumabas. Nagtapis ako ng tuwalya sa katawan ko at bumalik sa kwarto ko. Isusuot ko na sana ang pajama ko nang marinig kong sinabi ni Adrian, "You always liked sleeping hubad."Mabilis akong lumingon at nakita ko siyang nakasandal sa frame ng pinto, nakatingin sa hubad kong katawan at namumula ang pisngi ko."Nakalimutan mo bang kumatok?" Putol ko."Parang hindi ko pa nakikita," kumindat siya, nakangiti.I rolled my eyes pero su
Ang Bilyonaryong Tagapagmana Ashley... Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin sa huling pagkakataon at bumuntong hininga. Kahit anong gawin ko o gaano kadaming makeup ang gamit ko, hindi ko kayang takpan ang dark circles sa ilalim ng mata ko. Kagabi, ako'y nagpapaikot-ikot. Hindi ako makatulog dahil noon at natatakot akong pakasalan siya muli, ngunit tulad ng sinabi niya, wala akong ibang pagpipilian. Kailangan kong gawin ito para sa mga anak ko para hindi sila maagaw sa akin at kailangan kong gawin ito para sa mga kaibigan at pamilya ko para hindi mawala sa kanila ang lahat ng pinaghirapan nila."Handa ka na ba?" Ang pagpasok ni Adrian ay nagpawala sa isip ko."Oo!" bumuntong hininga ako.Pareho kaming lumabas ng kwarto at sinubukang ilagay ni Adrian ang kamay niya sa likod ko. Lumayo ako sa pagkakahawak niya at narinig ko siyang bumuntong-hininga. Napatalon ako sa sunod niyang galaw. Pinulupot niya ang mga braso niya sa bewang ko at hinila ako palapit sa kanya."Baby girl,
Ang Bilyonaryong TagapagmanaAshley..."Ang ganda mo," Sabi ni Lola Betty, hinalikan ako sa pisngi. "Namiss kita ng sobra," Sabi niya habang pinupunasan ang mga luha niya."Lola!" Bati ni Adrian sa kanya. Punong puno na naman ng luha ang mga mata niya at niyakap siya nito. Pero ang nakita kong kakaiba ay ang hindi niya niyakap pabalik. Ano bang problema niya? Humiwalay si Lola sa kanya na may disappointment sa mukha at nakita kong lumapit sa akin si Lolo Kenny."Hello, honey," Sabi niya at tumulo ang luha sa mga mata ko. Lagi niya akong tinatawag noon."Lolo," Humikbi ako at niyakap siya. Palagi siyang parang lolo sa akin. Lagi siyang nandyan para sa akin kapag masama ang pakiramdam ko at kapag nag aaway kami ni Adrian. Namiss ko siya. "Kumusta po kayo lolo?" Tanong ko habang humihila."Buhay pa at sumisipa, at ikaw?" Ngumiti siya at pinulupot ang braso niya sa balikat ko."Magaling ako." Ngumiti ako pabalik. "Pumasok na tayo sa loob."Pumasok na kaming lahat at dinala ni Sam a
Ang Bilyonaryong TagapagmanaAshley... "Sige guys, alis na ako," sabi ko habang kinukuha ang bag at phone ko."Have a good day and remember na bukas kailangan nating pumasok ng medyo maaga." Nakangiti sa akin si Mari."Oo naman, naalala ko may malaking utos tayo para makaalis." Ibinalik ko ang ngiti.Pumunta ako sa pinto at dumiretso sa labas. Paalam ko sa ibang empleyado at isinara ang pinto. Pagka-unlock ng sasakyan, pumasok ako sa loob at inihagis ang bag ko sa passenger seat. I dial Freddie's number and after a few rings, he pick up.“Hey, there, girlie,” bati niya sa akin at naiimagine ko ang mainit niyang ngiti."Hi, Fred. Kamusta?" tanong ko."Not bad," sagot niya."Libre ka ba at nasa bahay ka?" Tanong ko at sumagot siya ng oo, "Um, nakauwi na ba si Jason?""Oo, nakauwi na siya. Sinabi niya sa akin ang nangyari at hindi ako makapaniwalang nakabalik na si Adrian," aniya."Don't worry, hindi rin ako makapaniwala. I'm actually on my way home. Can I come over now?" tan
Ang Bilyonaryong TagapagmanaThird-person POV... "Ano?' sigaw ni Ashely "Anong ibig mong sabihin wala sila dito? Susunduin daw sila ni Adrian ngayon!" Sigaw niya ulit."Hindi sila umuuwi galing school. We have been trying to call you but it's going straight to voice mail. Tinawagan ko si Adrian pero hindi niya sinasagot," Betty informs, tears rolling down her face.Lumalabas sa dibdib ang puso ni Ashley at parang binawian lang siya ng buhay. Mga anak ko! Napaisip si Ashley. Hiniling niya kay Adrian na sunduin sila sa paaralan. Nakalimutan ba niyang kunin ang mga ito? Nasaan si Adrian at ang mga bata? Sinusubukan niyang tawagan siya ngunit hindi ito sumasagot. Bumagsak si Ashley sa lupa at ipinatong ang kanyang kamay sa kanyang dibdib. Umaasa siyang okay sila. Paano kung nasa school pa sila naghihintay na sunduin niya sila? Nagpasya si Ashely na hanapin sila at tumayo siya, kinuha ang susi ng sasakyan niya sa mesa."Ashley? Anong gagawin mo?" Tanong ni Betty sa kanya nang makita
Hinalikan niya ito ng mapusok. Ito ay malambot at may pagiingat. Hindi naman nagtagal pero hindi na kailangan. Hinawakan ng halik ang mga salitang binitawan nilang hindi nasabi. Isang katok sa pinto ang naagaw ang atensyon nila, na nagpabalik sa kanila sa malungkot na katotohanan habang papasok ang kanyang ina na may bitbit na bahid ng luha na sina Bella at Ashton, na nakahawak sa kamay ng kanyang lola."Mommy, may sakit ka ba?" tanong ni Bella.Tumingin si Ashley sa kanyang mga anak, hindi alam kung ano ang sasabihin sa kanila. Paano niya ibinalita ang balita sa kanila? Alam niyang may dapat siyang sabihin sa kanila para pagdating ng panahon niya, hindi sila malulungkot nang sobra."Oo, may sakit si Mommy at kailangan pang manatili sa ospital nang mas matagal," sabi ni Adrian, habang nakatingin sa kanyang mga anak. Alam niyang ayaw silang sunugin ni Ashley sa murang edad, lalo na sa kamatayan.Ilang oras silang nag-uusap ng kanilang ina at nang mapansin ni Adrian ang hitsura ni As
Third-person POV Parang namamanhid ang katawan ni Ashley. Hindi niya maalala kung paano ngunit alam niyang nasa ospital siya. Pumihit ang hawakan ng pinto at pumasok si Doctor Charlene. Seryoso ang mukha niya at naramdaman na ni Ashley ang sasabihin niya."Hindi na ako magtatagal, ‘di ba?" Ito ay hindi isang katanungan; ito ay isang pahayag, at alam na niya ang sagot.Umiling si Doctor Charlene. Hindi."Alam na ni Adrian, 'di ba?" Muli, hindi nagtatanong si Ashley at muling tumango si Doctor Charlene."Pwede mo na siyang pasukin kung ganoon."Tumango lang si Doctor Charlene, binigyan siya ng kalahating ngiti. Naunawaan niya na nakita niya ang cancer na kumakain kay Ashley mula sa loob.Napatingin si Ashley sa muling pagbukas ng pinto. Si Adrian na ang nagmamadaling pumasok pero ipinikit niya ang kanyang mga mata dahil hindi pa siya handa sa kanyang makikita. Ang kanyang paghinga ay hindi pantay, ang kanyang puso ay halos hindi tumitibok, ang kanyang mga kamay ay nanginginig na
Adrian, mahal ko. Napatawad na kita ng buo sa mga nangyari sa nakaraan. Alam kong ito ay parang isang paalam at marahil ito ay ngunit nais kong malaman mo na ang mga huling buwan na nakasama ko sa iyo at sa ating mga anak ay ang pinakamagandang regalo na maaari kong hilingin. Kung hindi ako makakalabas dito ng buhay at hindi ko masasabi sa iyo ng personal ang lahat ng mga bagay na ito, gusto kong malaman mo kung ano ang aking naramdaman. Subukan mong humanap muli ng pag-ibig. Alam kong hindi magiging madali ang mag move on dito pero sa araw na makahanap ka ulit ng taong espesyal, gusto kong mahalin mo siya dahil mawawala siya sayo. Alam kong hindi ito magiging katulad ng mayroon tayo pero alam kong mas maganda dahil siya ang maghihilom ng nananakit mong puso. Gusto kong bigyan mo ng pagkakataon ang pagmamahal pagkatapos kong mamatay dahil deserve mo ‘yon.Mahal na mahal kita, Ad.Your one and onlyAshley.Bumagsak ang mga luha sa papel habang paulit-ulit kong binabasa ang mga huling
"Halika, anak," sagot niya, lumakad palayo sa silid at bumalik sa waiting room. Tumingin ulit ako sa kwarto kung nasaan si Ashley at bumalik ang hininga ko sa baga ko nang makita kong normal na ang vitals niya at nagrelax ang mga nurse at doctor simula ng ilang segundong nakita ko sila. Pagkatapos ay hinayaan ko ang aking mga paa na sumunod sa aking ina palabas sa waiting room, kung saan siya nakaupo, kasama sina Jason at Freddie.Pagpasok ko sa kwarto ay napatingin sa akin sina Jason at Freddie at agad na tumayo, pareho silang natakot sa balitang ihahatid ko."Buhay pa siya," ang tanging naibigay ko sa kanila bago ako bumagsak sa upuan sa tabi ng aking ina, emosyonal na naubos at masyadong natatakot na isipin kung ano ang mangyayari sa hinaharap. "Adrian," sabi ni Jason, napaangat ang ulo ko habang nakayuko ito. Pinagmasdan ko ang paglabas niya ng kung ano sa likod niyang bulsa at iniabot sa akin ang isang maliit na piraso ng nakatupi na papel.“Ibinigay niya ito sa akin noong araw
Adrian…Agad na huminto ang lahat at dumilim nang hindi ko na siya naramdamang kasama ko. Maaari siyang mamatay, at maaaring ito na ang huling pagkakataong makikita ko siya. Ang mundo ay hindi karapat-dapat sa kanya, at hindi ko rin siya karapat-dapat, ngunit ako at ang mundo, kasama ang aming mga anak, ay nangangailangan sa kanya. Nasa kwarto niya pa rin sila. Kahit papaano ay nakarating ako sa emergency room, ngunit ang anumang pagkaalis ni Ashley ay malabo ang aking paningin. Hindi ko makita, hindi ko marinig, at hindi ako makahinga. hindi ako mabubuhay; lahat ng naramdaman ko ay nasaktan at takot sa hindi alam. Ang sakit na naramdaman ko ay ang pinakamasamang uri. Yung tipong hindi mo alam kung sapat na ang nasabi mo, hindi mo alam kung minahal mo sila ng lubos na kaya mo, at hindi mo alam kung masasabi mo pa ba lahat ng gusto mo. Pagkaupo ko, nakaramdam ako ng matigas na bagay sa aking bulsa at naalala ko ang gagawin ko bago mangyari ang lahat. Dumukot ako sa bulsa ko at may inil
"Daddy! Daddy! Ang cool ng kwarto ko!" Napasinghap siya nang buhatin siya ni Adrian sa mga braso nito. Ipinulupot niya ang maliliit na braso sa leeg nito, humahagikgik habang kinikiliti siya nito sa ilalim ng baba. Ito ang kanyang na-miss out. Pagmamasid sa kanyang mga anak na lumaki lahat dahil sa mga larawang iyon. Isang sigaw ang umalingawngaw sa buong bahay pagkatapos ng malakas na katok.Bumalik ang tingin ni Adrian sa pintuan at tumakbo palabas ng kwarto ni Ashton, hawak-hawak pa rin si Bella, at mainit si Ashton sa kanyang pinagdaanan.Muling umalingawngaw ang sigaw ni Maureen, galit na galit na tinatawag si Adrian.Pakiramdam ni Adrian ay nagsimulang tumaas ang kanyang puso nang makarating siya sa kanyang silid at nakita si Ashley na nahimatay sa sahig at si Maureen ay nakaluhod sa tabi niya, sinusubukan siyang gisingin. Nagmamadali siyang pumunta sa gilid ni Ashley at pinaupo si Bella sa tabi niya at tumayo si Ashton sa kabilang side niya."Mommy, gising na." Nagsimulang u
Third-person POV Nanatili si Adrian saglit, mahinang kausap si Ashley pero nasa ibang lugar ang isip niya. Namutla ang mukha nito nang lingunin siya nito pagkatapos nitong makapasok sa kanilang silid. Narinig niyang nag-uusap si Maureen tungkol sa kanyang ginawa. Totoo lahat ng sinabi niya. Pinagkatiwalaan niya si Maureen sa kanyang buhay ngunit ang mga bagay na natitira kay Ashley ay ang natitira sa kanyang pagmamahalan na minsan nilang pinagsaluhan."Pero hindi ba lumipat si Tonya nung magkasama kayo?" tanong ni Ashley sa kanya. Isang bagay na matagal nang bumabagabag sa kanya. Oo, dapat ay lumipat sila sa Greece ngunit hiniling niya kay Adrian na sa halip ay dalhin sila sa kanilang lumang bahay upang ang mga bata ay magkaroon ng isang normal na buhay. Alam niyang ang ari-arian na ito ang magiging pinakamagandang lugar para palakihin ang kanilang mga anak; kung tutuusin, dito silang dalawa namuhay ng masaya hanggang sa araw na iyon. Gusto niyang mapunta ang kanyang mga anak sa lug
Nakatayo ang isang maid na naghihintay sa kanila sa harap ng bahay. Nakasuot siya ng itim na damit na may manggas at puting apron. Ang kanyang mga damit ay maayos na nadiin at ang kanyang uban na buhok ay nakaipit sa isang malinis na bun sa kanyang ulo.Ang kanyang ngiti ay mainit at mapang-akit. Parang bumilis ang mga paa ni Ashley nang makita siya."Ashley, welcome home, na-miss ka namin ng sobra." Bumukas ng husto ang mga braso ni Maureen at niyakap niya si Ashley sa isang mainit na yakap. Hindi niya maiwasang mapangiti sa babae, na parang nanay niya noong naninirahan siya rito."Salamat, Maureen," ngumiti siya, pilit kumawala sa pagkakahawak ni Maureen."Sorry, hun. Masyado ba kitang pinipisil?" Bahagyang tumawa si Maureen, binitawan si Ashley. Ang kanyang mga mata ay gumagala sa kanya pataas at pababa at ang pag-aalala ay bumalatay sa kanyang mukha.Buti na lang at walang sinabi si Maureen. Nag-iba ang mukha niya at bumalik ang mainit niyang ngiti. Bumaba ang tingin niya kina
Third-person POV Napatingin si Ashley sa kwarto niya, bumuntong-hininga. Ang kanyang mga gamit ay nakaimpake sa mga brown na karton na kahon na tinatakan ng brown parcel tape na binili niya noong isang linggo. Pilit pa ring pinoproseso ng kanyang ulo ang nangyari nitong mga nakaraang linggo. Excited na ang mga bata na lumipat sa bahay ni Adrian, ang pinagsaluhan nila noong una silang ikasal. Sinabi ni Ashley kay Adrian pagkatapos ng kasal na kung lilipat sila, maaari silang bumalik sa dati nilang tahanan dahil gusto niyang makasama ang kanyang mga magulang at mga kapatid nitong mga huling buwan. Walang pagdadalawang-isip na pumayag si Adrian. Gusto ni Ashley ng huling tingin sa bahay kung saan niya pinalaki ang kanyang mga anak. Mag-isa. Ang bahay ay nagtataglay ng napakaraming kamangha-manghang mga alaala at ilang hindi masyadong maganda. Sabik siyang umalis at lumipat dito ngunit alam niyang kailangan niyang gawin ito para sa kanilang mga anak. Hindi niya alam kung ano ang gagawin