ใต้อาณัติครั้งที่ 2

ใต้อาณัติครั้งที่ 2 But I beseech you the rather to do this, that I may be restored to you the sooner. (Hebrews 13:19)

แต่ข้าพเจ้าวิงวอนพวกท่านมากยิ่งขึ้นให้กระทำเช่นนี้ เพื่อข้าพเจ้าจะได้กลับคืนไปอยู่กับพวกท่านเร็วขึ้น (ฮีบรู 13:19)

+++++

ฟาเบียนทำงานมาได้ครึ่งปีแล้ว เป็นครึ่งปีที่ทำให้ชีวิตวุ่นวายจริงๆ นายท่านคนใหม่โดนลอบสังหารไม่ต่ำกว่า 30 ครั้งในครึ่งปี และฟาเบียนที่ทำหน้าที่ขับรถตาม ได้เสี่ยงอันตรายไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง และเพราะแบบนั้นทุกครั้งที่รอดมาได้ก็มักได้โบนัสเสมอ จนกระทั่งวันนี้ วันที่ฟาเบียนจะไม่มีวันลืมมันไปตลอดชีวิต เช้าวันนี้ไม่ได้แตกต่างอะไรไปจากเช้าวันอื่นๆ นายท่านไปทำงานที่บริษัทตอนเช้า เข้าคลับตอนเย็น และไปกาสิโนตอนดึก แต่ที่ต่างไปคือวันนี้นายท่านไม่ได้ไปที่กาสิโนแต่อยู่ที่คลับกับลูกค้า ฟาเบียนที่ทำหน้าที่รอที่รถกับเปโดรก็ต้องรอจนเปื่อย

“หาว!” ฟาเบียนอ้าปากหาวพลางมองนาฬิกาบนข้อมือด้วยสายตาละห้อยแล้วเอ่ยกับเปโดรด้วยท่าทางอิดโรยว่า “สามวันแล้วนะครับที่นายท่านอยู่ที่คลับดึกขนาดนี้” เปโดรที่กำลังจิบกาแฟร้อนเป่าควันที่แก้วก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงไม่ยี่หระนักว่า

“นี่ยังถือว่าธรรมดาเจ้าเด็กใหม่ ต้องเจอตอนสิ้นปีสิ ตอนนั้นนายจะต้องร้องขอชีวิตเลยล่ะ ฮ่าๆ ” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็ส่ายหน้าแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ก่อนที่เปโดรจะเอ่ยต่อว่า “แต่โชคดีที่นายคงได้อยู่แค่ปีเดียว เพราะฉะนั้นทำใจให้สบายซะเถอะ” ฟาเบียนเหลือบตามองเปโดรที่จิบกาแฟเป็นแก้วที่สามด้วยขอบตาดำคล้ำ แล้วส่ายหน้า ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงส่งผ่านจากยูตะมาทางวิทยุว่า

[ลุงเปโดร ฟาเบียน มีเรื่องที่หน้าคลับมาสมทบด้วย] เมื่อได้ยินเปโดรก็ทิ้งแก้วกาแฟกระดาษลงถังขยะใกล้ๆ ก่อนจะที่ฟาเบียนจะดับบุหรี่แล้วเดินตามออกไปสมทบที่ด้านหน้าคลับพร้อมคนอื่นๆ และเพราะแบบนั้นจึงได้เห็นว่ามีคนกำลังลงจากรถมาจริงๆ มาพร้อมกับการ์ดไม่ต่ำกว่า 50 คน และคนที่ลงมาเป็นชายวัยกลางคนหัวล้าน พุงเบียร์แต่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าและเครื่องประดับหรูหรา เจ้าตัวลงมาจากรถก่อนที่ลูกพี่เรโมจะเดินเข้าไปทำความเคารพแล้วเอ่ยด้วยเสียงเย็นชาว่า

“ไม่ทราบว่าท่านโอเลสเตมาที่นี่เพื่อพบนายท่านหรือครับ?” เมื่อได้ยินอีกฝ่ายก็ยกยิ้มที่มีฟันทองคำก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงอารมณ์ดีว่า

“ใช่ ทำไมคนของอะเลสซิโอไม่ต้อนรับหรืออย่างไร?” เมื่อได้ยินเรโมก็ยืดตัวหลังตรงก่อนจะหลุบตาลงจ้อมองอีกฝ่ายด้วยสายตาไร้อารมณ์ แล้วเอ่ยด้วยเสียงสุภาพว่า

“ไม่มีทางมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอย่างแน่นอนครับ ผมจะให้ผู้จัดการเตรียมห้อง-”

“ไม่ๆ วันนี้ฉันต้องการคุยกับผู้นำของอะเลสซิโอด้วยตัวเอง พาฉันไปที่ห้องนั้นหน่อยสิ?” เรโมจ้องมองอีกฝ่ายที่พูดด้วยความไม่ยี่หระขัดจังหวะตัวเองขณะพูด ก่อนจะเอ่ยตอบอย่างสุภาพกลับไปว่า

“ต้องขอโทษด้วยครับ พอดีนายท่านกำลังติดประชุมกับลูกค้าอีกท่านหนึ่งอยู่ไม่-” แต่ยังไม่ทันที่เรโมพูดจบอีกฝ่ายก็พูดขัดขึ้นเสียก่อนอีกครั้งว่า

“คุณกรีนเบิร์กใช่ไหม? นั่นแหละๆ ฉันเองก็อยากเข้าร่วมการพูดคุยครั้งนี้ด้วยเหมือนกัน” เมื่อได้ยินและเห็นรอยยิ้มกวนประสาทจากอีกฝ่าย เรโมก็ต้องลอบสูดลมหายใจเข้า เพื่อไม่ให้ตัวเองเผลอต่อยหน้าอีกฝ่ายอย่างใจเย็น ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงสุภาพว่า

“เห็นทีทางเราคงจะไม่สามารถทำให้ท่านโอเลสเตได้แล้วล่ะครับ” เมื่อได้ยินอีกฝ่ายก็หัวเราะเสียงทุ้ม ก่อนจะเอียงศีรษะแล้วเอ่ยด้วยเสียงเย็นชาว่า

“ทำอย่างไรดีล่ะทางนี้เองก็อยากเข้าร่วมการพูดคุยด้วยเหมือนกัน?” เมื่อได้ยินเรโมก็จ้องมองอีกฝ่าย ก่อนจะยืดหลังตรงแล้วเดินถอยหลังออกไป พลางเอ่ยกับกลุ่มบอดีการ์ดของอะเลสซิโอด้วยเสียงจริงจังว่า

“คุ้มกันสถานที่ คนนอกไม่รับอนุญาตให้เข้าไปในคลับได้ตามอำเภอใจ!”

“ครับ!!!!” แม้แต่ฟาเบียนที่ยืนดูสถานการณ์เองก็ยังอดตะโกนตอบเสียงดังอย่างตื่นเต้นไม่ได้ ก่อนจะกำหมัดแน่นเพื่อเตรียมพร้อมการปะทะ และเมื่ออีกฝ่ายกลับเข้าไปในรถก็เอ่ยอย่างเย็นชาว่า

“ฝ่าเข้าไป!”

“ครับ!!!” แล้วทั้งสองกลุ่มก็ปะทะกันอย่างดุเดือด ฟาเบียนยกหมัดกระแทกใบหน้าของคู่ต่อสู้ ก่อนจะถีบอีกฝ่ายที่น่องจนล้มลงกับพื้น แล้วกระแทกศอกใส่จนล้มกับพื้น แล้วรีบเอียงตัวหลบหมัดจากฝ่ายตรงข้าม ก่อนจะวาดขาแตะเข้าที่กลางเป้าอีกฝ่าย แล้วต่อยเสยเข้ามุมคางจนหงายหลัง ก่อนจะขยับตัวหลบลูกแตะจากด้านข้าง และเตรียมตัวตั้งรับหมัดของอีกฝ่ายที่กระแทกเข้ามาที่แขนอย่างแรง และฟาเบียนเองก็ไม่รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้นเพราะสิ่งที่ฟาเบียนรู้คืออะดรีนาลินหลั่งออกมาเยอะมากจนฟาเบียนอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มมุมปากในขณะที่ฟาดทั้งมือทั้งเท้าใส่คู่ต่อสู้ที่ว่าอย่างสะใจ

และเพราะแบบนั้นเมื่อโอเลสเตเห็นว่าสถานการณ์ฝั่งตัวเองกำลังเสียเปรียบจึงได้ลงจากรถแล้วแย่งปืนที่เอวของบอดีการ์ดตัวเองออกมา แล้วเล็งไปที่ฟาเบียนที่เป็นจุดเด่นของกำลังฝ่ายตรงข้าม ก่อนจะลั่นไกอย่างไม่คิดอะไร

ปัง!

เสียงของกระสุนปืนดังขึ้นทำให้สถานการณ์รอบๆ หยุดชะงักก่อนที่ทุกคนจะหยิบปืนออกมาแล้วชี้ไปที่ฝ่ายตรงข้ามอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ใช่กับฟาเบียนที่กำลังจับร่างของเปโดรที่เข้ามารับกระสุนปืนแทนตัวเองจนเลือดท่วม ก่อนที่เสียงของเรโมจะดังขึ้นเพื่อออกคำสั่งว่า “เอาคนบาดเจ็บออกไป แล้วยิง!” หลังจากนั้นเสียงปืนก็ดังขึ้นจนวุ่นวาย แต่ฟาเบียนทำเพียงแบกเปโดรออกมาจากวงล้อมของกระสุนปืน แล้ววิ่งกลับไปที่รถเป็นครั้งแรกที่ฟาเบียนมือสั่นใจสั่นไปหมด ฟาเบียนพาเปโดรเข้าไปที่เบาะหลัง ก่อนจะรีบขับรถออกจากคลับโดยไม่ได้รับอนุญาตเพื่อพาเปโดรไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ท่ามกลางเสียงพึมพำของเปโดรที่ว่า

“อ่า... นายยังเด็ก ฉัน ...”

ผลั่วะ!

กว่าจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น หมัดของเรโมก็กระแทกเข้าที่หน้าของฟาเบียนจนเลือดกำเดาไหลแล้ว “ใครใช้ให้นายออกจากที่นั่น?” เสียงของเรโมไม่ได้ตะคอกหรือตะโกน แต่กลับราบเรียบไร้อารมณ์จนฟาเบียนทำได้เพียงก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด ก่อนจะกำหมัดที่เปื้อนเลือดของเปโดรแล้วเอ่ยขอโทษเสียงเบา

“ขอโทษครับคุณเรโม” เรโมจ้องมองเด็กใหม่ที่เลือดท่วมตัว ด้วยสายตาราบเรียบ ก่อนจะหันไปหาเนโรที่ตามมาแล้วเอ่ยด้วยเสียงเย็นชาว่า

“จัดการศพของเปโดรให้ดี แจ้งเรื่องนี้กับทางครอบครัวของอีกฝ่ายด้วย” เมื่อพูดจบเรโมก็หันมามองฟาเบียน ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงคล้ายระอาใจเล็กๆ กับพฤติกรรมไม่คิดหน้าคิดหลังของฟาเบียน แล้วเอ่ยด้วยเสียงคล้ายสั่งสอนว่า “สัญญาระยะสั้นกับสัญญาระยะยาวมีหมายเหตุและข้อตกลงที่ไม่เหมือนกัน สำหรับเปโดรนายคิดว่าเขาจะดีใจหรืออย่างไรที่นายพามาที่นี่?” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็นิ่งชะงักก่อนจะเงยหน้ามองเรโมด้วยสายตาตกตะลึง

“หมายความว่าอย่างไรครับ?” เรโมจ้องมองฟาเบียนด้วยสายตาราบเรียบไร้อารมณ์ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงจริงจังว่า

“หมายความว่าสิ่งที่นายทำให้เปโดรมันจะทำให้เรื่องมันยุ่งยากกว่าเดิมอย่างไรล่ะ เพราะฉะนั้นกลับไปซะ ฉันจะสั่งพักงานนายหนึ่งสัปดาห์” ฟาเบียนเงยหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดกำเดามองเรโมด้วยสายตาตกใจ

“แต่ผม-”

“ฉันรู้ว่านายกำลังจะพูดอะไร แต่จำได้ไหมว่าสัญญาระบุอะไรไว้? คำสั่งของผู้บังคับบัญชาโดยตรงอย่างฉันถือเป็นสิ่งเด็ดขาดรองจากคำสั่งของนายท่าน?” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็กลืนน้ำลายก่อนจะกำหมัดแน่น แล้วคอตกปล่อยให้เลือดไหลออกจากจมูกหยดลงบนพื้นอย่างเศร้าซึม เรโมจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาอ่านยาก ก่อนจะยกมือขึ้นแล้วตบไหล่ฟาเบียนพลางเอ่ยด้วยเสียงอ่อนลงว่า “ก่อนกลับก็ไปทำแผลซะ แล้วมาทำงานหลังงานศพของเปโดร...” เมื่อพูดจบเรโมก็พยักหน้าให้เนโรไปจัดการเรื่องของเปโดร ในขณะที่ฟาเบียนกำหมัดแน่นยืนก้มหน้าปล่อยให้เลือดออกจากจมูกอยู่อย่างนั้น จนเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลเข้ามาพาตัวไปที่ห้องฉุกเฉินเพื่อทำแผล

ฟาเบียนไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาที่ห้องได้อย่างไร รู้เพียงแค่ในหัวมันตื้อตันไปหมด “ไม่มีแม้แต่คำลา...” ฟาเบียนเอ่ยพลางล้มตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียง ก่อนจะจ้องมองเพดานด้วยสายตาสั่นไหว ภาพของเปโดรที่เข้ามาบังกระสุนให้ตัวเองทำเอาฟาเบียนอดนึกถึงคำพูดหนึ่งของเปโดรตอนตัวเองเข้ามาทำงานแรกๆ ไม่ได้ว่า

“ใช่ ปกติจะเป็นประมาณนั้น บอดีการ์ดรอบนอกมักมีระยะสัญญาไม่ยาวนานนัก ปีหรือสองปี แต่ถ้านายสามารถทำงานจนผ่านพ้นได้จนครบ 1 ปีตามสัญญาโดยยังมีชีวิตอยู่ได้ นายอาจได้เลื่อนระดับสัญญาเป็นตลอดชีวิตเหมือนฉัน”

“สัญญาตลอดชีวิต?” ฟาเบียนเอ่ยพึมพำก่อนจะยกแขนปิดบังดวงตาที่กำลังแดงก่ำร้อนผ่าว ภาพใบหน้าของเปโดรที่เข้ามาบังกระสุนทำให้ฟาเบียนทำได้เพียงต้องยกแขนขึ้นมาปิดดวงตาเท่านั้น ก่อนจะผล็อยหลับไปเพราะความเพลีย ....

.............................

งานศพของเปโดรมีคนมาไม่มากนัก นอกจากครอบครัวแล้ว ก็มีเพียงเพื่อนบอดีการ์ดด้วยกันเท่านั้น และฟาเบียนเองก็เป็นหนึ่งในนั้น งานศพแบบคริสต์จัดอย่างเรียบง่าย ฟาเบียนวางดอกไม้สีขาวลงในโลงศพของเปโดร ก่อนจะเอ่ยลาอีกฝ่ายเสียงเบา แล้วเดินหันหลังกลับออกมา และในเวลาต่อมาก็ยืนไว้อาลัยให้เปโดรที่หน้าหลุมศพของอีกฝ่าย ท่ามกลางเสียงร้องไห้ และเสียงพูดคุยเล็กๆ ของคนที่มาร่วมงาน ฟาเบียนจ้องมองโลงศพของเปโดรค่อยๆ ถูกยกวางลงในหลุมด้วยสายตาเหม่อลอย ก่อนจะเม้มปากกลั้นก้อนสะอื้นเมื่อดินส่วนหนึ่งกำลังกระแทกบนฝาโลง เพื่อกลบฝังให้เปโดรนอนหลับด้านในนั้นอย่างสงบ ท่ามกลางเสียงสวดภาวนาของบาทหลวงที่ว่า

“ขอพระคุณจงดำรงอยู่กับพวกท่านทุกคนเถิด เอเมน” ฟาเบียนหลุบตาลงไม่ได้หลั่งน้ำตาออกมาอย่างที่คิด ก่อนจะเอ่ยลากับเปโดรเสียงเบา แล้วจ้องมองภรรยาและหลานสาวของเปโดรที่กอดกันร้องไห้ด้วยสายตาสั่นไหว ก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อหลบหน้าคนพวกนั้นด้วยความรู้สึกผิด ก่อนจะเดินออกมาเมื่อพิธีสิ้นสุดลง ฟาเบียนนั่งพิงหน้าผากกับพวงมาลัยรถ ก่อนจะถอนลมหายใจร้อนๆ ออกมาแล้วเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้งว่า

“ผมขอโทษ....”

...................................

คืนวันนั้นฟาเบียนนอนไม่หลับทั้งคืน ก่อนจะตื่นมาด้วยร่างกายอิดโรย แล้วต้องประหลาดใจ เมื่อในโรงอาหารของคอนโดฯ มีร่างของเนโรและริคกี้กำลังจิบกาแฟทานอาหารเช้าด้วยสีหน้าสงบ และเป็นเนโรที่เอ่ยทักทายฟาเบียนอย่างเป็นกันเองว่า “สวัสดีตอนเช้าเพื่อน มาทานด้วยกันซิ” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็เดินไปชงกาแฟอย่างเหม่อลอย ก่อนจะนั่งลงด้านข้างเนโร ฝั่งตรงข้ามกับริคกี้ ก่อนที่เนโรจะกอดคอฟาเบียนแล้วเอ่ยด้วยเสียงไม่ทุกข์ร้อนอะไรว่า “ทำใจซะเถอะ คนจะตายอย่างไรก็ต้องตายอยู่ดี” ฟาเบียนเงยหน้ามองเนโรด้วยสายตาที่หรี่ลงอย่างอันตราย ก่อนที่เนโรจะยกยิ้มแห้งๆ แล้วยกมือยอมแพ้ พลางเอ่ยด้วยเสียงที่สลดลงว่า

“เฮ้เพื่อน! ขอโทษแล้วกันที่ฉันปลอบใครไม่เป็น” ก่อนที่เสียงของริคกี้จะเอ่ยขึ้นว่า

“ถ้าปลอบไม่เป็นก็แค่หุบปากเนโร มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย” เมื่อได้ยินเนโรก็ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระอะไร ก่อนจะนั่งทานอาหารเช้าต่อไป ก่อนที่ริคกี้จะมองไปทางฟาเบียนที่สภาพดูไม่ได้แล้วย่นคิ้ว พลางเอ่ยเตือนสติว่า “ถ้าไม่ไหวนายควรไปพักซะ ได้ยินว่าคุณเรโมให้นายพักงานได้หนึ่งสัปดาห์ใช่ไหม? ไปพักผ่อนซะสิ” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็ส่ายหน้าก่อนจะจิบกาแฟที่ตัวไม่ชอบ สัมผัสรสชาติขมอมเปรี้ยวที่ปลายลิ้นแล้วย่นคิ้ว ก่อนที่เสียงของเนโรจะดังขึ้นว่า

“ถ้างั้นนายมาแข่งรถกับฉันไหมล่ะ วันนี้วันหยุดฉันพอดี?” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็ชะงัก ก่อนจะเงยหน้ามองเนโรที่กำลังเคี้ยวอาหารหยับๆ ก่อนที่ริคกี้จะเอ่ยด้วยเสียงดุว่า

“ฉันบอกให้นายหุบปาก?!” เมื่อได้ยินเนโรก็เบ้ปากก่อนจะทำท่ารูดซิปปากอย่างล้อเลียนริคกี้ แต่แล้วทั้งสองคนก็ต้องชะงักเมื่อเสียงของฟาเบียนเอ่ยขึ้นว่า

“เอาสิ เงินเดิมพันเท่าไรดี?”

“??????????” เมื่อได้ยินสีหน้าของเนโรก็แปลกไป ก่อนจะตบไหล่ฟาเบียน แล้วเอ่ยด้วยเสียงอารมณ์ดีว่า “มันต้องแบบนี้สิเพื่อน สักหมื่นยูโรเป็นอย่างไร?”

“ได้ แล้วเราจะเริ่มแข่งกันที่ไหน?” เนโรที่ได้ยินก็ยิ้มเหี้ยม ก่อนจะเอ่ยกับฟาเบียนด้วยเสียงร่าเริงกว่าปกติว่า

“แน่นอนที่อะเลสซิโอมีสนามแข่งรถอยู่ด้วย เราจะไปที่นั่นกัน”

“ตกลง” ฟาเบียนตอบรับ ก่อนจะยกกาแฟที่ตัวเกลียดนักหนาขึ้นกระดก แล้วลุกขึ้นเตรียมตัวไปกับเนโร ท่ามกลางสายตาระอาใจของริคกี้

“พวกนายนี่มัน!”

...........................

อย่างที่เนโรพูดที่อะเลสซิโอมีสนามแข่งจริงๆ เป็นสนามแข่งถูกกฎหมายกรังด์ปรีระดับประเทศที่พนักงานของอะเลสซิโอสามารถมาทำกิจกรรมได้ในวันหยุด นี่ก็ถือเป็นอีกสวัสดิการหนึ่งของเหล่าบอดีการ์ดก็ว่าได้ ฟาเบียนสวมชุดรัดรูปแข่งรถ ก่อนจะถือถุงมือจ้องมองรถแข่งสองคันที่ขับเข้ามาโดยพนักงาน ก่อนที่เนโรจะเดินถือหมวกกันน็อกมาหาตัวเองแล้วเอ่ยด้วยเสียงหยอกเย้าว่า “เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะเพื่อน” เมื่อได้ยินฟาเบียนที่มีขอบตาคล้ำและอดนอนไม่ได้เอ่ยอะไรแค่พยักหน้า แล้วสวมถุงมือเตรียมตัวเข้าไปในรถเพื่อทำการแข่งขันกับเนโร

และการแข่งก็เริ่มต้นในเวลาต่อมา เมื่อหญิงสาวผมบลอนด์คนสวยยกมือขึ้นทิ้งผ้าเช็ดหน้าในมือลงกับพื้น รถของเนโรและฟาเบียนก็ขับออกจากเส้นสตาร์ตอย่างรวดเร็ว เมื่อถึงโค้งแรกเนโรก็ผ่อนเครื่องก่อนจะเข้าโค้งอย่างสวยงาม แล้วต้องยิ้มค้างเมื่อเห็นว่าฟาเบียนบ้าบิ่นกว่าที่คิด หมอนั่นไม่แม้แต่จะแตะเบรกรถเพื่อเข้าโค้งแต่กลับเร่งความเร็วเหมือนกำลังไล่ตามจรวด และเนโรก็สบถเป็นภาษาบ้านเกิดเมื่อโค้งที่สองฟาเบียนก็ยังบ้าบิ่นเร่งความเร็วขึ้นอีก และในโค้งที่สามฟาเบียนที่เร่งความเร็วจนควบคุมรถไม่ได้เกิดชนเข้าที่ผนังกั้นท่ามกลางสายตาตกตะลึง และเสียงสบถของเนโรที่วิ่งเข้าไปช่วยเหลืออีกฝ่ายออกจากรถอย่างทุลักทุเล

“##$%^&*^%!!!!”

และใช่ ฟาเบียนต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะรถคว่ำ... ทำเอาต้องหยุดงานยาว และโดนหักเงินเดือนครึ่งปีที่เหลือ พร้อมกับเนโรไปด้วย...

+++++

Lady Zombie

20/09/67