ใต้อาณัติครั้งที่ 4

ใต้อาณัติครั้งที่ 4 Therefore the ungodly shall not stand in the judgment, nor sinners in the congregation of the righteous. (Psalms 1:5)

เหตุฉะนั้นคนอธรรมจะไม่ยั่งยืนอยู่ได้ในการพิพากษา หรือคนบาปทั้งหลายจะไม่ยืนอยู่ในชุมนุมชนของคนชอบธรรม (เพลงสดุดี 1:5)

+++++

มาเฟีย สองคำนี้ฟาเบียนได้ยินมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะในหนังหรือภาพยนตร์ แม้แต่ในชีวิตประจำวัน คำว่ามาเฟียก็ยังคงวนเวียนอยู่รอบตัวฟาเบียน จากสังคมที่เติบโตขึ้นมา จากสภาพแวดล้อมรอบๆ บ้านตัวเอง หรือแม้แต่ประสบการณ์ทำงานของฟาเบียนในบางครั้งก็มีคำว่า มาเฟีย มาเกี่ยวข้องด้วยเสมอ แต่ใครจะไปคิดว่าปัจจุบันฟาเบียนจะทำงานให้มาเฟียตลอดชีวิตจริงๆ ฟาเบียนคาบบุหรี่ไว้ที่ปากพลางกอดอกพิงกระโปรงรถ จ้องมองคริสติน กับเนโรกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ด้วยกัน ในขณะที่ยูตะกำลังนั่งกินขนมหวานเป็นกล่องที่สาม และตัวเองสูบบุหรี่เป็นมวนที่สอง วันนี้นายท่านอยู่ที่บริษัทนานกว่าทุกวัน ได้ยินเนโรบ่นว่ามีเรื่องของการซื้อสัมปทานอะไรสักอย่างที่แอฟริกา

แต่ฟาเบียนไม่ได้สนใจหรอก นอกจากนึกไปถึงเรื่องที่เลขาจองบอกกับตัวเองในวันที่ผ่านการทดสอบ คำพูดธรรมดาที่เหมือนไม่มีอะไร แต่กลับตราตรึงในใจของฟาเบียนไม่มีวันลืม

“ฉันคิดว่านายคงเดาได้ว่าเรากำลังงานให้ใครหรืออะไร แต่มีสิ่งหนึ่งที่นายต้องรู้และจำเอาไว้ให้ขึ้นใจ เมื่อนายเข้ามาทำงานที่นี่อย่างเต็มตัวแล้ว ต่อให้ในอนาคตนายเสียใจกับการตัดสินใจนี้มากแค่ไหน นายก็หันหลังกลับไม่ได้แล้วนะ ฟาเบียน นายแน่ใจไหมที่จะเซ็นสัญญาฉบับนี้?”

แน่นอนว่าฟาเบียนก็ยังคงเลือกที่จะเซ็นมัน ช่วยไม่ได้ที่ในชีวิตนี้ของฟาเบียนไม่มีอะไรให้เสียใจนอกจากเรื่องของรุ่นพี่เปโดรมากที่สุดอีกแล้ว เพราะฉะนั้นเมื่อย้อนกลับมาคิดอีกกี่ครั้งฟาเบียนก็ยังรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เสียใจที่ตัดสินใจเซ็นสัญญานั้น แน่นอนว่าฟาเบียนเองก็รู้ดีกว่าตัวเองกำลังเข้าไปพัวพันกับสิ่งที่อันตรายอยู่ แต่ช่วยไม่ได้ที่ฟาเบียนเป็นคนที่ไม่มีอะไรให้เสียอีกต่อไปแล้ว ฟาเบียนคายบุหรี่ออกจากปากแล้วใช้เท้าขยี้ก้นบุหรี่ที่พื้น ก่อนจะหยิบเอาลูกอมรสนมขึ้นมากิน แล้วเคี้ยวหยับๆ ก่อนที่เสียงของริคกี้จะดังขึ้นที่หูฟังของฟาเบียนว่า

[ฟาเบียน นายไปรอรับกาแฟที่หน้าบริษัทแล้วเอาขึ้นมาที่ห้องนายท่านให้หน่อย ฉันจ่ายเงินไว้แล้ว]

“รับทราบ” ฟาเบียนยืดตัวก่อนจะเดินออกไป พลางบอกกับคริสตินก่อนไปว่า “ฉันจะเอาของไปให้นายท่านที่ห้อง เดี๋ยวมานะ

“โอเค” คริสตินพยักหน้ารับก่อนที่ฟาเบียนจะเดินออกจากลานจอดรถไปที่หน้าบริษัท แล้วยืนรอกาแฟอย่างใจเย็น และเมื่อได้รับของฟาเบียนก็เดินถือเข้าไปที่ด้านใน คุยกับประชาสัมพันธ์ให้ช่วยเรื่องเปิดลิฟต์ที่ชั้นบน ก่อนจะเข้าไปในด้านในลิฟต์ แล้วจ้องมองตัวเลขที่กำลังไต่ขึ้นไปที่ชั้นสูง พลางเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือด้วยสายอ่านยาก 23.31 น. ฟาเบียนเดินออกจากลิฟต์เมื่อมาถึงที่หมาย ก่อนจะเจอริคกี้ที่มายืนรอ แล้วรับของไป ฟาเบียนคิดว่าจะได้ออกไป แต่ริคกี้ส่ายหน้าแล้วเอ่ยต่อว่า “มาเปลี่ยนกันหน่อย ฉันจะลงไปสูบบุหรี่” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็พยักหน้ารับ รอให้ริคกี้เอากาแฟไปให้นายท่าน แล้วตัวเองเอามือไพล่หลังรอที่ลิฟต์

เมื่อออกมาริคกี้ก็พยักหน้าให้ตัวเองก่อนจะพึมพำว่า “เดี๋ยวมา” แล้วลงไปสูบบุหรี่ ทิ้งให้ฟาเบียนยืนรอที่ลิฟต์อย่างเย็นใจ พลางจ้องมองไปรอบๆ ชั้นบนด้วยสายตาสนใจ ห้องกว้าง ดูหรูหรา และเงียบสงบ เป็นนายท่านก็ไม่ง่ายเลยจริงๆ แม้จะมีเงินเยอะมากแต่ก็ทำงานหนักมากจริงๆ ฟาเบียนยืนอยู่แบบนั้นราวครึ่งชั่วโมง ประตูห้องทำงานของนายท่านก็เปิดออก พร้อมเลขาจองที่ออกมา แล้วขมวดคิ้วเมื่อเห็นตัวเอง ก่อนจะเอ่ยถามพลางดันแว่นตาที่ดั้งจมูกไปด้วยว่า “ริคกี้ไปไหน?”

“หมอนั้นออกไปพักครับ เลขาจองมีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ?” อีกฝ่ายพยักหน้ารับ ก่อนที่เลขาจองจะเขย่าเอกสารในมือแล้วเอ่ยด้วยเสียงจริงจังว่า

“มาช่วยจัดเอกสารหน่อย” และฟาเบียนก็ไปนั่งช่วยเลขาจองจัดการเอกสาร ส่วนใหญ่แค่แยกวันที่กับประเภทของเอกสาร และแน่นอนว่าฟาเบียนอ่านภาษาอิตาลีไม่ออกเลยไม่ได้สนใจในเนื้อหา หรือต่อให้สนใจฟาเบียนก็ไม่มีทางเข้าใจเรื่องพวกนี้อย่างแน่นอน ก่อนที่เสียงอินเตอร์คอมจะดังขึ้นว่า

[จอง ขอกาแฟอีกแก้ว]

“ครับนายท่าน” เลขาจองลุกขึ้นเดินไปชงกาแฟก่อนจะเข้าไปเสิร์ฟที่ด้านในสักพัก แล้วออกมาพลางเดินมาหาฟาเบียนที่นั่งจัดเอกสารบนพื้นข้างโต๊ะเลขาจอง “ฉันขอเข้าห้องน้ำหน่อยเดี๋ยวมา” ฟาเบียนพยักหน้ารับก่อนจะจัดเอกสารอย่างจริงจัง เมื่อเสร็จฟาเบียนก็ไม่ได้มองไปรอบๆ หรืออ่านเอกสารตามความอยากรู้อยากเห็นของตัวเอง แต่เลือกที่จะกลับไปยืนที่เดิมอย่างสงบ แล้วรอเลขาจองออกมาจากห้องน้ำอย่างใจเย็น และเมื่อเลขาจองออกมาจากห้องน้ำก็ยกยิ้มมุมปากให้ตัวเอง ก่อนจะพยักหน้าคล้ายให้ตัวเองเดินเข้าไปหาแล้วเอ่ยด้วยเสียงใจเย็นว่า

“มานี่สิ นายท่านอยากพบนาย” เมื่อได้ยินสีหน้าของฟาเบียนก็เปลี่ยนไป ก่อนจะเดินตามเลขาจองเข้าไปที่ห้องทำงานของนายท่าน แล้วต้องตกใจเมื่อเห็นว่าด้านในมีลูกพี่เรโม มือซ้ายของนายท่าน และคุณวาเนสซ่า อัลฟ่าหญิงคนสวยมือขวาของเจ้านาย แล้วตัวของนายท่านที่กำลังสูบซิการ์จ้องมองตัวเองด้วยสายตาราบเรียบไร้อารมณ์ ก่อนที่เสียงของเลขาจองจะดังขึ้นว่า “ยินดีต้อนรับเข้าสู่อะเลสซิโออย่างเป็นทางการ” เมื่อได้ยินสีหน้าของฟาเบียนก็เปลี่ยนไป ก่อนจะจ้องมองใบหน้าทุกคนแล้วเม้มปากแน่น พลางคิดว่าพฤติกรรมแปลกๆ ที่ผ่านมาของริคกี้ หรือเลขาจองทำให้ตัวเองเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ดูเหมือนบททดสอบสุดท้ายของนายท่านจะเริ่มโดยที่ฟาเบียนไม่รู้ตัวแล้วจริงๆ

“ครับ” ฟาเบียนเออตอบรับในลำคอก่อนจะก้มหน้า แล้วต้องตกใจเมื่อเสียงของนายท่านดังขึ้นว่า

“ต่อไปนายจะเป็นบัดดี้กับริคกี้” เมื่อได้ยินคนในห้องก็แอบลอบมองใบหน้าของเจ้านายแต่ไม่มีใครพูดอะไร ก่อนที่ฟาเบียนจะยิ้มแล้วเอ่ยด้วยเสียงดังฟังชัดว่า

“ครับนายท่าน!” แองเจโลจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาอ่านยาก ก่อนจะโบกมือให้เจ้าตัวออกไป ก่อนที่เสียงของวาเนสซ่าจะเอ่ยหลังจากที่ฟาเบียนออกไปแล้วว่า

“บัดดี้ริคกี้มันฉันไม่ใช่หรือคะบอส?” เพราะเรโมต้องมาสำรวจเส้นทางข้างหน้าก่อนการเดินทางเสมอ ทำให้คนที่นั่งข้างคบขับเป็นวาเนสซ่ามาตลอด แต่ดูเหมือนตอนนี้จะมีอะไรเปลี่ยนไป แองเจโลพ่นควันซิการ์ออกจากปาก ก่อนจะเหลือบตามองหญิงสาวเพียงคนเดียวอย่างเย็นชา

“ต่อไปนี้ก็ไปขับรถให้จอง” เมื่อได้ยินวาเนสซ่าก็กลอกตาก่อนจะเหลือบตามองเลขาจองที่ขยับแว่นแล้วยกยิ้มที่ไม่ถึงดวงตาว่า

“ฝากตัวด้วยนะครับคุณวาเนสซ่า” เมื่อได้ยินหญิงสาวก็คิ้วกระตุกก่อนจะย่นจมูกแล้วเกาแก้มอย่างหงุดหงิดที่ต้องไปจับคู่กับคนน่าเบื่ออย่างเลขาจอง ก่อนที่เสียงของเรโมจะเอ่ยขึ้นว่า

“ให้ผมหาคนมาแทนฟาเบียนที่รถคันที่สามไหมครับนายท่าน?” เมื่อได้ยินแองเจโลก็พยักหน้ารับ แล้วเอ่ยด้วยเสียงเบา พลางมองไปที่กล้องวงจรปิดด้านนอกที่มีร่างของฟาเบียนกำลังยืนอมยิ้มอยู่ที่หน้าลิฟต์ด้วยสายตาอ่านยาก และได้แต่คิดในใจว่า ยิ้มเป็นเด็กไปได้

“อืม จัดการให้เรียบร้อยด้วย” แล้วทั้ง 4 คนก็พูดคุยกันต่อไปเหมือนเมื่อกี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น แน่นอนว่าสำหรับพวกเขาคงเป็นเพียงการเลื่อนตำแหน่งงานเล็กๆ แต่สำหรับฟาเบียนแล้วนั้นเหมือนการได้รับการเลื่อนตำแหน่งก้าวใหญ่ๆ มากกว่า

.......................

และในวันต่อมาริคกี้ก็ยกยิ้มมุมปากตบไหล่ฟาเบียนที่กำลังยืนเคี้ยวลูกอมรสนมแล้วเอ่ยติดตลกว่า “ประหม่าหรืออย่างไร?” ฟาเบียนที่ยืนรอเจ้านายที่ด้านข้างริคกี้มีสีหน้าประหม่า ก่อนจะเคี้ยวลูกอมแล้วพูดด้วยเสียงอู้อี้ว่า

“แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมขับรถให้นายท่าน แต่ผมก็อดประหม่าไม่ได้อยู่ดี” เมื่อได้ยินริคกี้ก็พยักหน้ารับ ก่อนจะโค้งตัวทักทายแองเจโลที่เดินออกมาจากคฤหาสน์ตามหลังด้วยวาเนสซ่าที่เดินไปที่รถด้านหลังพลางโบกมือลาริคกี้ตาละห้อย ทำเอาริคกี้ยกยิ้มมุมปาก แล้วเปิดประตูด้านหลังให้นายท่าน ก่อนที่เสียงของแองเจโลจะดังขึ้นว่า

“เกร็งหรือ?” ฟาเบียนที่ยืนเกร็งกลืนน้ำลาย ก่อนจะกลืนลูกอมรสนมในปากลงคอทั้งๆ ที่เพิ่งกินได้ครึ่งก้อน แล้วเอ่ยด้วยเสียงติดประหม่าเล็กๆ ว่า

“นิดหน่อยครับ” เมื่อได้ยินแองเจโลก็จ้องมองหน้าฟาเบียนที่กำลังเหงื่อออกหน้าซีด แล้วเอ่ยติดตลกว่า

“อย่าขับเองล่ะ ให้ริคกี้ขับเถอะถ้านายประหม่าขนาดนี้” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็เม้มปากแอบยกมือชื้นเหงื่อเช็ดที่ขากางเกง ท่ามกลางสายตาล้อเลียนของริคกี้ ก่อนที่แองเจโลจะเข้าไปในรถ ฟาเบียนโคลงศีรษะก่อนจะขึ้นไปนั่งที่ฝั่งคนขับ พร้อมกับริคกี้ที่เข้าที่ประจำ แล้วขับออกไป ฟาเบียนขยับจมูกเมื่อได้กลิ่นไวน์แดงจางๆ ในอากาศ ฟาเบียนกำมือบนตักแน่น ก่อนที่เสียงของแองเจโลจะเอ่ยขึ้นว่า “ทำไมยังเกร็งอยู่ล่ะ” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็เม้มปากก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงประหม่าว่า

“ขอโทษครับ” จะไม่ให้ฟาเบียนเกร็งได้อย่างไร ในเมื่อฟีโรโมนไวน์แดงมันลอยอวลอยู่รอบๆ ปลายจมูกของตนเองอยู่แบบนี้ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งๆ ที่ริคกี้ก็เป็นอัลฟ่า แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้กลิ่นเลยหรืออย่างไร? และเพราะแบบนั้นฟาเบียนจึงนั่งเกร็งไปตลอดทาง แน่นอนว่าการได้เข้ามานั่งในรถคันเดียวกับนายท่าน ก็หมายถึงฟาเบียนกลายเป็นคนติดตามนายท่านอย่างใกล้ชิดไปด้วย ทำให้ไม่ต้องนั่งรอที่รถในระหว่างวันอีกต่อไป แต่ขึ้นไปยืนรอเจ้านายที่หน้าลิฟต์ทางเข้าออกที่ชั้นบนกับริคกี้

“ที่ชั้นนี้มีห้องน้ำ ห้องพัก และห้องชงกาแฟ นายเปลี่ยนเวรกับฉันไปพักได้นะ” เมื่อได้ยินฟาเบียนก่อนจะพยักหน้ารับขอบคุณและจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เมื่อเข้าไปในห้องน้ำ ฟาเบียนก็คลายปมเนกไท ก่อนจะเป่าปากแล้วเช็ดเม็ดเหงื่อที่ลำคอที่ร้อนผ่าว ฟาเบียนไม่แน่ใจว่าทำไมริคกี้ถึงดูไม่เป็นอะไร หรือเพราะเจ้าตัวชินแล้ว? แต่ฟีโรโมนของอัลฟ่าด้วยกันเองไม่ควรทำให้รู้สึกตื่นเต้นแบบนี้หรือเปล่า ฟาเบียนกวักมือล้างหน้าที่อ่างล้างหน้า แล้วเงยหน้ามองตนเองในกระจก ใบหน้าหล่อเหลาที่เปื้อนด้วยหยาดน้ำ ดวงตาสีดำสนิทที่กำลังสั่นไหว และเส้นผมด้านหน้าที่เปียกน้ำ ฟาเบียนจ้องมองใบหน้าลูกครึ่งของตนเองด้วยสายลดลง ก่อนจะถอนหายใจแล้วเอ่ยพึมพำว่า

“หรือเพราะไม่ได้ปล่อยมานาน?” และใช่ ฟาเบียนอาจต้องหาวันหยุดไปปลดปล่อยตัวเองตามประสาอัลฟ่าสุขภาพดีบ้างสักวันหนึ่ง

.................................

เขาว่ากันว่าเมื่อเข้าใกล้อะไรก็จะเป็นอย่างนั้น ฟาเบียนทำงานเป็นบัดดี้กับริคกี้ได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว และได้เห็นอะไรที่เรียกได้ว่านองเลือดเป็นครั้งแรก... วันนี้นายท่านมาที่ท่าเรือ แต่ที่ต่างคือฟาเบียนไม่ได้ต้องไปรอที่รถด้านนอก แต่เดินตามกลุ่มเจ้านายไปที่ตู้คอนเทนเนอร์หนึ่งที่เป็นเป้าหมาย ฟาเบียนกับริคกี้รออยู่ที่ประตูตู้คอนเทนเนอร์ด้านนอก ก่อนที่ฟาเบียนจะเม้มปากเมื่อได้ยินเสียงหมัด และเสียงกระแทกกับตู้คอนเทนเนอร์ ริคกี้แสยะมุมปากก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงของผู้มีประสบการณ์ว่า “ใจเย็น นี่เพิ่งเริ่มต้น” ฟาเบียนเหลือบตามองริคกี้ ก่อนที่เจ้าตัวจะหยิบบุหรี่ออกมาแล้วจุดสูบ ทำเอาฟาเบียนที่ได้ยินเสียงหมัดเสียงเตะในตู้คอนเทนเนอร์อดไม่ได้ที่หยิบบุหรี่ออกมาจุดสูบบ้าง เพื่อคลายความประหม่า

“เรียกคนมาเก็บกวาด” เสียงของลูกพี่เรโมดังขึ้นพร้อมประตูตู้ที่เปิดออก และกลิ่นเลือดที่โชยออกมา ฟาเบียนเก็บกดความรู้สึกเอาไว้ภายใต้หน้ากากราบเรียบ ก่อนจะพยักหน้ารับและติดต่อไปที่ฝ่ายเก็บกวาด ก่อนที่เจ้านายจะเดินออกมาพร้อมกับถุงมือสีขาวที่เปื้อนเลือด เจ้าตัวถอดถุงมือที่เปื้อนเลือดออกแล้วโยนทิ้ง ก่อนจะหยิบคู่ใหม่ออกมาจากด้านในเสื้อสูท แล้วสวมเข้าที่นิ้วเรียว ก่อนจะเอ่ยกับเรโมและวาเนสซ่าที่ด้านหลังว่า

“ไปตามจับตัวคนที่มันสารภาพมาให้หมด อย่าให้ขาดไปแม้แต่เพียงคนเดียว”

“ครับนายท่าน/ค่ะนายท่าน” ทั้งเรโมและวาเนสซ่าต่างก็รับคำอย่างแข็งขัน ก่อนที่ฟาเบียนจะก้มหน้าลงเมื่อเจ้านายเดินผ่าน แน่นอนว่าฟาเบียนแอบเหลือบตามองไปด้านหลังแล้วเม้มปาก คนที่ถูกเจ้านายซ้อม ตอนนี้ฟาเบียนไม่รู้แล้วจริงๆ ว่ามีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้วกันแน่ แต่ที่แน่ใจในตอนนี้คือ ตอนนี้ฟาเบียนสามารถเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้าได้แล้ว และทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้แล้ว

แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่า ไม่มีคนดีๆ ที่ไหนอยู่ท่ามกลางคนชั่วได้ และฟาเบียนเองก็คงกลายเป็นคนไม่ดีไปแล้วแน่ๆ ...

+++++

Lady Zombie

22/09/67