Chapter 1

he beauty of the world seems gorgeous. She saw it before but the girl doesn’t see it now. The world isn’t unfair but there are things that out of people's control. Since all she saw is darkness the girl loses her hopes in finding her own light. Sino ang hindi mawawalan nang pag-asa kung ang lahat ng mahahalagang tao at bagay sa kanya ay nawala na?

Ang tanging naririto na lamang ay ang sugat ng kahapon. She was sixteen when she lose her eyesight; it is almost five years when the plane crash happens. Nasa puder ang dalaga ng kanyang tiyo na ginagawa naman siyang alila kahit na hindi niya makita ang mga bagay sa paligid niya.

Araw-araw na nagigising ang dalaga na palaging kinakapa ang bawat bagay na nasa paligid nito.

Araw-araw siyang gigising na pinagsisilbihan ang pamilya ng tiyo mula sa kanyang asawa patungo sa kanyang nag-iisang anak pagkatapos naman noon ay hahawakan na niya ang walking stick upang makapunta sa flower shop na pag-aari niya na siyang pinakapaborito niyang lugar.

Hindi alam ng dalaga kung totoo ang kantang bulag, pipi at bingi na wala silang kasalanan na wala silang pananagutan sa mga taong nakapaligid sa kanila. Despite of her disability, she can function well.

Yes, she don’t have her eyesight but she has her other senses. Mas marami pa ng nagagawa ang dalaga kahit na hindi ito nakakakita. “Bwisit na babae ‘to! Erin! Bumangon kana dyan! Ipagluto mo kami! Sasamain ka na naman sa aming palamunin ka!” Napaigtad ang dalaga sa pag-iisip mg marinig ang boses ng tiyo nito.

Wala ng pinagbago palaging ganito ang nangyayari tuwing umaga hindi sila makakain nang hindi ito ang nagluluto hindi sila makakagalaw kung hindi ito ang naglilinis at naglalaba. Minsan naitanong niya nga sa sarili, sino nga ba sa kanila ang bulag?

“P*****a kang walang kuwenta ka! Bilisan mo na dyan at ng makapagtrabaho kana!” Binilisan ng dalaga nalang ang pagkuha ng stick nang hindi na niya ito kunin dito sa kuwarto mamaya. Kabisado niya na ang buong kabahayan. Papakiramdaman lang ng dalaga ang buong paligid o aamuyin alam na nito kung nasaan siya.

Nang makababa ang dalaga ay sinalubong agad ito ng malakas na batok mula sa tiyo at sampal naman mula sa asawa nito. “Bulag na nga, wala pang kuwenta! Walangya ka kasi Armando, nagdagdag ka na nga ng palamunin wala pang kuwenta.” Hindi na umimik pa ang dalaga at nanatili nalang na tahimik kung sana ay narito lang ang kanyang mga magulang hindi na mangyayari sa kanya ito.

“Mahal naman, alam mo namang pera niyan ang ginagasta natin huwag ka ng magalit,” amo ng kanya Tiyo sa asawa.

They are using her money. Ang perang pamana sa dalaga ng kanyang mga magulang hindi nila makuha-kuha iyong lahat dahil kailangan nila ang pirma ng dalaga na hinding-hindi nito ibibigay sa kanila.

Binibigyan lamang sila ng allowance na buwang-buwang dumarating at isa ang flower shop na iyon sa pagmamay-ari dalaga ng dalaga kahit pa ipinaglalandakan nila na kanila ‘yon.

“Huwag mo nga akong kausapin! Hoy gagang bulag! Magluto kana!” Sigaw sa kanya ng Tiya.

Hindi na nito nakuhang mag-ayos dahil useless lang din naman ito. Kinapa-kapang muli ng dalaga ang daang papuntang kusina habang inaamo ng kanyang tiyo ang kanyang asawa hindi pa man siya nakarating ay napatid ito. Alam ng dalaga kung sino yon pero tumayo nalang ito na parang walang nangyari mahirap na siya na naman ang pagbuntungan nila ng sisi. Narinig ng dalaga na ito pa ay tumawa, wala silang pakialam sa dalaga. Walang may pakialam sa kanya kundi sarili niya lang.

No one cares. No one. Nakakairita ang tawa ng taong nasa harapan niya ngunit wala siyang magawa. Magkapaso-paso man siya sa pagluluto. Masunog man ang bahay nila wala silang gagawin dahil mas gusto nga nilang wala ng pabigat sa mga buhay nila.

“Bulag na nga ambagal pa! Bilisan mo dyan papasok pa ako!” Sigaw ng pinsan niyang si Meryl.

Minsan gusto niya itong tanungin kong bingi ba siya o bulag? She keeps on shouting, she is just near her. She can’t help herself from being sarcastic.

Nasaan na ang mga commonsense nila?

She pities herself for being here, for being with these people but she can’t just let them get all what her parents were given to her. Alam ng dalagang hindi-hindi sila papayag na umalis nalang itong basta dito for she know nasa pintuan palang ang dalaga. Wala na siyang magagawa.

The world is cruel and she is one of the victims. Pagkatapos niyang magluto ay agad nilang inagaw ang pinaglagyan niya ng piniritong itlog, hotdog, at bacon. Dumulog sila sa hapag-kainan nang hindi man lang inaya ang dalaga. This house is hers but they are invading it like this are theirs.

Pinalayas nila ang mga katulong pati na ang Yaya niya na nag-alaga sa kanya para wala siyang maging kakampi at hindi na siya nareklamo pa nang maubos nila ang pagkain ng hindi man lang siya tinatanong kung kakain ba siya o hindi.

“Hugasan mo ang mga pinggan bago ka umalis!” Utos pa ng Tiyo niya bago sila isa-isang umalis malamang magsusugal na naman ‘yan at ang asawa nito ay makikipagpasosyalan na naman sa mga amega daw nito at ang pinsan ng dalaga ay magpapahambog na naman sa eswkelahan nito. The girl sighed. Ginawa niya nalang ang mga gawain bago umalis.

Isinara niya na muna ang pintuan ng bahay at umpisang naglakad nang dahan-dahan. She have to walked thirty-minutes from her house to the flower shop. Kailangan niyang gawin iyon upang kahit na papano ay hindi siya maligaw kahit saan man siya magpunta.

Nakakapagod ngunit okay lang habang naglalakad ay hindi nakatakas sa pandinig ng dalaga ang mga bulungan at pangungutya ng mga taong nadadaraanan niya naroon din ang panunukso ng mga bata habang siya ay naglalakad.

Ang mundo ay sadyang napakalupit para sa kanilang may mga kapansanan dahil imbis na sila ay tulungan mas lalo pa silang isinasadlak sa putikan. Hindi ba sila maaring mamuhay nang gaya nila o hindi ba sila pwedeng gumalaw din na parang normal na tao?

Sadyang mapanghusga ang mga tao lalo na kapag nasa Pilipinas ka, walang ibang nakikita kundi ang kamalian mo, hindi ang mga tamang ginawa mo. Oo, marami ding taong napakabuti ng mga puso. Iba-iba man ang pananaw nila, iisa lang naman sila ng pupuntahan.

Sa lupa nag-umpisa ang tao, sa lupa din silang babalik lahat. “Nakakaawa talaga ang batang ‘yan, bulag na nga hindi pa makakita ni singko hindi pa iniwanan ng mga magulang niya,” bulong ng isang tsismosa kung alam lang nila ang tunay na nangyari.

“Mabuti nalang nandyan sila Carmen at Armando kung hindi baka kung saan-saan pupulitin ang bulag na ‘yan.” Sa mga mata ng ibang tao kung sino pa ang masama siya pa ang Santo. Ganoon ang lipunan, wala nang mababago dahil sa araw-araw mas nadadagdagan lang sila.

“Wala daw utang na loob ang batang’yan. Ang tamad-tamad.” Mas binilisan nalang ng dalaga ang paglalakad. Wala siyang mapapala kapag nakinig pa sa kanila baka mas masaktan lang siya at mapatunayang wala na siyang kuwenta sa mundo.

Kung sana lang naging bingi siya, hindi niya na maririnig ang mga kantyawan nila. Masakit ‘yon sa parte ng dalaga. Araw-araw nararamdaman niya ang mga mata nilang tinitignan siya mula ulo hanggang paa.

By counting the steps, the girl knows she’s in front of her flower shop. She smiled freely. Here, this is her haven. Flowers are her favorites.

She loves there fresh smell and their fragrance. The girl unlocked the door and happily went inside, hoping that this day will be alright and hoping that tomorrow will be truly bright.