Chapter 2

RAYNE'S POV

Alam kong isa siya sa mga Romualdez dahil sa sinabi niya kanina. Kilala ang pamilya nila dahil sa politika. Maraming pamilya ang nalugmok sa kahirapan dahil sa kanila. Maraming nawalan nang trabaho dahil sa lupa na pag-aari nila. May mga negosyo silang hindi rihestrado pero hindi sila nahuhuli dahil may pumoprotekta sakanila.

Iyon lang ang alam kong dahilan para maging mortal na kalaban ang mga pamilya namin. Wala ni isa man sa pamilya namin ang nagkainteres sa pagpopolitika kaya, yun ang ipinagtataka ko. Magkaaway lang ang dalawang pamilya kapag nagkokompitisyon sila sa isang pwesto pero, walang kalaban ang mga Romualdez sa pwesto nila dahil din sa pera. Mayaman sila pero hindi nila matatapatan ang mga Sevilla. Ang mga Sevilla naman ang matalik naming kaibigan. Nakakasundo kami dahil sa lupa na pag-aari namin. Hindi man kalawakan pero malaki. At yun lang ang alam ng mga tao.

Hindi ko sinabi sa parents ko ang nangyari kanina dahil baka pagalitan ako. Hindi namin pwedeng banggitin ang sino mang pangalan sa pamilya Romualdez. Nagtataka parin ako kung bakit masyadong tikom ang bibig nila pagdating sa pamilyang yun. Masyado yata silang misteryoso.

Pagdating nang alas otso ay doon ko naisipang humiga. Ngayon ko lang nakita ang isa sa mga myembro nang pamilya nila at aamin kong matipuno ang isang yun. Gwapo at mistizo. Nakangiti akong tumungin sakanya kanina habang nakapikit siya. May katamtaman ang pilik mata niya at napakinis nang balat.

'Ano ba 'tong iniisip ko?!'

Agad ko itong binura sa isip ko. Natatakot akong mahulog ang loob ko sa kanya. Sa gitna nang pag-iisip ko ay may biglang kumatok sa pinto.

KNOCK! KNOCK!

"Sina yan?" Tanong ko sa loob.

"It's me, heidi" Tumayo ako para pagbuksan ang kapatid ko.

"What brings you here?" Tanong ko. Kumonot ang nuo niya sa tanong ko.

"Do i need to answer that?" Tanong niya pabalik kaya tumango ako. "Okay, i need you" i smirked. Alam ko talagang may kailangan 'to. Hindi yan pupunta kapag walang kailangan.

Pinapasok ko muna siya at pinaupo sa sofa. I rolled my chair towards her.

"What is it?" Direktang tanong ko. Bumuntong hininga muna siya bago nag salita.

"You saw that guy right?" Maligayang tugon niya. Agad namang kumunot ang nuo ko.

'Yung lalaki sa duyan?'

"Hey! I know you know him"

"No, ayoko" usal sabay tayo. "Magpatulong kana't lahat. Wag lang yun" agad akong dumiretso sa veranda at nagpahangin.

"Please?" Usal niyo nang makatabi sa akin. "Nagkausap kayo diba? I'm pretty sure na medyo close kayo-- hindi kaya may gusto ka sakanya?" Sabi niya sabay hawak sa braso ko.

"What?!! Hell no!" Agad kong nabalikwas ang kamay niya. Sa lahat ba naman ng naisip niya yun pa! Sino bang magkakagusto sa ugali niya?! Masyadong presko!

Naupo ako sa kama ko dahil sa inis. Bumuntong hininga ako at nakitang tumabi na naman siya sakin. Tinignan ko ang kabuuan niya at napansing napakaikli nang suot niya. Umiling lamang ako.

"Kung ganon bakit ayaw mo?" Biglang tanong niya. Bumuntong hininga muna ako bago nagsalita.

"Lahat nang ayaw ko. Ayaw ko. Kaya wag mo akong pilitin baka maging demonyo ako." Seryosong usal ko. Dahan dahan namang siyang tumango at tumayo. Nang makaabot siya sa pinto ay nilingon niya muna ako bago lumabas.

Doon lang ako kumalma nung makaalis siya. Alam kong bunso ako pero ako ang kinakatakutan nila dito. Pinipilit kong hindi sila matakot saakin pero kahit anong gawin ganun parin.

Ayokong kinakatakutan ako pero gusto ko ring katakutan ako. Nalilito rin ako sa ugali ko pero ganun ako. Wala akong magagawa kung parang kriminal ang tingin nila saakin.

Hiniga ko ang ulo at sinubukang matulog. Ilang sandali ay nakatulog na ako.

K I N A B U K A S A N

It's past nine nung nagising ako. Gusto kong munang mag relax kaya agad akong nagbihis. I was planning to go to the resort para makapagrelax. Gusto kong maupo sa duyan at magpahangin. Gusto kong baguhin ang tingin nang mga tao saakin kahit imposibleng mangyari yun. Kahit sa resort alam ang ugali ko. Natatakot ako baka isang araw mapikon ako sa tingin nila may magawa nanaman ako. Sa murang edad ko marami na akong karanasan at masyadong mistreyoso ang buhay ko.

Nagpaalam muna ako bago umalis kahit hindi sila nag-aalala sa kalagayan ko. Mas matatakot sila kapag may nakahandusay na katawan kapag napikon ako. Kaya bibihira lang ang taong lumalapit saakin. Minsan pa yung hindi ko kilala at karamihan ag lalaki.

Nang makaabot ako sa resort ay balik sa nakakatakot na naman ang ganap ko. Habang naglalakad ako sa hallway tinigtignan nila ako na parang mangangain ako de oras. Hindi ko nalang sila pinansin at kumaha ng snacks tsaka dumiretso sa pwesto ko.

Sa paglalakad ko nahagip ng mata ko ang lalaki kahapon. Pag ito talaga hindi umalis sa pwesto ko, ubos pamilya nito. Nakaupo siya sa duyan habang nakatingin sa maliit na isla. Gusto siyang sugurin at bugbugin pero natatakot ako kapag may nakakita sa akin dito. Wala pang nakakakita saakin kung paano bumugbog lalo na't alam nilang ganun ang ugali ko. Mas lalo akong mag-ingat sa mga kilos ko baka mas lalong wala lumapit sakin.

Hindi ko napansin na nakaabot na pala ako dahil sa kakaisip ko. Lumingon siya sa sakin at nagpakita ng nakakadiring ngiti.

"Hi! It's you again" usal niya sabay tawa. Naiirita na ako.

"Hey, will you please get lost?" Maarting tugon ko. Mas mabuti nang ganito kesa hindi ko mapuruhan ang sarili ko.

"No." Sabi niya sabay iling.

"Aalis ka o mapipilitan ka?" Galit na usal ko ngunit nanatiling kalmado. Tumawa lang siya na akala mo'y hindi takot sa mga mangyayari sa kanya.

'Ngayon mo ako subukan'

"If i said no. No." Binitawan ko ang pagkain sa dala ko at hinblot ang polo niya. Nakita ko ang panlalaki nang mga mata niya. Binangga ko sa pader ang likod niya at napaungol siya sa sakit. "A-ano b-ba!" Sigaw niya nung akmang sasakalin ko siya. "A-aalis n-na! B-bitawan m-mo na a-ako!" Patapon ko siyang binitawan at napunta siya sa isa pang puno. Habol na habol ang hininga niya habang lumakad pa alis.

'Aalis lang naman pala! Nagpahirap pa!'

Pinakalma ko ang sarili ko at dahan dahang umupo sa duyan. Napansin kong natapon lahat nang pagkain kaya nagpadala ulit ako at pinalinis ang natapon.

Matagal na akong pinapagalitan dahil sa pagbabasag ulo ko pero, hindi ko mapigilan. Napakapikonin ko kaya pilit ko kinakalma ang sarili ko kapag may mga ganitong pangyayari. Bumuntong hininga muna ako bagk sinubo ang pagkain.

Sa gitna ng pag-iisip ko ay may biglang bumuhos ng tubig sa ulo ko. Tumayo ako at patapon na tinapon ang pagkain. Limingon ako sa likod at nakita ko yung isa sa mga romualdez na may kasama pang isa. Pabalik ang tingin ko sa kanilang dalawa at mukhang magkapatid sila.

"Sinong gumawa non?" Kalmadong usal ko. Imbis na sagotin ako ay tumawa lang silang dalawa. "Tinatanong ko sinong gumawa non!!" Sigaw ko at kumuyos ang dalawang kamao ko. Biglang sumeryoso ang mukha nila.

"Ako? Bakit? Ano sa tingin mo ang magagawa mo?" Pang-aasar na tunong usal niya. Sumuong ako sa duyan at hinarap silang dalawa. Higit isang metro ang layo namin kaya madali kong masasapak 'to.

"Hindi mo kami kilala miss." Biglang usal nung kasama niya. Natawa ako at nakita kong nagalit siya sa ginawa ko. Agad niya ako sinugod ng sapak pero nasangga ko ito. Pumailalim ako at sinapak ang ilalim ng baba niya.

PAAAAAAAAKK!!!!

Nang subukan akong sugurin nung isa pa ay agad kong tinadyakan ang dibdib niya.

BLAAAAAAGG!! PAAAAAAAK!!!

At sinapak muli ang kasama niya. Hawak hawak nila ang mga katawan nila habang dinadama ang sakit. Nag durugo ang baba nung sinapak ko at halos hindi makahinga yung sinapa ko. Galit na tumingin sakin yung lalaking sinipa ko kaya...

"Matutu kang kumilala sa mga kinakalaban mo! Baka ikaw ang madehado!" Madiin kong sabi sakanya. "Tulungan mo, mukhang mamatay na." Usal ko at lumakad paalis. Habang naglalakad ako ay parang natatakot ang mga tao kapag dumadaan ako. Ito na nga ba ang kinakatukan ko. Baka makarating 'to sa pamilya ko't lagot na naman ako.

'Letseng buhay 'to!!!'

Padabog ako naglakad sa hallway habang basang basa ako.

'Pag nakita ko pa ang pagmumukha nung dalawang yun mawawalan na ng buhay yun.'

Agad kong pinaandar ang sasakyan at pinaharurut pa uwi.

LYSIA RAYNE BUENCAMINO