Chapter 5

Napahinga ako ng malalim pagkapasok na pagkapasok ko sa loob ng sasakyan. Pinatong ko ang mga kamay sa manobela at napatitig sa kawalan. 

"Family dinner?" Sarkastiko akong napabuga ng marahas na hininga tsaka pinasada ang paningin sa kasuotan, "Tama na siguro 'to," bulong ko sa sarili at bahagya na lang na inayos ang magulong buhok. 

Hindi ako pupunta roon para magpaimpress sa mga magulang ni Waylen, pupunta ako doon dahil iyon ang sinabi ni Mommy.

I was about to maneuver the car when suddenly my phone rang along with the apperance of an unregistered number. 

Pinatay ko muna ang makina tsaka nakakunot noong inabot ang telepono na nasa passengers seat. 

Unregistered Number:

Wear the dress that I left in the house so you can be atleast presentable to look.

-Waylen

Parang biglang nag-usok ang mga tainga ko matapos basahin ang mensahe niya tsaka nanggigil na tinitigan ang screen ng telepono. Halatang nang-iinsulto siya sa paraan ng pananamit ko na para bang maski siya ay nahihiyang kasama ako. 

I once clenched my hand in front of the screen as if imagining that it was him. I will surely ruin his face once he'll say those words again. 

Nagdadabog ko iyong binulsa at pinaandar ulit ang sasakyan, hindi para puntahan iyong dress na sinasabi niya kundi para dumiretso na sa lokasyon na binigay ni Mommy. 

Anong akala niya ni siya nga ay hindi sinunod ang rules na ginawa ko kaya syempre ako rin. Lahat ng sasabihin niya ay hindi ko susundin. 

Ililiko ko na sana talaga ang sasakyan papunta sa isang fine dinning restaurant nang tumunog ulit ang telepono ko na sinabayan pa ng pagvibrate dahilan para inis kong tapakan ang break tsaka nanggigil na kinuha ang telepono. 

Unregistered Number:

Ako ang mismong magbibihis sa'yo kapag nakita kita mamaya na hindi suot ang dress na iyon. 

-Waylen.

Wow! At ngayon nagbabanta na siya. May tuldok pang kasama sa dulo ng pangalan para ipaalam sa akin na seryoso siya. Sarap naman talaga batukan nitong lalaking napangasawa ko.

Hindi nalang ako umangal pa at napipilitang iliko ang sasakyan patungo sa bahay nang sa gayon ay masuot na ang dress na sinasabi niya. Siguraduhin niya lang talaga na magandang dress iyon kundi kukutusan ko talaga siya.

I stepped my way straight to our room and found myself looking at a familliar box whose laying on the bed. 

Nangunot ang noo ko at dahan-dahan lumapit roon para buksan ito. 

Halos lumuwa ang aking mga mata nang makitang katulad na katulad ito sa dress na kinuha ng dalaga kanina sa shop ko. Nilabas ko iyon mula sa box at pinahiga sa kama dahilan para tuluyan ko ng matuptop ang aking nakaawang na mga labi. 

"Hindi kaya..." pinutol ko ang sariling iniisip tsaka marahas na iniling-iling ang ulo habang kagat-kagat ang mga daliri dahil sa hindi maipaliwanag na takot at kaba. "Hindi maaari," sabi ko pa na halatang pinapaniwala lang ng sarili sa mga isipang bigla-bigla nalang pumapasok sa utak. 

Posibleng tama nga ako na ang tinutukoy kanina ng babaeng kausap ko tungkol sa kuya niya at sa asawa nitong hindi niya pa nakikilala ay ako at si Waylen pero maaari rin namang imposible iyon. Pero nang bigla kong naalala ang pagbanggit niya na para raw ito sa asawa ng kuya niya na aattend ng family dinner mamaya ay siya namang nagpapagulo sa isipan ko. 

"What if that is Waylen's younger sister?" Tanong ko pa sa sarili at nginangatngat na ang mga daliri sa pagkabalisa sa mga naiisip. Galit na galit pa naman iyon sa asawa ng kuya niya baka raw kasi hindi niya magustuhan, "Paano kaya kapag nalaman niyang ako ang asawa nito?" Pagkausap ko pa sa sarili at napaupo nalang sa tabi ng sky blue dress tsaka iyon sinulyapan. 

Pero hindi pa naman ako sigurado na kapatid iyon ni Waylen dahil no'ng kasal namin ay wala naman akong nakita maliban sa kanya at ng mga magulang niya. 

Napatango ako sa isipang iyon tsaka napapahinga ng malalim na sinuot na lamang ang dress. 

It fits perfectly to my body as if made to be mine. The details, designs and even the measurements was the same on the dress that the girl bought earlier. I shrug the thought off and said to myself that if ever I'll see her later on the dinner then it is confirmed that she's Waylen's younger sister but if not, then I'll be living my life just like the way it is.

Kinalimutan ko na ang ideyang iyon tsaka bumaba na ng kwarto at nagpaalam muna kay Manang na hindi ako dito magdi-dinner para hindi na siya magluto bago sumakay sa kotse at dumiretso sa kung saan kami magdi-dinner. 

Akala ko late na ako nang makadating sa harap ng restaurant pero nagulat nalang nang makita si Waylen sa labas na panay ang pagbaling ng paningin sa suot na relos tsaka papasadahan ng paningin ang mga taong naglalakad paroo't parito animo'y may hinahanap.

Huminto ako sa harapan niya at nakisali sa paglinga sa kung anong hinahanap niya dahilan para matigilan siya't mapatitig sa akin. 

It took a minute before he realized that he's been looking at me without noticing himself. He shook his head aggressively before clearing his throat to ease the awkwardness that he's been feeling. 

Nginiwian ko siya tsaka pinasadahan ng paningin ang suot niyang blue na coat bago nagsalita, "Anong ginagawa mo dito? Nahihiya ka bang pumasok?" Taka kong tanong at nangunot ang noo.

Tumikhim ulit siya tila hindi pa nakakabawi at inaalog-alog ang ulo habang kumukurap. 

"Bahala ka na nga para na akong kumakausap ng hangin dito," asik ko at nauna nang pumasok sa loob. 

Ang akala ko ay hihintayin niya pa kung sino man ang hinihintay niya pero nagulat nalang ako nang sumunod siya sa akin. Pero ang mas ikinagugulat ko ay nang dahan-dahan niyang pinadausdos ang magaspang na palad sa likod ng aking bewang hanggang sa huminto ito sa aking tiyan at hinapit ako papalapit hanggang sa madikit ang sarili ko sa malapad niyang dibdib. 

I was caught off guard making me to stop from walking. He slowly leans his face down to my ear and whisper. His hot breath that was touching my earlobe and cold palms placed on my waist is just enough to make my stomach to turn upside down. 

"I don't want to do this but I needed to." He said and looked at our parents who's now in all smiles while looking at us. 

Napalunok nalang ako at tumango tsaka sumunod nalang kung saan siya pupunta. 

Hindi ko naman aakalaing magagawa niya iyon para lang kumbinsihin sila Mommy na nagkakaayos kami gayong hindi naman talaga. 

"Ikaw anak, ha." Pangangantyaw ni Mommy nang umupo ako sa tabi niya at paharap kay Waylen dahilan para sikuhin ko siya. 

"Mommy," suway ko pa bagay na ikinatawa nalang niya. 

Aksidenteng nagtama ang mga mata namin ni Waylen. Inirapan ko siya nang makita ang ngisi niya bago tahimik na pinagmasdan ang mga magulang niya. 

Hindi ko sila gaanong nakilatis noong araw ng kasal namin dahil bukod sa napilitan lang talaga akong gawin iyon ay wala rin akong ganang makipag-usap ni kanino man. 

Her mother has a kinky hair with a chubby red cheeks that was matching her sophisticated act. Her beauty is already enough to caught every man's attention especially when she's smiling. She has no dimples tho she can still slay just like a woman does while his father have a serious aura just like my Dad. I can't take any longer look at him for I'm intimidated causing me to turn back my gaze at Waylen who I didn't notice that was looking at me all the time. 

"So, you guys really getting to know each other." Ma'am Elizabeth thought and clasps her hands, so did my Mom while nodding her head. 

"We two don't know each other. I don't even know what he's doing for a living. I only know his name, Ma'am." Bawi ko sa sinabi nito at tumigil sa pagslice ng steak para tignan at tanguan siya dahilan para matigilan siya't mapatingin kay Waylen na ngayo'y nahinto ang pagsubo sa ere. 

Tinaasan niya ako ng kilay tsaka dahan-dahang binaba ang tinidor. 

"Well, how would you know that if it's part of your rule." Buwelta niya na halatang tinutukoy ang mga batas na ginawa ko.

Mabilis na nangunot ang noo ng mga magulang ko at magulang niya tsaka nagtatanong ang mga matang tinignan ako animo'y naghihintay ng sagot. 

I put my utensils down before wiping the side of my lips with a napkin. 

"I think that rule is just a trash to you. You choose to break it first so why can't you do it everyday?" Sabi ko pa at pinasadahan ng paningin ang mga taong kasalo ko sa lamesa. 

Parang nakahinga ako ng maluwag nang malamang wala siyang kapatid tsaka lang napatingin ulit sa kanya. 

He gritted his teeth and tilt his head before forcing himself to calm down. 

"I didn't break any rules and I will never break any of it." Pagtatanggol niya sa sarili at nilaghok ang wine na kakahatid palang ng waiter.

Ramdam na ramdam ko ang tensyon sa pagitan naming dalawa lalo na ang kaba ng aming mga magulang habang tahimik na pinapakinggan ang mga binabato naming salita. 

"I doubt that, Mister." I concluded and winced in disgust. 

Minsan ko pa siyang sinamaan ng paningin tsaka tinulak gamit ang likod ng aking tuhod ang upuan ko dahilan para maagaw ko ang atensyon ng ibang tao. Napatingin sa akin ang mga magulang niya maging ang mga magulang ko na kunot ang noo at salubong ang mga kilay. 

I swifted my gaze to his Dad and Mom, "I'm sorry, but your son gives me headache. I think I gotta go," I voiced out and gave them a waist bow to show my respect before looking at my Mom and Dad to apologize to them in the eyes. 

Nahigit ni Ma'am Elizabeth ang sariling hininga at natuptop na lamang ang nakaawang na mga labi tsaka napatingin kay Waylen na tila wala ng mapaglagyan ang pagsasalubong ng mga kilay. 

Hindi ko na hinayaan pang pigilan ako ni Mommy at mabilis na kinuha ang dalang clutch tsaka walang-lingong likod na tinalikuran silang lahat. 

Pakiramdam ko wala naman talagang kabuluhan ang pinag-awayan namin ni Waylen pero may nagsasabi sa kaloob-looban ko na kailangan ko iyong ilabas bago ko pa maipon ang sama ng loob at sumabog ng basta-basta nalang. 

Rinig ko pa ang pagmumura niya nang nakakalayo na ako sa kanila bagay na hindi ko pinansin. 

Arranged marriage. Two words but can ruin your future, goals and life.