Mateo’s face lit up with a grin. “Then we’re both brave!”I laughed, brushing his hair back from his forehead. “Yes, we are. The bravest team in Santa Ana.”“Team Mateo and Mama!” he declared, throwing his arms in the air triumphantly.“Team Mateo and Mama,” I repeated, my heart swelling with love.We spent the rest of the afternoon playing on the beach. Mateo chased the waves, his laughter ringing out every time the water kissed his toes. I watched him with a mixture of awe and pride, marveling at the boundless energy and joy he brought into my life.When the sun began to set, painting the sky with hues of orange and pink, Mateo plopped down onto the sand beside me, his tiny hands clinging to a seashell he’d found.“Mama, can we keep this shell?” he asked, holding it up for me to see.I took it from his hand, inspecting its smooth surface and delicate swirls. “Of course, we can,” I said, tucking it into the pocket of my dress. “It’ll be our special treasure.”Mateo beamed, leaning ag
Ngayon ay nagtatrabaho na ako sa isang coffee shop tuwing umaga at sa isang karinderya sa hapon hanggang gabi. Hindi madali ang buhay, lalo na’t kailangan kong balansehin ang oras sa trabaho at sa pagiging ina. Madalas, uuwi ako ng pagod, ngunit ang ngiti ni Mateo ay sapat na upang maibsan ang lahat ng hirap. Sa tuwing yayakapin niya ako at sabihing, “I love you, Mama,” tila nawawala ang bigat ng mundo.Minsan, habang nag-aayos ako ng mesa sa coffee shop, napapatingin ako sa mga estudyanteng pumapasok doon para mag-aral. Naaalala ko ang dating pangarap ko—ang makapagtapos ng kolehiyo. Minsan sumasagi sa isip ko kung ano na kaya ang buhay ko kung natupad iyon, pero agad ko ring iniwawaksi ang ideyang iyon. Hindi ko na iyon priority ngayon. Ang mas mahalaga sa akin ay si Mateo at ang kinabukasan niya.Isang hapon, habang nasa karinderya ako, dumating si Aling Mila, isa sa mga suki namin. “Amalia, ang sipag-sipag mo talaga,” sabi niya habang iniaabot ang bayad sa ulam. “Siguradong lalaki
Ang mga araw na iyon ay nagturo sa akin ng kahalagahan ng tibay at pagmamahal. Si Mateo ay isang mandirigma, katulad ko, at ang pag-iisip na iyon ang nagpatuloy sa akin.Sa araw ng kanyang kaarawan, si Mateo ay nakaupo sa dulo ng mesa, suot ang isang koronang ginawa ni Aunt Lydia para sa kanya. Ang tawa niya ay umabot sa bawat sulok ng bahay habang binubuksan niya ang mga simpleng regalo—mga laruan at isang aklat tungkol sa mga kastilyo na ipinon ko para sa kanya.“Thank you, Mama! This is the best birthday ever!” Mateo exclaimed, hugging me tightly.“Naku, anak, kahit anong hirap, gagawin ko lahat para mapasaya ka,” I whispered, holding him close.As the afternoon stretched on, neighbors and friends dropped by to greet him. We shared a small cake and hearty laughter, proof that happiness wasn’t measured by how much we had, but by the love that surrounded us."Let's take a picture! Auntie, come!" I called out, my voice filled with excitement.Aunt Lydia chuckled from the kitchen, whe
Tumingin si Aunt Lydia sa akin ng may pagkaintindi sa kanyang mata, at ang kanyang ekspresyon ay naging malumanay. “Alam kong hindi madali, Amalia. Malayo na ang narating mo, at marami ka nang naisakripisyo. Pero huwag mong kalimutan, anak, na mahalaga rin ang mga pangarap mo. Maswerte si Mateo na may ina siyang nagmamahal sa kanya ng ganito. At karapat-dapat ka ring magkaroon ng pagkakataon na lumago, maging pinakamahusay na bersyon ng sarili mo—hindi lang para sa kanya, kundi para sa iyo rin.”Ang mga salita niyang iyon ay tumagos sa akin ng higit pa kaysa sa aking inaasahan. Matagal ko nang iniisip kung ano ang kailangan ni Mateo, kung paano ko siya bibigyan ng buhay na akala ko’y nararapat sa kanya, at halos nakalimutan ko na ang sarili kong pangangailangan at mga pangarap. Madaling isipin na makasarili ako kapag iniisip ko ang aking hinaharap, pero ang paalala ni Aunt Lydia ay nagpapaalala sa akin na maaari kong maging isang mabuting ina at isang babae na may sariling ambisyon.“
Kung dumating ang araw na iyon, kung tatanungin ni Mateo tungkol sa kanyang ama, gagawin ko ang lahat ng makakaya ko para matulungan siyang maintindihan. Sasabihin ko sa kanya na siya ay labis na minamahal, na hindi niya kailangang maghanap ng pag-apruba mula sa iba para maging buo.Tutulungan ko siyang makita na habang ang pagkawala ni Dylan ay isang bahagi ng kanyang kwento, hindi nito tinutukoy kung sino siya. Malakas, maganda, at higit pa sa sapat si Mateo, may ama man o wala. At nandiyan ako para sa kanya sa bawat hakbang ng buhay, gagabayan siya sa anumang katanungan o pagdududa na maaari niyang maramdaman, tulad ng ginawa ko noon.Dahil anuman ang mangyari sa hinaharap, ako ang kanyang ina, at yun lang ang pinakamahalaga.Habang lumilipas ang mga araw, natagpuan ko ang aking sarili na mas kontento sa buhay na nabuo ko para kay Mateo at sa akin. Ang maliit na bayan ng Santa Ana ay naging aming santuwaryo, isang lugar na pinalilibutan kami ng pagmamahal, init, at pakiramdam ng pa
“Maybe for a very tiny basketball game,” I teased, grinning. “But let's stick to eating apples for now, okay?”He giggled, clearly entertained by the idea of apple basketball, and then looked up at me seriously. “Mama, do you think if we bounce apples, they’ll get bigger like a balloon?”“Well, if they do, I’ll be the first to let you know,” I said with a wink. “But for now, let’s focus on making sure you’re the smartest little boy in the world, alright?”Mateo puffed out his chest and gave a little salute. “Roger that, Mama! I’ll be the smartest and the best apple-bouncing kid ever!” He burst into giggles at his own joke, and I couldn’t help but join him.“Alright, Mr. Future Genius,” I said, wiping away a tear from laughing so hard. “Let’s finish up your reading for today, and then we’ll see if we can make a ‘super-sized’ apple pie instead of a basketball.”He nodded eagerly. “Deal! And we can bounce it after!”“Sure,” I said, my voice full of mock seriousness. “But only after we ea
Ang mga mata niya, ang ngiti niya, ang paraan ng pagkahulog ng buhok niya—parang iniwan siya ng tatay niya ng isang permanenteng marka.Pero sa sandaling iyon, may naiisip akong kahilingan—na sana, kahit saglit, mas madala niya ang mga katangian ko. Gusto kong makita siya sa paraang tunay na atin, isang repleksyon ng koneksyon namin. Isang bahagi ko ang nagnanais na sana ay magmukha siyang mas katulad ko, kahit konti lang.Ngumiti ako sa aking sarili, ang ideya ay nagpuno ng puso ko ng pagmamahal. Hindi ko naman gustong burahin ang mga bakas ni Dylan sa kanya—mas nais ko lang na hubugin ang isang kinabukasan para sa kanya na tanging kanya lamang, isang kinabukasan na tinutukoy ng kanyang sariling pagka-espesyal, ngunit pati na rin ng pagmamahal at pag-aalaga na ibinuhos ko sa kanya araw-araw.Just then, Mateo looked up at me, his eyes wide with a mischievous glint. "Mama, can we take a break now?" he asked, his little finger pointing to the snack cupboard."Break? Dapat nag-aaral ka,
Mateo yawned widely, ang kanyang maliit na katawan ay dahan-dahang sumubsob sa lambot ng kanyang kumot. "Mama, pwede pa ba tayo mag-adventure bukas?" mahina niyang sabi.Pinagagaan ko ang kanyang buhok sa noo, at dahan-dahang hinalikan ito. “Oo, anak. Buka magdadala ng bagong pakikipagsapalaran para sa atin. Pero ngayon, magpahinga ka muna. Karapat-dapat ka.”Habang nanatili ako sa kanyang tabi at ang hininga ni Mateo ay naging regular, alam ko na sa maliit naming kaharian, ang lahat ay tama at nararapat.Ang mga araw ay naging linggo, at tuwing dumating ang araw ng sweldo, ginagawa ko itong tradisyon na magtabi ng kaunti para kay Mateo. Naging misyon ko na ito—isang gantimpala para sa amin pareho pagkatapos ng lahat ng hirap na pinagdaanan namin. Isa sa mga paborito naming gawin ay pumunta sa mall dito sa Santa Ana. Hindi ito magarbo, pero para kay Mateo, parang pumasok siya sa isang mahiwagang mundo na puno ng walang katapusang posibilidad.Ang saya sa kanyang mukha sa tuwing dumati
Ang bahay at kompanyang iniwan ni Papa para sa akin, ngunit napunta sa kamay ng madastra kong si Miranda.Balita ko'y nagkakaproblema na sila ngayon. Ang kompanya’y walang namamahala dahil wala akong lugar doon—ang tunay na tagapagmana. Dahil sa ginawa ni Dylan, hindi na rin nila naangkin ang buong kontrol. Ang kompanya ay naghihintay na lamang sa akin, at ang kailangan ko na lang gawin ay kunin ang mga papeles upang maayos ang lahat.Nasa bahay silang mag-ina ngayon—ang bahay na ipinagkait sa akin noon. Bagamat hindi ko sila paaalisin agad, nais kong iparamdam sa kanila ang halaga ng lahat ng ito. Kailangan nilang matutunan ang kanilang pagkakamali. Ngunit higit sa lahat, nais kong mabawi ang mga bagay na may sentimental na halaga para sa akin—ang mga alaala ni Papa na nakapaloob sa bahay na iyon.Lalo na ang kanyang mga painting.Ang mga iyon ang pinakamatibay na alaala ko sa kanya. Kasama ng kanyang mga gamit, gusto kong ibalik ang lahat ng iyon sa tamang lugar—sa akin. Hindi para s
As he lay there, spent and satisfied, I couldn't help but feel a sense of power and satisfaction. I had taken control, dominating Dylan in a way that neither of them had expected. "You're incredible," he whispered, his voice hoarse. "I never knew I could feel this way." I smiled, my heart filled with a mixture of desire and triumph. "This is just the beginning, Dylan. There's so much more I want to show you." Ang linggong iyon ay puno ng mga bagong simula at masayang sandali na magkasama kami. Ngunit ang isang gabi ay tumatak nang husto—ang hapunan kasama ang ama ni Dylan sa kanilang engrandeng bahay. Ito ang unang beses kong makapasok sa ganoong kagilas-gilas na lugar, at sobra akong kinakabahan! Habang naglalakad kami papasok sa malalaking double doors, hindi ko mapigilang mamangha sa laki at karangyaan ng bahay. Ang mataas na kisame, eleganteng mga chandelier, at napaka-gandang kasangkapan ay parang eksena sa isang pelikula. Hinigpitan ko ang hawak ko sa kamay ni Dylan, tila nag
Sumiksik ako sa kanyang dibdib, dinig na dinig ang tibok ng kanyang puso. Ang tunog na iyon ay nagbibigay sa akin ng seguridad, ng paniniwala na magiging maayos ang lahat."Handa akong harapin ang mundo kasama ka, Dylan," sabi ko, puno ng determinasyon. "Hindi na ako matatakot. Hindi na ako tatakbo. Para sa'yo, para kay Mateo, at para sa ating kinabukasan."Ngumiti siya, ang ngiting nagdala ng liwanag sa buong kwarto. "That’s all I ever wanted to hear from you, my love.""I want to give you everything you've ever wanted," he continued, his voice thick with emotion. "I want to be the one to make it right."Before I could respond, Dylan's lips were on mine, and the world around us seemed to fade away. The kiss was gentle at first, a tender exploration of their unspoken desires. But as our lips parted slightly, the passion ignited.I responded eagerly, my hands reaching up to thread through his hair, pulling him closer. I could taste the hint of cinnamon from his, and it only fueled my d
Naningkit ang mga mata ko. "What did you do, Dylan?" usisa ko, pilit na hinahanap ang kasagutan sa kanyang mukha.Tumawa siya nang mahina, ngunit seryoso ang sunod niyang sinabi. "I just found out that you are rich..."Nanlaki ang mga mata ko. "Huh? What are you talking about?"Tumingin siya sa akin nang diretso, ang mga mata niya’y puno ng sinseridad. "Remember when I spent years looking for you?"Tumango ako. "Yes... and?""Instead of finding you at first, I found something else," sagot niya, tila may mabigat na sasabihin. "I discovered that your stepmother, Miranda, and her daughter abused you. They took everything—your company, your house—everything that was rightfully yours. Ginamit nila ang lahat ng iyon para sa pansarili nilang kapakanan.""What?!" halos sigaw ko, ang boses ko’y nanginginig sa galit at pagkabigla.Hinila niya ako palapit at niyakap nang mahigpit, pinipigilan ang panginginig ng aking katawan. "Yes, Amalia. They’re yours. Lahat ng inagaw nila sa'yo, ibinalik ko n
"I'm sorry, I guess I can't hug your boyfriend, Claire," biro ko, pilit na sinasabayan ang pagiging seryoso ni Dylan."Hmph," ungol ni Dylan habang nakakunot ang noo. "There's no need for that.""Relax, Mr. Husband," sagot ko, pinisil ang kamay niya sa aking bewang. "Julian is like a brother to me, and you know that."Ngunit hindi pa rin mapigil ang pagbuntong-hininga ni Dylan. "Still, I'd rather not take chances," sagot niya na may bahid ng paglalambing, ngunit halata rin ang pagiging seryoso.“Wow, Dylan,” sabat ni Claire habang umiiling. “Looks like Amalia’s stuck with a jealous husband.”“I prefer protective,” sagot niya nang mabilis, na tila ipinamamalas ang kanyang pagmamay-ari sa akin.Napailing na lang ako habang natatawa, ngunit sa loob-loob ko, masaya ako. Ang possessiveness ni Dylan ay hindi nakakainis, kundi nakakapagbigay ng pakiramdam ng seguridad—isang bagay na matagal kong hinanap sa buhay ko."Dylan, this is Claire and her boyfriend, Julian," sabi ko, na dinidiinan an
"Amalia, I will love you every single day of my life. I will love you through every fear and doubt. I’m never letting you go again."At sa sandaling iyon, alam kong tama ang naging desisyon ko. Hindi ko na hahayaang hadlangan ng takot ang kaligayahan namin. Wala nang atrasan. Handa na akong harapin ang lahat, kasama si Dylan—ang lalaking mahal ko, ang ama ni Mateo, at ang taong handang itaya ang lahat para sa amin.Sa simpleng opisina ng municipal hall, nakatayo kami sa harap ng officiant. Suot ko ang isang puting damit na hiniram ko kay Claire, at si Dylan naman ay naka-tuxedo. Hawak niya ang kamay ko, mahigpit ngunit puno ng pagmamahal. Mabilis ang pangyayari. Kahapon madaming ginawa si Dylan. Madami siyang tinawagan sa biglaang desisyon namin. Inubos namin ang araw na iyon para sa gagawin namin. While me, I called Claire to inform them to attend to as my family, as my witness. She was so shock at nagalit pa nga dahil sa hindi na siya naging updated sa aking buhay. Sa aking love lif
Nakatitig lang ako sa kanya, tila walang sapat na salita upang sagutin ang bigat ng kanyang damdamin. Ang bawat katagang sinabi niya ay parang palaso na tumama sa puso ko—sugat na matagal nang nakakubli, ngunit ngayon ay muling sumibol ang kirot."I never meant to disappear, Dylan," mahina kong tugon, halos pabulong. "Pero sa panahon na iyon, hindi ko alam kung paano haharapin ang lahat. Lahat ng sakit, lahat ng pagkawala. Mateo was the only thing that kept me going."Napayuko ako, pilit na ikinukubli ang mga luha na pilit na gustong lumaya. "I thought… I thought it would be easier to leave you. To let you go. Pero mali ako. Every day, I missed you. Every day, I wished you were there to see Mateo’s first smile, his first laugh, his first step."Hindi ko napigilan ang pag-agos ng luha ko. "Iyon ang pinakamasakit, Dylan. Na sa bawat milestone ng anak natin, wala ka. Pero ako rin ang dahilan kung bakit ka wala roon. And for that, I’m sorry."Bigla niyang hinawakan ang kamay ko, mahigpit
"Oh, Dylan," I panted, my hands gripping the sheets. "I need you inside me."He looked up at me, his eyes dark with desire. "Not yet, my love. I want to taste every inch of you first."With that, he dove back in, his tongue probing deeper, his fingers working in perfect rhythm. My body trembled as waves of pleasure washed over me. I was on the brink of orgasm, but Dylan seemed to sense this and pulled back, denying my release."Please, Dylan," I begged, my voice hoarse. "I can't take much more."He smiled, a devilish glint in his eyes. "I want to hear you beg for it."My cheeks flushed with a mixture of embarrassment and arousal. I had never been one to openly express my desires, but Dylan was drawing out a side of me I never knew existed. "I want you, Dylan," I whispered, my voice gaining strength. "I need your cock inside me. Please, fuck me."His eyes widened at my boldness, and he stood up, his hard cock straining against his pants. He quickly shed his clothes, revealing his muscu
But now, as we stood face to face, there was a glimmer of hope that perhaps the wounds could be healed.Dylan's lips curved into a slight smile, a hint of nervousness and anticipation playing across his features. He wanted this moment to be perfect, to make up for all the lost time. Slowly, he reached out, his hand gently caressing my cheek, sending shivers down my spine. It was a simple touch, but it conveyed a world of emotion.My heart raced faster, and I found myself leaning into his touch, closing my eyes briefly to savor the sensation. When I opened them again, I saw the question in his eyes—a silent plea for forgiveness and a chance to start anew. Without a word, I nodded, my eyes glistening with unshed tears.Nang magtagpo ang aming mga labi, ito'y malambot at maingat sa simula, tila tinatantiya kung tatanggapin ko ang kanyang pag-amin ng pagsisisi at pagmamahal. Ngunit habang tumatagal, ang halik niya'y naging mas malalim, mas totoo—punong-puno ng emosyon, para bang ito na an