Chapter 2: Alipin sa Umaga, Alipin pa rin sa Gabi?!

Lara’s POV

Ang buhay ay puno ng sorpresa.

Kahapon, simple lang ang buhay ko—trabaho, commute, at tulog. Pero ngayon? Isa na akong alipin ng isang tyrant duke.

‘Di ko alam kung matatawa ako o maiiyak.

Kung akala mong sa mga fantasy stories, kapag time-travel ang bida, magiging chosen one siya—nope, hindi ako ‘yun.

“Gising.”

Napabalikwas ako ng bangon nang marinig ko ang malamig na boses sa gilid ng kama ko. (Correction: higaan ko, na basically isang manipis na mattress sa sahig.)

Dahan-dahan kong nilingon ang lalaking literal na bumili sa akin kahapon.

Si Duke Alistair Von Nacht.

Silver hair. Ice-blue eyes. Looks like a Greek god na nagka-amnesia at naging warlord. Nakatayo siya sa gilid ng pintuan, naka-cross arms, at naka-black military coat ulit na parang laging handa makipagdigma.

Mukha siyang pasensya na lang ang pumipigil sa kanya na ‘wag akong ibato palabas ng bintana.

“Anong oras na?” tanong ko, sabay hikab.

“Alas-singko ng umaga.”

Putangina naman. Hindi ba puwedeng 8 a.m.?

Pero bago pa ako makapagreklamo, binigyan niya ako ng tingin na parang ‘dare to complain and you’ll regret it’.

So, wala akong nagawa kundi bumangon, kahit pakiramdam ko’y gusto kong bumalik sa dati kong buhay at matulog buong araw.

Orientation 101: Paano Maging Alipin ng Isang Tyrant Duke

Paglabas ko ng kwarto ko (na mas maliit pa sa CR ng condo ng best friend ko dati), sinalubong ako ng isang babae na mukhang masyado nang sanay sa pagiging alipin.

“Halika, susunduin na kita para sa trabaho mo.”

Okay. Game face, Lara.

Naglakad kami sa mahabang hallway, at napansin kong ang laki talaga ng kastilyo. Literal na pang-villain ang vibes—dark walls, grand chandeliers, at may kakaibang energy na parang ‘pag tumakbo ako, may lumalabas na echo.

“At ano nga ulit ang trabaho ko?” tanong ko habang sinusundan siya.

Tumingin siya sa akin na parang sinasabi niyang ‘Good luck, sis’.

“Ikaw ang personal na alipin ni Lord Alistair.”

Oha. VIP slave ako, mga bes.

“Ang ibig sabihin niyan,” dugtong niya, “lahat ng gusto niya, gagawin mo.”

Lahat?

“PERO,” dagdag niya bago pa ako makapag-react, “hindi mo kailangang gawin ang mga bagay na may kinalaman sa personal grooming niya.”

Napakurap ako. Teka, bakit mo kailangang i-clarify ‘yan? May mga alipin ba siyang naggugupit ng kuko niya o nagluluto ng breakfast niya habang hubad siya?

Ayoko nang alamin.

First Task: Buhay Katulong Edition

Pagdating namin sa isang malaking kwarto—correction, throne room ang laki—nandoon na si Alistair. Nakaupo siya sa isang mala-tronong upuan, hawak ang isang dokumento habang seryosong nagbabasa.

Kahit may air of elegance siya, mukha pa rin siyang ‘pag tinignan mo ng masama, malamang papugutan ka niya ng ulo’ type of guy.

Tumigil ang alipin na kasama ko at yumuko. “Narito na po ang inyong bagong lingkod, Your Grace.”

Tumayo si Alistair at dahan-dahang lumapit sa akin. Tumigil siya sa harap ko, at literal na ‘di ko alam kung anong gagawin ko.

Sasayaw ba ako? Kakanta? Magpapatawa?

“Simula ngayon,” malamig niyang sabi, “ikaw ang mag-aasikaso ng lahat ng kailangan ko. Naiintindihan mo ba?”

Napairap ako. “Wala naman akong choice, ‘di ba?”

Naningkit ang mga mata niya, pero imbes na magalit, napangisi siya. “Mukhang mabilis kang makaintindi.”

Wow, salamat, Your Grace. Ang sarap mo rin kausap.

“Ngayon,” dugtong niya, “kuha mo akong tsaa.”

Napakurap ako. Tangina, yun lang?

“...Ano?”

“Tsaa,” ulit niya. “Mainit.”

Nagkatinginan kami. Alam mong sobrang powerful ng isang tao kapag kaya niyang gawing life-or-death mission ang paggawa ng tsaa.

Pero sige, fine. Kung gusto niya ng tsaa, bibigyan ko siya ng pinakamasarap na tsaa sa buong mundo.

The Great Tea Catastrophe

Pagdating ko sa kusina, napatitig ako sa harapan ng malaking cabinet na punong-puno ng daang-daang klase ng tea leaves.

Shet. Wala akong alam sa mga ‘to.

Inisa-isa ko ang mga label—Green Tea, Black Tea, Imperial Jasmine Tea, Dragon’s Blood Tea (?!)—pero wala akong alam sa mga ‘to!

Nag-random pick na lang ako at kumuha ng isang tea bag na mukhang safe. Nilagay ko sa tasa, binuhusan ng tubig, at binalik sa kanya.

“Eto na ‘yung tsaa mo.”

Tahimik niyang kinuha ang tasa, tinitigan ito na parang inaaral kung poison ba siya o hindi, tapos dahan-dahang uminom.

Isang segundo. Dalawa.

Tatlong segundo.

At saka siya tumingin sa akin.

“Ano ‘to?” malamig niyang tanong.

“Uh… tsaa?”

Pinagmasdan niya ang inumin niya na parang may nagawang kasalanan sa kanya.

Teka, ‘wag mong sabihin na…

“Alam mo ba kung anong binigay mo sa akin?”

Napailing ako. “Uh, tea?”

Tumingin siya sa tasa niya, tapos bumalik ang titig niya sa akin. Mas bumaba ang boses niya—mas mapanganib.

“Peppermint Tea.”

Nag-blink ako. “So?”

Nagpakawala siya ng mabigat na buntong-hininga, parang ang ginawa ko ay mas malala pa sa pagtataksil.

“HINDI AKO UMII—”

CRASH!

Biglang may nabasag sa kabilang bahagi ng hall. Isang malaking vase ang lumipad sa sahig at durog-durog na ngayon.

Nag-freeze ako.

Tangina, overacting ba ‘tong lalaking ‘to?!

Sumandal ako sa lamesa at tumitig sa kanya. “Teka lang. Nagalit ka dahil lang sa tea?”

Matalim ang titig niya. “HINDI AKO UMIINOM NG PEPPERMINT TEA.”

Tangina, may trauma ka ba sa peppermint?!

Nagkatinginan kami ulit. Walang gustong umurong. Sa isip ko, Hindi ako magpapatalo sa’yo, bossing.

Pero bago pa ako makapagsalita ulit, isang kasambahay ang mabilis na lumapit at nagdala ng bagong tasa ng tsaa.

“Pasensya na po, Your Grace. Ito na po ang tamang tsaa.”

Kinuha niya ito at uminom, tapos unti-unti siyang kumalma.

Napahawak ako sa noo. Shet. So kung maling tea lang, kaya niyang basagin ang isang vase? Paano pa kapag mali ang ginawa ko next time?!

Game Plan: How to Survive the Tyrant Duke

Pagkalipas ng isang oras ng pagsisilbi sa kanya, napagtanto ko na ang Rule #1 sa pagtatrabaho kay Alistair:

WAG SIYANG BIGYAN NG MALI SA UTOS NIYA.

Kasi kung hindi? Well… malamang, may mababasag na naman.

At habang nakatingin ako sa kanya—sa lalaking mukhang forever na galit sa mundo—isa lang ang naisip ko.

Paano ako makakatakas dito?

End of Chapter 2