Chapter 3: May Expiration Ba ang Buhay Ko?!

Lara’s POV

Tatlong araw na akong alipin ni Duke Alistair Von Nacht.

Tatlong araw ng puro utos, sigaw, at tingin na parang gusto akong i-exile sa ibang dimension.

At tatlong araw ko na ring gustong patayin ang sarili ko sa pagod.

Morning Routine: Edition Alipin

5:00 AM – Gigising nang wala sa oras.

5:30 AM – Tatanggap ng death glare galing kay Duke dahil late ng 5 minutes.

6:00 AM – Maghahanda ng tsaa na walang peppermint (baka lumipad na naman ang vase).

6:30 AM – Tatanggap ulit ng death glare kahit wala akong ginagawang masama.

7:00 AM – Magpa-practice ng paghinga kasi baka makalimutan ko dahil sa stress.

Bumuntong-hininga ako habang naglalakad sa hallway ng kastilyo, bitbit ang isang tray na puno ng pagkain.

Mahirap ang buhay-alipin. Pero mas mahirap kung alipin ka ng isang tyrant na mukhang allergic sa kasiyahan.

“Bilis.”

Napapitlag ako nang marinig ang malamig na boses ni Alistair. Nakaupo siya sa dining table, mukhang bagong paligo, pero seryoso pa rin ang mukha na parang may balak pumatay.

Lumapit ako at nilapag ang tray sa harapan niya. Dapat maayos ang serbisyo, baka mamaya ako naman ang ibato palabas ng bintana.

Tiningnan niya ako. “Bakit ganyan ang itsura mo?”

Napakurap ako. “Anong itsura ko?”

“Parang patay na pero buhay pa.”

Napangisi ako ng pilit. “Ganito po talaga ang trending look ng mga alipin ngayon, Your Grace.”

Wala siyang emosyon habang tinitigan ako. “Hindi nakakatawa.”

“Ay sorry, hindi ko alam na may sense of humor ka pala.”

Nakita kong bahagyang nagdilim ang tingin niya. Napalunok ako. Shit, Lara, kontrolin mo dila mo kung ayaw mong maging ex-person.

Pero imbes na magalit, hinawi lang niya ang buhok niya at nagsimulang kumain.

Ako naman? Nakatayo lang sa gilid niya, tahimik pero nagdarasal na matapos na ‘to.

Mission Impossible: Buhay Pa Ako?!

Matapos ang almusal, sinamahan ko siya papunta sa malaking training ground ng kastilyo.

At putangina.

LITERAL NA WARZONE ANG ITSURA.

Mga sundalo, knights, at assassins na may suot na itim ang nagsasanay sa gitna ng field. May mga nakikipag-duel gamit ang espada, may nagpa-practice ng archery, at may mga sumasakay sa kabayo na parang ready na makipagdigma.

At sa gitna nilang lahat?

Si Duke Alistair, na mukhang commander ng isang hell army.

Naglakad siya papunta sa isang malaking stand na may nakapatong na mga sandata—swords, daggers, spears, at iba pa.

Tumingin siya sa akin. “Halika.”

Nagtaas ako ng kilay. “Uh… bakit?”

“Dahil alipin kita.”

Tangina, ano namang konek non?!

Pero bago pa ako makapagreklamo, hinagisan niya ako ng isang espada.

Napatalon ako sa gulat. “PUTA—”

Sinalo ko ‘yun, pero teka lang, ang bigat pala ng espada sa totoong buhay?!

Halos mabali ang mga braso ko kakahawak!

Tiningnan ko siya, naguguluhan. “Anong gagawin ko dito?”

Sumandal siya sa isang poste at nag-cross arms. “Magsasanay ka.”

Napakurap ako. “What?”

Nagtaas siya ng kilay. “Alipin kita. Hindi lang kita kinuha para maghugas ng pinggan.”

“Ha?”

“Dapat marunong kang lumaban.”

“…Bakit?”

Kumunot ang noo niya. “Gusto mong mamatay nang maaga?”

Napatingin ako sa espada sa kamay ko. Uh, gusto kong mabuhay, pero hindi ko in-expect na mag-aaral ako ng sword fighting?!

Naglakad siya palapit sa akin, at parang bumaba ang temperatura sa paligid.

Tahimik siyang sumandal sa tenga ko at bumulong, “Dahil may expiration date ang buhay mo dito, alipin.”

Napakapit ako sa espada.

Putangina. May expiration ang buhay ko?!

Training From Hell

Wala na akong choice. Pinahawak niya ako ng espada at pinaulit-ulit ang basic moves sa loob ng isang oras.

At shet, ANG HIRAP.

“Hawak nang maayos.”

“Diretso ang paa mo.”

“Bakit parang kiti-kiti ka kung gumalaw?”

“‘Wag kang umiyak.”

Putangina naman, hindi ako umiyak!

Matapos ang tatlong oras ng literal na paghihingalo, hinawakan niya ang espada ko at biglang sinugod ako.

“WOAH—”

Inangat ko ang espada ko sa gulat, at sa isang segundo lang, bumangga ang sandata niya sa akin.

Pakiramdam ko, parang nasa death battle ako bigla.

Humakbang siya palapit, pilit akong pinapaurong. Mas malakas siya, mas sanay, at mas mukhang killer.

Pero puta, ayoko pang mamatay!

Ginamit ko ang natitira kong lakas at tinapakan ang paa niya.

Napatigil siya.

Sinamantala ko ang moment na ‘yon para umatras at mabilis na sumigaw, “TIME OUT!”

Tahimik siyang nakatingin sa akin. Walang emosyon. Pero sa loob-loob ko, feeling ko gusto niya akong saksakin.

“...Sinadyang tapakan mo ako.”

Nagkunwari akong inosente. “H-ha? Hindi po! Nadulas lang po!”

Tahimik siya.

At shet, ‘wag kang lalapit sa akin, gago ka!

Pero imbes na sumugod, tumawa siya ng mahina.

Napakunot-noo ako. “Uh, anong nakakatawa?”

Bumaling siya sa akin, at this time, hindi siya mukhang galit.

Mukha siyang… natutuwa?

“Sabi nila, mahina ang mga babae.”

Nagtaas ako ng kilay. “At sino namang gago ang nagsabi nun?”

Tumingin siya sa akin, malamig pero may bahagyang amusement sa mata niya.

“‘Yung mga napatay ko.”

PUTANGINA NAMAN.

End of Chapter 3