Magdamag na nakatulala lang si Megan sa kisame ng kanyang maliit na apartment. Halos hindi siya nakatulog. Paulit-ulit na bumabalik sa isipan niya ang nangyari kagabi—ang yakap ni Primo, ang desperasyong naramdaman niya sa bawat pintig ng puso niya, at ang matinding sakit nang marinig niyang wala na silang dahilan para magkita.Hindi na niya dapat iniisip ito. Hindi na niya dapat iniiyakan. Pero bakit ang sakit-sakit?Mahigpit niyang niyakap ang kumot, pilit na pinipigilan ang muling pag-agos ng luha. Pero kahit anong gawin niya, dumadaloy pa rin ito sa gilid ng kanyang mukha.Pinilit niyang bumangon nang umaga, pero nang tumayo siya, para siyang idinapa ulit ng bigat sa kanyang dibdib. Napaupo siya sa gilid ng kama, tinakpan ang mukha gamit ang kanyang mga palad, at tahimik na umiyak.Isang oras pa siyang nagpakalunod sa sakit bago niya naisipang mag-text sa café.Megan: Boss, masama po pakiramdam ko. Hindi po ako makakapasok ngayon.Saglit lang at nag-reply ang manager niya.Manager
Nanatiling tahimik si Megan habang iniisip ang mga sinabi nina Alice, Laurence, at Sunny. Totoo naman ang lahat ng sinabi nila—wala siyang utang kay Primo, wala siyang dapat ipaglaban, lalo na kung siya lang naman ang lumalaban mag-isa. Pero sa kabila ng lahat, ang sakit pa rin.Huminga siya nang malalim, saka marahang nagtanong.“Kayo… anong tingin niyo kay Allison?”Napatingin sina Alice at Laurence kay Sunny. Napansin ito ni Megan, kaya nagtaka siya.“Bakit?”Hindi agad nagsalita si Sunny, parang nag-aalangan. Pero sa huli, bumuntong-hininga siya at nag-ayos ng upo.“Ayoko sa kanya,” diretsong sabi nito.Napasinghap si Megan. Hindi niya inaasahan ang prangkang sagot ni Sunny.Nagkibit-balikat si Sunny. “Never ko siyang nagustuhan.”Nag-angat ng kilay si Laurence. “Seryoso? Akala ko okay lang siya sayo.”“Hindi,” madiin na sagot ni Sunny. “Kilala natin si Primo. Hindi niya mahal si Allison, at alam natin lahat kung bakit siya pumapayag sa kasal na ‘yan.”Napatingin si Megan kay Sunn
Nasa isang private meeting room sa isang high-end hotel sa Tokyo si Primo, kaharap ang isang Japanese businessman na si Mr. Takahashi. Kilala ito sa pagiging metikuloso at hindi madaling kumbinsihin sa negosyo.Mr. Takahashi: “Giovanni-san, I must say, I am intrigued by your offer. But as you know, my shares are quite valuable. The market is unpredictable, and I do not make decisions based on impulse.”Primo: “I understand, Takahashi-san. That is precisely why I am offering you a deal that guarantees maximum profit. I am willing to pay 35% above the current valuation of your shares. A price no one else will match.”Napataas ang kilay ni Mr. Takahashi, halatang nag-iisip.Mr. Takahashi: “35%? That is indeed generous, but why the urgency? Why are you so eager to buy my shares?”Ngumiti si Primo, iniwasan ang direktang sagot.Primo: “Let’s just say, I see an opportunity others fail to recognize. And I want to ensure I secure it before the market shifts.”Sandaling tumahimik si Mr. Takaha
Sa isang marangyang hotel suite sa London, nakaupo si Primo Giovanni sa isang leather armchair, hawak ang baso ng whisky habang tinititigan ang lalaking kaharap niya—Carlisle Jimenez, ang matagal nang secretary ng kanyang ama.Sa edad na 42, si Carlisle ay isa sa pinaka-pinagkakatiwalaang tao ni Apolo Giovanni, ngunit sa kabila nito, nandito siya ngayon, lihim na nakikipagpulong kay Primo—isang bagay na siguradong ikagagalit ng kanyang boss kung sakaling malaman nito.“Alam mo bang direktang pagsuway ito sa ama mo, Primo?”Walang bakas ng kaba sa mukha ni Primo. Dahan-dahan niyang iniikot ang alak sa baso bago uminom.“Alam ko. Kaya nga kita tinawag dito, Carlisle.”Napabuntong-hininga si Carlisle, halatang hindi nagugustuhan ang sitwasyon.“Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit mo ginagawa ‘to. Napakalaki ng transaksyong ‘to—bakit mo pinasok nang hindi man lang ako binigyan ng malinaw na paliwanag?”Ngumiti si Primo, ngunit malamig ang ekspresyon niya.“Akala ko ba matalino ka, Car
Sa isang pribadong opisina sa isang high-rise building sa Makati, nakatayo si Primo Giovanni sa tabi ng floor-to-ceiling window, nakatanaw sa kumikislap na lungsod ng Maynila. May hawak siyang cellphone sa isang kamay, habang ang isa naman ay nakasuksok sa bulsa ng kanyang slacks.Malamig ang ekspresyon niya, ngunit ang matalim na tingin sa kanyang mga mata ay nagbabadya ng matinding determinasyon. Ilang araw na siyang nasa Pilipinas, at ang bawat galaw niya rito ay may isang malinaw na layunin—si Megan Anastasia Davis.Sa kabilang linya, isang lalaking may mababang boses ang sumagot.“Boss, nasa target location siya ngayon. Kakapasok lang niya sa café na pinagtatrabahuan niya.”Naningkit ang mga mata ni Primo. Sa ilang araw niyang pagpapasubaybay kay Megan, alam na niyang nagtrabaho ito sa isang maliit ngunit kilalang café sa Makati. Ang babaeng minsang naging sentro ng kanyang mundo, ngayon ay tila isang aninong pilit niyang hinahabol.“Sinong mga kasama niya?” tanong niya, habang h
Tahimik na nakaupo sa loob ng kanyang sasakyan ang lalaking inutusan ni Primo Giovanni. Sanay siya sa ganitong trabaho—ang pagmamanman sa isang target nang hindi napapansin, ang pananatili sa anino habang inaaral ang bawat kilos ng kanyang binabantayan.Sa mga nakalipas na araw ng pagsubaybay niya kay Megan Davis, wala namang kakaiba. Oo, madalas dumadalaw si Enzo Moretti, ngunit bukod doon, normal lang ang kilos ni Megan. Parang wala itong ideya na may mga matang nakatuon sa kanya mula sa malayo.Ngunit ngayong gabi, isang bagay ang hindi niya inaasahan.Sa di kalayuan, isang itim na sasakyan ang nakaparada sa kabilang kalsada. Mula sa posisyon niya, hindi gaanong halata ang presensya nito—maliban na lang sa isang detalye na agad niyang napansin.Nakabukas ang bintana ng sasakyan, at may lalaking nasa loob nito, may hawak na camera.Agad siyang kumunot ang noo.Sino ‘yon?Sa ilang araw ng pagmamanman niya kay Megan, hindi pa niya nakikita ang sasakyang iyon sa paligid. At ang lalakin
Maagang dumating si Megan sa café, gaya ng nakasanayan. Pagbukas pa lang niya ng pinto, naamoy na niya ang halimuyak ng freshly brewed coffee, at kahit papaano, nakatulong iyon para pakalmahin ang sarili niyang isip. Mula nang bumalik siya sa normal na pamumuhay, pilit niyang iniiwasang mag-isip tungkol sa nakaraan—sa mga bagay na pilit niyang tinatakasan.Pero hindi ganoon kadali. Lalo na kung may isang taong hindi sumusuko sa pangungulit sa kanya.Pagpasok niya sa stockroom para isuot ang apron niya, saka bumukas ang pintuan ng café. Kahit hindi siya lumingon, alam na niya kung sino ang dumating.Enzo Moretti.Napapikit siya ng mariin bago bumuntong-hininga. Oh God, not again.“Good morning, barista.”Napakunot-noo si Megan nang marinig ang malakas na boses ni Enzo, halatang sinadya nitong iparinig sa kanya. Hindi siya sumagot at itinuloy lang ang ginagawa.“Ang lamig naman ng café na ‘to. Dati, hindi naman ganito,” patuloy ni Enzo habang patay-malisyang lumapit sa counter. “Baka da
Sa loob ng isang high-end bridal boutique, nakaupo si Allison Arcelli sa harap ng isang full-length mirror, nakasuot ng isang eleganteng wedding gown. Kulay ivory ito, may intricate lace details at fitted bodice na nagpapatingkad sa kanyang figure. Ngunit kahit gaano kaganda ang gown, hindi siya kuntento.Napansin ito ng designer na si Madame Elise, isang sikat na bridal couturier. “Miss Arcelli, is there something wrong with the dress?”Bumuntong-hininga si Allison at umiling. “It’s beautiful, pero… hindi ko gusto.”Madame Elise raised a brow, obviously displeased. “You already rejected the last three dresses, dear. We handpicked these from the best collections. What exactly are you looking for?”Bago pa makasagot si Allison, isang pamilyar na tinig ang sumingit.“Allison, hija, you’re too picky,” sambit ng kanyang ina, si Rebecca Arcelli, na nakaupo sa isang plush velvet chair habang umiinom ng tea. “You’ve tried on four dresses already. Lahat maganda. Anong problema?”Napatingin si
Sa loob ng isang black luxury sedan, nakatingin lang si Allison sa labas ng bintana habang binabaybay ng sasakyan ang daan pauwi. Kakatapos lang niyang mamili ng wedding gown, pero imbes na excitement ang maramdaman, isang matinding inis at pagod ang bumalot sa kanya. Hindi niya maintindihan kung bakit tila ba isang responsibilidad lang ang kasal niya kay Primo—hindi ito tulad ng mga napapanood sa pelikula kung saan ang bride ay masayang nag-aabang ng kanyang malaking araw.Napabuntong-hininga siya at ipinikit ang mga mata, sinusubukang i-relax ang sarili. Ngunit hindi pa man siya nakakalahati sa kanyang pagrerelax ay biglang nag-vibrate ang kanyang cellphone.Pagtingin niya sa screen, lumabas ang pangalan ng isang taong hindi niya gustong kausap sa ngayon.Enzo Moretti.Napairap siya bago sinagot ang tawag. “What do you want, Enzo?”Sa kabilang linya, agad siyang sinalubong ng pamilyar na pabirong tono ng lalaki. “Relax, Allison. You sound so tense. Stress sa kasal?”Napahigpit ang h
Sa loob ng isang high-end bridal boutique, nakaupo si Allison Arcelli sa harap ng isang full-length mirror, nakasuot ng isang eleganteng wedding gown. Kulay ivory ito, may intricate lace details at fitted bodice na nagpapatingkad sa kanyang figure. Ngunit kahit gaano kaganda ang gown, hindi siya kuntento.Napansin ito ng designer na si Madame Elise, isang sikat na bridal couturier. “Miss Arcelli, is there something wrong with the dress?”Bumuntong-hininga si Allison at umiling. “It’s beautiful, pero… hindi ko gusto.”Madame Elise raised a brow, obviously displeased. “You already rejected the last three dresses, dear. We handpicked these from the best collections. What exactly are you looking for?”Bago pa makasagot si Allison, isang pamilyar na tinig ang sumingit.“Allison, hija, you’re too picky,” sambit ng kanyang ina, si Rebecca Arcelli, na nakaupo sa isang plush velvet chair habang umiinom ng tea. “You’ve tried on four dresses already. Lahat maganda. Anong problema?”Napatingin si
Maagang dumating si Megan sa café, gaya ng nakasanayan. Pagbukas pa lang niya ng pinto, naamoy na niya ang halimuyak ng freshly brewed coffee, at kahit papaano, nakatulong iyon para pakalmahin ang sarili niyang isip. Mula nang bumalik siya sa normal na pamumuhay, pilit niyang iniiwasang mag-isip tungkol sa nakaraan—sa mga bagay na pilit niyang tinatakasan.Pero hindi ganoon kadali. Lalo na kung may isang taong hindi sumusuko sa pangungulit sa kanya.Pagpasok niya sa stockroom para isuot ang apron niya, saka bumukas ang pintuan ng café. Kahit hindi siya lumingon, alam na niya kung sino ang dumating.Enzo Moretti.Napapikit siya ng mariin bago bumuntong-hininga. Oh God, not again.“Good morning, barista.”Napakunot-noo si Megan nang marinig ang malakas na boses ni Enzo, halatang sinadya nitong iparinig sa kanya. Hindi siya sumagot at itinuloy lang ang ginagawa.“Ang lamig naman ng café na ‘to. Dati, hindi naman ganito,” patuloy ni Enzo habang patay-malisyang lumapit sa counter. “Baka da
Tahimik na nakaupo sa loob ng kanyang sasakyan ang lalaking inutusan ni Primo Giovanni. Sanay siya sa ganitong trabaho—ang pagmamanman sa isang target nang hindi napapansin, ang pananatili sa anino habang inaaral ang bawat kilos ng kanyang binabantayan.Sa mga nakalipas na araw ng pagsubaybay niya kay Megan Davis, wala namang kakaiba. Oo, madalas dumadalaw si Enzo Moretti, ngunit bukod doon, normal lang ang kilos ni Megan. Parang wala itong ideya na may mga matang nakatuon sa kanya mula sa malayo.Ngunit ngayong gabi, isang bagay ang hindi niya inaasahan.Sa di kalayuan, isang itim na sasakyan ang nakaparada sa kabilang kalsada. Mula sa posisyon niya, hindi gaanong halata ang presensya nito—maliban na lang sa isang detalye na agad niyang napansin.Nakabukas ang bintana ng sasakyan, at may lalaking nasa loob nito, may hawak na camera.Agad siyang kumunot ang noo.Sino ‘yon?Sa ilang araw ng pagmamanman niya kay Megan, hindi pa niya nakikita ang sasakyang iyon sa paligid. At ang lalakin
Sa isang pribadong opisina sa isang high-rise building sa Makati, nakatayo si Primo Giovanni sa tabi ng floor-to-ceiling window, nakatanaw sa kumikislap na lungsod ng Maynila. May hawak siyang cellphone sa isang kamay, habang ang isa naman ay nakasuksok sa bulsa ng kanyang slacks.Malamig ang ekspresyon niya, ngunit ang matalim na tingin sa kanyang mga mata ay nagbabadya ng matinding determinasyon. Ilang araw na siyang nasa Pilipinas, at ang bawat galaw niya rito ay may isang malinaw na layunin—si Megan Anastasia Davis.Sa kabilang linya, isang lalaking may mababang boses ang sumagot.“Boss, nasa target location siya ngayon. Kakapasok lang niya sa café na pinagtatrabahuan niya.”Naningkit ang mga mata ni Primo. Sa ilang araw niyang pagpapasubaybay kay Megan, alam na niyang nagtrabaho ito sa isang maliit ngunit kilalang café sa Makati. Ang babaeng minsang naging sentro ng kanyang mundo, ngayon ay tila isang aninong pilit niyang hinahabol.“Sinong mga kasama niya?” tanong niya, habang h
Sa isang marangyang hotel suite sa London, nakaupo si Primo Giovanni sa isang leather armchair, hawak ang baso ng whisky habang tinititigan ang lalaking kaharap niya—Carlisle Jimenez, ang matagal nang secretary ng kanyang ama.Sa edad na 42, si Carlisle ay isa sa pinaka-pinagkakatiwalaang tao ni Apolo Giovanni, ngunit sa kabila nito, nandito siya ngayon, lihim na nakikipagpulong kay Primo—isang bagay na siguradong ikagagalit ng kanyang boss kung sakaling malaman nito.“Alam mo bang direktang pagsuway ito sa ama mo, Primo?”Walang bakas ng kaba sa mukha ni Primo. Dahan-dahan niyang iniikot ang alak sa baso bago uminom.“Alam ko. Kaya nga kita tinawag dito, Carlisle.”Napabuntong-hininga si Carlisle, halatang hindi nagugustuhan ang sitwasyon.“Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit mo ginagawa ‘to. Napakalaki ng transaksyong ‘to—bakit mo pinasok nang hindi man lang ako binigyan ng malinaw na paliwanag?”Ngumiti si Primo, ngunit malamig ang ekspresyon niya.“Akala ko ba matalino ka, Car
Nasa isang private meeting room sa isang high-end hotel sa Tokyo si Primo, kaharap ang isang Japanese businessman na si Mr. Takahashi. Kilala ito sa pagiging metikuloso at hindi madaling kumbinsihin sa negosyo.Mr. Takahashi: “Giovanni-san, I must say, I am intrigued by your offer. But as you know, my shares are quite valuable. The market is unpredictable, and I do not make decisions based on impulse.”Primo: “I understand, Takahashi-san. That is precisely why I am offering you a deal that guarantees maximum profit. I am willing to pay 35% above the current valuation of your shares. A price no one else will match.”Napataas ang kilay ni Mr. Takahashi, halatang nag-iisip.Mr. Takahashi: “35%? That is indeed generous, but why the urgency? Why are you so eager to buy my shares?”Ngumiti si Primo, iniwasan ang direktang sagot.Primo: “Let’s just say, I see an opportunity others fail to recognize. And I want to ensure I secure it before the market shifts.”Sandaling tumahimik si Mr. Takaha
Nanatiling tahimik si Megan habang iniisip ang mga sinabi nina Alice, Laurence, at Sunny. Totoo naman ang lahat ng sinabi nila—wala siyang utang kay Primo, wala siyang dapat ipaglaban, lalo na kung siya lang naman ang lumalaban mag-isa. Pero sa kabila ng lahat, ang sakit pa rin.Huminga siya nang malalim, saka marahang nagtanong.“Kayo… anong tingin niyo kay Allison?”Napatingin sina Alice at Laurence kay Sunny. Napansin ito ni Megan, kaya nagtaka siya.“Bakit?”Hindi agad nagsalita si Sunny, parang nag-aalangan. Pero sa huli, bumuntong-hininga siya at nag-ayos ng upo.“Ayoko sa kanya,” diretsong sabi nito.Napasinghap si Megan. Hindi niya inaasahan ang prangkang sagot ni Sunny.Nagkibit-balikat si Sunny. “Never ko siyang nagustuhan.”Nag-angat ng kilay si Laurence. “Seryoso? Akala ko okay lang siya sayo.”“Hindi,” madiin na sagot ni Sunny. “Kilala natin si Primo. Hindi niya mahal si Allison, at alam natin lahat kung bakit siya pumapayag sa kasal na ‘yan.”Napatingin si Megan kay Sunn
Magdamag na nakatulala lang si Megan sa kisame ng kanyang maliit na apartment. Halos hindi siya nakatulog. Paulit-ulit na bumabalik sa isipan niya ang nangyari kagabi—ang yakap ni Primo, ang desperasyong naramdaman niya sa bawat pintig ng puso niya, at ang matinding sakit nang marinig niyang wala na silang dahilan para magkita.Hindi na niya dapat iniisip ito. Hindi na niya dapat iniiyakan. Pero bakit ang sakit-sakit?Mahigpit niyang niyakap ang kumot, pilit na pinipigilan ang muling pag-agos ng luha. Pero kahit anong gawin niya, dumadaloy pa rin ito sa gilid ng kanyang mukha.Pinilit niyang bumangon nang umaga, pero nang tumayo siya, para siyang idinapa ulit ng bigat sa kanyang dibdib. Napaupo siya sa gilid ng kama, tinakpan ang mukha gamit ang kanyang mga palad, at tahimik na umiyak.Isang oras pa siyang nagpakalunod sa sakit bago niya naisipang mag-text sa café.Megan: Boss, masama po pakiramdam ko. Hindi po ako makakapasok ngayon.Saglit lang at nag-reply ang manager niya.Manager