Malamig ang simoy ng hangin sa labas ng apartment ni Megan.Pero hindi ito kasing lamig ng nararamdaman niya ngayon.Tatlong araw na ang nakakalipas mula nang bumalik siya. Tatlong araw simula nang mapirmahan niya ang divorce papers. Tatlong araw ng pananahimik at pagsubok na intindihin ang lahat ng nangyari.Dapat masaya siya, hindi ba?Dapat gumaan ang pakiramdam niya, kasi tapos na ang lahat.Pero bakit ang bigat-bigat pa rin sa dibdib niya?Napailing siya at hinigpitan ang pagkakabalot ng sarili sa kumot. Tumitig siya sa maliit niyang sala, sa kawalan, at pilit iniiwasang bumalik sa mga alaala ng nakaraang araw.Pero kahit anong pilit niyang takasan ang sakit, bumabalik pa rin ito.Kahit kailan hindi niya inisip na magtatagal ang kasal nila ni Primo. Alam naman nilang parehong mali ito sa umpisa pa lang. Pero kahit ganun, hindi niya napigilan ang sarili na mahulog.At iyon ang pinakamalaking pagkakamali niya.Tok! Tok!Napapitlag siya nang may kumatok sa pinto.Sino naman kaya ‘yo
Tumayo si Primo sa terrace ng mansyon, hawak ang cellphone habang pinagmamasdan ang kumikislap na mga ilaw sa malayo. Tahimik ang gabi, pero sa loob niya, parang may bagyong hindi mapawi.Hawak niya ang numero ni Megan sa screen. Ilang beses na niyang pinindot ang call button, pero agad niya ring pinapatay bago pa man ito mag-ring.Alam niyang wala siyang karapatang tawagan siya. Wala siyang karapatang marinig ang boses niya.Pero sa kabila ng lahat, ginawa niya pa rin.Pagkadikit pa lang ng phone sa tenga niya, agad niyang narinig ang mahina at walang buhay na, “Hello?”Halos napapikit siya. Ilang oras pa lang silang hindi nagkikita, pero parang isang siglo na siyang nauuhaw sa presensya ni Megan.“Megan…” mahina niyang tawag.Biglang nanigas si Megan sa kabilang linya.“…Primo?” May gulat sa boses nito. At sakit.Napalunok siya. Alam niyang kailangan niyang magsalita, pero parang may kung anong pumipigil sa kanya.Bago pa siya makahanap ng sasabihin, narinig niya ang paghinga ni Meg
Pagkatapos ng lahat ng sakit at gulong pinagdaanan niya, nagdesisyon si Megan na bumalik sa normal niyang buhay. Hindi niya alam kung paano siya magsisimula ulit, pero isang bagay ang sigurado siya—hindi siya pwedeng manatili sa nakaraan.Nakahanap siya ng trabaho sa isang café malapit sa apartment niya. Hindi ito marangyang trabaho, pero ayos na rin. Ang mahalaga, may ginagawa siya.Magsisimula na naman siyang bumuo ng panibagong buhay.“Good morning, Miss Megan!” masiglang bati ni Pia, isa sa mga barista sa café.Ngumiti si Megan habang sinusuot ang apron niya. “Good morning din! Ano ba ang kailangan kong gawin?”“Dito ka muna sa counter. Ikaw ang magse-serve ng drinks sa customers.”Tumango si Megan at pumwesto na sa likod ng counter. Masaya siyang pinagmasdan ang ambiance ng café. Malamig ang aircon, may jazz music sa background, at mababango ang bagong timplang kape.Pero kahit gaano ka-peaceful ang paligid, hindi maiwasang kabahan si Megan. First day niya sa trabaho, at gusto ni
Nagpatuloy si Megan sa normal niyang buhay.Trabaho. Bahay. Trabaho. Bahay.Ganoon na lang ang naging paulit-ulit niyang routine. Sa umaga, gigising siya, maghahanda para sa trabaho, tatapusin ang shift niya sa café, at uuwi sa apartment niya na pagod at walang ganang gumawa ng kahit ano.Akala niya, kapag bumalik siya sa normal na buhay, magiging madali na ang lahat. Akala niya, kapag iniwasan niya ang lahat ng may kinalaman kay Primo, tuluyan na niyang makakalimutan ito.Pero mali siya.“Did you hear? Kasal na next month sina Primo Giovanni at Allison Arcelli!”Napapitlag si Megan nang marinig ang pangalan ni Primo mula sa isang grupo ng mga customer na nakaupo malapit sa counter.Hindi niya dapat pinapansin. Hindi niya dapat pinapakinggan. Pero para bang may sariling isip ang tenga niya—hindi niya mapigilang marinig ang usapan ng mga tao.“Nakakakilig, ‘no?” sabi ng isang babae. “Perfect match sila. Imagine, parehong mayaman, parehong galing sa powerful families. Hindi na ako magug
Pagkatapos ng pre-nup photoshoot, hindi na nag-aksaya ng oras si Primo. Kinuha niya ang coat niya at dumiretso sa labas ng studio, hindi man lang nilingon si Allison. His patience had reached its limit.Ngunit bago pa siya makalayo, biglang humarang si Allison sa harap niya.“Primo, saan ka pupunta?”Pinisil ni Primo ang sentido niya. “May gagawin ako.”“May gagawin o pupunta ka sa babae mo?” Malamig ang tono ni Allison.Saglit na pumikit si Primo, pinipigilang sumabog sa harap ng napakaraming tao. “Allison, huwag mong idamay si Megan dito.”Napangisi si Allison, pero halatang galit. “Bakit ba siya mo pa rin pinoprotektahan? Alam mo bang nakakahiya na ikaw mismo, hindi interesado sa kasal natin?”“Ikaw lang naman ang may gusto nito,” diretsong sagot ni Primo.Naningkit ang mga mata ni Allison. “Ano?!”“You heard me,” malamig na sagot ni Primo. “Ikaw lang ang may gusto ng kasal na ’to. Kung ako ang tatanungin, wala akong pakialam dito.”“Kung wala kang pakialam, bakit mo ako hinayaan?!
“Miss, pwedeng pakiulit ng order?” tanong ng isang customer, nakakunot ang noo.Megan snapped out of her thoughts. Masyado siyang nalibang sa pag-aayos ng mga baso sa counter kaya hindi niya napansin na nakatayo na pala sa harapan niya ang isang customer.“Ah, sorry po!” Napangiti siya ng pilit bago tinipa ulit sa register ang order ng lalaki.“Isang caramel macchiato at isang blueberry cheesecake,” mabilis niyang sabi, pinindot ang confirm order bago ngumiti ulit.The man sighed but nodded, clearly annoyed. Megan exhaled discreetly. Ilang linggo na siyang nagtatrabaho sa café na ito, at kahit na gusto niyang maging normal ang lahat, mahirap talagang hindi marinig ang pangalan ni Primo kahit saan siya magpunta.Kahit sa café, hindi siya nakakaligtas.“She’s so lucky,” narinig niyang sabi ng isang babae mula sa malapit na table. “I mean, to be the future Mrs. Giovanni? I can’t imagine what it’s like to marry someone like Primo.”“Oh my God, have you seen their pre-nup photos? Sobrang b
Dahan-dahang isinara ni Megan ang locker niya, kinuha ang bag, at huminga nang malalim bago lumabas ng staff room.Tapos na ang shift niya. Sa wakas.Malamig ang simoy ng hangin paglabas niya ng café. Gabi na, pero hindi pa siya uuwi. Gusto niyang dumaan muna sa malapit na convenience store para bumili ng ilang gamit. Siguro bibili na rin siya ng ice cream. Deserve niyang mag-reward sa sarili, kahit paunti-unti.Mabigat ang katawan niya matapos ang buong araw na trabaho, pero mas mabigat ang puso niya.Kanina lang, dumaan si Primo sa café. At hindi lang siya basta dumaan—pinuntahan siya nito, hinarap siya sa harap ng maraming tao, at mas lalo lang niya naramdaman kung gaano kahirap umiwas sa lalaking minsan niyang minahal.Hindi, hindi lang minsan. Hanggang ngayon.Megan bit her lip, inis sa sarili. Hindi na dapat siya ganito. She should be moving on. Primo was going to marry Allison soon.Hindi na siya dapat naapektuhan.Pinilit niyang alisin sa isip ang lahat at naglakad nang mabili
Magdamag na nakatulala lang si Megan sa kisame ng kanyang maliit na apartment. Halos hindi siya nakatulog. Paulit-ulit na bumabalik sa isipan niya ang nangyari kagabi—ang yakap ni Primo, ang desperasyong naramdaman niya sa bawat pintig ng puso niya, at ang matinding sakit nang marinig niyang wala na silang dahilan para magkita.Hindi na niya dapat iniisip ito. Hindi na niya dapat iniiyakan. Pero bakit ang sakit-sakit?Mahigpit niyang niyakap ang kumot, pilit na pinipigilan ang muling pag-agos ng luha. Pero kahit anong gawin niya, dumadaloy pa rin ito sa gilid ng kanyang mukha.Pinilit niyang bumangon nang umaga, pero nang tumayo siya, para siyang idinapa ulit ng bigat sa kanyang dibdib. Napaupo siya sa gilid ng kama, tinakpan ang mukha gamit ang kanyang mga palad, at tahimik na umiyak.Isang oras pa siyang nagpakalunod sa sakit bago niya naisipang mag-text sa café.Megan: Boss, masama po pakiramdam ko. Hindi po ako makakapasok ngayon.Saglit lang at nag-reply ang manager niya.Manager
Tahimik lang si Primo.Parang walang naririnig.Nakayuko ito habang patuloy na inilalabas ang mga damit ni Megan sa maleta, tila hindi tinanggap ang sinabi nito. Walang pag-aalinlangan sa bawat kilos niya, walang pag-aalinlangan sa bawat paghila niya ng damit mula sa loob at itinatapon ito pabalik sa kama, sa sahig—kahit saan, basta’t hindi sa maleta.Walang pakialam si Primo kung nagkakalat siya. Wala siyang pakialam kung nagmumukha siyang desperado.Ang tanging alam lang niya ay hindi niya kayang panoorin na muling lumalayo si Megan sa kanya.Pinanood siya ni Megan habang patuloy itong ginagawa ni Primo. Sakit ang namuo sa kanyang dibdib. Bakit ba hindi ito nakikinig? Bakit hindi niya maintindihan?Napapikit siya ng mariin bago tuluyang binitiwan ang isang pangungusap na parang kutsilyong tumarak sa puso ni Primo.“Let me leave, Primo.”Napatigil si Primo.Dahan-dahan siyang humarap kay Megan.Sa isang iglap, parang isang dagok ang tumama sa kanyang dibdib. Para siyang nauubusan ng
Tahimik na bumukas ang pinto ng condo. Mabigat ang bawat hakbang ni Megan papasok, tila binabalot ng hindi maipaliwanag na lungkot at pagkabalisa ang kanyang buong katawan.Malalim siyang huminga, pilit pinipigil ang muling pagpatak ng kanyang mga luha. Ngunit habang binabalikan niya ang lahat ng nalaman niya kanina mula kay Allison, hindi niya mapigilang muling mapaluha.Napatingin siya sa paligid ng condo—sa lugar na naging tahanan nilang dalawa ni Primo. Dito niya naramdaman kung paano mahalin at mahalin muli. Dito niya inisip na, sa wakas, natagpuan na niya ang lugar kung saan siya nababagay. Pero ngayon, parang hindi na siya dapat manatili rito.Dahan-dahan siyang lumapit sa aparador at hinila ang kanyang maleta. Isa-isa niyang inilagay ang kanyang mga damit sa loob, mabilis at may panggigigil, habang patuloy ang pagdaloy ng kanyang luha.Sa bawat piraso ng damit na inilalagay niya sa maleta, pakiramdam niya ay unti-unting nadudurog ang puso niya. Napakaraming beses na niyang pin
Tahimik na dumukot si Allison mula sa loob ng kanyang bag. Kinuha niya ang ilang piraso ng lumang litrato at dahan-dahang inilapag iyon sa ibabaw ng mesa. “Tingnan mong mabuti, Megan,” aniya, may bahagyang ngiti sa kanyang labi habang pinagmamasdan ang reaksyon ni Megan. Hindi agad gumalaw si Megan. Tila may bumabara sa kanyang lalamunan, hinihigop ng takot ang kanyang kakayahang huminga. Pero sa kabila ng panghihina, dahan-dahan niyang inabot ang litrato. At nang makita niya ang laman nito, nanlaki ang kanyang mga mata. “Ano…?” Halos mabitawan niya ang papel. Nanginginig ang kanyang kamay habang unti-unti niyang sinuri ang imahe sa kanyang harapan. Tatlong kabataan ang nasa larawan, mukhang nasa high school pa lang. Magkakaakbay ang mga ito, nakangiti at tila ba walang anumang alalahanin sa buhay. Ngunit ang ikinagulat ni Megan ay ang mga taong naroon sa larawan. Si Alfred Davis—ang kanyang ama. Si Elisse Renaldi—ang kanyang ina. At si Apolo Giovanni—ang ama ni Primo
Tahimik ang umaga sa café. Hindi tulad ng mga nagdaang araw na dagsa ang mga customer, ngayon ay tila nagpapahinga ang buong paligid. Ang tanging ingay lamang ay ang marahang tunog ng coffee machine at ang pagkalansing ng mga tasa habang inaayos ni Megan ang mga ito sa counter.Inilipat niya ang tingin sa labas ng bintana. Maaliwalas ang araw, ngunit kahit pa gaano kaganda ang panahon, pakiramdam niya ay may bumabagabag sa kanya—isang hindi maipaliwanag na kaba sa kanyang dibdib.DING!Biglang tumunog ang maliit na kampanilya sa ibabaw ng pinto, hudyat na may bagong pasok na customer.Napalingon si Megan, ngunit nang makita kung sino ito, agad siyang nanigas.Si Allison.Dahan-dahang pumasok ang babae sa loob ng café, ang matatalim na mata nito ay nakatuon sa kanya. Nakatayo ito nang may kumpiyansa, may bahagyang ngiti sa labi na hindi niya alam kung totoo o pang-aasar lang.Naramdaman ni Megan ang panginginig ng kanyang mga daliri habang mahigpit na hinawakan ang tray na hawak niya.
Nagmamaneho si Primo nang hindi alintana ang bilis ng kanyang sasakyan. Masyado siyang naalog sa mga rebelasyong ibinunyag ni Enzo. Ang buong buhay niya, ang alam niya lang ay si Apolo Giovanni ang haligi ng pamilya, isang lalaking walang kinatatakutan, matalino at makapangyarihan, at higit sa lahat—hindi kailanman nagkakamali. Ngunit ngayon, isang nakatagong katotohanan ang unti-unting nagbabagsak sa imaheng iyon.“Totoo ba?”Ang paulit-ulit na tanong sa isip niya. Totoo bang ang lalaking inidolo niya noon ay siyang naging dahilan ng trahedya sa buhay ng babaeng minamahal niya?Mabilis siyang bumaba ng sasakyan pagkarating sa mansion at halos hindi na nag-abala pang iparada ito ng maayos. Sa labas pa lang, nakasalubong na niya si Charlisle, ang matagal nang assistant ni Apolo.“Nasan si Dad?” malalim at matigas ang boses ni Primo, halatang pinipigilan ang kanyang emosyon.Nag-aalangang sumagot si Charlisle ngunit sa huli, tumango ito.“Kakauwi lang niya galing sa business meeting.”
Tahimik sa loob ng opisina. Ang tanging maririnig ay ang patuloy na tikatik ng wall clock sa gilid at ang marahang paghinga ng dalawang taong magkaharap. Sa harapan ng malawak na mesa, nakaupo si Enzo, nakaakbay sa sandalan ng upuan, waring walang pakialam. Ngunit sa likod ng kanyang malamig na ekspresyon, may dumadagundong na emosyon.Si Allison naman ay nakasandal sa kanyang upuan, ang isang kamay ay nakapatong sa mesa habang ang kabila ay mahigpit na nakahawak sa mga lumang litrato nina Elisse, Alfredo, at Apolo.“Tama ba ang dinig ko?” malamig na tanong ni Enzo matapos marinig ang buong kwento mula kay Allison.Tumango si Allison, titig na titig sa kanya. “Oo. Ngayon alam mo na kung anong koneksyon ni Megan kay Primo—at higit sa lahat, kung paano natin ito magagamit para paghiwalayin sila.”Nanatili siyang walang reaksyon. Sa loob-loob niya, hindi siya makapaniwala. Hindi dahil sa koneksyon nina Megan at Primo, kundi dahil sa kung anong binabalak gawin ni Allison.Sa halip na magp
Tahimik na nakaupo si Allison sa kanyang opisina, nakasandal sa upuan habang sinusuri ang mga papeles sa kanyang mesa. Sa labas ng bintana, kitang-kita ang malawak na cityscape, ngunit hindi iyon ang nasa isip niya ngayon. Ilang linggo na siyang balisa—mula nang bumalik si Megan sa buhay ni Primo, wala na siyang ginawa kundi pagmasdan ang bawat kilos ng babae. Alam niyang hindi niya basta-basta mapapatumba si Megan nang walang matibay na bala.At ngayon, narito na ang sagot sa kanyang matagal nang hinihintay.Bumukas ang pinto at pumasok ang lalaking inutusan niyang imbestigahan si Megan. May hawak itong isang brown envelope at diretsong lumapit sa kanya. Hindi ito umupo, halatang seryoso ang ekspresyon nito.“Allison, narito na ang lahat ng impormasyon tungkol kay Megan,” anito, inilapag ang envelope sa mesa.Agad itong kinuha ni Allison at walang pag-aalinlangan na binuksan. Isa-isang lumabas mula sa envelope ang mga lumang litrato—mapurol na ang kulay, halatang dekada na ang lumipa
Tahimik na naglalakad si Primo sa loob ng isang high-end na jewelry store. Mamahalin ang bawat piraso ng alahas na naka-display sa mga glass cases—mga singsing na may nagkikislapang brilyante, kuwintas na puno ng kinang, at pulseras na gawa sa pinakamahuhusay na materyales. Ngunit isa lang ang dahilan kung bakit siya narito.Isang engagement ring.Sa wakas, gusto na niyang pakasalan si Megan.Isang totoong kasal na nararapat para sa babaeng katulad ni Megan. Marami na silang pinagdaanan, at alam niyang hindi pa tapos ang mga pagsubok. Pero sa halip na matakot, mas lalo niyang nararamdaman ang kagustuhang makasama ito habang buhay. Gusto niyang harapin ang anumang unos nang magkahawak-kamay sila.“Magandang araw po, Sir! Ano po ang maipaglilingkod namin sa inyo?” bati ng isang saleslady na nakasuot ng eleganteng uniform at may propesyonal na ngiti.“Engagement ring,” diretsong sagot ni Primo habang tumingin sa paligid.Saglit na napataas ang kilay ng babae bago muling ngumiti. “Napaka
Tahimik ang paligid ng sementeryo, tanging ang mahihinang huni ng ibon at ang malamlam na ihip ng hangin ang maririnig. Ang dapithapon ay nagkulay kahel sa kalangitan, binibigyang-diin ang katahimikan ng lugar.Sa harap ng isang puntod, isang lalaking nakaitim ang nakaluhod, ang mga kamay ay marahang nakapatong sa malamig na marmol. Ang kanyang tikas at awtoridad, na kadalasang nagbibigay-takot sa iba, ay nawala. Wala ang mabangis na Apolo Giovanni—ang makapangyarihang negosyante, ang lalaking walang kinatatakutan.Ngayon, siya ay isang lalaking nabibigatan sa kanyang nakaraan.Dahan-dahang hinaplos ni Apolo ang ukit na pangalan sa lapida.Elisse Renaldi Davis.Mahina siyang huminga, parang sa bawat pagbuga ay inilalabas niya ang sakit na matagal nang nakabaon sa kanyang puso.“Elisse…” mahina niyang bulong, halos pinuputol ng bigat ng emosyon ang kanyang tinig.Sa likod niya, tahimik lang na nakatayo si Charlisle, ang kanyang matagal nang pinagkakatiwalaang sekretarya. Hindi siya nag