Malamig ang simoy ng hangin sa labas ng apartment ni Megan.Pero hindi ito kasing lamig ng nararamdaman niya ngayon.Tatlong araw na ang nakakalipas mula nang bumalik siya. Tatlong araw simula nang mapirmahan niya ang divorce papers. Tatlong araw ng pananahimik at pagsubok na intindihin ang lahat ng nangyari.Dapat masaya siya, hindi ba?Dapat gumaan ang pakiramdam niya, kasi tapos na ang lahat.Pero bakit ang bigat-bigat pa rin sa dibdib niya?Napailing siya at hinigpitan ang pagkakabalot ng sarili sa kumot. Tumitig siya sa maliit niyang sala, sa kawalan, at pilit iniiwasang bumalik sa mga alaala ng nakaraang araw.Pero kahit anong pilit niyang takasan ang sakit, bumabalik pa rin ito.Kahit kailan hindi niya inisip na magtatagal ang kasal nila ni Primo. Alam naman nilang parehong mali ito sa umpisa pa lang. Pero kahit ganun, hindi niya napigilan ang sarili na mahulog.At iyon ang pinakamalaking pagkakamali niya.Tok! Tok!Napapitlag siya nang may kumatok sa pinto.Sino naman kaya ‘yo
Tumayo si Primo sa terrace ng mansyon, hawak ang cellphone habang pinagmamasdan ang kumikislap na mga ilaw sa malayo. Tahimik ang gabi, pero sa loob niya, parang may bagyong hindi mapawi.Hawak niya ang numero ni Megan sa screen. Ilang beses na niyang pinindot ang call button, pero agad niya ring pinapatay bago pa man ito mag-ring.Alam niyang wala siyang karapatang tawagan siya. Wala siyang karapatang marinig ang boses niya.Pero sa kabila ng lahat, ginawa niya pa rin.Pagkadikit pa lang ng phone sa tenga niya, agad niyang narinig ang mahina at walang buhay na, “Hello?”Halos napapikit siya. Ilang oras pa lang silang hindi nagkikita, pero parang isang siglo na siyang nauuhaw sa presensya ni Megan.“Megan…” mahina niyang tawag.Biglang nanigas si Megan sa kabilang linya.“…Primo?” May gulat sa boses nito. At sakit.Napalunok siya. Alam niyang kailangan niyang magsalita, pero parang may kung anong pumipigil sa kanya.Bago pa siya makahanap ng sasabihin, narinig niya ang paghinga ni Meg
Pagkatapos ng lahat ng sakit at gulong pinagdaanan niya, nagdesisyon si Megan na bumalik sa normal niyang buhay. Hindi niya alam kung paano siya magsisimula ulit, pero isang bagay ang sigurado siya—hindi siya pwedeng manatili sa nakaraan.Nakahanap siya ng trabaho sa isang café malapit sa apartment niya. Hindi ito marangyang trabaho, pero ayos na rin. Ang mahalaga, may ginagawa siya.Magsisimula na naman siyang bumuo ng panibagong buhay.“Good morning, Miss Megan!” masiglang bati ni Pia, isa sa mga barista sa café.Ngumiti si Megan habang sinusuot ang apron niya. “Good morning din! Ano ba ang kailangan kong gawin?”“Dito ka muna sa counter. Ikaw ang magse-serve ng drinks sa customers.”Tumango si Megan at pumwesto na sa likod ng counter. Masaya siyang pinagmasdan ang ambiance ng café. Malamig ang aircon, may jazz music sa background, at mababango ang bagong timplang kape.Pero kahit gaano ka-peaceful ang paligid, hindi maiwasang kabahan si Megan. First day niya sa trabaho, at gusto ni
Nagpatuloy si Megan sa normal niyang buhay.Trabaho. Bahay. Trabaho. Bahay.Ganoon na lang ang naging paulit-ulit niyang routine. Sa umaga, gigising siya, maghahanda para sa trabaho, tatapusin ang shift niya sa café, at uuwi sa apartment niya na pagod at walang ganang gumawa ng kahit ano.Akala niya, kapag bumalik siya sa normal na buhay, magiging madali na ang lahat. Akala niya, kapag iniwasan niya ang lahat ng may kinalaman kay Primo, tuluyan na niyang makakalimutan ito.Pero mali siya.“Did you hear? Kasal na next month sina Primo Giovanni at Allison Arcelli!”Napapitlag si Megan nang marinig ang pangalan ni Primo mula sa isang grupo ng mga customer na nakaupo malapit sa counter.Hindi niya dapat pinapansin. Hindi niya dapat pinapakinggan. Pero para bang may sariling isip ang tenga niya—hindi niya mapigilang marinig ang usapan ng mga tao.“Nakakakilig, ‘no?” sabi ng isang babae. “Perfect match sila. Imagine, parehong mayaman, parehong galing sa powerful families. Hindi na ako magug
Pagkatapos ng pre-nup photoshoot, hindi na nag-aksaya ng oras si Primo. Kinuha niya ang coat niya at dumiretso sa labas ng studio, hindi man lang nilingon si Allison. His patience had reached its limit.Ngunit bago pa siya makalayo, biglang humarang si Allison sa harap niya.“Primo, saan ka pupunta?”Pinisil ni Primo ang sentido niya. “May gagawin ako.”“May gagawin o pupunta ka sa babae mo?” Malamig ang tono ni Allison.Saglit na pumikit si Primo, pinipigilang sumabog sa harap ng napakaraming tao. “Allison, huwag mong idamay si Megan dito.”Napangisi si Allison, pero halatang galit. “Bakit ba siya mo pa rin pinoprotektahan? Alam mo bang nakakahiya na ikaw mismo, hindi interesado sa kasal natin?”“Ikaw lang naman ang may gusto nito,” diretsong sagot ni Primo.Naningkit ang mga mata ni Allison. “Ano?!”“You heard me,” malamig na sagot ni Primo. “Ikaw lang ang may gusto ng kasal na ’to. Kung ako ang tatanungin, wala akong pakialam dito.”“Kung wala kang pakialam, bakit mo ako hinayaan?!
“Miss, pwedeng pakiulit ng order?” tanong ng isang customer, nakakunot ang noo.Megan snapped out of her thoughts. Masyado siyang nalibang sa pag-aayos ng mga baso sa counter kaya hindi niya napansin na nakatayo na pala sa harapan niya ang isang customer.“Ah, sorry po!” Napangiti siya ng pilit bago tinipa ulit sa register ang order ng lalaki.“Isang caramel macchiato at isang blueberry cheesecake,” mabilis niyang sabi, pinindot ang confirm order bago ngumiti ulit.The man sighed but nodded, clearly annoyed. Megan exhaled discreetly. Ilang linggo na siyang nagtatrabaho sa café na ito, at kahit na gusto niyang maging normal ang lahat, mahirap talagang hindi marinig ang pangalan ni Primo kahit saan siya magpunta.Kahit sa café, hindi siya nakakaligtas.“She’s so lucky,” narinig niyang sabi ng isang babae mula sa malapit na table. “I mean, to be the future Mrs. Giovanni? I can’t imagine what it’s like to marry someone like Primo.”“Oh my God, have you seen their pre-nup photos? Sobrang b
Dahan-dahang isinara ni Megan ang locker niya, kinuha ang bag, at huminga nang malalim bago lumabas ng staff room.Tapos na ang shift niya. Sa wakas.Malamig ang simoy ng hangin paglabas niya ng café. Gabi na, pero hindi pa siya uuwi. Gusto niyang dumaan muna sa malapit na convenience store para bumili ng ilang gamit. Siguro bibili na rin siya ng ice cream. Deserve niyang mag-reward sa sarili, kahit paunti-unti.Mabigat ang katawan niya matapos ang buong araw na trabaho, pero mas mabigat ang puso niya.Kanina lang, dumaan si Primo sa café. At hindi lang siya basta dumaan—pinuntahan siya nito, hinarap siya sa harap ng maraming tao, at mas lalo lang niya naramdaman kung gaano kahirap umiwas sa lalaking minsan niyang minahal.Hindi, hindi lang minsan. Hanggang ngayon.Megan bit her lip, inis sa sarili. Hindi na dapat siya ganito. She should be moving on. Primo was going to marry Allison soon.Hindi na siya dapat naapektuhan.Pinilit niyang alisin sa isip ang lahat at naglakad nang mabili
Magdamag na nakatulala lang si Megan sa kisame ng kanyang maliit na apartment. Halos hindi siya nakatulog. Paulit-ulit na bumabalik sa isipan niya ang nangyari kagabi—ang yakap ni Primo, ang desperasyong naramdaman niya sa bawat pintig ng puso niya, at ang matinding sakit nang marinig niyang wala na silang dahilan para magkita.Hindi na niya dapat iniisip ito. Hindi na niya dapat iniiyakan. Pero bakit ang sakit-sakit?Mahigpit niyang niyakap ang kumot, pilit na pinipigilan ang muling pag-agos ng luha. Pero kahit anong gawin niya, dumadaloy pa rin ito sa gilid ng kanyang mukha.Pinilit niyang bumangon nang umaga, pero nang tumayo siya, para siyang idinapa ulit ng bigat sa kanyang dibdib. Napaupo siya sa gilid ng kama, tinakpan ang mukha gamit ang kanyang mga palad, at tahimik na umiyak.Isang oras pa siyang nagpakalunod sa sakit bago niya naisipang mag-text sa café.Megan: Boss, masama po pakiramdam ko. Hindi po ako makakapasok ngayon.Saglit lang at nag-reply ang manager niya.Manager
Sa loob ng isang black luxury sedan, nakatingin lang si Allison sa labas ng bintana habang binabaybay ng sasakyan ang daan pauwi. Kakatapos lang niyang mamili ng wedding gown, pero imbes na excitement ang maramdaman, isang matinding inis at pagod ang bumalot sa kanya. Hindi niya maintindihan kung bakit tila ba isang responsibilidad lang ang kasal niya kay Primo—hindi ito tulad ng mga napapanood sa pelikula kung saan ang bride ay masayang nag-aabang ng kanyang malaking araw.Napabuntong-hininga siya at ipinikit ang mga mata, sinusubukang i-relax ang sarili. Ngunit hindi pa man siya nakakalahati sa kanyang pagrerelax ay biglang nag-vibrate ang kanyang cellphone.Pagtingin niya sa screen, lumabas ang pangalan ng isang taong hindi niya gustong kausap sa ngayon.Enzo Moretti.Napairap siya bago sinagot ang tawag. “What do you want, Enzo?”Sa kabilang linya, agad siyang sinalubong ng pamilyar na pabirong tono ng lalaki. “Relax, Allison. You sound so tense. Stress sa kasal?”Napahigpit ang h
Sa loob ng isang high-end bridal boutique, nakaupo si Allison Arcelli sa harap ng isang full-length mirror, nakasuot ng isang eleganteng wedding gown. Kulay ivory ito, may intricate lace details at fitted bodice na nagpapatingkad sa kanyang figure. Ngunit kahit gaano kaganda ang gown, hindi siya kuntento.Napansin ito ng designer na si Madame Elise, isang sikat na bridal couturier. “Miss Arcelli, is there something wrong with the dress?”Bumuntong-hininga si Allison at umiling. “It’s beautiful, pero… hindi ko gusto.”Madame Elise raised a brow, obviously displeased. “You already rejected the last three dresses, dear. We handpicked these from the best collections. What exactly are you looking for?”Bago pa makasagot si Allison, isang pamilyar na tinig ang sumingit.“Allison, hija, you’re too picky,” sambit ng kanyang ina, si Rebecca Arcelli, na nakaupo sa isang plush velvet chair habang umiinom ng tea. “You’ve tried on four dresses already. Lahat maganda. Anong problema?”Napatingin si
Maagang dumating si Megan sa café, gaya ng nakasanayan. Pagbukas pa lang niya ng pinto, naamoy na niya ang halimuyak ng freshly brewed coffee, at kahit papaano, nakatulong iyon para pakalmahin ang sarili niyang isip. Mula nang bumalik siya sa normal na pamumuhay, pilit niyang iniiwasang mag-isip tungkol sa nakaraan—sa mga bagay na pilit niyang tinatakasan.Pero hindi ganoon kadali. Lalo na kung may isang taong hindi sumusuko sa pangungulit sa kanya.Pagpasok niya sa stockroom para isuot ang apron niya, saka bumukas ang pintuan ng café. Kahit hindi siya lumingon, alam na niya kung sino ang dumating.Enzo Moretti.Napapikit siya ng mariin bago bumuntong-hininga. Oh God, not again.“Good morning, barista.”Napakunot-noo si Megan nang marinig ang malakas na boses ni Enzo, halatang sinadya nitong iparinig sa kanya. Hindi siya sumagot at itinuloy lang ang ginagawa.“Ang lamig naman ng café na ‘to. Dati, hindi naman ganito,” patuloy ni Enzo habang patay-malisyang lumapit sa counter. “Baka da
Tahimik na nakaupo sa loob ng kanyang sasakyan ang lalaking inutusan ni Primo Giovanni. Sanay siya sa ganitong trabaho—ang pagmamanman sa isang target nang hindi napapansin, ang pananatili sa anino habang inaaral ang bawat kilos ng kanyang binabantayan.Sa mga nakalipas na araw ng pagsubaybay niya kay Megan Davis, wala namang kakaiba. Oo, madalas dumadalaw si Enzo Moretti, ngunit bukod doon, normal lang ang kilos ni Megan. Parang wala itong ideya na may mga matang nakatuon sa kanya mula sa malayo.Ngunit ngayong gabi, isang bagay ang hindi niya inaasahan.Sa di kalayuan, isang itim na sasakyan ang nakaparada sa kabilang kalsada. Mula sa posisyon niya, hindi gaanong halata ang presensya nito—maliban na lang sa isang detalye na agad niyang napansin.Nakabukas ang bintana ng sasakyan, at may lalaking nasa loob nito, may hawak na camera.Agad siyang kumunot ang noo.Sino ‘yon?Sa ilang araw ng pagmamanman niya kay Megan, hindi pa niya nakikita ang sasakyang iyon sa paligid. At ang lalakin
Sa isang pribadong opisina sa isang high-rise building sa Makati, nakatayo si Primo Giovanni sa tabi ng floor-to-ceiling window, nakatanaw sa kumikislap na lungsod ng Maynila. May hawak siyang cellphone sa isang kamay, habang ang isa naman ay nakasuksok sa bulsa ng kanyang slacks.Malamig ang ekspresyon niya, ngunit ang matalim na tingin sa kanyang mga mata ay nagbabadya ng matinding determinasyon. Ilang araw na siyang nasa Pilipinas, at ang bawat galaw niya rito ay may isang malinaw na layunin—si Megan Anastasia Davis.Sa kabilang linya, isang lalaking may mababang boses ang sumagot.“Boss, nasa target location siya ngayon. Kakapasok lang niya sa café na pinagtatrabahuan niya.”Naningkit ang mga mata ni Primo. Sa ilang araw niyang pagpapasubaybay kay Megan, alam na niyang nagtrabaho ito sa isang maliit ngunit kilalang café sa Makati. Ang babaeng minsang naging sentro ng kanyang mundo, ngayon ay tila isang aninong pilit niyang hinahabol.“Sinong mga kasama niya?” tanong niya, habang h
Sa isang marangyang hotel suite sa London, nakaupo si Primo Giovanni sa isang leather armchair, hawak ang baso ng whisky habang tinititigan ang lalaking kaharap niya—Carlisle Jimenez, ang matagal nang secretary ng kanyang ama.Sa edad na 42, si Carlisle ay isa sa pinaka-pinagkakatiwalaang tao ni Apolo Giovanni, ngunit sa kabila nito, nandito siya ngayon, lihim na nakikipagpulong kay Primo—isang bagay na siguradong ikagagalit ng kanyang boss kung sakaling malaman nito.“Alam mo bang direktang pagsuway ito sa ama mo, Primo?”Walang bakas ng kaba sa mukha ni Primo. Dahan-dahan niyang iniikot ang alak sa baso bago uminom.“Alam ko. Kaya nga kita tinawag dito, Carlisle.”Napabuntong-hininga si Carlisle, halatang hindi nagugustuhan ang sitwasyon.“Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit mo ginagawa ‘to. Napakalaki ng transaksyong ‘to—bakit mo pinasok nang hindi man lang ako binigyan ng malinaw na paliwanag?”Ngumiti si Primo, ngunit malamig ang ekspresyon niya.“Akala ko ba matalino ka, Car
Nasa isang private meeting room sa isang high-end hotel sa Tokyo si Primo, kaharap ang isang Japanese businessman na si Mr. Takahashi. Kilala ito sa pagiging metikuloso at hindi madaling kumbinsihin sa negosyo.Mr. Takahashi: “Giovanni-san, I must say, I am intrigued by your offer. But as you know, my shares are quite valuable. The market is unpredictable, and I do not make decisions based on impulse.”Primo: “I understand, Takahashi-san. That is precisely why I am offering you a deal that guarantees maximum profit. I am willing to pay 35% above the current valuation of your shares. A price no one else will match.”Napataas ang kilay ni Mr. Takahashi, halatang nag-iisip.Mr. Takahashi: “35%? That is indeed generous, but why the urgency? Why are you so eager to buy my shares?”Ngumiti si Primo, iniwasan ang direktang sagot.Primo: “Let’s just say, I see an opportunity others fail to recognize. And I want to ensure I secure it before the market shifts.”Sandaling tumahimik si Mr. Takaha
Nanatiling tahimik si Megan habang iniisip ang mga sinabi nina Alice, Laurence, at Sunny. Totoo naman ang lahat ng sinabi nila—wala siyang utang kay Primo, wala siyang dapat ipaglaban, lalo na kung siya lang naman ang lumalaban mag-isa. Pero sa kabila ng lahat, ang sakit pa rin.Huminga siya nang malalim, saka marahang nagtanong.“Kayo… anong tingin niyo kay Allison?”Napatingin sina Alice at Laurence kay Sunny. Napansin ito ni Megan, kaya nagtaka siya.“Bakit?”Hindi agad nagsalita si Sunny, parang nag-aalangan. Pero sa huli, bumuntong-hininga siya at nag-ayos ng upo.“Ayoko sa kanya,” diretsong sabi nito.Napasinghap si Megan. Hindi niya inaasahan ang prangkang sagot ni Sunny.Nagkibit-balikat si Sunny. “Never ko siyang nagustuhan.”Nag-angat ng kilay si Laurence. “Seryoso? Akala ko okay lang siya sayo.”“Hindi,” madiin na sagot ni Sunny. “Kilala natin si Primo. Hindi niya mahal si Allison, at alam natin lahat kung bakit siya pumapayag sa kasal na ‘yan.”Napatingin si Megan kay Sunn
Magdamag na nakatulala lang si Megan sa kisame ng kanyang maliit na apartment. Halos hindi siya nakatulog. Paulit-ulit na bumabalik sa isipan niya ang nangyari kagabi—ang yakap ni Primo, ang desperasyong naramdaman niya sa bawat pintig ng puso niya, at ang matinding sakit nang marinig niyang wala na silang dahilan para magkita.Hindi na niya dapat iniisip ito. Hindi na niya dapat iniiyakan. Pero bakit ang sakit-sakit?Mahigpit niyang niyakap ang kumot, pilit na pinipigilan ang muling pag-agos ng luha. Pero kahit anong gawin niya, dumadaloy pa rin ito sa gilid ng kanyang mukha.Pinilit niyang bumangon nang umaga, pero nang tumayo siya, para siyang idinapa ulit ng bigat sa kanyang dibdib. Napaupo siya sa gilid ng kama, tinakpan ang mukha gamit ang kanyang mga palad, at tahimik na umiyak.Isang oras pa siyang nagpakalunod sa sakit bago niya naisipang mag-text sa café.Megan: Boss, masama po pakiramdam ko. Hindi po ako makakapasok ngayon.Saglit lang at nag-reply ang manager niya.Manager