Ang Cafe ay abala sa hapon na iyon. Tahimik na dumadaloy ang jazz music mula sa speakers habang ang mga barista ay walang sawang nagtitimpla ng kape at nag-aasikaso ng mga customers. Sa bandang counter, naroon si Francine, abala sa pagsasaayos ng mga orders nang mapansin niya ang isang lalaking pumasok sa café.Si Enzo Moretti.Matangkad, makisig, at may presensiyang hindi maaaring balewalain. Ang mapanuksong ngiti sa labi niya at ang kumpiyansa sa kilos niya ay sapat para makakuha ng atensyon kahit sino. Ngunit si Francine, sa kabila ng pagiging sanay sa mga ganitong uri ng lalaki, ay napakunot-noo habang pinagmamasdan ang kilos ni Enzo.Para itong may hinahanap.Napangisi si Francine at tumikhim bago nagsalita. “Wala siya ngayon.”Saglit na nagtagpo ang kanilang mga mata.Bahagyang nag-angat ng kilay si Enzo. “Wala sino?”Umikot si Francine sa likod ng counter, saka tumuwid ng tayo habang hawak ang tray ng bagong lutong pastries. “Huwag ka nang magpalusot, Enzo.” Napailing ito bago
Tahimik ang hapon sa condo ni Primo. Sa loob ng malawak na unit, naroon si Megan, nakaupo sa sofa habang binubuksan ang isang libro na matagal na niyang gustong basahin. Day off niya ngayon—isang bihirang pagkakataon na maaari siyang magpahinga nang hindi iniisip ang trabaho.Ngunit bago pa siya tuluyang makapag-relax, biglang nag-ring ang kanyang cellphone.Nag-vibrate iyon sa ibabaw ng center table, at nang tingnan niya ang screen, halos manlamig ang kanyang buong katawan.Dad.Muling bumalik sa alaala niya ang huling beses na nakausap niya ito—ilang buwan na rin ang nakakalipas. Hindi niya alam kung bakit bigla itong tumatawag ngayon. Pero sa kabila ng pag-aalinlangan, bumuntong-hininga siya at pinindot ang sagot.“Hello…” mahina niyang sabi.“Megan,” malamig ngunit may halong pag-aalala ang boses ni Alfredo Davis sa kabilang linya. “Kumusta ka?”Saglit na hindi nakasagot si Megan. Pakiramdam niya ay bumalik siya sa pagiging isang batang takot at nangangapa ng puwang sa mundo ng ka
Sa isang malawak at marangyang mansion sa Mexico, nagkukubli sa likod ng matataas na pader at matitibay na security gates, tahimik na dumadaloy ang gabi. Ang mainit na hangin ay banayad na pumapasok sa malalaking bintana, dinadala ang samyo ng mga rosas at jacaranda mula sa hardin. Sa loob ng malawak na dining hall, nakaupo sa isang mahahabang hapag-kainan ang pamilya ni Alfredo Davis—kasama ang kanyang asawa na si Adriana at ang kanilang anak na si Alexa.Bagaman napapaligiran ng mamahaling chandelier at mga antigong dekorasyon, may bigat sa silid—isang tensyon na hindi basta-bastang nawawala. Ito ang usaping paulit-ulit nang bumabalik sa kanilang pamilya: si Megan, ang anak ni Alfredo sa kanyang yumaong unang asawa.Sa gitna ng kanilang hapunan, si Adriana ang unang nagsalita, binaling ang tingin kay Alfredo.“Alfredo, sé que no quieres insistir en esto, pero… creo que Megan debería volver a casa.”(Alfredo, alam kong ayaw mong ipilit ito, pero… sa tingin ko dapat nang umuwi si Mega
Mainit ang panahon nang dumating sa Pilipinas ang pamilyang Davis. Sa kabila ng init, hindi pa rin maitatago ang excitement sa mukha ni Alexa habang nakahawak sa braso ng kanyang ina. Si Alfredo naman ay tahimik lang, nakatanaw sa paligid habang naglalakad palabas ng airport. Matagal na rin siyang hindi bumalik dito, at ngayong narito na siyang muli, may bigat sa kanyang dibdib na hindi niya maipaliwanag.“Ate Megan…” bulong ni Alexa sa sarili habang nakatingin sa labas ng bintana ng sasakyan. Hindi pa niya ito nakikita nang personal, pero matagal na niyang gustong makilala ang kanyang ate. Lagi niya itong nakikita sa mga lumang litrato na itinatago ng kanilang ama, at sa bawat kwento ni Alfredo tungkol sa panganay nitong anak, mas lalo siyang naging excited na makita ito.Tahimik sa loob ng sasakyan habang binabaybay nila ang daan papunta sa dating tinitirhan ni Megan. Si Adriana, na nakaupo sa tabi ni Alfredo, panay ang sulyap sa asawa. Alam niyang maraming iniisip ito, lalo na’t hi
Tahimik lang sina Megan at Primo habang nasa loob ng sasakyan. Kanina pa sila nakarating sa high-end restaurant kung saan naghihintay ang ama ni Megan kasama ang pamilya nito, pero hindi pa agad bumababa si Megan. Para bang kailangan muna niyang huminga ng malalim, iproseso ang lahat bago siya humarap sa kanila.Nararamdaman ni Primo ang pag-aalangan ni Megan kaya hindi siya nagsalita. Pinanood lang niya itong tahimik na nakatitig sa bintana, tila nag-iisip kung tama ba ang ginagawa niya.“Megan,” mahina niyang tawag.Napatingin sa kanya ang dalaga. Kita ni Primo ang bahagyang panginginig ng kamay nito kaya hindi na siya nag-atubiling abutin iyon. Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ni Megan, hinihigpitan ang pagkapit nito na para bang gusto niyang ipaalam sa kanya na hindi siya nag-iisa.Napatingin si Megan sa pagkakahawak ng kanilang mga kamay bago muling iniangat ang paningin kay Primo. Kapwa sila tahimik, pero sapat na ang simpleng paghawak na iyon para mawala ang tensyon sa kanya
Napansin ni Megan ang pananahimik ng kanyang ama matapos ang mainit nilang pagkikita. Kanina lamang ay puno ito ng emosyon—nanginginig pa nga ang mga kamay nito sa tuwa habang niyayakap siya. Pero ngayon, halatang may bumabagabag dito. Alam niyang hindi ito sang-ayon sa sinabi niyang maayos na ang buhay niya sa Pilipinas.“Dad, maayos na ang buhay ko rito ngayon,” sagot ni Megan.“Megan,” mahinang tawag ni Alfredo, ngunit sa tono pa lang nito ay alam na niyang hindi ito simpleng usapan.Diretso ang tingin nito sa kanya, ngunit bahagyang bumaba ang tingin nito patungo sa kanyang kasuotan—isang simpleng uniform na pang-waitress. Alam niyang hindi iyon sinasadyang pagtingin, pero hindi rin iyon inosente.Napangiti si Megan nang mapagtanto ang iniisip nito.“Ganito ba ang maayos na buhay, anak?” diretsong tanong ni Alfredo, hindi na nagpaligoy-ligoy pa.Napalunok si Megan. Inaasahan na niya ito.“Dad,” nagsimula siya, pinananatiling mahinahon ang boses. “Marangal ang trabaho ko.”Hindi ag
Matamis ang simoy ng hangin sa eksklusibong resort na kinuha ni Alfredo para sa kanilang pamilya. Hindi ito basta-basta, isang five-star private resort na may malawak na tanawin ng dagat, white sand beach, at high-end amenities. Malayo ito sa ingay ng lungsod, perpekto para sa isang tahimik at espesyal na bakasyon.Alam ni Megan kung bakit ganito kamahal ang piniling resort ng kanyang ama. Sa isang linggo lamang silang magkakasama, nais nitong siguraduhin na bawat sandali ay magiging sulit.Sa ngayon, tahimik siyang nakatayo sa isang wooden deck na nakausli sa buhanginan, nakatanaw sa kalmadong dagat. Kumikinang ang asul nitong tubig sa ilalim ng sikat ng araw, tila sumasayaw ang mga alon sa kanyang paningin.Sa di-kalayuan, napansin niya si Alexa, ang kanyang nakababatang kapatid, na masayang nagse-selfie malapit sa tubig.Naka-summer dress ito, bagay na bagay sa resort vibe. Ang mahaba nitong buhok ay malayang sumasayaw sa hangin, at hindi maikakaila ang saya sa kanyang mukha habang
Tahimik na nakatayo sina Alfredo at Adriana sa isang malawak na veranda na nakadugtong sa kanilang private villa. Mula rito, tanaw nila ang napakagandang tanawin ng dagat—at higit sa lahat, ang dalawang dalagang masayang nagtatampisaw sa mababaw na tubig.Si Megan at Alexa.Nagtatawanan ang magkapatid habang tinatamaan ng maliliit na alon ang kanilang mga paa. Napansin ni Alfredo kung paano halos hindi maputol ang ngiti ni Alexa habang kinukulit si Megan na sumama sa kanyang mga selfies. Ang kanyang panganay naman, kahit pa minsan ay nag-aalangan, ay hinahayaan ang sarili na madala sa sigla ng mas nakababatang kapatid.Isang magandang tanawin.Para kay Alfredo, isa itong pangarap na matagal niyang gustong magkatotoo.Noon pa niya hinangad na makita si Megan na maging bahagi ng kanyang bagong pamilya. Hinangad niyang makita itong tanggapin ang kanyang asawa, si Adriana, at ang kanyang kapatid, si Alexa.At ngayon, sa unang pagkakataon, parang unti-unting natutupad ang pangarap niyang i
Tahimik lang si Primo.Parang walang naririnig.Nakayuko ito habang patuloy na inilalabas ang mga damit ni Megan sa maleta, tila hindi tinanggap ang sinabi nito. Walang pag-aalinlangan sa bawat kilos niya, walang pag-aalinlangan sa bawat paghila niya ng damit mula sa loob at itinatapon ito pabalik sa kama, sa sahig—kahit saan, basta’t hindi sa maleta.Walang pakialam si Primo kung nagkakalat siya. Wala siyang pakialam kung nagmumukha siyang desperado.Ang tanging alam lang niya ay hindi niya kayang panoorin na muling lumalayo si Megan sa kanya.Pinanood siya ni Megan habang patuloy itong ginagawa ni Primo. Sakit ang namuo sa kanyang dibdib. Bakit ba hindi ito nakikinig? Bakit hindi niya maintindihan?Napapikit siya ng mariin bago tuluyang binitiwan ang isang pangungusap na parang kutsilyong tumarak sa puso ni Primo.“Let me leave, Primo.”Napatigil si Primo.Dahan-dahan siyang humarap kay Megan.Sa isang iglap, parang isang dagok ang tumama sa kanyang dibdib. Para siyang nauubusan ng
Tahimik na bumukas ang pinto ng condo. Mabigat ang bawat hakbang ni Megan papasok, tila binabalot ng hindi maipaliwanag na lungkot at pagkabalisa ang kanyang buong katawan.Malalim siyang huminga, pilit pinipigil ang muling pagpatak ng kanyang mga luha. Ngunit habang binabalikan niya ang lahat ng nalaman niya kanina mula kay Allison, hindi niya mapigilang muling mapaluha.Napatingin siya sa paligid ng condo—sa lugar na naging tahanan nilang dalawa ni Primo. Dito niya naramdaman kung paano mahalin at mahalin muli. Dito niya inisip na, sa wakas, natagpuan na niya ang lugar kung saan siya nababagay. Pero ngayon, parang hindi na siya dapat manatili rito.Dahan-dahan siyang lumapit sa aparador at hinila ang kanyang maleta. Isa-isa niyang inilagay ang kanyang mga damit sa loob, mabilis at may panggigigil, habang patuloy ang pagdaloy ng kanyang luha.Sa bawat piraso ng damit na inilalagay niya sa maleta, pakiramdam niya ay unti-unting nadudurog ang puso niya. Napakaraming beses na niyang pin
Tahimik na dumukot si Allison mula sa loob ng kanyang bag. Kinuha niya ang ilang piraso ng lumang litrato at dahan-dahang inilapag iyon sa ibabaw ng mesa. “Tingnan mong mabuti, Megan,” aniya, may bahagyang ngiti sa kanyang labi habang pinagmamasdan ang reaksyon ni Megan. Hindi agad gumalaw si Megan. Tila may bumabara sa kanyang lalamunan, hinihigop ng takot ang kanyang kakayahang huminga. Pero sa kabila ng panghihina, dahan-dahan niyang inabot ang litrato. At nang makita niya ang laman nito, nanlaki ang kanyang mga mata. “Ano…?” Halos mabitawan niya ang papel. Nanginginig ang kanyang kamay habang unti-unti niyang sinuri ang imahe sa kanyang harapan. Tatlong kabataan ang nasa larawan, mukhang nasa high school pa lang. Magkakaakbay ang mga ito, nakangiti at tila ba walang anumang alalahanin sa buhay. Ngunit ang ikinagulat ni Megan ay ang mga taong naroon sa larawan. Si Alfred Davis—ang kanyang ama. Si Elisse Renaldi—ang kanyang ina. At si Apolo Giovanni—ang ama ni Primo
Tahimik ang umaga sa café. Hindi tulad ng mga nagdaang araw na dagsa ang mga customer, ngayon ay tila nagpapahinga ang buong paligid. Ang tanging ingay lamang ay ang marahang tunog ng coffee machine at ang pagkalansing ng mga tasa habang inaayos ni Megan ang mga ito sa counter.Inilipat niya ang tingin sa labas ng bintana. Maaliwalas ang araw, ngunit kahit pa gaano kaganda ang panahon, pakiramdam niya ay may bumabagabag sa kanya—isang hindi maipaliwanag na kaba sa kanyang dibdib.DING!Biglang tumunog ang maliit na kampanilya sa ibabaw ng pinto, hudyat na may bagong pasok na customer.Napalingon si Megan, ngunit nang makita kung sino ito, agad siyang nanigas.Si Allison.Dahan-dahang pumasok ang babae sa loob ng café, ang matatalim na mata nito ay nakatuon sa kanya. Nakatayo ito nang may kumpiyansa, may bahagyang ngiti sa labi na hindi niya alam kung totoo o pang-aasar lang.Naramdaman ni Megan ang panginginig ng kanyang mga daliri habang mahigpit na hinawakan ang tray na hawak niya.
Nagmamaneho si Primo nang hindi alintana ang bilis ng kanyang sasakyan. Masyado siyang naalog sa mga rebelasyong ibinunyag ni Enzo. Ang buong buhay niya, ang alam niya lang ay si Apolo Giovanni ang haligi ng pamilya, isang lalaking walang kinatatakutan, matalino at makapangyarihan, at higit sa lahat—hindi kailanman nagkakamali. Ngunit ngayon, isang nakatagong katotohanan ang unti-unting nagbabagsak sa imaheng iyon.“Totoo ba?”Ang paulit-ulit na tanong sa isip niya. Totoo bang ang lalaking inidolo niya noon ay siyang naging dahilan ng trahedya sa buhay ng babaeng minamahal niya?Mabilis siyang bumaba ng sasakyan pagkarating sa mansion at halos hindi na nag-abala pang iparada ito ng maayos. Sa labas pa lang, nakasalubong na niya si Charlisle, ang matagal nang assistant ni Apolo.“Nasan si Dad?” malalim at matigas ang boses ni Primo, halatang pinipigilan ang kanyang emosyon.Nag-aalangang sumagot si Charlisle ngunit sa huli, tumango ito.“Kakauwi lang niya galing sa business meeting.”
Tahimik sa loob ng opisina. Ang tanging maririnig ay ang patuloy na tikatik ng wall clock sa gilid at ang marahang paghinga ng dalawang taong magkaharap. Sa harapan ng malawak na mesa, nakaupo si Enzo, nakaakbay sa sandalan ng upuan, waring walang pakialam. Ngunit sa likod ng kanyang malamig na ekspresyon, may dumadagundong na emosyon.Si Allison naman ay nakasandal sa kanyang upuan, ang isang kamay ay nakapatong sa mesa habang ang kabila ay mahigpit na nakahawak sa mga lumang litrato nina Elisse, Alfredo, at Apolo.“Tama ba ang dinig ko?” malamig na tanong ni Enzo matapos marinig ang buong kwento mula kay Allison.Tumango si Allison, titig na titig sa kanya. “Oo. Ngayon alam mo na kung anong koneksyon ni Megan kay Primo—at higit sa lahat, kung paano natin ito magagamit para paghiwalayin sila.”Nanatili siyang walang reaksyon. Sa loob-loob niya, hindi siya makapaniwala. Hindi dahil sa koneksyon nina Megan at Primo, kundi dahil sa kung anong binabalak gawin ni Allison.Sa halip na magp
Tahimik na nakaupo si Allison sa kanyang opisina, nakasandal sa upuan habang sinusuri ang mga papeles sa kanyang mesa. Sa labas ng bintana, kitang-kita ang malawak na cityscape, ngunit hindi iyon ang nasa isip niya ngayon. Ilang linggo na siyang balisa—mula nang bumalik si Megan sa buhay ni Primo, wala na siyang ginawa kundi pagmasdan ang bawat kilos ng babae. Alam niyang hindi niya basta-basta mapapatumba si Megan nang walang matibay na bala.At ngayon, narito na ang sagot sa kanyang matagal nang hinihintay.Bumukas ang pinto at pumasok ang lalaking inutusan niyang imbestigahan si Megan. May hawak itong isang brown envelope at diretsong lumapit sa kanya. Hindi ito umupo, halatang seryoso ang ekspresyon nito.“Allison, narito na ang lahat ng impormasyon tungkol kay Megan,” anito, inilapag ang envelope sa mesa.Agad itong kinuha ni Allison at walang pag-aalinlangan na binuksan. Isa-isang lumabas mula sa envelope ang mga lumang litrato—mapurol na ang kulay, halatang dekada na ang lumipa
Tahimik na naglalakad si Primo sa loob ng isang high-end na jewelry store. Mamahalin ang bawat piraso ng alahas na naka-display sa mga glass cases—mga singsing na may nagkikislapang brilyante, kuwintas na puno ng kinang, at pulseras na gawa sa pinakamahuhusay na materyales. Ngunit isa lang ang dahilan kung bakit siya narito.Isang engagement ring.Sa wakas, gusto na niyang pakasalan si Megan.Isang totoong kasal na nararapat para sa babaeng katulad ni Megan. Marami na silang pinagdaanan, at alam niyang hindi pa tapos ang mga pagsubok. Pero sa halip na matakot, mas lalo niyang nararamdaman ang kagustuhang makasama ito habang buhay. Gusto niyang harapin ang anumang unos nang magkahawak-kamay sila.“Magandang araw po, Sir! Ano po ang maipaglilingkod namin sa inyo?” bati ng isang saleslady na nakasuot ng eleganteng uniform at may propesyonal na ngiti.“Engagement ring,” diretsong sagot ni Primo habang tumingin sa paligid.Saglit na napataas ang kilay ng babae bago muling ngumiti. “Napaka
Tahimik ang paligid ng sementeryo, tanging ang mahihinang huni ng ibon at ang malamlam na ihip ng hangin ang maririnig. Ang dapithapon ay nagkulay kahel sa kalangitan, binibigyang-diin ang katahimikan ng lugar.Sa harap ng isang puntod, isang lalaking nakaitim ang nakaluhod, ang mga kamay ay marahang nakapatong sa malamig na marmol. Ang kanyang tikas at awtoridad, na kadalasang nagbibigay-takot sa iba, ay nawala. Wala ang mabangis na Apolo Giovanni—ang makapangyarihang negosyante, ang lalaking walang kinatatakutan.Ngayon, siya ay isang lalaking nabibigatan sa kanyang nakaraan.Dahan-dahang hinaplos ni Apolo ang ukit na pangalan sa lapida.Elisse Renaldi Davis.Mahina siyang huminga, parang sa bawat pagbuga ay inilalabas niya ang sakit na matagal nang nakabaon sa kanyang puso.“Elisse…” mahina niyang bulong, halos pinuputol ng bigat ng emosyon ang kanyang tinig.Sa likod niya, tahimik lang na nakatayo si Charlisle, ang kanyang matagal nang pinagkakatiwalaang sekretarya. Hindi siya nag