Kabanata 1

Sa kaarawan ng anak ko, ang asawa ko ay hiniling sa kanyang first love na sunduin ang anak namin sa bahay.

Noong nagpupumilit akong tumanggi na payagan siyang umalis, nagkaroon ng malaking sunog sa hallway habang nag-aaway kami.

Tinamaan ako ng mga bumabagsak na piraso ng nasusunog na kahoy, at nagsimulang tumulo ang dugo mula sa ulo ko. Pero, ang anak ko ay ligtas habang nakahiga sa ilalim ko.

Ang asawa ko, na bumbero, ay iniligtas kami. Pero ang binigyan niya ang nag-iisang gas mask sa kanyang first love.

“Mahina ang pangangatawan ni Miss Leia. Ama, pakiusap ilabas mo muna siya. Ma, hintayin mo na iligtas ka ng ibang mga bumbero!”

Pinanood ko silang umalis habang nakangiti ako ng ng mapait.

Mukhang pareho na nilang nakalimutan na may matinding asthma ako at ang katotohanang mamamatay ako dahil wala akong gas mask.

…

Sa nag-aalab na apoy, wala akong magawa kung hindi panoorin ang asawa ko na tumakbo palabas kasama ang ibang babae sa mga bisig niya.

Ang anak ko, na isinugal ko ang buhay ko para isilang sa mundong ito, ay sobrang maasikaso kay Leia Scott. Sinusuportahan niya ito paminsan-minsan dahil natatakot siya na baka mahulog siya.

Hindi sila lumingon pabalik sa akin.

Nabalot ako ng matinding lungkot. Pamilya ko ito, pero inabandona nila ako ng hindi nagdadalawang isip sa sitwasyong nakataya ang buhay ko.

Kalahating oras ang nakararaan, kumatok si Leia sa pinto ko para ilabas ang anak ko sa kanyang kaarawan.

Tumanggi ako, pero narinig ni James ang komosyon sa labas habang ginagawa niya ang kanyang homework. Galit siyang lumabas ng kuwarto niya at itinulak ako palayo. Pagkatapos, kinuha niya ang kamay ni Leia at masayang lumabas ng pinto.

Nasaktan ako ng husto, at sinubukan ko silang pigilan.

Ngunit, kinagat ako sa kamay ng anak ko at tinignan ako ng galit.

“Bakit ako hindi puwedeng sumama kay Miss Leia?”

“Kung hindi dahil sa iyo, si Miss Leia sana ang naging nanay ko. Sana patay ka na lang!”

Marahil kinamumuhian niya ako ng husto dahil nag-iwan siya ng dumudugong sugat sa braso ko.

Habang nag-aaway kami, nagkaroon ng sunog sa hallway.

Nakakulong kami at natataranta habang hinihintay na maligtas kami.

Hindi man lang ako tinignan ng anak ko. Sa halip, nanatili siya sa tabi ni Leia at pinagaan ang loob niya tulad ng nakatatanda. “Miss Leia, huwag ka matakot. Mahalaga ka kay Ama, kaya ililigtas ka niya agad.”

Nadurog ang puso ko. Pitong taon—sa tagal ng panahon na ito ay dapat sapat na para kahit ang mga matitigas ang ulong mga tao na magkaroon ng nararamdaman para sa iba.

Pero, hindi niya ito nagawa; ang mayroon lang siya para sa akin ay pagkamuhi.

Bukod pa doon, ang rason niya para kamuhian ako ay kalokohan. Dahil sa ayaw ko siyang ibili ng mamahaling mga laruan o kaya hayaan siyang maglaro sa phone niya ng hindi pa niya natatapos ang homework niya.

Ang pinakamalaking rason ay ang pagtanggi ko na hayaan si Leia na maging nanay niya.

Gayunpaman, noong napansin ko na may kahoy na babagsak, nagmadali akong sumugod ng walang alinlangan para protektahan siya sa mga bisig ko.

Tinamaan ng kahoy ang ulo ko at nag-iwan ng malaking sugat. Pero itinulak niya ako palayo at kinuha ang kamay ni Leia. Nag-aalala siyang nagtanong sa kanya kung natakot ba siya.

Dumating bigla si Williams Taylor ng may dalang gas mask, siya ang unang lumapit. Nakuha niya ang nag-iisang gas mask at ibinigay ito kay Leia.

“Ama, pakiusap iligtas mo muna si Miss Leia, hindi maganda ang lagay niya. Makakapaghintay si nanay para sa ibang mga bumbero.”

Tumulo ang mga luha ko habang nakangiti ako ng mapait. Itinaas ko ang bote ng gamot na hawak ko at sinabi, “Paubos na ang gamot ko. Hindi ako magtatagal sa usok na ito.”

Sa parehong araw pitong taon na ang nakararaan, nagdusa ako ng matinding kumplikasyon dahil sa panganganak; nasa bingit na ako ng kamatayan.

Hinawakan ko ang kamay ni Williams at hiniling na iligtas ang baby kahit na anong mangyari bago ako nawalan ng malay.

Kung aabot sa ganoong punto, pipiliin ko na maligtas ang baby.

Lumaban ako ng husto para isilang siya. Pero, ang batang ito ay nakahawak sa kamay ni Williams at nagmamakaawa na iligtas ang ibang tao ngayon.

Habang nasa mga bisig niya si Leia, tinignan ako ni Williams at malamig na nagsalita. “Christelle, utang mo ito kay Leia. Maghintay ka lang ng kaunti, malapit na dumating ang mga katrabaho ko.”

Napakapit ako bigla sa manggas niya out of instinct dahil gusto ko pa mabuhay at nagmakaawa ako ng desperado, “Williams, buntis ako! Puwede mo ako kamuhian, pero hindi mo puwede iwan ang anak natin!”

Nagulat si Williams. Hindi siya madalas umuwi sa bahay, at wala akong masyadong pagkakataon para sabihin sa kanya.

Nakita ni James na nag-aalinlangan ang ama niya, at inalis niya ang mga daliri ko sa galit.

“Ma, hindi ka dapat maging makasarili! Paano mo nagagawa na magsinungaling kay Ama tungkol dito?”

Umiiyak din ng hindi makontrol si Leia sa mga bisig niya.

Nagbago ang ekspresyon ni Williams. Pagkatapos, itiulak niya ako palayo at nagmadaling umalis kasama si Leia.

Nabalot ako ng makapal na usok at nahirapan akong huminga.

Halos ubos na ang inhaler na hawak ko.

Huminga ako ng malalim sa huling pagkakataon at ipinikit ang mga mata ko habang nagdurusa.

Nabalot ako ng matinding pait.

Hindi ko dapat sinimulan ang masalimuot na relasyong ito.