Kabanata 2

Alam ko na sa simula pa lang na hindi ako mahal ni Williams.

Alam ng lahat na crush ko siya sa buong apat na taon namin sa unibersidad.

Sa kasamaang palad, nakilala na niya ang babaeng pinapangarap niya, kaya wala siyang pakielam sa akin.

Bago kami grumaduate, tinanggap ni Leia ang inorganisa ng pamilya niya para sa kanya na mag-aral abroad.

Sa araw na umalis siya, nilapitan ako ni Williams habang amoy alak siya.

Niyakap niya ako at tinawag akong Leia habang nangungusap ang mga mata.

Napagkamalan niya ako para sa ibang tao. Pero, gusto ko siya ng husto at hinayaan ang sarili ko na madala sa init ng damdamin ko.

Pero, pagkakamali iyon. Noong nagising ako kinabukasan, inihagis niya ang mga damit ko sa sahig at sinabi sa akin na umalis habang seryoso ang ekspresyon.

Ang akala ko sandaling fling lang ito, pero hindi inaasahan na nabuntis ako.

Nagpakasal si Williams sa akin at ipinasilang ang bata; at pinangalanan niya itong James.

Hindi niya siguro ako mahal talaga. Iyon ang paliwanag sa kung bakit isinasawalangbahala niya ang panggagalit ni Leia sa akin. Matapos niyang bumalik sa bansa, pinayagan pa niya na tumira siya sa bahay namin at isama si James.

Kahit na desperado akong nanghihingi ng paliwanag mula kay Williams, kakampihan siya ni James.

Sasabihin niya, “Ma, hindi ka kasing ganda at hinhin ni Miss Leia. Bakit hindi ka umalis na lang?

“Pagkatapos, puwede na siyang makasama ni Ama, at puwede ko na maging nanay si Miss Leia.”

Bumigat ang mga mata ko, at nagsimula akong mawalan ng malay.

Napahiga ako sa sahig, masyado akong nanghihina para tumayo.

Sa oras na iyon, may maliit na ulo ang sumilip mula sa nakakasakal na usok.

“Madam, kailangan ba ninyo ng tulong?” tanong ng isang bata.

Pinilit kong imulat ang mga mata ko at nakakita ng bata na kasing edad ng anak ko.

Balot siya ng abo at lupa, pero ang mga mata niya ay kumikinang sa usok.

Maliit siya, pero nagawa niyang magkaroon ng lakas para tulungan akong tumayo. Pagkatapos, magkasama kaming unti-unting lumabas.

Matinding hamon ang daan palabas, at pakiramdam ko gusto ko ng sumuko ng maraming beses.

Gayunpaman, kumapit ang bata sa akin at ayaw akong bitawan.

Sa oras na nakalabas kami mula sa sunog, sobrang pagod siya at napaluhod sa sahig. Kahit na ganoon, tinulungan niya ako agad na tumawag ng doktor.

Niyakap ko siya at umiyak ng hindi makontrol.

Habang papunta kami sa ospital, nalaman ko na wala siyang mga magulang, at ang lolo niya ay namatay sa sunog.

Dahil sa tindi ng pagdadalamhati, tinakpan niya ang mukha niya gamit ang kanyang mga kamay habang nasa ambulansiya kami.

Sinubukan niya na pigilan ang kanyang mga luha dahil natatakot siya na baka maistorbo niya ang mga nasa paligid niya.

Hindi maipaliwanag ang bigat ng simpatyang nararamdaman ko para sa kanya. Hinawakan ko ang kamay niya at tinanong siya kung papayag siya na ampunin ko siya.

Kuminang ang mga mata niya sa tuwa, pero umiling-iling siya. Sinabi niya na hindi niya gusto na maging pabigat sa akin.

Ngumiti ako at sinabi sa kanya na magulo din akong tao. Kaya, hindi ako nag-aalala na magiging pabigat siya.

Nangako ako sa kanya na sisimulan namin ang adoption process sa oras na madischarge ako mula sa ospital.

Tatlong araw akong nasa ospital, at nawala ang baby ko, dahil sa dami ng nalanghap kong usok.

Sa mga oras na ito, hindi ako binisita at tinawagan ni Williams o ni James.

Nasa kalapit na kuwarto lang sila, pero abala sila sa pag-aalaga kay Leia.

Ang tao lang sa tabi ko ay ang batang nagligtas sa akin.

Sinabi niya sa akin na ang pangalan niya ay Lucas Peterson at ang ama niya ang nagpangalan sa kanya. Kung willing ako na ampunin siya, papayag siya na baguhin ang kanyang pangalan.

Tinapik ko ang ulo niya at umiling-iling habang kumokontra. “Willing kita na ampunin, pero hindi mo kailangan palitan ang pangalan mo. Puwede mo gawin ang kahit na anong gusto mo ng hindi nakikipagkumpormiso, okay?”

Kuminang sa tuwa ang mga mata ni Lucas, at malambing siyang dumikit sa braso ko. Pinasalamatan din niya ako sa gamit ang sweet na boses.

Matagal na ng huli kong marinig ang mga salitang iyon.

Nakakainis ang tingin sa akin ni Williams at James, at hindi nila ako pinasalamatan para sa kahit na ano.

Naantig ako, kaya niyakap ko siya. Nakangiti ako sa unang pagkakataon sa tagal ng panahon.

Dito ko nakasalubong si Williams at James sa hallway.

Kakatapos lang ang surgical procedure ko dahil sa nakunan ako. Kaya, tinutulungan ako ni Lucas habang pabalik sa ward ko.

Noong lumiko kami sa sulok, nakasalubong namin si Williams at James na sinusuportahan si Leia.

Nag-uusap sila at nagtatawanan; ang tatlong ito ay mas mukhang pamilya.

Ang akala ko masasaktan ako ng husto, pero nakakagulat, hindi ako masyadong naapektuhan.

Kaya, tahimik ko silang nilampasan.

Ngunit, hindi nakapagpigil si Williams at tinawag ako.

Humarap ako at nakita ang bakas ng pag-aalala sa mga mata niya.

“Christelle, okay ka lang?” tanong niya.

Gusto ko tumawa.

Siyempre hindi, nagkaroon ako ng asthma attack at muntik na malagutan ng hininga dahil sa usok.

Maraming mga tahi sa ulo ko at balot pa ito ng benda. Pero, pinili niya na umarteng walang napapansin.

Bukod pa doon, nakunan ako. Marahil masuwerte ang baby in a sense na hindi na kailangan mabuhay ng baby kasama ang mga taong katulad ng ama niya at kapatid.

Matapos makita na tahimik ako, tinitigan niya ang flat ko na tiyan.

Pagkatapos, ngumisi siya ng mapanglait. “Christelle, ang akala ko talaga buntis ka. Mukhang tama si Leia. Makasarili ka lang at niloloko ako para una kang iligtas.”

Katabi niya, nakatitig sa akin ng masama si Leia.