NAPAATRAS si Asha nang makita niyang palapit na ng palapit si Lawrence sa kaniya kaya lang at sumagad na pala siya sa kama at wala na siyang maatrasan pa. Ilang sandali pa ay bigla siyang napalingon sa pinto para tumakbo sana kaya lang ay isang pigura ang mabilis na ini-lock iyon, marahil ay nabasa nito ang iniisip niya. Humarap ito sa kaniya. “Kung hindi mo gagawin ang sinasabi ko sayo ay hinding-hindi kita papayagang lumabas ng silid ko.” malupit na sabi nito sa kaniya. Muli siyang napalunok ng wala sa oras. Sinalubong niya ang mga mata nito. Kahit na malamig ang mga mata nitong nakatitig sa kaniya ay hindi siya ganun katakot dito. Noong panahong galit na galit pa ito sa kaniya at wala pang nangyayari sa kanilang dalawa ay natatakot siya kapag sumisigaw ito ngunit ngayon ay nag-iba na. Hindi na siya ganun katakot dito masyado.“Kung gusto mo talagang makalabas dito sa silid na ito ay umpisahan mo ng gawin ang iniuutos ko.” sabi nito sa kaniya at pagkatapos ay isang nakakatindig ba
PINILI NIYA na lang na hindi sumagot at sinunod na lamang ang utos sa kaniya ni Lawrence dahil na rin siguro gusto na niyang makalabas at makaalis doon. Sa punto namang iyon ay bigla na lang hinubad ni Lawrence ang pantalon nito hanggang sa may tuhod nito at maging ang brief nito ay tinanggal din nito kaya tumambad sa kanyang mga mata ang alaga nito. Sinulyapan siya nito pagkatapos ay muli na namang nagbigay ng utos sa kaniya. “Tanggalin mo yang damit mo.” utos nito sa kaniya.Agad naman na napakunot ang kanyang noo at napatingala rito. “Bakit ko kailangang tanggalin ang damit ko?” nagtatakang tanong niya rito ngunit tiningnan lang siya nito ng malamig.“Wala kang karapatang magtanong.” walang emosyon na sabi nito. “Sumunod ka na lang sa utos ko.” muling sabi nito sa kaniya.Bago pa man siya makapagsalita ay bigla na itong yumuko at hinawakan ang laylayan ng kanyang damit at hinubad iyon. Isinunod nitong tinanggal ang kanyang bra. Bigla tuloy siyang naawa sa sarili niya ng wala sa or
TUMITIG LANG din ito sa kanyang mga mata bago nagsalita. “Gusto ko lang malaman.” simpleng sagot nito sa kaniya.“Bakit?” muli niyang tanong dito. Hindi siya naniniwala na basta-basta na lang papasok si LAwrence sa kanyang kwarto para lang itanong ang bagay na iyon. Isa pa, malayo sa interes nito para alamin pa nito kung kailan siya aalis. Tiyak na mas may malalim itong dahilan kung bakit ito pumasok sa silid niya. Dahil ba mawawalan na ito ng parausan?“Bakit?” balik nitong tanong sa kaniya. “Wala ba akong karapatang malaman? Anong klaseng tao ba ang pag-aakala mo sa akin?” dagdag pa nitong tanong sa kaniya.Tumitig siya sa mga mata nito at hindi nag-iwas ng tingin. “Isang masamang tao.” matapang niyang sagot dito.Tumaas ang sulok ng labi nito at puno ng pagmamayabang na nakatingin sa kaniya. “Kahit na gaano pa ako kasama ay alam kong mahal na mahal mo pa rin ako.” sabi nito sa kaniya. Hindi na lang siya nagsalita dahil ano pa sana ang sasabihin niya sa sinabi nito?Nagulat na lang
ILANG SANDALI pa nga ay narinig niya ang malamig na tinig nito. “Ganyan ka ba talaga ka-desididong makalayo sa akin?” medyo hindi nasisiyahan ang tono nitong tanong sa kaniya. Hindi niya maiwasang hindi magtaka ng mga oras na iyon dahil dito. Hindi ba at siya ang nag-utos mismo sa kaniya na gawin niya iyon? Bakit parang hindi pa ito masaya sa kabila ng lahat?Napakagat-labi siya. “Ayoko sanang umalis pero pinipilit mo akong umalis dahil sa mga ginagawa mo.” kaagad na sagot niya rito.Nang mga oras na iyon ay halos wala na siyang natitirang saplot sa kanyang katawan dahil tuluyan na niyang nahubad lahat. Nakita niyang sinuyod nito ng tingin ang buo niyang katawan na tumagal din ng ilang minuto. Nakatitig lang din siya rito dahil sa kawalang magawa niya. “Ano? Tatayo ka na lang ba riyan?” nakataas ang kilay nitong tanong sa kaniya pagkalipas ng ilang sandali.Napakagat-labi na lang siya nang marinig niya ang mga sinabi nito bago dahan-dahang naglakad patungo rito habang nanginginig ang
MABILIS NA lumipas ang dalawang araw at iyon na ang araw na aalis na siya. Nitong mga nakalipas na araw, kahit papano ay medyo gumaan ang pakiramdam niya lalo pa at sa dalawang araw na iyon ay hindi niya nakita si Lawrence. Paglabas niya sa kusina habang dala ang kanyang maleta ay nakita niya si Manang Selya. “Hay, ngayon pa lang hija ay nalulungkot na ako.” sabi sa kaniya nito habang nakasunod nito sa kaniya na naglalakad.Tumigil naman siya at nilingon ito. “Tatlong buwan lang naman po akong mawawala.” sabi niya rito.Malungkot na ngumiti ito sa kaniya. “Matagal din ang tatlong buwan, ano ka ba hija.” sabi nito sa kaniya sa malungkot na tinig at para bang iiyak na ito.“Huwag po kayong mag-alala dahil palagi ko po kayong tatawagan.” sabi niya at pagkatapos ay lumapit dito upang yakapin ito. Niyakap din naman siya nito pabalik.Nang bitawan siya nito ay hinawakan nito ang kanyang kamay at nagsalita. “Nandiyan si sir Lawrence at mukhang ihahatid ka yata niya.” sabi nito sa kaniya.Aw
NAGULAT SIYA nang bigla na lang nitong hinawakan ang kanyang mukha at pilit siya nitong pinatingin sa mukha nito. Ang mga mata nito ay nakatingin sa kaniya na para bang may nasabi na naman siyang hindi maganda. Nag-aapoy kasi sa matinding galit ang mga mata nito. “Ang lakas naman ng loob mo? Talaga ba huh?!” galit na tanong nito sa kaniya.“Kung ganun ay ano ba ang gusto mong isagot ko sa tanong mo?” balik niyang tanong dito. “Na tama ka?” titig na titig sa mga mata nitong tanong niya rito. Hindi niya na maintindihan pa ang gusto nito. Sinubukan niyang hindi pansinin ang mga pasaring nito sa kaniya kaya lang ay patuloy ito sa pagsasalita kahit na ayaw na sana niyang patulan pa ito. Idagdag pa na naiinis ito sa kaniya sa hindi niya malamang dahilan.Natahimik naman ito bigla dahil sa kanyang sinabi at hindi sumagot. Ang mga mata nito ay bumaba sa kanyang mga labi at ilang segundo na tumagal doon. Napalunok siya at nakita niya ring napalunok ito idagdag pa na nagtaas baba ang adams appl
NAPAKAGAT-labi na lamang siya at napatahimik ng wala sa oras. Mabilis na lumilipas ang oras at paano na lang kung mahuli siya sa flight niya? Tahimik nilang ipinagpatuloy ang kanilang pagbibihis ng walang nagsasalita sa pagitan nilang dalawa. Ang pinaka-inaalala niya ay ano na lang ang sasabihin ng mga tao sa mansyon, bakit napakagatal nila doon. Halos kalahating oras na sila roon kung tutuusin. Mamaya ay maghinala ang mga ito.Idagdag pa na lalabas ito para maligo. Ano na lang ang iisipin nila pag nagkataon? Nang matapos itong magbihis ay malamig siya nitong sinulyapan. “Pag bumalik ako rito at wala ka, susundan kita kahit pa saang bansa para parusahan.” banta nito sa kaniya na para bang nabasa nito ang iniisip niya. Naisip niya kasi na takasan ito. Hahanapin niya na lang sa loob ng kotse nito ang passport niya tiyak na nandoon lang ito sa loob.Natahimik na lang siya at napalunok. Hindi siya sumagot sa banta nito. “Alam mo namang kaya kong gawin ang sinasabi ko hindi ba? Kaya huwag
HABANG HINIHINTAY nila ang kanilang order ay nagkaroon sila bigla ng isang malaking problema. Paano ba naman ay bigla na lang may tumabi kay Lawrence na isang magandang babae at umakbay ito rito pagkatapos ay halos idikit na nito ang katawan kay Lawrence.“Lawrence! Alam mo bang miss na miss na kita?” malambing na sabi nito kay Lawrence at ibinalot nito ang kamay sa braso nito. Tulala at gulat siyang napatingin sa babae at pinanuod niya lang kung paano ito lumingkis kay Lawrence.Hindi niya alam ngunit bigla na lang niyang naramdaman ang paninikip bigla ng kanyang dibdib na para bang may pumipiga sa kanyang puso habang may katabing isang napakagandang babae si Lawrence na kung saan ay talagang kitang-kita niya pa talaga. Agad siyang nag-iwas ng tingin upang hindi niya makita ang masakit na eksena sa harap niya.NILINGON ni Nadia ang babaeng kasama ni Lawrence sa mesa bago muling ibinalik kay Lawrence ang tingin. “Sino yang kasama mo?” tanong niya kaagad dito. “Naiinip ka na ba sa akin
ILANG SANDALI PA ay bigla nitong hinawakan ang kanyang braso at hinila siya paalis doon. Medyo madiin ang pagkakahawak nito sa kanyang kamay ngunit umarte siya na parang wala lang at hindi siya nasasaktan pero ang totoo ay nasasaktan na siya.“Bakit ka nakikipag yakapan sa kaniya huh?!” sigaw nito sa kaniya sa malalim na boses. Ang mga mata nito ay nag-aapoy habang nakatitig sa kaniya. Napapikit na lang siya at napabuntong-hininga.“Hindi ba pwedeng magyakapan ang magkaibigan?” walang emosyong tanong niya rito.“So ginawa mo iyon para lang galitin ako huh?!” galit na tanong nito sa kaniya.Napairap siya sa inis niya. Syempre mali ito at hindi iyon ang intensyon niya. “Ano bang sinasabi mo ah? Ganun na ba ako ka-desperada sa tingin mo?” muling tanong niya rito.“Talaga ba huh? Sinadya mong gawin iyon dahil gusto mo akong pagselosin!” sigaw nitong muli sa kaniya ngunit napapikit na lang siya ng mariin. Anong klaseng paliwanag pa ba ang gagawin niya para lang maniwala ito sa kaniya.Sa h
AWTOMATIKO NAMANG napalingon si Lester sa kaniya nang makita nito na si Lawrence ang nasa harap ng kotse. Sa ilang beses na nag-krus ang landas ng mga ito ay alam niya na kilala na nito ito. “Mukhang may problema, ayusin kaya muna ninyo?” mahinang tanong niya rito.Umiling naman siya. “Naayos na namin at wala na kaming dapat pang pag-usapan.” sabi niya rito.“Galit ba siya na sinundo kita?” muling tanong nito sa kaniya dahilan para mapatitig siya rito ng ilang segundo at hindi makapagsalita. Paano niya ba sasagutin ang tanong nito e siya naman mismo ang nagpasundo dahil gusto niyang ipakita kay Lawrence na nagbago na siya.Hindi pa man niya naibubuka ang kanyang bibig upang sumagot dito nang magulantang siya dahil bigla na lang kumalabog ang hood ng sasakyan na gawa ni Lawrence. Kahit na nasa loob na sila ng kotse ay malakas pa rin ang tunog kaya nagulat pa rin siya. Puno ng paghingi ng paumanhin ang kanyang mga mata nang tumingin siya rito. “Pasensya na kung ganito na naman ang nangy
NAKITA NIYA kung paano nagtagis ang mga bagang nito dahil sa sinabi niya. “Hindi ba at sinabi ko na sayo na ako ang maghahatid sayo hindi ba? Hindi mo ba naiintindihan iyon?” tanong nito sa kaniya na nanlalaki ang mga mata dahil sa galit ngunit wala siyang pakialam. Kahit na gaano ito kagalit ng mga oras na iyon ay hindi man lang siya nakaramdam ng takot.“Bingi ka ba? Hindi ba at ilang beses ko na ring sinabi sayo na kay Lester nga ako sasakay.” inis na rin niyang sabi rito.“Asha ano ba!” malakas na sigaw nito sa kaniya at kumulo na marahil ang dugo nito dahil sa matinding galit ngunit hindi siya natinag at nanatili lang sa kanyang kinatatayuan.“Umalis ka na diyan.” walang emosyong sabi niya rito.Ngunit hindi niya akalain na magmamatigas ito sa kaniya. “Hindi. Hindi ako aalis dito hanggat hindi sinasabi na sa akin ka magpapahatid at hindi sa lalaking iyon.” pagmamatigas pa rin nito.Sa puntong iyon ay halos sumabog na siya sa sobrang galit. “Ano ba Lawrence! Kailangan ko pa bang u
NATAHIMK SANDALI si Lawrence bago siya nito tuluyang pinakawalan. Nasa pinto na ito ng kanyang kwarto at pagkatapos ay lumabas na ito at dahil doon ay nakahinga siya ng maluwag dahil akala niya ay aalis na rin ito sa wakas dahil sa nagkausap naman na sila ng maayos kaya nga lang ay nang sundan niya ito ng tingin ay nakita niya kung paano ito naglakad papunta sa may sofa at umupo doon tanda na mukhang walang balak itong umuwi katulad ng iniisip niya.Agad na napakunot ang kanyang noo. “Anong ginagawa mo pa diyan? Hindi ka pa ba aalis?”“Gabi na. Delikado na ang magmaneho ngayon.” sabi nito ngunit alam niyang palusot lang nito iyon. Wala na lang siya nagawa kundi ang magpakawala ng isang mahabang buntong hininga.“E di sumakay ka na lang ng taxi o kaya e magpasundo ka.” suhestiyon niya naman dito.“Ayoko. Hindi ako mahilig magpa-drive.” walang emosyong sagot nito sa kaniya.“E anong ginagawa ng mga tauhan mo? Napakarami nila, siguro naman ay may pinagkakatiwalaan ka sa mga iyon.” sabi n
PAGPASOK NILA SA elevator ay nakadikit ito ng nakadikit sa kaniya na halos ang dibdib na nito ay nakadikit na mismo sa likod niya dahilan para hindi niya maiwasang hindi maging komportable. “Lumayo ka nga sa akin.” pasimpleng anas niya at bahagyang lumayo dito ngunit parang wala itong naririnig.Mabuti na lang at wala silang kasama sa loob ng elevator ng mga oras na iyon dahil kung hindi ay nakakahiya silang dalawa. Pagdating nila sa kanyang unit ay pumasok din naman ito kaagad at pagkatapos ay bigla na lang nitong pinuntahan ang bawat sulok ng kanyang unit. Hindi niya alam kung bakit nito ginawa iyon ngunit hindi siya nagtanong. Umupo na lang siya sa sofa at hinintay ito sa ginagawa nito na para bang bahay nito iyon.Nang makuntento na ito sa ginagawa nito ay pumunta na ito sa sofa at umupo tapat niya. Nagkatitigan ang kanilang mga mata bago nagsalita si Lawrence. “Alam kong kahit na anumang paghingi ko ng tawad sayo ay hindi ko na mababago pa ang nakaraan dahil huli na ang lahat.
NI ANG SUMAGI sa kanyang isip na maririnig niya ang mga salitang iyon mula sa bibig ng taong katulad ni Lawrence na hanggang sa kalalimlaliman ng pagkatao nito ay kinamumuhian siya. Hindi niya alam kung talagang humihingi ba ito ng tawad sa kaniya o isang pag-akto na naman iyon para mapaniwala siya na para bang sising-sisi ito sa lahat ng nagawa nito sa kaniya. Sa tingin ba nito ay mababago ng paghingi nito ng tawad ang lahat?Nang makita nito na hindi siya nakapagsalita dahil sa pagkagulat ay nagpatuloy ito sa pagsasalita. “Lahat ng sinabi ko sayo ay dahil iyon ang nararamdaman ko.” Tumaas ang isang kilay at sa wakas ay nagawa na niyang ibuka ang kanyang bibig para makapagsalita. “Sabihin mo nga, paano kita paniniwalaan na totoo ang mga sinasabi mo?” tanong niya rito.“Bakit naman sana ayaw mo akong paniwalaan e nagsasabi naman ako ng totoo?” balik nitong tanong sa kaniya.“Hindi ko alam. Baka mamaya ay may pinaplano ka pala at pakana mo lang ang lahat ng ito.” sabi niya rito.Nagsa
BUMALIK LANG ANG kanyang katinuan nang marinig nilang dalawa ang tinig ni Adam. “Lawrence anong ginagawa mo?” tanong nito kaya mabilis niyang itinaas ang kanyang kamay at itinulak ito palayo sa kaniya at pagkatapos ay nilingon si Adam na palapit na sa kanila ng mga oras na iyon.“Pwede mo bang yayain mo na itong kaibigan mo paalis dito Adam?” sabi niya na may himig ng pakiusap.“Huh bakit?” tanong nito kaagad at nagsalubong ang kilay pagkatapos ay tumingin kay Lawrence bago muling tumingin sa kaniya. “Anong ginawa niya sayo?” tanong pa nito ulit.“Paano kinuha niya ang susi ng kotse ko.” sumbong niya kaagad dito.“Kotse mo?” biglang baling naman sa kaniya ni Lawrence na nakataas ang kilay at alam niya na kaagad ang ibig nitong sabihin sa sinabi nito. Na hindi niya iyon kotse at kotse nila ito.Bumuntong-hininga na lang siya. “Okay fine. Hindi ko nga pala iyon kotse. Sige, kunin mo na yang susi at ikaw na rin ang mag-uwi niyang kotse. Magta-taxi na lang ako.” sabi niya rito at akmang t
ILANG METRO na lang ang layo niya sa sasakyan nang bigla na lang hawakan ni Lawrence ang kamay niya. Kasabay nang paghawak nito sa kanyang kamay ay wala siyang nagawa kundi ang mapabuntong-hininga na lang ng malalim. “Bitawan mo ako.” sabi niya nang lingunin niya ito. Walang ekspresyon ang kanyang mukha ng mga oras na iyon dahil naiinis na siya at napapagod na, gusto na niyang makaalis doon. Malayo dito.Napatitig siya sa mukha nito. Hindi niya alam kung anong klaseng espirito ang sumanib dito dahil pakiramdam niya ay ibang tao ang nasa harapan niya. “Pwede ba tayong mag-usap kahit na sandali lang?” tanong nito sa kaniya.Agad na nagsalubong ang kanyang mga kilay. “At ano naman sana ang pag-uusapan nating dalawa?”“Tungkol sa relasyon natin.” sabi nito dahilan para matigilan siya. Muli siyang humugot ng isang malalim na buntong hininga. Hindi ba at paulit-ulit na niyang sinasabi rito na wala silang relasyon? Bakit ba ipinagpipilitan pa rin nito? Tumitig ito sa kaniyag mga mata. “Sina
ILANG SANDALI siyang tinitigan ni Lawrence bago ito bumuntong hininga at sumagot sa kaniya. “Bakit? Dahil ba wala akong puso huh? Na matigas ang puso ko kaya ganyan ang sinasabi mo?” tanong nito sa kaniya.Isang mapaklang ngiti ang gumuhit sa kanyang mga labi. “Bakit hindi ba? Tandang-tanda ko pa ang mga eksaktong sinabi mo noon sa akin na kailanman ay hinding-hindi ka magkakaroon ng kahit na anumang damdamin sa akin.” titig na tiitig na sagot niya rito.Kailangan niyang alalahanin ang mga salitang sinabi nito sa kaniya noo para maalala nito kung ano ang trato nito sa kaniya noon. “Nagbago na lahat ngayon, hindi na ako ang Asha noon na baliw na baliw at ni hindi man lang marunong tanggihan ka.” diretsong sabi niya rito.“Alam kong nagkukunwari ka lang na wala ka ng nararamdaman sa akin.” sagot din naman nito sa kaniya.“Bakit ba mas magaling ka pa sa akin?” tanong niya rito dahilan para mapakuyom ang kamay nito at nagtagis din ang mga bagang nito bago ito humakbang palapit sa kaniya.