ILANG araw ang lumipas simula noong araw na iyon at hindi niya na nakita pang muli ang mukha ni Lawrence kaya nga lamang ay bago siya umalis noong umagang iyon ay ipinagbilin na naman sa kaniya ni Don Lucio na magpunta siya sa opisina ni Lawrence para pag-aralan na naman ang mga bagay-bagay doon. Wala siyang nagawa kundi ang sumunod kahit na hindi pa rin siya handang harapin ito dahil sa nangyari.Nang matapos niya ang kanyang klase ay agad niya itong tinawagan. Nalaman niya na hindi naman pala ito pumasok sa opisina nito kundi nasa casino ito. Pinagbilinan siya nito na huwag na huwag niyang sasabihin sa Daddy nito na naroon siya at doon na lamang siya nito pinapunta.Hindi siya nito sinundo at pinabayaan lang siya nitong pumunta sa casino. Mabuti na lang at alam niya kung saan iyon kaya nakarating siya doong mag-isa. Pagdating niya ay kaagad siyang sinalubong ng security guard at dinala siya nito sa rooftop.Sa rooftop ng building na iyon ay may relaxation area kung saan ay may malak
PAGTAYO NIYA AY tumayo rin si Lawrence mula sa kinatatayuan nito na labis niyang ikinagulat. Nanatili siyang nakatayo ngunit hindi siya gumalaw. “Let’s go.” sabi nito sa matalim na tinig.Kaagad na nagsalubong ang mga kilay niya. “Pupunta ka rin sa banyo?” nagtatakang tanong niya rito.“Nasa baba ang banyo. Hindi safe na pumunta ka mag-isa doon.” sabi nito sa kaniya na ikinagulat niya ng lubos. Hindi niya maiwasang magtanong sa isip niya kung nag-aalala ba ito sa kaniya o ano. Wala siyang alam sa kung ano ang rason nito.“Hindi mo na ako kailangan pang samahan doon. Kaya ko ng mag-isa.” pagpupumilit niya ngunit hindi lang siya nito pinakinggan at sa halip ay nauna na itong naglakad kaysa sa kaniya.“Sumunod ka sa akin.” malamig na sabi nito. Sinulyapan niya lang si Adam na tumango lang naman sa kaniya at pagkatapos ay tahimik na siyang sumunod kay Lawrence.Pagdating nila sa entrance ng banyo ay napalingon siya sa kanyang likuran nang mapansin niya na parang walang balak na tumigil si
ALAM NIYANG sobra ang galit sa kaniya ng taong nasa harapan niya. Sagad hanggang sa mga buto niya at habang dumadaan ang araw ay patindi ng patindi pa ito. Pero ang totoo niyan ay hindi niya maiwasang masaktan kapag naririnig niya ang mga maparatang sa kanyang ina na wala naman silang ebidensya. Kahit na ayaw niya sanang makipag-argumento kay Lawrence ay wala na siyang magagawa pa lalo pa at ito mismo ang nag-umpisa dahil wala naman siyang ginagawang masama rito.“Kung ayaw mong marinig ang mga sinasabi ko, e di umalis ka na sa buhay namin!” seryosong sabi nito sa kaniya.“Ilang beses ko ng sinabi sayo…” huminga siya ng malalim at pagkatapos ay tumitig sa mga mata nito. “Sige. kung gusto mo talagang mawala ako sa buhay mo ay bayaran mo na lang ako. Gusto mo ba?” matapang na hamon niya rito.Ngumiti ng bahagya nang marinig nito ang sinabi at pagkatapos ay hinawakan nito ang baba niya at yumuko palapit sa kaniya. “Yan lang ang hinihintay kong sabihin mo. handa akong magbayad basta sigur
PINAGDIKIT NIYA LANG ang kanyang mga labi ngunit hindi siya sumunod sa utos nito. Naging matalim ang mga mata ni Lawrence at nagulat siya nang bigla na lamang itong yumuko at hinalikan siya sa kanyang mga labi. Hinawakan din nito ang kanyang mukha dahilan para hindi niya maigalaw ang kanyang ulo.Pinilit niyang makawala mula sa mga labi nito. Ang kanyang mga kamay ay ipinatong niya sa dibdib nito at itinulak ngunit sadyang malakas talaga ito at ayaw siya nitong pakawalan. Ipinasok nito ang dila sa kanyang bibig at ginalugad ang bawat parte nito.Marahan din nitong kiinagat-kagat ang kanyang mga labi hanggang sa biglang naging mariin ang halik nito at hindi nagtagal ay nalasahan na niya ang lasa ng dugo sa kanyang bibig na may kasamang hapdi. “Ahh…” ungol niya dahil sa sakit ngunit hindi ito tumigil. Kahit na anong tulak niya rito ay para itong walang pakialam sa kaniya. Hindi na niya naiwasan pang mangilid ang kanyang luha. Bakit nito ginagawa iyon sa kaniya? Parusa ba nito iyon kaya
NAKITA NIYA pa lang ang mga mata ni Lawrence ay alam niya na kaagad kung ano ang iniisip nito. “Narinig mo ba ang sinabi ko?” tanong nito sa kaniya.Tumango naman siya rito. “Oo.” sagot niya at dali-dali nang bumaba mula sa lababo pagkatapos ay pumunta na sa loob ng banyo upang maghugas na rin. Napabuntong-hininga siya pagkatapos nito.Ilang sandali pa nga ay narinig na niya ang pagbukas ng pinto tanda na lumabas na ito kasunod ng mga yabag nito. Huminga siya ng malalim. Ayaw na niyang may mamagitan pa sa kanilang dalawa kay ang-isip siya. Hindi siya pupunta sa opisina nito. Dali-dali siyang lumabas doon at naglakad pababa hanggang sa tuluyan na siyang makalabas pagkatapos ay sumakay ng taxi. Umuwi siya ng mansyon at hindi sinunod ang gusto nito.Habang nakasakay siya sa taxi ay nag-isip siya. Sinabi niya sa sarili niya na simula ngayon ay hinding-hindi na niya papayagan pa na maulit na may mangyari sa kanila. Kahit na gusto niya ito at may nararamdaman siya para rito ay kailangan niy
MABILIS NA LUMIPAS ANG isang linggo. Kung dati ay pinapatulong siya ng matanda sa opisina ni Lawrence pagkatapos ng mga klase niya ay gumawa siya ng dahilan para hindi pumunta doon. Sinabi niya na marami siyang dapat gawin na ipapasa sa kanilang paaralan kahit na wala naman talaga para lang maiwasan niya si Lawrence. Kahit na hindi niya ito nakikita ng isang linggo ay alam niyang hindi pa rin nagbabago o ni nababawasan man lang ang kanyang nararamdaman.Nang araw na iyon ay araw na para sa pag-alis ni Don Lucio papuntang ibang bansa para magpagamot. Sa kabila ng pakiusap niya rito na isama siya nito ay hindi pa rin siya nitong isinama. Wala na siyang choice pa kundi ang makita si Lawrence. Tiyak na hindi niya ito maiiwasan.“Tatawag ako paminsan-minsan para hindi ka mag-alala sa akin hija.” sabi nito at nginitian siya. “Huwag kang mag-alala sa akin.” dagdag pa nitong sabi at hinaplos ang kanyang buhok.Nginitian niya lang din naman ito at tumango. Lumingon ito sa may pinto. “Gabi na a
SA TOTOO LANG ay wala sana siyang balak na kausapin ito at akmang lalampasan na lang niya ito nang bigla na lang itong nagsalita. “Narinig mo naman siguro ang sinabi ni DAddy na alagaan kita hindi ba?” tanong nito sa kaniya.“Oo.” kaagad niyang sagot dito at tuloy-tuloy na pumasok sa loob ng mansyon.Kaya lamang ay narinig niya ang mga yabag nitong nakasunod na sa kaniya. “Saan ko ba dapat simulan ang pag-aalaga sayo mahal na prinsesa?” may himig ng panunuya na tanong nito sa kaniya dahilan para mapatigil siya sa kanyang paglalakad at mapalingon dito.“Alam mo, kung ayaw mong gawin ang iniutos sayo ay huwag mong pilitin yang sarili mo dahil hindi naman kita inoobliga at higit sa lahat ay hindi ako magsusumbong.” sabi niya rito.“Talaga ba huh? Baka baliktarin mo na naman ako palibhasa ay alam mong palagi namang pinaniniwalaan ni DAddy ang mga sinasabi mo.” pahapyaw na pagpaparinig nito sa kaniya.“Lawrence, kung ako sayo ay bumalik ka na lang sa condo mo. okay lang ako.” sabi niya rit
HINDI SIYA NAGSALITA. Tahimik lang siyang nakinig dito kahit na nasasaktan siya. “Habang wala si DAddy dito ay sisiguruhin ko na walang araw na hindi ka makakaramdam ng paghihirap hanggang sa ikaw na mismo ang sumuko at ang magkusang umalis dito para magpakalo-layo.” makahulugang sabi nito sa kaniya.Halos mag-init ang sulok ng kanyang mga mata. “Hindi ka pa ba nakukuntento sa ginagawa mo?” mahina niyang tanong dito. Hindi niya alam kung saan nanggagaling ang pagbabanta nito sa kaniya pero hindi pa ba sapat para rito ang sakit na ibinibigay nito sa kaniya kapag nagkikita sila? Anong klaseng paghihirap pa ba ang gusto nito?Tumaas ang sulok ng labi nito bago sumagot. “Sa tingin mo ay makukuntento ako? Tyaka lang ako makukuntento kapag tuluyan ka ng nawala sa buhay ko.” sabi nito sa kaniya.Ang mga mata nito ay malamig na nakatitig sa kaniya. Kahit na palagi na lang itong ganun sa kaniya ay bakit ba hindi pa rin mawala-wala ang nararamdaman niya para rito? Tumitig siya sa mga mata nit
ILANG SANDALI PA ay bigla nitong hinawakan ang kanyang braso at hinila siya paalis doon. Medyo madiin ang pagkakahawak nito sa kanyang kamay ngunit umarte siya na parang wala lang at hindi siya nasasaktan pero ang totoo ay nasasaktan na siya.“Bakit ka nakikipag yakapan sa kaniya huh?!” sigaw nito sa kaniya sa malalim na boses. Ang mga mata nito ay nag-aapoy habang nakatitig sa kaniya. Napapikit na lang siya at napabuntong-hininga.“Hindi ba pwedeng magyakapan ang magkaibigan?” walang emosyong tanong niya rito.“So ginawa mo iyon para lang galitin ako huh?!” galit na tanong nito sa kaniya.Napairap siya sa inis niya. Syempre mali ito at hindi iyon ang intensyon niya. “Ano bang sinasabi mo ah? Ganun na ba ako ka-desperada sa tingin mo?” muling tanong niya rito.“Talaga ba huh? Sinadya mong gawin iyon dahil gusto mo akong pagselosin!” sigaw nitong muli sa kaniya ngunit napapikit na lang siya ng mariin. Anong klaseng paliwanag pa ba ang gagawin niya para lang maniwala ito sa kaniya.Sa h
AWTOMATIKO NAMANG napalingon si Lester sa kaniya nang makita nito na si Lawrence ang nasa harap ng kotse. Sa ilang beses na nag-krus ang landas ng mga ito ay alam niya na kilala na nito ito. “Mukhang may problema, ayusin kaya muna ninyo?” mahinang tanong niya rito.Umiling naman siya. “Naayos na namin at wala na kaming dapat pang pag-usapan.” sabi niya rito.“Galit ba siya na sinundo kita?” muling tanong nito sa kaniya dahilan para mapatitig siya rito ng ilang segundo at hindi makapagsalita. Paano niya ba sasagutin ang tanong nito e siya naman mismo ang nagpasundo dahil gusto niyang ipakita kay Lawrence na nagbago na siya.Hindi pa man niya naibubuka ang kanyang bibig upang sumagot dito nang magulantang siya dahil bigla na lang kumalabog ang hood ng sasakyan na gawa ni Lawrence. Kahit na nasa loob na sila ng kotse ay malakas pa rin ang tunog kaya nagulat pa rin siya. Puno ng paghingi ng paumanhin ang kanyang mga mata nang tumingin siya rito. “Pasensya na kung ganito na naman ang nangy
NAKITA NIYA kung paano nagtagis ang mga bagang nito dahil sa sinabi niya. “Hindi ba at sinabi ko na sayo na ako ang maghahatid sayo hindi ba? Hindi mo ba naiintindihan iyon?” tanong nito sa kaniya na nanlalaki ang mga mata dahil sa galit ngunit wala siyang pakialam. Kahit na gaano ito kagalit ng mga oras na iyon ay hindi man lang siya nakaramdam ng takot.“Bingi ka ba? Hindi ba at ilang beses ko na ring sinabi sayo na kay Lester nga ako sasakay.” inis na rin niyang sabi rito.“Asha ano ba!” malakas na sigaw nito sa kaniya at kumulo na marahil ang dugo nito dahil sa matinding galit ngunit hindi siya natinag at nanatili lang sa kanyang kinatatayuan.“Umalis ka na diyan.” walang emosyong sabi niya rito.Ngunit hindi niya akalain na magmamatigas ito sa kaniya. “Hindi. Hindi ako aalis dito hanggat hindi sinasabi na sa akin ka magpapahatid at hindi sa lalaking iyon.” pagmamatigas pa rin nito.Sa puntong iyon ay halos sumabog na siya sa sobrang galit. “Ano ba Lawrence! Kailangan ko pa bang u
NATAHIMK SANDALI si Lawrence bago siya nito tuluyang pinakawalan. Nasa pinto na ito ng kanyang kwarto at pagkatapos ay lumabas na ito at dahil doon ay nakahinga siya ng maluwag dahil akala niya ay aalis na rin ito sa wakas dahil sa nagkausap naman na sila ng maayos kaya nga lang ay nang sundan niya ito ng tingin ay nakita niya kung paano ito naglakad papunta sa may sofa at umupo doon tanda na mukhang walang balak itong umuwi katulad ng iniisip niya.Agad na napakunot ang kanyang noo. “Anong ginagawa mo pa diyan? Hindi ka pa ba aalis?”“Gabi na. Delikado na ang magmaneho ngayon.” sabi nito ngunit alam niyang palusot lang nito iyon. Wala na lang siya nagawa kundi ang magpakawala ng isang mahabang buntong hininga.“E di sumakay ka na lang ng taxi o kaya e magpasundo ka.” suhestiyon niya naman dito.“Ayoko. Hindi ako mahilig magpa-drive.” walang emosyong sagot nito sa kaniya.“E anong ginagawa ng mga tauhan mo? Napakarami nila, siguro naman ay may pinagkakatiwalaan ka sa mga iyon.” sabi n
PAGPASOK NILA SA elevator ay nakadikit ito ng nakadikit sa kaniya na halos ang dibdib na nito ay nakadikit na mismo sa likod niya dahilan para hindi niya maiwasang hindi maging komportable. “Lumayo ka nga sa akin.” pasimpleng anas niya at bahagyang lumayo dito ngunit parang wala itong naririnig.Mabuti na lang at wala silang kasama sa loob ng elevator ng mga oras na iyon dahil kung hindi ay nakakahiya silang dalawa. Pagdating nila sa kanyang unit ay pumasok din naman ito kaagad at pagkatapos ay bigla na lang nitong pinuntahan ang bawat sulok ng kanyang unit. Hindi niya alam kung bakit nito ginawa iyon ngunit hindi siya nagtanong. Umupo na lang siya sa sofa at hinintay ito sa ginagawa nito na para bang bahay nito iyon.Nang makuntento na ito sa ginagawa nito ay pumunta na ito sa sofa at umupo tapat niya. Nagkatitigan ang kanilang mga mata bago nagsalita si Lawrence. “Alam kong kahit na anumang paghingi ko ng tawad sayo ay hindi ko na mababago pa ang nakaraan dahil huli na ang lahat.
NI ANG SUMAGI sa kanyang isip na maririnig niya ang mga salitang iyon mula sa bibig ng taong katulad ni Lawrence na hanggang sa kalalimlaliman ng pagkatao nito ay kinamumuhian siya. Hindi niya alam kung talagang humihingi ba ito ng tawad sa kaniya o isang pag-akto na naman iyon para mapaniwala siya na para bang sising-sisi ito sa lahat ng nagawa nito sa kaniya. Sa tingin ba nito ay mababago ng paghingi nito ng tawad ang lahat?Nang makita nito na hindi siya nakapagsalita dahil sa pagkagulat ay nagpatuloy ito sa pagsasalita. “Lahat ng sinabi ko sayo ay dahil iyon ang nararamdaman ko.” Tumaas ang isang kilay at sa wakas ay nagawa na niyang ibuka ang kanyang bibig para makapagsalita. “Sabihin mo nga, paano kita paniniwalaan na totoo ang mga sinasabi mo?” tanong niya rito.“Bakit naman sana ayaw mo akong paniwalaan e nagsasabi naman ako ng totoo?” balik nitong tanong sa kaniya.“Hindi ko alam. Baka mamaya ay may pinaplano ka pala at pakana mo lang ang lahat ng ito.” sabi niya rito.Nagsa
BUMALIK LANG ANG kanyang katinuan nang marinig nilang dalawa ang tinig ni Adam. “Lawrence anong ginagawa mo?” tanong nito kaya mabilis niyang itinaas ang kanyang kamay at itinulak ito palayo sa kaniya at pagkatapos ay nilingon si Adam na palapit na sa kanila ng mga oras na iyon.“Pwede mo bang yayain mo na itong kaibigan mo paalis dito Adam?” sabi niya na may himig ng pakiusap.“Huh bakit?” tanong nito kaagad at nagsalubong ang kilay pagkatapos ay tumingin kay Lawrence bago muling tumingin sa kaniya. “Anong ginawa niya sayo?” tanong pa nito ulit.“Paano kinuha niya ang susi ng kotse ko.” sumbong niya kaagad dito.“Kotse mo?” biglang baling naman sa kaniya ni Lawrence na nakataas ang kilay at alam niya na kaagad ang ibig nitong sabihin sa sinabi nito. Na hindi niya iyon kotse at kotse nila ito.Bumuntong-hininga na lang siya. “Okay fine. Hindi ko nga pala iyon kotse. Sige, kunin mo na yang susi at ikaw na rin ang mag-uwi niyang kotse. Magta-taxi na lang ako.” sabi niya rito at akmang t
ILANG METRO na lang ang layo niya sa sasakyan nang bigla na lang hawakan ni Lawrence ang kamay niya. Kasabay nang paghawak nito sa kanyang kamay ay wala siyang nagawa kundi ang mapabuntong-hininga na lang ng malalim. “Bitawan mo ako.” sabi niya nang lingunin niya ito. Walang ekspresyon ang kanyang mukha ng mga oras na iyon dahil naiinis na siya at napapagod na, gusto na niyang makaalis doon. Malayo dito.Napatitig siya sa mukha nito. Hindi niya alam kung anong klaseng espirito ang sumanib dito dahil pakiramdam niya ay ibang tao ang nasa harapan niya. “Pwede ba tayong mag-usap kahit na sandali lang?” tanong nito sa kaniya.Agad na nagsalubong ang kanyang mga kilay. “At ano naman sana ang pag-uusapan nating dalawa?”“Tungkol sa relasyon natin.” sabi nito dahilan para matigilan siya. Muli siyang humugot ng isang malalim na buntong hininga. Hindi ba at paulit-ulit na niyang sinasabi rito na wala silang relasyon? Bakit ba ipinagpipilitan pa rin nito? Tumitig ito sa kaniyag mga mata. “Sina
ILANG SANDALI siyang tinitigan ni Lawrence bago ito bumuntong hininga at sumagot sa kaniya. “Bakit? Dahil ba wala akong puso huh? Na matigas ang puso ko kaya ganyan ang sinasabi mo?” tanong nito sa kaniya.Isang mapaklang ngiti ang gumuhit sa kanyang mga labi. “Bakit hindi ba? Tandang-tanda ko pa ang mga eksaktong sinabi mo noon sa akin na kailanman ay hinding-hindi ka magkakaroon ng kahit na anumang damdamin sa akin.” titig na tiitig na sagot niya rito.Kailangan niyang alalahanin ang mga salitang sinabi nito sa kaniya noo para maalala nito kung ano ang trato nito sa kaniya noon. “Nagbago na lahat ngayon, hindi na ako ang Asha noon na baliw na baliw at ni hindi man lang marunong tanggihan ka.” diretsong sabi niya rito.“Alam kong nagkukunwari ka lang na wala ka ng nararamdaman sa akin.” sagot din naman nito sa kaniya.“Bakit ba mas magaling ka pa sa akin?” tanong niya rito dahilan para mapakuyom ang kamay nito at nagtagis din ang mga bagang nito bago ito humakbang palapit sa kaniya.