Napabuntong-hininga si Karylle at dahan-dahang umiling."Sabi ko na, sa puso ko, para ko nang kapatid si Christian. Hindi ko siya kailanman naisip sa ganoong paraan. Bukod pa rito, alam niyo naman kung gaano ko kamahal si Harold noon. Oo, hiwalay na kami, at handa akong kalimutan siya, wala na akong nararamdaman para sa kanya, pero hindi ibig sabihin na bigla na lang akong magkakagusto sa taong itinuturing kong parang kapatid, di ba?"Natahimik si Roxanne at napabuntong-hininga na lamang.Tiningnan siya ni Nicole, puno ng tanong ang kanyang mga mata. "Hanhan, gusto mo si Christian, at handa kang gawin ang lahat para sa kanya. Pero, hindi mo ba gustong ikaw ang babaeng nasa tabi ni Christian sa huli?"Tumingin din si Karylle kay Roxanne, puno ng paghanga ang nasa isip niy
Nasa passenger seat si Nicole, at tila maganda ang kanyang mood."Ngayon na nakikita kong gumagaling nang husto si Christian araw-araw, masaya ako. Sa tingin ko, malapit na siyang ma-discharge sa ospital."Ngumiti si Karylle. "Oo nga, nakakagulat na ganito kabilis ang recovery niya."Naisip ni Nicole ang hitsura ni Christian kanina kaya napatawa siya nang malakas. "Napansin mo ba kanina? Parang nagmamadali siya! Nang marinig niyang aalis ka na, gusto ka niyang pigilan, pero pinilit niyang huwag ipakita. Para siyang batang nagpipigil ng emosyon."Bahagyang kumurap ang pilikmata ni Karylle, at sa huli ay napabuntong-hininga siya."Hindi ko alam kung anong gagawin ngayon. Paano kung hindi pa rin niya matanggap?"Ang ngiti sa labi ni Nicole ay biglang nawala, at napuno ng lungkot ang kanyang mukha. "Oo nga...... Paano kung ganoon pa rin siya tulad noong araw na iyon......"Kapag ang isang tao ay malungkot at desperado, wala na siyang pakialam sa ibang bagay.Katulad noong araw ng aksident
Sa loob ng opisina.Tahimik.Nasa lamesa pa rin si Harold, abala sa pag-aasikaso ng kaso.Pero sa sumunod na sandali—Biglang bumukas ang pinto at pumasok si Bobbie. Napakunot-noo si Harold at agad na tumingin sa direksyon niya.Nang makita niyang si Bobbie iyon, mas lalong humigpit ang kunot sa kanyang noo.Hindi naman karaniwang magulo si Bobbie, kaya kung ganito siya ngayon, siguradong may nangyari...Hindi pa man natatapos ang iniisip ni Harold, nagsalita na agad si Bobbie nang may kaba. "Ginoo Sanbuelgo, may nangyari kay Binibining Granle!"Mabilis na tumibok nang malakas ang puso ni Harold."Sino?!""Si Binibining Karylle! Naaksidente siya! Nahulog ang sasakyan sa bangin!"Sa sandaling iyon, tila kidlat na tumama kay Harold. Bigla siyang tumayo. "Nasaan siya?!"Sa ospital.Sa loob ng kwarto.Nakahiga si Karylle sa kama, mahimbing na natutulog. Sa unang tingin, parang wala siyang malalang sugat, pero ang katawan niya ay puno ng gasgas, at may bali pa sa isang tadyang.Nakaupo si
"Napakabuting asawa," ang sabi niya, "kapag sinabi niyang magparaya, sumusunod agad."Pero bakit siya umiiyak sa likod?Kung talagang wala siyang pakialam kay Karylle, bakit pa siya nag-abala na pumunta dito para tulungan itong suriin?Napakunot ang noo ni Harold, tila ayaw nang pansinin ang mapanuring tingin ni Dustin, ngunit sa halip ay nagtanong ito nang seryoso, "May problema ba sa utak niya? May posibilidad bang magka-sequelae?""Wala," sagot ni Dustin. "Kailangan lang niyang magpahinga. Pero dahil ito ay isang kaso ng tangkang pagpatay, mas mabuting protektahan siya. Baka may magtangka ulit na saktan siya, kahit nasa ospital."Lalong lumalim ang kunot sa noo ni Harold. Walang nakakaalam kung ano ang iniisip niya, ngunit ang iritasyon sa kanyang puso ay tila lalong lumalala.Nagmukhang mas hindi mapalagay sina Nicole. Agad na nagsalita si Nicole, "Magsusugo ako ng tao para protektahan siya! May impluwensiya pa rin ang pamilya Sanluis sa ganitong mga bagay.""Lumabas na kayong lah
Sa malalim na boses, sinabi niya: "Hanapan mo ng problema si Alexander."Ayaw na niyang makita ang lalaking iyon!Natigilan si Bobbie, ngunit agad na tumugon.Ngumiti si Dustin ngunit hindi na nagsalita.Nag-alisan ang dalawang lalaki, sunod-sunod.Hindi nagtagal, naiwan sa silid sina Harold at Karylle.Dati, tuwing nasa harapan niya si Karylle, parang palaging may mga tinik ito sa katawan. Para bang handa itong lumaban ng kahit ilang daang laban.Pero sa pagkakataong ito, dahil wala itong malay, mas banayad ang mukha ni Karylle kaysa sa karaniwang galaw niya habang gising.Ang maputing mukha niya ay bihirang walang galos.Inangat ni Harold ang kamay at inilapat iyon sa pisngi niya.Ang malambot at maputing balat ni Karylle ay nagpatigil sa buto-buto niyang daliri nang hindi sinasadya.Pero sa sumunod na sandali, napansin ni Harold ang ginagawa niya. Bahagyang nag-iba ang ekspresyon niya, at agad niyang binawi ang kamay.Napa-kunot ang noo niya at malamig na tinitigan ang babaeng nasa
Paglingon ni Harold, nakita niya ang pigura ng kanyang ama, at tila nanlaki ang mga mata niya sa gulat.Nagulat din si Harman nang makita siya. "Ikaw? Pumunta ka talaga?"Ibinaling ni Harold ang tingin niya, malinaw na ayaw niyang sagutin ang tanong ng kanyang ama.Lumapit si Harman sa kama ni Karylle. Tinitigan niya ang mahinang kalagayan nito at marahang napabuntong-hininga. "Nahulog mula sa ganoong kataas na lugar pero bali lang ang tadyang? Sa tingin ko, talagang pinagpala siya ng kapalaran.""Kapalaran?" Tumawa si Harold nang mapait, halatang may bahid ng panunuya sa kanyang mga mata.Tiningnan siya ni Harman, puno ng pagtataka ang mukha. "Anong ibig mong sabihin?"Hindi sumagot si Harold.Alam niya sa sarili niya na hindi ito simpleng kapalaran lang. Ang pagkakaligtas ni Karylle ay bunga ng kanyang malinaw na pag-iisip at mahusay na kakayahang magdesisyon sa gitna ng peligro. Sa ganoong sitwasyon, bihira ang babaeng makakagawa ng ginawa ni Karylle—nahulog mula sa mataas na lugar
Alam ni Harold sa opisina na may nangyari kay Karylle...Nang oras na iyon, mabilis na sumakay sa sasakyan ang dalawa, at agad na ipinaliwanag ni Bobbie ang sitwasyon."Habang pauwi si Miss Granle, sa mapanganib na kalsadang iyon, dalawang malalaking sasakyan ang umatake. Sinadya nilang itulak ang kotse pababa sa bangin. May tumawag na sa pulis."Biglang nagbago ang ekspresyon ni Harold! Pakiramdam niya ay parang tatalon na ang puso niya palabas!"Asan siya? Kumusta siya?!"Ramdam ni Harold na parang babagsak na siya sa narinig. Hindi niya alam kung saan niya kinuha ang lakas para masabi ang tanong na iyon.Nahihiyang umiling si Bobbie. "Sa ngayon... hindi pa malinaw."Para bang tinamaan ng kidlat si Harold. Agad siyang tumakbo palabas ng sasakyan!Noong sandaling iyon, naintindihan niya kung ano ang pakiramdam ng matinding takot."Harold...?"Hinila siya pabalik ng isang boses mula sa kanyang malalim na iniisip.Mariing nakapikit si Harold at hindi lumingon. Wala siyang sinabi.Bahag
Mabilis na tumango si Roxanne, tila sang-ayon, "Sige, magpahinga ka muna, at kung may kailangan ka, tawagin mo lang ako anumang oras."Ngumiti si Christian, "Sige."Bagamat may kaunting pag-aatubili si Roxanne, nang makita niyang pumikit na si Christian, napabuntong-hininga siya at dahan-dahang lumabas ng kwarto.Sa kwarto ni Karylle, nakaharap ang mag-ama sa isa’t isa.Medyo mabigat ang ekspresyon ni Harman, at seryoso siyang tumingin kay Harold. "Sa pagkakataong ito, dapat ikaw na mismo ang pumunta.""Ikaw na ang pumunta para sa akin," tugon ni Harold na puno ng tiyaga.Ang pahiwatig niya’y malinaw—kung hindi pupunta si Harman, wala na siyang pakialam dito.Nanlilisik ang mga mata ni Harman habang napapansin niyang hindi inaalis ni Harold ang tingin nito kay Karylle. Hindi na niya itinuloy ang usapan, ngunit tumingin ulit kay Harold."Sumama ka sa akin sa labas, may itatanong ako sa’yo."Bagamat ayaw ni Harold, nag-isip muna siya saglit bago sumunod palabas.Hindi kalayuan sa pinto
Tinitigan ni Christian ang cellphone na biglang ibinaba, at unti-unting lumalim ang lungkot sa kanyang mukha.Mula simula hanggang huli, hindi man lang siya binigyan ni Karylle ng paliwanag—tanging tinanong lang siya kung naniniwala ba siya rito.Naniniwala siya.Pero sa sandaling ito, mas gusto niyang marinig ang paliwanag niya. Hindi dahil gusto niyang malaman ang buong katotohanan, kundi dahil gusto niyang maramdaman na nagmamalasakit pa rin ito sa kanya.Dahil kung may pakialam ka sa isang tao, ipapaliwanag mo.Dati, kahit may hindi sila pagkakaunawaan, kahit pa gaano kalamig si Karylle, sinasabi pa rin nito ang panig niya. Pero ngayon… ni isang salita, wala. Ang lamig-lamig ng dating nito, at iyon ang higit na kinatatakutan niya.Sa kaibuturan ng puso niya, unti-unting lumilitaw ang isang masakit na katotohanan na pilit niyang iniiwasan."Hindi... hindi pwede!"Ramdam ni Christian ang malamig na pawis na dumadaloy sa kanyang likod.Eksaktong bumaba noon si Katherine at narinig an
Siyempre, marami rin ang nagrereklamo na puro walang kwentang usapan lang ang kumakalat sa internet. Iniisip nilang imposibleng gawin ng malamig at seryosong si Harold ang ganoong bagay.Napagod si Karylle sa pagbabasa ng mga komento kaya tahimik siyang nag-log out.Hindi napigilan ni Nicole ang sarili at muling nagtanong, "Hoy, magsalita ka nga! Ano ba talaga meron sa inyong dalawa? Sabi nga nila, kung walang hangin, walang alon—siguradong may namamagitan sa inyo!"Napailing si Karylle at napakunot ang noo. "Ano bang sinasabi mo? Wala akong kahit anong relasyon sa kanya!" Ngunit naalala niya ang nangyari sa conference room. "Pero nung araw na ‘yon, kinailangan kong patunayan ang sarili ko. Pinakita kong hindi ako basta-basta pwedeng suwayin. Kung may lalabag sa utos ko, huwag nilang asahang magiging mabait ako.""Tapos?"Ikinuwento ni Karylle ang buong pangyayari kay Nicole, at halos malaglag ang panga nito."Grabe, ate! Hindi mo ako niloloko, ‘di ba? Iyon lang ‘yon?" Napailing si Ni
Nararamdaman niyang parang naiinggit siya nang bahagya.Gayunpaman, may ilang tao na hindi mapigilang mapailing sa kanilang isipan. Iniisip nila, "Akala ba nila, dahil lang may konting talento, ay magagawa na nila ang kahit ano? At talagang iniisip ba nila na bibigyan siya ni Ginoo Sanbuelgo ng ganitong klaseng pagpapahalaga?"Samantala, nakatingin lamang si Harold kay Karylle nang hindi nagsasalita. Nagkatinginan sila—parehong malamig ang ekspresyon, at wala man lang bahid ng emosyon sa kanilang palitan ng titig.Ngunit sa kabila nito, may kakaibang pakiramdam sa paligid.Parang silang dalawa lang ang naroroon, at ang lahat ng iba pa ay naging bahagi na lang ng background, hindi makapasok sa mundo ng dalawang taong ito.Walang sinuman ang naglakas-loob na huminga nang malalim, at walang makapagsabi kung ano ang tunay na iniisip ni Ginoo Sanbuelgo sa sandaling iyon.Sa katunayan, ang iba ay nagsisimula nang matakot. Baka magalit si Harold at mapagbuntunan sila ng galit nito.Habang ab
Namula ang mukha ng lalaki sa hiya, at sa sumunod na segundo, halos pasigaw niyang sinabi, "Normal na pagpupulong lang ito! Pero nag-record ka, Miss Granle! Hindi ba ilegal ‘yan?!""Batas?" Bahagya akong ngumiti at inulit ang salitang binanggit niya, puno ng bahagyang panunuya.Napansin kong nag-iba ang ekspresyon ng karamihan sa loob ng silid.Isang babaeng halatang may paghanga sa akin ang tumingin nang diretso sa lalaking sumisigaw, bago napailing at napabuntong-hininga. "Hindi ka ba nakatulog nang maayos kagabi? Bakit parang hindi mo alam ang sinasabi mo?"Halatang naiinis na siya sa pinagsasabi ng lalaki. "Si Miss Granle ay isang Iris, sa tingin mo ba hindi niya alam kung ano ang legal at ilegal?"Bagamat hindi niya direktang sinabi, malinaw sa lahat na ang tanong ng lalaki ay isang malaking kahangalan."A-Ako...!" Nabubulol ang lalaki, hindi na makahanap ng matinong sagot.Si Benjamin Raymundo, na kanina pa tahimik, ay halatang mas nagdilim ang mukha.Hindi man siya direkta kong
Hinila ko lang ang aking labi at hindi ko na pinansin si Harold.Ni hindi ko siya nilingon nang tumayo ako at lumabas ng silid.Naiwan si Harold sa kanyang upuan, hindi gumagalaw, pero ramdam ko ang matalim niyang tingin na nakasunod sa aking likuran. Para bang kaya niyang butasin ang likod ko gamit lang ang kanyang mga mata.Kung ibang tao lang siguro ang nasa sitwasyon ko, matagal nang nanghina ang mga tuhod nila o kaya'y nanginig ang mga kamay sa bigat ng presensya ni Harold. Pero ako? Hindi. Sa halip, mas lalo akong nag-apoy sa galit habang palayo sa kanya.Hindi ko na talaga siya kayang tiisin kahit isang saglit pa.Noon, nasasaktan ako kapag pinaparamdam niyang wala siyang pakialam sa akin. Pero ngayon, nang makita ko kung paanong lahat ng bagay sa kanya ay may halong interes, hindi ko maipaliwanag ang tindi ng pagkadismaya ko.Para bang bigla kong naisip kung gaano ako naging bulag noon.Ngayon ko lang tuluyang naunawaan na wala pala talaga akong halaga sa kanya.Pero kahit gan
Tulad ng inaasahan.Sa sandaling ito, inalis na ni Harold ang tingin niya at bahagyang pinasadahan ng tingin ang lahat ng nasa silid.“Magsisimula na bukas ang pagpapatupad ng plano. Kailangan ninyong makipag-cooperate nang buo at sundin ang mga galaw niya.”“Sige.”May sumagot, may tumango.Hindi na nagsalita pa si Karylle. Masyado na siyang maraming nasabi kanina, at ngayon ay pakiramdam niya’y nanuyo na ang kanyang lalamunan.Pagkatapos noon, tumayo na si Harold at lumabas ng silid.Agad namang nagsalita si Bobbie, “Tapos na ang meeting. Pwede na kayong bumalik sa trabaho at ayusin ang susunod na hakbang.”Walang nagsalita. Isa-isa nilang tinipon ang mga gamit nila at lumabas ng silid.Bilang bagong director na inilagay sa kumpanya, iba-iba ang naging reaksyon ng mga tao kay Karylle. May mga nananatiling neutral, may mga hindi nagugustuhan ang kanyang posisyon at iniisip na wala siyang silbi, at may mga tahimik lang na nagmamasid kung ano ang mangyayari.Pero hindi na niya iyon ini
Ginanap ni Gillian ang tanong na iyon hindi para guluhin si Karylle, kundi para masigurado ang kaligtasan ng buong proyekto.Saglit na dumaan ang tingin ni Karylle kay Harold, ngunit napansin niyang wala itong balak na magsalita — parang sinasadya nitong hayaan siyang harapin ang sitwasyon nang mag-isa.Alam niyang sinusubukan siya ni Harold. Kung hindi niya mapatunayan ngayon ang kakayahan niya bilang project head, mahihirapan siyang kontrolin ang mga tao sa kumpanya sa mga susunod na araw.Kung ibang tao siguro ang nasa kalagayan niya, maaaring hindi na nila papansinin ang ganitong pagtutol at simpleng idadahilan na si Harold naman ang nagdala sa kanila rito. Pero hindi ganoon si Karylle.Alam niya na kung magtatagumpay ang proyektong ito, mas titibay ang posisyon niya sa Granle Group. Kaya hindi niya hahayaang mapahiya siya sa harap ng lahat.Habang nanonood ang lahat na parang naghihintay ng pagkakamali, kalmadong nagsalita si Karylle, "Manager Gillian, kung tama po ang pagkakaint
Tahimik ang lahat. Nang tumingin si Bobbie kay Karylle, marahan itong tumango bilang hudyat na maaari na siyang magsimula.Agad namang kinuha ni Karylle ang kanyang USB flash drive, isinaksak ito sa laptop, at ini-project ang screen sa harap ng conference room.Mula sa kinaroroonan ni Harold, na hindi pa rin nagsasalita, pinagmamasdan niya ang mapuputing kamay ni Karylle habang ginagamit ang mouse. Hindi niya napigilang maalala ang eksena noong gabing nagpunta siya sa bahay ni Karylle — kung paano nito mabilis na na-crack ang lihim na data ng kanyang kumpanya.Ngunit si Karylle, ni minsan ay hindi nag-abalang tingnan si Harold. Deretso lang siyang nag-umpisa ng kanyang presentasyon.Habang nag-e-explain si Karylle, unti-unting napabilib ang mga tao sa paligid. Ang ilan sa kanila ay hindi naiwasang mapahanga sa malalim na pang-unawa ni Karylle pagdating sa proyekto.Ang totoo, bago pa man sila mag-meeting, marami na ang nakarinig ng balita na si Karylle ang may gawa ng buong plano na i
Narating na ni Karylle ang opisina ni Harold noon, kaya alam niyang halos magkapareho ang disenyo ng kanyang bagong opisina rito.Alam niyang hindi mahilig si Harold sa mga bagay na karaniwan — gusto nito laging kakaiba at naiiba sa lahat. Pero ngayon? Bakit parang ginagawa nitong kapareho ng opisina niya ang opisina ni Harold?Napakunot-noo si Karylle, may kakaibang pakiramdam siyang hindi maipaliwanag."Ano bang pinaplano niya? Bakit ganito?"Alam niyang sa kagustuhang makasal ulit sa kanya, marami nang isinakripisyo si Harold. Pero ito... parang may ibang kahulugan.Umiling si Karylle, pinilit niyang huwag na lamang isipin iyon. Dumiretso siya sa kanyang desk, umupo, at binuksan ang computer. I-export niya ang mga data mula sa kanyang USB flash drive, siniguradong tama ang lahat bago ilabas ang kanyang mga dokumento.Habang abala siya, biglang tumunog ang landline sa mesa niya, dahilan para mahila siya pabalik sa realidad.Kinuha niya ang telepono at sinagot ito, "Hello?"Magalang