Sabay na napatingin ang dalawa sa pinto.Pagkakita sa pumasok, biglang ngumiti si Christian at nagsabi, "Dad, nandito ka pala."Agad napansin ni Jayme na mahigpit na hawak ni Christian ang kamay ni Karylle.Maya-maya, muling tiningnan ni Jayme si Christian. Napansin niyang maayos naman ang itsura nito, at tila maganda rin ang lagay ng pag-iisip, kaya bahagyang gumaan ang kanyang pakiramdam.Nagkunwari si Jayme na hindi niya napansin ang tila tamis ng dalawa. Tiningnan niya si Christian at mahinahon ang kanyang boses, mas malambot kaysa dati, "Kumusta ang pakiramdam mo?" tanong ng isang nag-aalalang ama.Ngumiti si Christian at tumango, "Ayos lang ako, Dad. Huwag mo akong alalahanin."Tumango si Jayme. Habang papunta pa lang siya roon, nakapag-usap na siya sa doktor para siguraduhing ligtas na ang anak niya. Bahagya siyang nakahinga nang maluwag.Gayunpaman, sinabi rin ng doktor na bawal ma-stress si Christian kaya kung ano ang gusto nitong sabihin, hayaan na lamang ito.Sino ba naman
Napabuntong-hininga si Karylle at dahan-dahang umiling."Sabi ko na, sa puso ko, para ko nang kapatid si Christian. Hindi ko siya kailanman naisip sa ganoong paraan. Bukod pa rito, alam niyo naman kung gaano ko kamahal si Harold noon. Oo, hiwalay na kami, at handa akong kalimutan siya, wala na akong nararamdaman para sa kanya, pero hindi ibig sabihin na bigla na lang akong magkakagusto sa taong itinuturing kong parang kapatid, di ba?"Natahimik si Roxanne at napabuntong-hininga na lamang.Tiningnan siya ni Nicole, puno ng tanong ang kanyang mga mata. "Hanhan, gusto mo si Christian, at handa kang gawin ang lahat para sa kanya. Pero, hindi mo ba gustong ikaw ang babaeng nasa tabi ni Christian sa huli?"Tumingin din si Karylle kay Roxanne, puno ng paghanga ang nasa isip niy
Nasa passenger seat si Nicole, at tila maganda ang kanyang mood."Ngayon na nakikita kong gumagaling nang husto si Christian araw-araw, masaya ako. Sa tingin ko, malapit na siyang ma-discharge sa ospital."Ngumiti si Karylle. "Oo nga, nakakagulat na ganito kabilis ang recovery niya."Naisip ni Nicole ang hitsura ni Christian kanina kaya napatawa siya nang malakas. "Napansin mo ba kanina? Parang nagmamadali siya! Nang marinig niyang aalis ka na, gusto ka niyang pigilan, pero pinilit niyang huwag ipakita. Para siyang batang nagpipigil ng emosyon."Bahagyang kumurap ang pilikmata ni Karylle, at sa huli ay napabuntong-hininga siya."Hindi ko alam kung anong gagawin ngayon. Paano kung hindi pa rin niya matanggap?"Ang ngiti sa labi ni Nicole ay biglang nawala, at napuno ng lungkot ang kanyang mukha. "Oo nga...... Paano kung ganoon pa rin siya tulad noong araw na iyon......"Kapag ang isang tao ay malungkot at desperado, wala na siyang pakialam sa ibang bagay.Katulad noong araw ng aksident
Sa loob ng opisina.Tahimik.Nasa lamesa pa rin si Harold, abala sa pag-aasikaso ng kaso.Pero sa sumunod na sandali—Biglang bumukas ang pinto at pumasok si Bobbie. Napakunot-noo si Harold at agad na tumingin sa direksyon niya.Nang makita niyang si Bobbie iyon, mas lalong humigpit ang kunot sa kanyang noo.Hindi naman karaniwang magulo si Bobbie, kaya kung ganito siya ngayon, siguradong may nangyari...Hindi pa man natatapos ang iniisip ni Harold, nagsalita na agad si Bobbie nang may kaba. "Ginoo Sanbuelgo, may nangyari kay Binibining Granle!"Mabilis na tumibok nang malakas ang puso ni Harold."Sino?!""Si Binibining Karylle! Naaksidente siya! Nahulog ang sasakyan sa bangin!"Sa sandaling iyon, tila kidlat na tumama kay Harold. Bigla siyang tumayo. "Nasaan siya?!"Sa ospital.Sa loob ng kwarto.Nakahiga si Karylle sa kama, mahimbing na natutulog. Sa unang tingin, parang wala siyang malalang sugat, pero ang katawan niya ay puno ng gasgas, at may bali pa sa isang tadyang.Nakaupo si
"Napakabuting asawa," ang sabi niya, "kapag sinabi niyang magparaya, sumusunod agad."Pero bakit siya umiiyak sa likod?Kung talagang wala siyang pakialam kay Karylle, bakit pa siya nag-abala na pumunta dito para tulungan itong suriin?Napakunot ang noo ni Harold, tila ayaw nang pansinin ang mapanuring tingin ni Dustin, ngunit sa halip ay nagtanong ito nang seryoso, "May problema ba sa utak niya? May posibilidad bang magka-sequelae?""Wala," sagot ni Dustin. "Kailangan lang niyang magpahinga. Pero dahil ito ay isang kaso ng tangkang pagpatay, mas mabuting protektahan siya. Baka may magtangka ulit na saktan siya, kahit nasa ospital."Lalong lumalim ang kunot sa noo ni Harold. Walang nakakaalam kung ano ang iniisip niya, ngunit ang iritasyon sa kanyang puso ay tila lalong lumalala.Nagmukhang mas hindi mapalagay sina Nicole. Agad na nagsalita si Nicole, "Magsusugo ako ng tao para protektahan siya! May impluwensiya pa rin ang pamilya Sanluis sa ganitong mga bagay.""Lumabas na kayong lah
Sa malalim na boses, sinabi niya: "Hanapan mo ng problema si Alexander."Ayaw na niyang makita ang lalaking iyon!Natigilan si Bobbie, ngunit agad na tumugon.Ngumiti si Dustin ngunit hindi na nagsalita.Nag-alisan ang dalawang lalaki, sunod-sunod.Hindi nagtagal, naiwan sa silid sina Harold at Karylle.Dati, tuwing nasa harapan niya si Karylle, parang palaging may mga tinik ito sa katawan. Para bang handa itong lumaban ng kahit ilang daang laban.Pero sa pagkakataong ito, dahil wala itong malay, mas banayad ang mukha ni Karylle kaysa sa karaniwang galaw niya habang gising.Ang maputing mukha niya ay bihirang walang galos.Inangat ni Harold ang kamay at inilapat iyon sa pisngi niya.Ang malambot at maputing balat ni Karylle ay nagpatigil sa buto-buto niyang daliri nang hindi sinasadya.Pero sa sumunod na sandali, napansin ni Harold ang ginagawa niya. Bahagyang nag-iba ang ekspresyon niya, at agad niyang binawi ang kamay.Napa-kunot ang noo niya at malamig na tinitigan ang babaeng nasa
Paglingon ni Harold, nakita niya ang pigura ng kanyang ama, at tila nanlaki ang mga mata niya sa gulat.Nagulat din si Harman nang makita siya. "Ikaw? Pumunta ka talaga?"Ibinaling ni Harold ang tingin niya, malinaw na ayaw niyang sagutin ang tanong ng kanyang ama.Lumapit si Harman sa kama ni Karylle. Tinitigan niya ang mahinang kalagayan nito at marahang napabuntong-hininga. "Nahulog mula sa ganoong kataas na lugar pero bali lang ang tadyang? Sa tingin ko, talagang pinagpala siya ng kapalaran.""Kapalaran?" Tumawa si Harold nang mapait, halatang may bahid ng panunuya sa kanyang mga mata.Tiningnan siya ni Harman, puno ng pagtataka ang mukha. "Anong ibig mong sabihin?"Hindi sumagot si Harold.Alam niya sa sarili niya na hindi ito simpleng kapalaran lang. Ang pagkakaligtas ni Karylle ay bunga ng kanyang malinaw na pag-iisip at mahusay na kakayahang magdesisyon sa gitna ng peligro. Sa ganoong sitwasyon, bihira ang babaeng makakagawa ng ginawa ni Karylle—nahulog mula sa mataas na lugar
Alam ni Harold sa opisina na may nangyari kay Karylle...Nang oras na iyon, mabilis na sumakay sa sasakyan ang dalawa, at agad na ipinaliwanag ni Bobbie ang sitwasyon."Habang pauwi si Miss Granle, sa mapanganib na kalsadang iyon, dalawang malalaking sasakyan ang umatake. Sinadya nilang itulak ang kotse pababa sa bangin. May tumawag na sa pulis."Biglang nagbago ang ekspresyon ni Harold! Pakiramdam niya ay parang tatalon na ang puso niya palabas!"Asan siya? Kumusta siya?!"Ramdam ni Harold na parang babagsak na siya sa narinig. Hindi niya alam kung saan niya kinuha ang lakas para masabi ang tanong na iyon.Nahihiyang umiling si Bobbie. "Sa ngayon... hindi pa malinaw."Para bang tinamaan ng kidlat si Harold. Agad siyang tumakbo palabas ng sasakyan!Noong sandaling iyon, naintindihan niya kung ano ang pakiramdam ng matinding takot."Harold...?"Hinila siya pabalik ng isang boses mula sa kanyang malalim na iniisip.Mariing nakapikit si Harold at hindi lumingon. Wala siyang sinabi.Bahag
"May kinalaman ito sa akin.""Harold, maniwala ka sa akin, wala akong kasalanan!"Bahagyang kumunot ang noo ni Harold. "Sa tingin mo ba, maniniwala ako?""Kailangan mong maniwala sa akin, Harold! Wala talaga akong kinalaman dito!" Napasigaw na si Adeliya, halatang emosyonal.Sa sumunod na sandali, narinig niya ang boses ni Andrea—halatang may halong pagkadismaya."Harold, simula nung nangyaring insidente, parang nawawala na sa sarili si Adeliya. Minsan, hindi na lang siya nagsasalita buong araw, tapos bigla na lang siyang magpipilit na kausapin ka, gusto niyang magpaliwanag sa'yo. Harold, mabuting tao si Adeliya, hindi niya magagawa ang bagay na 'yon, sana maintindihan mo..."Bago pa niya matapos ang sinasabi, nawalan na ng pasensya si Harold."Huwag niyo na akong guluhin. Hanggang dito na lang ang pasensya ko."Pagkasabi noon, ibinaba na niya ang telepono.Ubos na talaga ang pasensya niya sa mag-inang ito. Ayaw na niyang makitang nagpapanggap pa sila.Habang inilalapag niya ang telep
Karylle ay lumabas na, suot ang isang simpleng light yellow na pambahay. Ang kanyang maluwag na buhok ay nagbigay sa kanya ng itsurang parang inosenteng dalagang estudyante sa kolehiyo, kaya't hindi maiwasang mapansin siya ng mga tao.Nang makita siya ni Christian, hindi na nito naalis ang tingin sa kanya."Karylle."Nicole: "......" Bigla niyang naisip na kailangan niyang magsipilyo.Roxanne: "......" Matagal na siyang nakaupo sa sofa sa sala, pero ni minsan ay hindi siya napansin ni Christian.Ngumiti si Karylle at tumango kay Christian. "Nandito ka na pala, maupo ka."Pagkasabi nito, dumiretso na siya sa sofa.Si Roxanne ay nakaupo sa pangalawang puwesto sa sofa, at si Karylle naman ay dumiretso sa unang puwesto at umupo doon—wala nang espasyo para makaupo si Christian sa tabi niya.Ngunit hindi ito ininda ni Christian. Umupo siya sa pinakamalapit na puwesto kay Karylle sa gilid."Kumusta na ang pakiramdam mo?"Ito na naman…Parang ito na ang paboritong tanong ni Christian sa kanya
Napabuntong-hininga si Nicole, medyo may halong panghihinayang. "Bukas, siguradong iniisip ni Christian na makikita ka niya nang mag-isa. Hindi niya alam na nandito kaming dalawa. Bakit hindi ko na lang ipost sa social media?"Napailing si Roxanne. "Ngayon, medyo mas maayos na ang lagay ni Christian, pero hindi pa rin kaya ng utak niya ang matinding stress. Lalo na kung may alak pa. Ang inaalala ko, baka hindi niya makontrol ang sarili niya at bumalik sa bisyo, o kahit hindi siya uminom, baka maapektuhan pa rin siya nang husto. Ano na lang ang gagawin natin kung mangyari ‘yon?"Natahimik ang dalawa pang kasama niya.Alam nilang pareho ang pinangangambahan ni Roxanne. Kung hindi, hindi na sana nagpatumpik-tumpik si Karylle sa ganitong sitwasyon.Napakagat-labi si Karylle, hindi alam kung ano ang sasabihin o kung paano haharapin ang lahat ng ito.Napabuntong-hininga muli si Nicole. "Wag na muna nating isipin ‘yan. Ang mahalaga, ipaalam muna natin kay Christian na nandito tayong dalawa k
Kinuha ni Karylle ang kanyang cellphone at tinawagan si Nicole.Agad namang sinagot ito ng kaibigan. "Ano yun, baby? Tapos na?""Oo, pumunta ka na dito.""Sige~"Pagkababa ng tawag, dumating si Nicole nang nagmamadali. Pagbukas niya ng pinto, hindi man lang siya tumingin nang maayos at agad na nagsalita nang pabiro, "O, tingnan mo naman ang ate mo, napaka-entertaining, 'di ba? Baka kasi masyadong mataas ang wattage ko, baka maduling ka~"Hindi pa siya tapos magsalita nang mapansin niyang nakaupo si Alexander sa isang upuan, may bahagyang ngiti sa labi habang nakatingin sa kanya. "Natutuwa ako na may kaibigan si Karylle na katulad mo."Bahagyang nagkamot ng noo si Nicole, tila nahihiya. "Ah...uh..."Lalo pang lumalim ang ngiti ni Alexander. Tumingin siya kay Karylle at mahinang nagtanong, "Dinner tayo mamaya?""Hindi na. Masama ang pakiramdam ko, kailangan kong magpahinga." Walang pag-aatubiling tumanggi si Karylle.Tumaas ang kilay ni Alexander. "Sige."Bago umalis, muli siyang tuming
Si Karylle ay hindi mahilig sa kalabuan, at hindi rin siya basta-basta nagpaparusa sa isang tao nang walang dahilan—ugali na niya ito."Oo, alam ko." Ngumiti nang bahagya si Alexander, ngunit sa halip na makaramdam ng pagkailang, tila natuwa pa siya sa sinabi ni Karylle.Dati-rati, tinatawag siya nitong Mr. Handel sa bawat pagkakataon, pero ngayon, kahit na ito ay dahil sa guilt o sa ibang dahilan, handa na siyang tawagin siya nang mas pormal. Para kay Alexander, malaking bagay na ito, at sapat na para mapasaya siya.Bahagyang kumunot ang noo ni Karylle, hindi alam kung ano ang iniisip nito, pero malinaw na ang usapan. Kung magpapatuloy pa siya sa pagdiin ng bagay na ito, baka magmukhang paulit-ulit na lang siya.Hindi na niya binanggit pa ito, sa halip ay sinabi niya nang kalmado, "Gagawa ako ng plano sa loob ng sampung araw. Ano ba ang gusto mo, at kailan mo ito gustong ipatupad?""Walang problema sa pagpapaliban ng implementasyon. Maaari itong maging isang malaking investment, pero
"Noodles?""Hindi ka ba dapat nagpapahinga?"Bahagyang ngumiti si Alexander. "Mas mabuti pang makita ka kaysa magpahinga."Bahagyang pinagdikit ni Karylle ang kanyang mga labi. Sa usaping ito ng pakikipagkasundo sa pamilya Sabuelgo, darating ang araw na kakailanganin niyang magbigay ng paliwanag sa Handel Group. Hindi rin siya maaaring magkaroon ng alitan kay Alexander, kaya sooner or later, kakailanganin niyang ipaliwanag ang lahat sa kanya.Matapos ang saglit na pag-aalinlangan, sa wakas ay nagsalita siya. "Nasaan ka?""Nasa labas lang ako ng paliparan, malapit lang sa’yo. Hanap ka ng lugar, maghihintay ako."Sa totoo lang, siguradong alam na ni Alexander ang kasalukuyang
Nanlaki ang mga mata ni Adeliya, ngunit agad niyang ibinaba ang kanyang ulo upang walang makapansin.Hindi na ito pinansin ni Karylle, dahil alam na niya kung ano ang iniisip nito.Nang makita niyang gaya ng inaasahan ay hindi nagsalita si Adeliya, bahagya siyang ngumiti. "Kung talagang gusto mong manatili sa ganitong kalagayan, hayaan mo, pagbibigyan kita."Sa pandinig ng iba, tila ba puno ng panghihinayang ang sinabi ni Karylle, ngunit para sa tatlong taong kaharap niya, iba ang naging dating nito.Dahil iyon mismo ang iniisip ni Karylle—na manatili si Adeliya sa ganitong kalagayan habambuhay.Lalong pumangit ang ekspresyon ni Andrea. Malalim siyang huminga bago magsalita, "Karylle, paano mo nasabi 'yan? Magkapatid kayo!"Ngumiti si Karylle, ngunit malamig ang kanyang tinig. "Ganyan talaga ang mundo, Andrea. Survival of the fittest. Kung wala kang kakayahan, matutulad ka sa mga pinababayaan. Kung pinili ng pinsan kong magpakatamlay at magkulong sa sarili niyang mundo, hayaan na lang
Napailing si Karylle, habang si Nicole naman ay napangisi nang bahagya. Napaka-plastik talaga ng babaeng ito! Ang husay niyang magsinungaling nang diretso habang nakatingin sa mata ng kausap!"Hay… wala na akong magagawa. Bata pa ang pinsan mo, kung ganito siya habangbuhay, paano na ang magiging kinabukasan niya?"Lumapit si Karylle sa upuan malapit sa kama ni Adeliya at umupo. Tiningnan niya ito saglit bago ngumiti nang bahagya."Adeliya."Sa simpleng pagtawag na iyon, bahagyang gumalaw ang talukap ng mata ni Adeliya. Hindi ba nagre-record si Karylle? Bakit niya ito tinawag nang ganoon?Pero agad niyang naisip—wala naman nang pakialam si Karylle kung may recording pa o wala. Sigurado siyang hindi na ito magpapanggap.Gayunpaman, ang recording noon ay inilabas ni Harold, at kahit papaano ay naapektuhan din nito ang reputasyon ni Karylle. Ibig sabihin, hindi talaga gustong ipalabas ni Karylle iyon dati, hindi ba?Habang iniisip ito ni Adeliya, naramdaman niyang nakatingin sa kanya si K
Tumaas ang kilay ni Karylle at nagsalita, "Narito lang ako para bisitahin ang pinsan ko, anong problema?"Napangisi bigla si Nicole, "Ewan ko, pero parang hindi ka mapakali."Tahimik lang si Karylle, ngumiti at mukhang kampante. "Tara na."Tumaas din ang kilay ni Nicole at sumunod.……Sa mga sandaling ito, nasa loob na si Lucio ng kwarto ni Adeliya.Ang lugar na ito ay isang mental hospital. Natatakot si Andrea na baka seryosong nade-depress ang anak niya kaya sinasamahan niya ito, takot na baka may mangyari pa.Parehong nakatingin ang mag-ina sa katawan ni Lucio, at halatang hindi maganda ang ekspresyon ng mga mukha nila.Si Adeliya, na kanina pa tahimik, biglang hindi na nakapagpigil. Tinitigan niya si Lucio nang diretso. "Bakit? Bakit mo kailangang payagan si Karylle?! Kung pupunta siya, anong mangyayari sa hinaharap?"Mukhang hindi rin maganda ang pakiramdam ni Andrea, kaya seryosong tiningnan si Lucio at sinabing, "Hindi mo na pwedeng hayaan si Karylle na magpatuloy sa ganitong p