Chapter 6

Hanna Pov

Sa aking buhay, nakita ko ang aking makatarungang bahagi ng mga kaakit-akit na lalaki - nangingibabaw, guwapo, at charismatic na mga indibidwal. Pero ako ang tipo ng babae na kapag nakatagpo ng isang striking na lalaki, ay kaswal na ibababa ang kanyang tingin, iniiwasang magbigay 0ng impresyon ng pagmamasid. Sa pinakamatagal na panahon, hindi ko pinag-isipan ang mga pagtatagpo na ito. Kung tutuusin, mayroon akong Chris, isang gwapong lalaki na higit pa sa sapat para sa akin.

Ang lalaking ito, gayunpaman, ay iba. Ang pagiging nasa paligid niya ay naglalabas ng ganap na kakaibang enerhiya. Ito ay isang bagay na hindi ko lubos masabi sa mga salita. Nakakaaliw ang pakiramdam, kahit alam kong maaaring isa siya sa mga pinakamapanganib na indibidwal na nakilala ko. Kakatwa, siya ay tila parehong kalmado at nakakalason, at ang kanyang mabigat na tattoo na hitsura mula sa leeg hanggang sa mga braso ay nagdagdag lamang sa kanyang aura ng panganib.

Hindi ko alam kung sino siya o kung bakit siya nakialam para iligtas kami ng mag-ina ko sa isang sitwasyong nagbabanta sa buhay. Namumuo sa loob ko ang takot sa maaaring hilingin niyang kapalit. Ang aking imahinasyon ay nagpaikot ng mga senaryo na hindi ko nais na libangin. Kung humingi siya ng isang bagay na hindi nararapat, ang pag-iisip lamang nito ay nakapagpaisip sa akin ng mga marahas na aksyon. Ang anumang bagay ay tila mas mahusay kaysa sa masangkot sa mas maraming kaguluhan at drama.

Nakagawa na ako ng gulo sa unang araw ko sa trabaho, at hindi ako sigurado kung maiintindihan ni Amanda ang biglaang pag-alis ko. Ngunit hindi ngayon ang oras upang pag-isipan ang seguridad sa trabaho. Nagpahiwatig ang aking telepono ng isa pang tawag mula kay Ann. Bagama't gusto kong ipaliwanag kung bakit ako tumakbo mula sa opisina nang walang salita, maaari lang akong umasa na magagawa niyang maayos ang mga bagay-bagay kay Amanda at mailigtas ang aking bagong trabaho.

Nang bumukas ang pinto sa silid kung saan halos umikot ang aming buhay, lumabas ang taong handang bilhin ako o saktan ang aking ina, si Ezio. I felt a surge of relief as he strolled past without sparing me a glance. Ang kanyang presensya ay lubos na nakakadiri.

Lumabas din sa kwarto ang misteryosong lalaki na sumagip sa amin. Gayunpaman, hindi rin niya ako kinilala, at sa ilang kadahilanan, hindi ko iyon nagustuhan. Gusto kong makita niya ako, makilala ang aking pag-iral, maunawaan na narito ako, at kailangan kong pag-usapan ang mga nangyari.

Walang ilang sandali, sinundan ko siya. Mahirap makipagsabayan sa normal niyang hakbang. Siya ay matangkad, kahanga-hanga, at napakalaki, na nagparamdam sa akin na maliit kung ikukumpara. Nagtaka ako kung bakit ang isang katangkad niya ay nangangailangan ng proteksyon.

"Hoy, sandali lang," tawag ko habang papalapit sa kanya, medyo hinihingal. Huminto siya at lumingon sa akin. Noon ako ay naakit sa kanyang mga mata, isang nakakaakit na lilim ng honey brown. Ang kanyang tingin ay nagpahayag ng labis, ngunit nakatago lamang. Hindi ko maiwasang mawala sa kanila.

"Oo?" mahinang tugon niya, hindi natitinag ang mga mata sa kanilang atensyon. Ang kanyang mga pagtatangka sa paglitaw na walang pakialam ay medyo malinaw, at maliwanag na ang aking presensya ay may epekto sa kanya.

Napabuntong-hininga siya, napaatras ng bahagya. Ang kanyang umaalon na dibdib at ang makikinang na mga mata ay humawak sa akin. Para bang hindi niya maitago ang nararamdaman niya sa paligid ko, at parang may kakaiba akong impluwensya sa kanya.

"Bakit mo ginawa iyon? Gumastos ka ng halos dalawang milyong dolyar para tumulong sa mga estranghero na hindi mo kilala at pagkatapos ay lumayo," tanong ko, napukaw ang aking pagkamausisa. Kailangan kong maunawaan kung bakit siya nagpakita ng gayong pagkabukas-palad, kung isasaalang-alang na maaari naming matugunan ang isang malungkot na kapalaran nang wala siya.

"Not exactly," sagot niya, binalik ang tingin sa mga tauhan niya na nakatayo sa di kalayuan. Sumenyas siya sa kanila, at lumapit sila sa amin. Ang takot at pagtitiwala ay naglaban sa loob ko, ngunit sa huli, pinili kong magtiwala sa kanya.

"Iuwi mo ang kanyang ina at tiyakin ang kanyang kaligtasan," utos niya, ang kanyang tono ay may awtoridad. Pinagmasdan ko ang pag-alis ng aking ina kasama ang kanyang mga tauhan, at sa hindi malamang dahilan, lumalim ang tiwala ko sa misteryosong lalaking ito.

Tinanggihan ko ang kanyang alok para sa kape, mas sabik na bungkalin ang bagay na nasa kamay. "No, thank you. Gusto ko lang maintindihan kung bakit."

Umorder siya ng black coffee sa waitress bago ibinaling ang atensyon sa akin. Ang kanyang matalim na titig ay naka-lock sa aking mga mata, kaya napangiwi ako sa tindi nito. Ang kanyang ngiti, gayunpaman, conveyed kanyang amusement sa aking discomfort, at ito ay mahirap na hindi mahanap na nakakaintriga at kahit na medyo kaakit-akit.

"Ako si Andrew Sandoval," he revealed, a hint of self-assuredness in his voice. Nagulat ako na mabilis niyang ibinulgar ang kanyang pagkakakilanlan, ngunit pinahahalagahan ko ang kanyang tiwala.

"I'm... I'm sorry. Medyo overwhelmed lang ako ngayon. Napakaraming dapat tanggapin nang sabay-sabay. Ako si Hanna Williams, at salamat sa pagtulong sa amin. Ipinapangako kong babayaran kita ibalik ang bawat sentimo sa lalong madaling panahon," sagot ko, tunay na nagpapasalamat sa kanyang tulong. Gayunpaman, ang pagsisiwalat ng kanyang pagkakakilanlan bilang may-ari ng Sandoval Casino ay nagpatibay lamang sa aking pasiya na panatilihin ang aking distansya mula sa lalaking ito.

Umiling si Andrew pinananatili ang kanyang ayos na kilos. "Sa iyong kasalukuyang sitwasyon sa pananalapi, aabutin ka ng isang dekada upang mabayaran ang utang, hindi banggitin ang interes at pantubos na binayaran ko." Ang kanyang prangka ay parehong disarming at intimidating. Ang pagkahumaling na naramdaman ko para sa dominanteng lalaking ito ay hindi maikakaila at nakakainis.

Iniyuko ko ang aking ulo, tahimik na kinikilala ang katotohanan sa kanyang mga salita. Ang napakalaking halaga na ibinayad niya para sa amin ay higit pa sa aking makakaya, kahit na ako ay magtrabaho nang walang pagod sa loob ng maraming taon. Ako ay nasa ibabaw ng aking ulo.

"Pero... paano kita masusuklian?" Pagtatanong ko na may halong curiosity at kaba.

Andrew, with a hint of self-confidence, answered, "Ayaw mo. I just need you to be my secret lover, that's all."

Muntik na akong matawa, sa pag-aakalang isa itong kakaibang biro na susundan niya ng tawa. Gayunpaman, ang kanyang mukha ay nanatiling nakapikit, at ang aking puso ay nadurog nang bumagsak ang kanyang mga salita. Ang kahangalan ng panukala ay hindi maikakaila. Gusto niya akong maging secret lover niya, parang mistress. Naiwan akong nakatulala sa katahimikan.

Ang kanyang mga salita ay nakabitin sa hangin, at naramdaman ko ang pagnanais na huminga ng malalim upang pigilan ang tumataas na kaguluhan sa loob ko. Maraming emosyon ang umiikot, galit, pagkabigo, at hindi paniniwala. Paano ako napunta sa ganitong sitwasyon?

Nanatili akong tahimik, nakatingin sa kanya, hinahayaan ang katotohanan ng kanyang panukala. Tila lalong hindi kapani-paniwala. Ang tanong na nabuo sa aking isipan. Nagmukha ba akong isang puta? Nakaukit ba sa noo ko ang salitang "slut"? Kinailangan ang ilang paliwanag para sa kakaibang suliranin na naranasan ko.

Nanlilisik ang aking mga mata sa aking kasuotan na isang konserbatibong palda na hanggang tuhod at isang blazer, nakatali ang mga butones. Hindi ko matukoy ang anumang bagay tungkol sa aking hitsura na magmumungkahi na ako ay anumang bagay maliban sa isang regular na babae.

Iniangat ko ang aking mga mata upang salubungin ang hindi kumukurap niyang titig. Ang kanyang ekspresyon ay nanatiling matatag at hindi sumusuko. Walang emosyon, isang mataray na mukha, at hindi ko maiwasang magtaka kung sinusubok ba ng lalaking ito ang aking mga limitasyon o kung talagang inaasahan niyang sasang-ayon ako sa kanyang mapangahas na panukala.

Ang hindi inaasahang kahilingan mula sa estranghero ay nahuli sa akin. Bakit naman siya magde-demand kung first time pa lang namin magkita? Ito ay hindi isang bagay na maaari kong isipin na sumang-ayon, anuman ang mga potensyal na kahihinatnan kung tumanggi ako. Wala akong pakialam sa gastos o kung balak niyang harapin ang taong may utang sa kanya.

"Hindi ko maintindihan kung bakit ka hihingi ng ganito, at ayokong malaman," sagot ko, pinananatiling diretso ang sagot ko. "But I can tell you right now, I won't say yes now or ever. Tsaka may boyfriend ako, at mahal ko siya ng totoo. Walang paraan na iiwan ko siya para sayo." Hindi ko ipipilit ang sarili ko sa pagpili ng pagsisisihan ko.

Si Chris ang lahat sa akin. Siya ang naging bato ko simula noong araw na magkakilala kami, at kahit na may mga ups and downs kami, siya ang pinakamagandang partner na naranasan ko. Hindi ko maisip na may kasama akong iba.

Napansin ko ang isang ngisi na gumapang sa mukha ng estranghero, at inis ako. Kinamumuhian ko ang katotohanan na ang kanyang pagngisi ay may hindi inaasahang epekto sa akin, na nagpapahina sa aking pasiya. Sino ang lalaking ito?

"Boyfriend mo rin ba siya?" Hinahamon niya ako, nakasandal sa upuan niya, naka-lock ang tingin niya sa akin.

Kumunot ang noo ko at pinigilan ang mga masasakit na salita na nagbabantang tumakas. Sa kabutihang palad, ang kanyang ngisi ay nagsimulang maglaho, na nagdala ng isang maliit na pakiramdam ng kaginhawaan.

"You're crossing a line, Andrew," matigas kong sabi, halos hindi na sarap na sarap sa tunog ng kanyang pangalan habang binibigkas ko ito nang malakas. It sounded strangely good, which bothered me since nalagpasan nito kahit pangalan ni Chris.

Si Andrew ay hindi isang pangalan na nakikita mo araw-araw, ang una sa uri nito na nakilala ko. Narinig ko na ito dati ngunit hindi ko alam ang kahulugan nito. Nagsimulang gumala ang aking isipan, saglit na ginulo ako.

"Hindi ka mahal ni Chris..." Pagpapatuloy niya, tumutulo ang boses niya na may masasamang tono.

"You don't know anything about me or Chris..." Napahinto ako nang maramdaman ko ang isang nakakagulat na realisasyon. Hindi ko pa nabanggit sa kanya ang pangalan ni Chris; Nabanggit ko lang na nasa isang relasyon.

"I know more than you think, Hanna Scott Williams," he purred, and the way he said my name sent shivers down my spine. Ang inosenteng tono niya ay sumasalungat sa malademonyong tingin sa kanyang mga mata. Hindi na ako nabigla ngayon na alam niya ang middle name ko.

I shifted uncomfortably in my seat, biglang natuyo ang lalamunan ko. Nauubusan na ako ng mga salita, at nagsimulang mamuo ang takot sa loob ko. Wala akong ibang hinangad kundi ang makatakas sa sitwasyong ito at maglagay ng pinakamaraming distansya hangga't maaari sa pagitan ko at ng misteryosong lalaking ito.

"Huwag kang matakot. Hindi kita sasaktan. I've made a vow to protect you even if it's the last thing I'd do," he assured me, and, strangely, I found myself believed kanya.

Ang lalaking ito ay naglabas ng isang aura ng panganib, ngunit ang aking puso ay ipinagkanulo ang aking mga instinct, na hinihimok akong magtiwala sa kanya. Hindi ko hahayaang manalo ang puso ko.

"Hindi ko alam kung sino ka... Hindi ko alam kung saan ka nanggaling at kung paano mo nalaman ang impormasyon tungkol sa akin. Ang alam ko lang ay hindi ko sinasali ang sarili ko sa isang nakakaloko at maduming laro...with you," sabi ko, ang galit ko sa ilalim ng balat.

"Paano kung tumaya tayo? Winner gets what they want," he proposed, but I had no intention of agreeing to that. Ito ay malinaw na siya ay may lihim na motibo, kahit na ang kanyang mga mata ay hindi ipagkanulo ito. Hindi ko maalis ang pakiramdam na may balak siyang masama.

"Ang boyfriend mong si Chris ay isang skirt-chaser, at kung magpasya akong mag-alok sa kanya ng pera para iwan ka, maniwala ka sa akin, mas pipiliin niya ang pera kaysa sa iyo."

Ang lakas ng loob na sampalin ko siya. Gusto kong tumalon sa mesa at i-throttle siya.

Sa wakas, dumating ang waitress dala ang kanyang order, at hindi ako makapaniwala kung gaano katagal kaming nag-usap. Habang nakatingin siya sa tasa, gumuhit ang ngiti sa kanyang mga labi. Nagtama ang mga mata niya sa akin.

Yung mata niya, lagi yung mata niya.

Huminga ako ng malalim at bumuntong hininga.

Hindi ako binigo ni Chris; Kilalang-kilala ko siya kaya pinagkakatiwalaan ko iyon. Sa isang lugar sa kaloob-looban ko, sinubukan akong bigyan ng babala ng isang boses tungkol sa taya na ito, ngunit pinili kong huwag pansinin ito.

"Gusto mong maglaro ng pipi? Okay! Deal. Kapag nanalo ako, isasara mo ang casino na ito at anumang iba pang lugar ng pagsusugal na mayroon ka, at hinding-hindi na muling tatawid sa landas ko!"

"Kung ako ang manalo, ikaw ang magiging Girlfriend ko," aniya na may seryosong ekspresyon na nagdulot ng panginginig sa aking gulugod.

Kumunot ang noo ko, tinatakpan ko ang takot na namumuo sa loob ko.

Paano kung mawala ako? Hindi ako pwedeng maging mistress ng boss ng Mafia.

"I'm not a slut; I cannot be your mistress," matigas kong sagot.

Umiling siya at itinikom ang kanyang panga, tumigas ang kanyang ekspresyon. "Wag na wag mong tatawaging ganyan ang sarili mo!" paalala niya. "You are not a slut! I didn't ask you to be my mistress! I asked you to be my lover," paglilinaw niya, though I struggled to see the distinction.

Tinulak ko ang sarili ko palabas ng booth at tumayo. "Basta alam mo, I'll be standing by my man kapag tinanggihan niya ang mapangahas mong alok," sabi ko sa kanya, saka lumabas ng café nang walang pabalik-balik na sulyap o bakas ng panghihinayang.

Ramdam ko ang titig niya sa akin, at kitang-kita ko nang unang humarang ang mga tauhan niya sa dinadaanan ko pero agad akong binigyan ng access sa pinto.

Nang makalabas ako ay nagpakawala ako ng mahaba at nakakapigil na hininga. Ang pagiging malapit ni Andrew ay nakakasakal.

Ang enerhiyang naramdaman ko sa paligid niya ay hindi maikakailang hindi karaniwan ngunit kakaibang nakapagpapalakas.

Pumara ako ng taksi para bumalik sa fashion house, hindi ko alam kung paano ko haharapin si Amanda. Ang kaya ko lang ipagdasal ay hindi niya ako tanggalin. Desidido akong panatilihin ang aking trabaho, lalo na sa mapanganib na kalusugan ng aking ina na nagbabanta sa aming katatagan.

Ngayon, halos naiwasan natin ang sakuna, salamat sa misteryosong amo ng mafia sa kanyang walang pakialam na kilos. Sa ngayon, ipinagpaliban ang kaguluhan hanggang sa nagpasya ang aking ina na ligawan ito muli.