Chapter 4

NAKAPANGALUMBABA si Yza, habang nakatanaw roon sa labas nitong karinderya. Alas-diyes pa lang ng umaga kaya mangilan-ilan pa lang ang kanilang mga customer na kumakain.

“Nagbibilang ka ba ng mga taong dumadaan o hinihintay mo si pogi?” pambubuska ni April na dumaan ito sa tabi niya.

Kunwari sumimangot siya.“Nakapangalumbaba lang may hinintay agad?”

Huminto si April sa paghakbang ng mga paa nito atsaka pumihit paharap sa kay Yza. May malapad na ngiti nakapaskil sa mga labi nito. Talagang nang-aasar ito.

“Pansin ko lang, ilang araw ng hindi naka dayo rito si pogi. Miss mo na siya ano?” Tudyo ni April.

Tumayo si Yza mula sa stool na inuupuan niya. “Grabe talaga ‘yang instinct mo, April. Di ko alam na may pagka madam Auring ka na rin pala.” Natatawa niyang sambit, atsaka tinalikuran na ang kaibigan bago pa ito makahirit ng isasagot nito sa kanya.

“Saan ka pupunta?”

“Nakikita mo naman di ba? Sa kusina,” pang-aalaska niya rito.

“Ang sabihin mo, talagang umiiwas ka lang na pag-usapan si pogi. Ayaw mo lang aminin na namimiss mo na siya!” Medyo may kalakasan boses sabi ni April.

“Oy, bibig mo.” Bigla siya napahinto sa paglalakad at nanlalaki ang mga mata ipinukol ng masamang tingin si April. Hindi ah,” Tanggi niya agad, pakiramdam niya ay biglang uminit ang pisngi niya at kasing pula iyon ng kamatis. Nang naakaagaw na sila ng pansin ni April sa mga customer nila na kumakain. “I don't know him. Why should I miss him?” Tinuro pa niya ang sarili.

“Ikaw naman Yza, binibiro lang kita,” ani April na sinabayan ng peace sign.

Sumimangot siya rito atsaka tinalikuran na lamang si April,kaysa humaba pa ang diskasyon nila ng kaibigan niya. Pumasok siya sa maliit nilang kusina. Naabutan niya si Aling Lucing na naghihiwa ng mga karne para sa lutuin nitong ulam para sa tanghalian.

“Yza, pakihiwa naman ng mga gulay para sa gagawin kong chopsuey, mamaya.” Ani Aling Lucing na saglit ito tumigil sa paghihiwa ng karne atsaka tinuro nito ang mga gulay na hihiwain niya.

“Sige po, Tiya Lucing.” Tugon niya rito atsaka kumuha ng kutsilyo at peeler na rin para umpisahan na ang pagbabalat at hihiwain ang mga gulay.

“Lalabas muna ako, aasikasuhin ko lang ang ibang customer natin.” Turan ni Aling Lucing ng matapos na nito hiwain ang mga karne atsaka inilagay muna roon sa loob ng fredge.

“Sige po, ako na ang bahala rito,” aniya na nagpatuloy sa ginagawa niya.

“Ay ang iba riyan kunwari pa, apektado naman kaya tumakas.” Ani April ayaw tumigil sa panunukso sa kanya.

“Ma at Pa, wala akong sinabi na gusto ko siya.”

“Aminin mo na lang kasi,” pangungulit pa rin ni April, binato pa siya nito ng maliit na perasong broccoli.

“April tigilan mo muna ang pakikipag kulitan kay Yza. Marami na tayong customer. Kailangan ko ang tulong mo rito,” sabi ni Aling Lucing na bumalik dito sa kusina.

“Sige po, Nay.” Tugon ni April. Bumaling ito kay Yza na patuloy na naghihiwa ng gulay. “Tatanungin ko si pogi kung ano ang pangalan niya.” Nakangisi turan nito bago lumayas para tulungan roon si Aling Lucing.

“Talaga lang, hah.” Aniya nakataas ang isang kilay niya.

“Kunwari ka pa, eh. Crush mo naman si pogi,” tudyo pa rin ni April.

“Aalis ka ba o hindi?” kumuha siya ng isang tabong tubig atsaka winasikan ng tubig si April.

“Aalis na,” natatawang saad ni April,malalaki ang bawat hakbang mga paa nito na lumabas mula rito sa kusina.

ILANG minuto lang ang lumipas ay bumalik na naman si April dito sa loob ng kusina. Talagang ayaw siya tantanan nito sa kakatokso sa supladong kalaking iyon. Ang naging knight in shining and armour niya pero hindi naman marunong ngumiti at ang hindi niya maintindihan kung ba't nagagalit pa iyon sa kanya na wala naman siyang ginawa na maaaring ikakagalit nito.

Hanggang abot tenga ang ngiti ni April. “Manuel ang pangalan ni pogi at nandyan siya sa labas, hinihintay ang order niya. Ikaw na kaya ang magbigay sa kanya.” Tila kinikilig pang sambot ni April.

Napatingin si Yza sa kaibigan na ayaw siya tigilan sa panunukso nito. Naramdaman niya na konting hapdi sa daliri niya, ngunit hindi niyon pinansin. “Manuel?” Nakakunot-noo anas niya.

“Kilala mo si pogi?” Nagtatakang tanong naman ni April.

“Hindi ah, kakaiba lang kasi ang pangalan niya…”Hindi niya naituloy ang ibang sabihin ng maramdaman niya na ang konting kirot sa daliri niya.

“Yza ang daliri mo, nahiwa mo yata at may dugo. Gulay lang ang dapat hiwain hindi kasama ang daliri.”

Hindi aware si Yza na nahiwala niya rin pala ang kanyang daliri. Marami na rin ang dugo nagmumula sa sugat niya.

“Maliit lang na sugat ‘to,”baliwalang sagot niya. Subalit hindi pa rin tumitigil ang pag-agos ng dugo mula sa nahiwa niyang daliri. Napuno na rin ng dugo ang makapal na tissue na ginamit niya na pambalot sa daliri niya na may sugat.

Sa hindi siya sanay na makakita ng dugo na nagmumula sa sariling sugat niya ay pinagpawisan siya ng malamig atska namumutla na rin ang itsura ni Yza.

Biglang natataranta rin si April ng makita ang itsura ni Yza. “Nay, si Yza hindi tumitigil ang pagdaloy ng dugo sa sugat niya.” Turan ni April na dumukwang doon sa pinto.

Binalikan siya ni April, atsaka inalalayan na makaupo sa stool. “Maliit lang itong sugat mo, Yza. Sabi mo nga malayo sa bituka huwag ka muna mamatay.”

“Mamatay agad?”

“Oo, mahirap na multohin mo pa ako.” Kahit kailan hindi matinong kausap itong si April.

Kaagad naman dumulog dito sa kusina si Aling Lucing. “Anong nangyari sa’yong bata ka?”

“Kaunting sugat lang po ito,” pilit siyang ngumiti.

“What happened here?” Tanong ni Manuel nakasunod pala ito kay Aling Lucing na pumasok dito sa maliit na kusina.

“She’s cut her nails.” Sagot ni April. “Ay, hindi pala. Hiniwa ni Yza ang daliri niya,” natarantang turan nito.

Dumaan si Manuel sa harap ng mag-inang Aling Lucing at April. Ningitian ng lalaki si April na nakatitig lamang dito.

“Let me,” ani Manuel, yumokod ito naka squat position. Atsaka kinuha ang daliri ni Yza na walang tigil ang dugong umaagos mula sa sugat ng dalaga na nahiwa ng kutsilyo.

Hindi inaasahan ni Yza ang sumunod na ginawa ni Manuel. Tinanggal nito ang tissue atsaka dinala sa mga labi nito ang daliri ng dalaga at walang babala na s******p nito ang dugo mula sa sugat ni Yza.

Gusto niya magprostesta sa ginagawa ng lalaking ito sa daliri niya ngunit pakiramdam niya ay nauubusan na siya ng lakas. Sa dahilan hindi niya kayang ipaliwanag nang mga sandaling iyon. Napatingin siya sa gawi ni April ng tumikhim ang kaibigan niya. Nakaalis na rin pala rito si Aling Lucing.

“Ibibili muna kita ng band aid,” sambit ni April na may pinong ngiti nakapaskil sa mga labi nito.

Tanging tango lang ang naging sagot niya sa kaibigan na umalis din kaagad pagkatapos nito magpaalam.

Tanging sila na lamang ni Manuel ang naiwan dito. Nakaramdam na rin siya ng pagkailang dahil sa hindi pa rin nito binibitawan ang daliri niya.

Tumikhim siya upang tanggalin ang tila bikig na nakabara sa kanyang lalamunan. Pakiramdam niya ay may mga paru-paru na lumilipad sa loob ng dibdib niya, sa sobrang kaba na nararamdaman niya nang mga sandaling iyon.

“S-salamat pero puwede mong bitawan ang daliri ko.” Peste kailangan ba talaga mabolol? Mura niya sa sarili. Yza, relax. Pampakalma niya sa kanyang sarili.

Madilim ang hitsura ni Manuel na tumingin ito sa dalaga. “Bakit hindi ka nag-iingat?” Pagalit na sabi nito.

Talagang hindi niya maiintindihan ang ugali ng lalaking ito. Nakaraan tinulungan siya mula sa pambabastos, ngayon naman walang pahintulot na kinuha nito ang daliri niya at s******p ang dugo upang sa ganoon matigil ang pagdaloy ng dugo mula sa sugat niya. Concerned ba talaga ito sa kanya?

“Palagi ka na lang napapahamak…” Nauwi sa mahabang panenermon ni Manuel.

Sandali lang. Tinulungan na nga siya ng ilang beses ng lalaking ito. Pero di ibig sabihin na p’wede ng pagalitan siya at kung ituring na tila’y batang paslit at sermunan na lang.

“Kasalanan mo,” naiinis turan niya.

Komonot ang noo ni Manuel na nakatingin sa mukha ng dalaga. “Huh, kasalanan ko pa? Ikaw na nga itong tinutulungan.”

“Did I tell you? Tulungan ako?” Pagmamaldita rin niya. Buong tapang niya tiningnan si Manuel sa mga mata nito. Ngunit iyon yata ang malaking pagkakamali ginawa niya. Nakatingin din pala ang lalaking ito sa kanya. Naghinang ang kanilang mga mata. Pakiramdam niya ay hinihigop siya ng mga titig ni Manuel.

“So, are you brave enough? But you cannot defend yourself.” Galit na turan ni Manuel.

“I don't need your help!” Matigas ang boses sambitla niya.

“Talaga lang, ah.”

Nakipagtitigan din si Manuel sa kay Yza. Seryoso itong nakatitig sa mga mata ng dalaga. Pakiramdam niya ay lalong nagkandabuhol-buhol ang paghinga ng dumukwang si Manuel sa kanya at nilapit nito ang mukha sa mukha niya. Halos magkadikit na rin ang tungki ng kanilang mga ilong.

Ang pastilan niyang puso, mas lalong nagreregodon ang pagtibok niyon. Hindi niya kayang ipaliwanag ang nararamdaman niya ng mga sandaling iyon.

Naaamoy niya rin ang mabangong hininga ni Manuel, tila ay pinaghalong mint at strawberry. Lintik! Saan niya ba naapuhap ang amoy na ‘yon?

He's going to kiss me! Sigaw ng isang bahagi ng isip niya. Animo’y may sariling isip ang kanyang mga mata. Pumikit ang kanyang mga mata. Hinintay ang mga labi ni Manuel na lumapat at angkinin ang mga labi niya.

“May muta ka,” mahinang usal ni Manuel. Ramdam pa niya ang mainit nitong hininga na tumama sa kanyang balat.

Nagmulat ng kanyang mga mata si Yza. Nakikinita niya si Manuel na naglalakad na ito paalis dito sa loob ng kusina. Sa sobrang kahihiyan nararamdaman niya ay parang gusto niyang magpadalosdos mula sa stool na inuupuan niya at ikisay-kisay ang mga binti niya sa simentadong sahig.

Naasar na nahihiya siya sa katangahan naisip niya. Saan niya ba nakuha ang ideya na hahalikan siya ng empaktong lalaking iyon. Wait! Ito lang yata ang empakto na gwapo.