The scent of gunpowder lingered in the air, mingling with the subtle hint of Terrence’s cologne—dark, expensive, intoxicating. I gripped the gun tighter, my pulse still erratic from his last words."You either pull the trigger first, or you die."I swallowed hard. He wasn’t wrong.I had to be better.“Again,” he ordered, stepping closer.I took my stance, but just as I was about to fire, his hands landed on my hips, grounding me in place. My breath hitched.“Too tense,” he murmured against my ear. “Loosen up.”That was impossible with him pressed behind me.“Terrence—”“Shh.” His fingers traced my wrist, adjusting my grip. “Focus.”But how could I focus when his touch burned through the fabric of my clothes? His breath was warm against my skin, and I could feel the raw strength in his arms as he guided me."Again," he instructed.I exhaled and fired.BANG!The shot landed perfectly in the center.A slow smirk played on his lips. "Better."I turned to face him, expecting him to step ba
ANG sakit ng katawan ko!Tatlong araw na akong nagsasanay at akala ko madali lang ang lahat! Pinaasa lang din ako ni Terrence dahil sabi niya, tuturuan niya akong humawak ng baril. Pero nung una lang pala yon! Trial lang daw! Kaines! Mukhang pinagtitripan lang ako ng asawa ko at ngayon hindi nagpapakita!“Ms. Raisha, pinapa—”“Tumahimik ka! Sabihin mo sa boss mong tigang, ‘wag siyang magpapakita sakin ha! Paasa siya kamo! Nakuuu kapag nakakita ako ng baril, ako babaril sa tit* niya ha!”“Pffft”“Relax, Mrs. Ashford! Chill!”Sinamaan ko ng tingin yung tatlong ugok na kasama ko ngayon. Sila yung nagbabantay sakin sa training ground. Kakatapos lang din pala nila ako utos-utusan na tumakbo ng limang rounds sa open field.Hinang-hina na ako. Pakiramdam ko parang nalaglag na ang kaluluwa ko sa damuhan sa sobrang pagod. Pero hindi ko ipapakita sa kanila. Hindi ako bibigay! Hindi ko sila bibigyan ng satisfaction na makita akong sumuko!“Ano, Raisha? Kaya pa?” nakangising tanong ni Greg. Parang
HINGAL na hingal ako, pawis na pawis, at pakiramdam ko ay parang tinadtad ng maso ang buong katawan ko. Para akong hinatak sa impyerno at ibinalik sa mundo nang buhay pa. Pero hindi ako susuko! Hindi ko hahayaang pagtawanan ako ng mga hayop na ito.Kaya kahit nanginginig na ang mga binti ko, tinuloy ko ang pakikipaglaban kay Bryce! Ang lalaking hindi tinatablan ng bawat atake ko, tatablan lang kapag nagugulat sa galaw ko."Tama na yan," biglang sabi ng pamilyar na boses.Napalingon ako. Nandun si Terrence. Nakapamulsa, nakangiti. "Mukhang nag-eenjoy ka masyado, my wife"Nalaglag ako sa sahig. Parang yung pagod ko mula kanina biglang nagkumpulan. “Terrence?!” Agad akong tumakbo palapit sa kanya, kahit pa pakiramdam ko ay parang yuyuko na ang mga tuhod ko sa pagod.Nakangisi siya habang nakaopen ang dalawang braso para salubungin ako ng yakap. Naka-itim siya na suit na parang bagong plantsa, at mukhang hindi man lang pinagpawisan. Samantalang ako? Mukha akong binugbog ng limang tao nan
Hindi ako natatakot para sa sarili ko, pero alam kong may mga taong masasaktan kapag nagtagumpay sila.“So what’s the plan?” tanong ko, pilit na pinapatibay ang loob ko.“Dalawa lang ang pagpipilian natin,” sagot ni Terrence. “Either magtago ka habang tinatapos namin ang mga threats—”“Out of the question,” putol ko agad. “I won’t run.”Ngumiti siya, tila inasahan na niya ang sagot ko. “Then, get ready wife.”Nagsimula silang maglatag ng plano. Double security, secret exits, armored cars—lahat ng posibleng gawin para maprotektahan ako. Pero sa loob-loob ko, hindi ako pwedeng maging liability nila. Kailangan kong matutong lumaban—hindi lang sa training, kundi sa totoong laban.At kung iniisip nilang matatakot ako, nagkakamali sila.Hindi ako magiging dahilan ng pagbagsak ni Terrence. Ako ang magiging dahilan ng tagumpay niya.SA planong napag-meeting-an kailangan daw naming um-attend sa isang event. Mayroon daw kasing bentahan ang Ashford at iba pang mafia clan sa isang cruise ship. Do
TATLONG araw na ang lumipas simula noong barilan sa cruise ship. Sa tatlong araw na iyon, wala akong ibang ginawa kundi mag-ensayo. Bomba, baril, kutsilyo—kahit anong armas, sinubukan kong gamitin. Hindi ko alam kung bakit, pero sa bawat pagsabog ng bala, sa bawat hampas ng kutsilyo, may kakaibang sensasyon akong nararamdaman. Para bang hindi na lang ito simpleng pagsasanay. Para bang nagiging bahagi na ito ng buhay ko. Or should I say… parang may dugong nananalaytay sakin na kaya ko ring pumatay? Dati, natatakot akong sumabak sa laban. Isang maling galaw lang, pwedeng buhay ang kapalit. Ganun ako dati sa mga client ko before, kapag hindi ko type yung tite or mukha ng makakasex ko, dinadaan nila ako sa dahas. Libog lang kasi ang gusto nila makamit sakin. Init ng katawan ang hanap kaya idadaan sa dahas kung hindi pinagbibigyan. Hindi ko rin malilimutan yung mga client ko before na may mga baril pang dala kung hindi ako susunod sa mga iuutos nila. Pokpok na aso ako noon dahil wala akon
NAGPAALAM ako kay Axel na gusto ko sanang mag-aliw sa mall. Para maiba naman ang mga gagawin ko sa araw na ito hindi lang puro training. Bago pala umalis si Terrence ay binigyan niya ako ng black card na may unlimited funds sa lahat ng gagastusin o bibilhin ko. At dahil nasa panganib pa rin ang aking buhay, hindi mawawala sa tabi ko sina Axel, Carlo, Shinon, Velmor, Denver at Greg. Nakasakay kami sa six seater na bullet proof SUV. Si Greg ang nagmamaneho, at nasa tabi niya si Velmor sa passenger seat. Sina Axel at Carlo naman ay nasa unahan ko nakaupo. Ako yung nasa gitnang seater at nasa likurang bahagi ay sina Denver at Shinon. At hindi ko maipagkakaila na kapag sila ang mga kasama ko, puro halos kalokohan ang nangyayari. Naglalandian din pala ang mga lalaki?Oo nga pala, akala ko talaga mga snobbers tong mga bodyguards ko. Kapag pala sila ang magkakasama, iba ang bonding nila. Kapag naman kasama ang ibang members ng mafia ay mga malalamig sila na bangkay este malamig ang pakikitun
Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Parang natuod ako sa mga sandaling ito. Akala ko ready na akong makipaglaban, o ang tapang ko na. Ngayon bigla yata akong natakot. Kaharap ko yung lalaki na mukhang matindi ang galit sa mga Ashford. Hindi ko malilimutan yung gabing yon. Para silang mga maamong tupa pero sa isang sandali lang ay mga naging demonyo. Yung tingin at pagkamuhi nila nang malaman nilang isa ako sa mga Ashford, or isa ako sa mga pinapahalagahan ng pamilya dahil asawa ko ang mafia boss. “Long time no see… Raisha, right? Buhay ka pa pala…” aniya sa malamig na tono. Napaatras ako. Hindi kami pwedeng mag eskandalo rito dahil baka makita ako nila Momi. Matatalas pa naman yung mata ng mga bata! Siguradong makikilala nila ako. “Pwede ba? Malamang, kaya mo nga ako nabunggo kasi hindi pa ako kaluluwa,” sarkastiko kong sabi sa kanya. Talagang ngayon ko pa naisipang pilosopohin ito. Tinagilid naman niya ang ulo niya at napangisi. “Hmm… don’t worry sa susunod naman hindi na kita
“To-tomas… yan ang pangalan niya.” Halos hindi ko masikmurang tawagin ang pangalan na yan sa buong buhay ko. Ngayon ko na lang ulit yan nabanggit dahil tinanong ni Terrence. Napansin kong humigpit ang kanyang hawak sa bedsheet kasabay ng paglukot ng kanyang mukha dahil sa galit. “Thank you, see you later my wife,” aniya saka ako hinalikan sa noo. Inalalayan niya muli akong mahiga sa kama at kinumutan hanggang sa aking dibdib. “Sleep tight, may gagawin lang ako.” “Anong gagawin mo?” Hindi naman na sumagot si Terrence pero nakita kong naikuyom niya ang kanyang dalawang kamao. Biglang kinabahan ako. Hindi kaya? Hindi… hindi naman siguro gagawin ni Terrence yon. Pinilit kong makatulog gaya ng sinabi ni Terrence pero hindi ako dinadalawan ng antok. Simula nung napanaginipan ko na naman yung bangungot ng nakaraan ko, hindi na ako mapakali. Parang feeling ko nandyan lang yung hayop na yon at gagawan muli ako ng masama kasama ng mga kaibigan niya. Ano nga ba ang nag trigger sakin nito? Ah
Raisha's POVAng dilim ng paligid ay tila sumasalamin sa gulo ng isipan ko. Nasa loob kami ng isang abandonadong safehouse—sira-sira ang mga pader, may mga basag na bintana, at ang amoy ng amag ay kumakapit sa bawat sulok. Pero sa kabila ng lahat, dito ako dinala ni Terrence matapos kaming habulin ng mga tauhan ni Xander."You need to rest," sabi niya, habang inaayos ang lumang sofa na may punit-punit na upholstery. "It’s not much, but it’s safe—for now."Umupo ako, hawak-hawak ang tiyan ko. Ramdam ko ang pagod ng mga anak ko sa loob. "Salamat," mahina kong tugon.Tahimik siyang umupo sa tabi ko, ang mga mata'y nakatuon sa akin. "Raisha, I know this is overwhelming. But I need you to trust me."Tumingin ako sa kanya, pilit inaalala ang mga alaala na tila nawala. "I want to, Terrence. But I don't remember anything."Huminga siya ng malalim, ang kanyang mga mata'y puno ng sakit. "I understand. But know this—I will do everything to protect you and our children."Napayuko ako, pinipigilan
Raisha's POVMABILIS ANG HAKBANG ko kahit hindi ko alam kung saan ako patungo. Parang ang ingay ng mundo kahit tahimik naman ang paligid. Pati ang mga huni ng ibon sa Malesice Park, parang biglang naging sigaw na humahabol sa akin. Tuluy-tuloy ang iyak ko habang pinipilit kong itago ang sarili sa lilim ng mga puno. Kahit sobrang sakit ng puson ko, hindi ako huminto. Kinakabahan na baka maabutan ng mga humahabol sakin. Mabuti na lamang at nakalayo ako sa isang lalaki kanina, narinig ko na tinawag niya ako sa aking pangalan. Mukhang hindi rin mapagkakatiwalaan. Madami talaga ang gusto akong saktan pati na ng mga anak ko. Kailangan naming makalayo. Kailangan ko silang protektahan. “My twins… kapit kayo kay Mommy ha… kailangan nating lumayo, kailangan nating maging ligtas…”Bawat hakbang ko ay parang may tinatakasang multo. Hindi lang si Xander. Hindi lang 'yung mga kasabwat niya. Kundi pati ang sakit ng mga kasinungalingang tinanggap ko bilang totoo. Bakit ba kasi nawalan ako ng alaala?
Raisha’s POVGAYA ng inaasahan ko ay sinamahan ulit ako ni Xander. Pero sa ibang park niya ako dinala, dito sa Malesice Park. Hindi ko alam kung bakit pero ang tahimik ng lugar na ’to. Para bang... pinipilit akong kalmahin kahit ang gulo-gulo sa loob ko. The trees sway lazily, and the scent of fresh grass lingers in the air. Nakakagaan. Nakakapanatag. For the first time in weeks, parang nakakahinga ako nang maluwag.I look down at myself. Suot ko pa rin ’yung simple cream-colored knitted dress na pinili ni Xander para sa akin kaninang umaga. Soft, stretchy, and comfortable for my seven-month baby bump. Sabi niya bagay daw sa ’kin. That it makes me look calm and gentle—exactly what I don’t feel inside.Napahawak ako sa tiyan ko. My baby. The only thing that keeps me grounded. The only proof that I had a past before everything blurred into nothing.“Are you okay?”Napalingon ako kay Xander. Nakaupo siya sa tabi ko, isang siko nakapatong sa backrest ng bench habang nakatitig sa akin. His
Raisha’s POVMay kakaiba.Hindi ko maipaliwanag kung anong pakiramdam ‘to pero simula pa lang kanina habang nakaupo kami ni Xander sa park, parang may mabigat na bumabalot sa paligid, lalo na rin sa pagitan naming dalawa. Akala ko pagod lang ako. O baka dahil buntis ako kaya overreacting ako sa mga simpleng bagay. Pero the way he looked at me kanina... hindi siya ‘yung Xander na kilala ko. Hindi siya ‘yung bestfriend ko. ‘Yung taong nag-aalala sakin palagi. ‘Yung laging masaya. Maingay. Malambing.Kanina, habang nakatitig siya sa kawalan, parang may ibang tao sa loob ng katawan niya. Ibang mata. Ibang lakad. Ibang kilos. Parang anytime may sasabog sa kanya. "Rai, tara, need na natin umuwi… magpahinga ka na." Napatango na lang ako. Umakbay siya, and I leaned into him, gaya ng nakasanayan. Pero sa loob-loob ko, tinatanong ko ang sarili ko—bakit parang may lamat na sa tiwala ko sa kanya? Bakit parang may tinatago siya?Madalas kong mapanaginipan ang mga piraso ng aking alaala—yung hind
Xander's POVI've always been a good actor. The kind of actor who knew how to smile with sincerity, laugh with ease, cry with sympathy. Pretending to be Raisha’s gay best friend was the easiest role I ever played—because I got to stay close to her, protect her… or so she thought.The truth? I never wanted to protect her. I wanted to use her. Siya lang naman kasi ang sagot para mapabagsak ko ang mga kumakalaban sakin. At mas lalo kong pagbubutihan ang actingan ko para mas makuha ko ang loob niya. Lalo pa’t wala siyang maalala ngayon. Alam kong nag-iisip din itong babaeng ito. Hindi pa rin mawawala sa dugo niya ang pagiging Montenegro, mauutak at tuso. I clenched my fists. Montenegro tss. Totoo naman ang sinabi ko kay Raisha na yung Kuya niya ay minurder ang isang clan na naglelead kung na saan siya. Ang clan na mayroong 350 katao, pinatay niya lahat ng mag-isa lang. Ang tindi ng galit ni Lucas nung malaman niyang nawawala ang kapatid niya. Isama pa ang galit ng isang Terrence Ashford n
"Boss, there’s movement in Prague. May nakapagsabi sa isa sa ating mga sources, a woman matching Raisha’s description was seen escorted out of a safe house by the Luceros."Carlos’ voice cut through my thoughts like a blade. I turned to him, jaw clenched. "Show me."He tossed a folder onto the table. Inside were blurry surveillance photos. A woman with her face partially covered, but those eyes—God, those eyes looked like hers."She’s under heavy guard," Lucas said. "It’s like they’re hiding a ghost."A twisted grin spread across my face. "Then it’s time we haunt them."Within hours, we were in the air. The jet roared across the sky while my mind screamed louder. This could be it. Another shot. Another piece to the puzzle. And even if it wasn’t her—Someone would bleed for daring to pretend.We arrived in Prague under cover of night, our people already deployed. I watched the monitors from our mobile command center as we tracked the convoy. I didn’t blink. I couldn’t. I sat forward, e
Terrence’s POVThe jet hadn’t even fully stopped when I was already out of my seat, fingers gripping the armrest like it owed me answers. My lungs burned with every breath. Hawaii’s night air met me with a warm breeze, but it didn’t calm the storm that was ripping through my chest.Lucas trailed right behind me, his stance tight, every muscle in his body ready to strike. Neither of us said a word. We didn’t need to. The silence between us screamed louder than bullets—this was it. We’d followed the trail across oceans, through blood and betrayal, and it led us here: a secluded beach house at the edge of Oahu.It looked peaceful. Untouched. The kind of place lovers would disappear to, not a battlefield.But I wasn’t here for peace.I was here for my wife.My boots landed hard on the wooden path leading to the house, the creaking under my weight syncing with the crash of waves in the distance. The smell of the sea lingered in the air—salt, sand, and something sharp underneath it. Metal.
Terrence's POVI swirled the deep red wine in my glass, watching the way it clung to the sides before taking a slow sip. The silence of my office was deafening, a stark contrast to the chaos in my mind. My fingers tapped against the wooden desk, the weight of regret pressing down on me like a fucking vice.I had spent months drowning in my own torment, every breath a reminder of what I had lost. The moment Raisha disappeared, my world crumbled, leaving nothing but an empty shell of the man I used to be.Our home felt like a graveyard—cold, lifeless, filled with memories that mocked me at every turn. Her scent still lingered on our sheets, a cruel ghost that haunted my sleepless nights. Every time I closed my eyes, I could see her—her soft, tear-streaked face, the pain I had carved into her heart, the fear in her eyes when she walked away from me.And fuck, I let her go.What kind of man does that? What kind of husband, what kind of father?I was supposed to be a goddamn mafia boss, po
Malamig ang simoy ng hangin sa loob ng kwarto, banayad na dumadampi sa aking balat habang nakadungaw ako sa malawak na bintana ng hotel namin ni Xander. Isang linggo na kaming nasa Hawaii—malayo sa gulo, sa ingay, at sa mga taong pilit akong hinahabol. Pero kahit gaano kalayo, hindi ko matakasan ang sarili kong isip.Dahan-dahan kong hinaplos ang tiyan ko, pinapakiramdaman ang munting kiliti na parang paalala—hindi na ako mag-isa. Hindi pa halata, pero alam kong nariyan siya. Ang anak ko. Isang lihim na kahit ako, hindi ko pa rin lubos na maintindihan.Paano kung bumalik ang alaala ko? Paano kung ang katotohanang pilit kong tinatakasan ay bumalik at guluhin ang tahimik kong mundo?"Rai? Okay ka lang ba?"Narinig kong tanong ni Xander mula sa likuran, mababa ang boses niya, parang nag-aalalang baka masyadong malakas ang tunog ng mundo para sa akin ngayon.Napalingon ako sa kanya at tipid na ngumiti. Hindi ko na mabilang kung ilang beses niya akong tinanong niyan sa loob ng isang linggo