~ Ang Susunod na Araw ~Nagmamadaling lumabas si Amelia sa kanyang apartment at ni-lock ang pinto. May sampung minuto lang siya para makarating sa kumpanya. Kahit na kaya pa niya, gusto niyang makarating doon sa lalong madaling panahon.Late na siyang nagising dahil late na siyang umalis sa party. Hindi pa handa si James na umalis sa party kung kailan niya gusto, kaya wala siyang pagpipilian na manatili sa tabi niya.Bago siya makalayo sa kanyang pintuan, bumukas ang pinto ni Elena, at tumalikod si Amelia. Nakita niya si Elena na nakatayo sa pintuan.Ngumiti ng malawak si Elena sa kanya, ngunit labis na nasaktan si Amelia para ngumiti ito pabalik sa kanya. Naalala niya ang ginawa nito sa kanya kagabi."Magandang umaga, Amelia. Kailan ka bumalik kahapon?" Tanong ni Elena, napabuntong hininga naman si Amelia.“Late na akong nakabalik. Natutulog ka na siguro noong bumalik ako,” malamig na sagot ni Amelia.Napansin ni Elena ang paraan ng kanyang pagkilos, at lumabas siya ng kanyang apartm
Si Charles ay nakaupo sa isang restawran, naghihintay sa kanyang diborsiyadong asawa, si Helen. Nagkasundo silang dalawa na magkita dahil sa kanilang anak at wala nang iba pa.Sinilip niya ang kanyang wristwatch at nakitang malapit na ng tanghali.“Isa ito sa mga dahilan kung bakit galit na galit ako sa kanya. Bakit hindi na lang niya pinili ang tanghali para sa pulong kung hihintayin niya ako hanggang sa oras na ito?"Kinuha niya ang kanyang tasa ng kape at humigop. Tumingin siya sa labas ng restaurant sa transparent na dingding.Hindi nagtagal ay nakita niya ang isang nakaparada sa labas ng restaurant. Bumukas ang pinto ng sasakyan, at nakita niyang bumababa si Helen.Siya ay mukhang maganda gaya ng dati. Napalunok si Charles at umiwas ng tingin. Kinuha niya ang kanyang tasa ng kape at humigop muli.“Sorry talaga! Medyo na-delay ako sa airport,” wika ni Helen at umupo.Tumingala siya at tinitigan ang mukha niya. Walang pinagkaiba sa huli niyang pagkikita. Napakaganda at bata pa niya
Nabigla pa rin si Amelia, kahit tapos na ang maghapong trabaho.Nang tulungan niya si James na isuot ang kanyang kamiseta, natukso siyang ibaon ang kanyang ilong sa dibdib nito at amuyin siya.Yung singlet niya, ang bango-bango niya lahat! Hindi niya mapigilang magtaka kung paano siya mabango, at siya ay kinakain pa ng mga tao.Isinabit niya ang kanyang tote bag sa kanyang mga balikat at hinintay na makaalis si James sa opisina, bago siya umuwi.Lumabas si James ng opisina at nakasalubong niya si Amelia na nakatayo sa mesa niya."Ano pa ang hinihintay mo?" Tanong niya, at inangat niya ang ulo niya para tingnan siya."Hihintayin kita, sir. Ayokong umalis hangga't hindi ka umalis."Tumaas ang kilay ni James at huminga ng mahina. Inilagay niya ang kanyang mga kamay sa kanyang bulsa at naglakad patungo sa elevator.Nagmamadali siyang pumunta sa likuran niya at pareho silang naghihintay ng elevator na magbigay-daan sa kanila.Sa ilang kadahilanan na hindi sigurado ni Amelia, nakaramdam siy
Kinaladkad ni Amelia ang kanyang mga paa sa kalyeng kinaroroonan ng kanyang apartment, umiiyak nang husto.Lahat ng dumaan sa kanya ay nakatingin sa kanya. Lahat sila ay nagtaka kung ano ang nangyari sa kanya, ngunit hindi nila tinanong kung ano ang nangyari.“Paano ko tatawagan si Mr. James ngayon? Galit na galit siya sa akin bukas. Kung hindi ko ipagpatuloy ang paggamit ng telepono bukas, tapos na ako!""Ang lahat ng pera ko ay ninakaw, hindi ako makakabili ng isa pa maliban kung umuwi ako at pumili ng higit pang pera. Pero hindi na ako makakabalik dito ngayong gabi, gabi na."“Bakit ang mundo laban sa akin? Bakit galit na galit ka sa akin!” Umiyak siya ng malakas na parang sanggol.Patuloy niyang kinakaladkad ang kanyang mga paa, nakayuko ang kanyang ulo sa kalungkutan, at ang kanyang bag ay walang ingat na nakasabit sa kanyang balikat.Wala siyang pakialam sa mga mata na nakatitig sa kanya. Nawasak siya.She shuffled past the mall on her street and before he could take five footst
“Amelia? Anong ginagawa mo dito?" Tanong ni James matapos niyang tumigil sa pagyakap kay Helen."Inuwi ko siya, dahil tinulungan niya ako," sagot ni Helen bago pa magawa ni Amelia, at nagpalitan ng tingin ang mga lalaki."Mamaya ko na sasabihin sayo, okay? Halika James, samahan mo ako sa kusina."Hinawakan ni Helen ang kamay ni James at hinila siya kasama niya sa kusina. Pagkaalis nila, tumingin si Amelia kay Charles, hindi niya alam kung ano ang sasabihin.“Halika at maupo ka, Amelia. Mag-usap tayo."Naglakad si Charles papunta sa sofa, sumunod naman si Amelia sa likod niya. Umupo siya sa sofa sa harap ni Charles at muling tumingin sa paligid.“Welcome to my home, Amelia. Laking gulat ko pa rin nang makita kita."“Salamat, Mr. Charles. Hindi ko alam na bibisita din ako. Pero pinilit ni Ma’am na kasama ko siyang mag-dinner. Hindi ko alam na asawa mo siya."“Erm, hindi naman. Ex-wife ko siya.""Oh... I'm sorry, Mr. Charles." Ibinaba ni Amelia ang kanyang ulo, at tumawa siya."Ayos lang
Nag-park si Charles sa harap ng apartment ni Amelia, at bumaba siya. Bumaba din siya ng sasakyan at lumapit sa kanya.“Maraming salamat sa ride. Maaari kang bumalik ngayon. I don’t want to keep you waiting,” sabi ni Amelia at yumuko.“Gusto kong makipag-usap sa iyo tungkol sa isang bagay. Wala ka bang pakialam kung sumama ako sa iyo?""Oh talaga? Oo naman. Tara na, Sir."Nanguna si Amelia at sumunod naman sa kanya si Charles. Umakyat sila sa hagdan at hindi nagtagal, nakarating sila sa sahig niya.Tumungo siya sa kanyang pintuan at nang makalapit siya, tumingin siya sa pintuan ni Elena."Malamang natutulog siya," Malakas na sabi niya, at tumingin si Charles sa pinto."Sino ang natutulog?" Tanong niya, at tumingin ito sa kanya."Kaibigan ko, Elena. Lagi akong late umuuwi, at hindi ako nagkakaroon ng pagkakataong makausap siya sa gabi:”“Elena?” Tinaas ni Charles ang kanyang mga kilay, at tumango si Amelia, binuksan ang kanyang pinto."Bakit? Kilala mo ba siya?""May kilala akong Elena.
Umagang-umaga, nakarating si Amelia sa kumpanya. Lumapit siya sa table niya at nag-ayos kung saan-saan. Hindi pa dumarating si James, at masaya siyang nakarating siya sa kumpanya bago siya.‘I’m going to try my best para hindi siya mainis.’Tiningnan niya ang suot niya at ngumiti. Nakasuot siya ng dilaw na T-shirt at isang napakasikip na asul na palda na huminto mismo sa ibabaw ng kanyang tuhod. Itim ang kanyang flat shoes. Tumanggi ang kanyang t-shirt na manatiling nakasuksok sa kanyang kamiseta dahil masyadong masikip ang kanyang palda. Habang naglalakad siya, patuloy itong humihila.'Naniniwala ako na ito ay isang mas mahusay na hitsura. Magugulat siyang makita akong nakasuot ng fitted.’ Tuwang-tuwang naisip ni Amelia.Umupo siya sa upuan niya at inilapag ang bag niya sa mesa. Inilabas niya ang file na ibinigay sa kanya ni James at sinimulan itong basahin muli.Buong gabi siyang nagpuyat para matiyak na nasasakupan niya ang lahat ng nasa file. Gusto lang niyang magsipilyo para sari
Napakaraming taxi ang dumaan kay Amelia, ngunit hindi siya handang huminto ng isa. Puno ang kanyang ulo, malabo ang kanyang mga mata dahil sa kanyang mga luha, wasak ang kanyang puso.Isang oras ang nakalipas, naisip niyang sa wakas ay nakontrol na niya ang kanyang buhay. Akala niya ay maaari na siyang kumita at mabuhay nang wala ang kanyang tiyuhin, ngunit nagkamali siya. Ang masayang pantasya ay hinugasan ni James.Tumingin siya sa gusali ng kumpanya sa huling pagkakataon at nagsimulang mag-shuffle sa mga lansangan. Sinikap niyang huwag tawagan si Freddie at sabihin sa kanya ang tungkol dito dahil naniniwala siyang magiging abala ito, at ayaw niyang maging distraction.Mahigpit niyang hinawakan ang kanyang bag, mahigpit itong hinawakan sa ilalim ng kanyang mga balikat habang naglalakad. Sa pagkakataong ito, hindi niya hahayaang agawin ng sinuman ang kanyang bagong telepono at pera mula sa kanya.Halos lahat ng madaanan nila Amelia ay napatingin sa kanya. May nakaagaw ng atensyon nil
~Pagkalipas ng Limang Taon~“Amelia!” Tawag ni Elena habang hinihila ang nakasisilaw na puting wedding gown na suot niya."Papunta na ako! Can't you stop making it so obvious na kinakabahan ka?! Araw ng kasal mo, hindi horror show night."Nagmamadaling lumabas ng silid si Amelia patungo sa sala kung saan naghihintay sa kanya si Elena at ilang kaibigan na mga bridal train."I'm sorry kung pinaghintay kita. Kailangan kong tiyakin na nakuha ko ang aking makeup nang tama dahil pinilit kong gawin ito sa aking sarili. Mahigit tatlong taon na akong nagsasanay para sa araw na ito. Para mag-makeup ako!" Proud niyang sabi."At hindi mo ako binigo! Napakaganda mo talaga, ate.""Salamat! Napakaganda mo rin! I bet mas magiging maganda ka kapag naglalakad ka sa aisle kasama ang tatay natin ngayon." Sagot niya na puno ng pananabik."Sa tingin mo ba makakarating siya? Sa tingin mo ba ay bibigyan siya ng hukom ng pansamantalang paglaya para lamang makadalo sa isang kasal?”"Huwag kang masyadong mag-al
~Makalipas ang Isang Taon~“Bababa!” Tawag ni Alice kay James, na abala sa pagkain ni Amelia sa labas ng kusina.“James... James... Ilang minuto na kayong tinatawagan ni Alice. Hindi ka ba pupunta at makita siya?" Halos hindi narinig ni James ang boses ni Amelia.Itinaas niya ang kanyang ulo mula sa pagitan ng mga binti ni Amelia at tiningnan ang mukha nito. Unti-unting sumimangot ang labi niya at tumayo.Hinalikan niya ang labi nito para matikman niya ang sarili sa bibig nito."Hindi ba pwedeng ihatid mo na lang siya sa school? Hindi niya ako hinahayaang maging freaky sa paraang gusto ko." Bulong niya ilang pulgada ang layo sa labi niya.Humalakhak si Amelia at hinila siya palapit gamit ang kanyang mga binti. “Sinabi ko na sa iyo na ginagawa ko iyon. Ayokong mag-aral siya sa Alabama. Punta tayo sa malayong lugar dito."“Para saan ba talaga? Ilang buwan mo na itong sinasabi at tinatanong kita kung saan tayo pupunta. Naiisip mo pa ba?"“Sinabi ko sa iyo na ipaalam sa akin kapag maaari
Sa halip na dumiretso sa bahay, bumaba si Penelope sa istasyon upang makita sina Hopper at Freddie. Hindi niya maitago sa sarili niya ang balitang buhay pa si Clara.Nakarating siya sa istasyon at naghintay hanggang sa oras na para sa conjugal visit.Nang oras na, hiniling niya na makita muna si Hopper. Dinala siya sa isang private room para makapag-usap sila.Masaya siyang hindi na niya kailangang manatili sa likod ng mesa para makausap siya sa pagkakataong ito. Sa wakas ay hahawakan na niya ito pagkatapos ng mahabang panahon.Makalipas ang ilang minuto, dumating na si Hopper. Agad siyang pumasok sa kwarto, sumilay ang ngiti sa kanyang mukha.Binuksan niya ang kanyang mga braso at niyakap siya. Handa na rin siyang yakapin siya."Kamusta ka, na-miss kita ng sobra." Sabi ni Hopper habang kumalas sa yakap."Na-miss din kita ng sobra, Hopper." Sagot niya at umupo na silang dalawa. Napabuntong-hininga si Penelope at napalunok habang nakaupo.Kumunot ang noo ni Hopper at tinignan siyang ma
“Oh please, sa tingin mo matatakot mo ako sa mga salitang yan? Ano ang maaari mong gawin sa akin, hun? Ang magagawa mo lang ay ipakulong ako tulad ng ginawa mo sa asawa ko, at sa wakas ay makakasama ko na rin siya. Hindi ako natatakot sa iyo, James."“Tama na, Inay! Hindi ko alam na maaari siyang maging insensitive tungkol sa bagay na ito. Ikaw ay malinaw na may kasalanan at ikaw ay kumikilos nang napakalakas. Mawawala sa iyo ang lahat ng gusto mo noon pa man at ang mga dati mong mayroon." sambit ni Elena.Napahawak si Penelope sa kanyang mga panga at umiwas ng tingin kay Elena. Sa kaibuturan niya, hindi niya ginustong maglalaro ito nang ganito kalala, ngunit ngayon ay dapat na ganoon, hindi siya kailanman magiging mahina sa harap nila.“Noon pa man ay alam ko na na miss na miss mo na ang asawa mo. Pero hindi ko akalain na aabot ka sa kulungan para lang makasama siya. Buweno, binabati kita, ang iyong hiling ay matutupad nang buo." dagdag ni James."Hindi." Wika ni Amelia pagkatapos ng
~Ang Susunod na Araw~Pagkaraang pakalmahin si Susan para hindi na siya mag-overthink sa sinabi ni Amelia sa kanya, gumaling siya at bago pa niya namalayan ay na-discharge na siya.Si Amelia lang ang kasama niya sa buong pananatili niya sa ospital. Hindi rin makakauwi si James dahil hindi niya ito kayang hayaang mag-isa.Hindi na niya hahayaang may mangyari muli sa kanya. ‘I have lost her once, and that would never respect himself anymore.’ Sabi niya sa sarili.Dinala si Susan sa bahay ni James pagkatapos niyang ma-discharge. Hinatid siya pauwi sakay ng kotse niya.Hiniling niya na hayaan ni Amelia na tawagan niya si Tonia at ipaliwanag kung ano ang nangyayari upang hindi siya mag-alala tungkol sa kanya.Sinabi sa kanya ni Tonia na hahanap siya ng oras para bisitahin siya bago matapos ang linggo. Sabik din siyang malaman ang higit pa tungkol kay Susan, dahil hindi niya nakita ang nakaraan niyang buhay noong kasama pa niya ito.Pagdating sa mansyon, bago pa man sila pumasok sa bahay, n
Sa buong impromptu ride papunta sa ospital, tahimik at gulat na gulat si Penelope.Paulit-ulit na tinatanong ni Elena kung bakit niya tinawag ang kakaibang babaeng iyon na Clara, pero parang natigilan siya para magsalita.Nakarating sila sa pinakamalapit na ospital, at si Susan ay isinugod sa emergency ward. Hiniling silang lahat na maghintay sa labas para gawin ng doktor at mga nars ang kanilang trabaho.Tila mas nag-alala si Amelia kaysa sa iba dahil natakot siya na baka may mangyaring masama sa kanya."Magiging maayos din siya, Amelia." Sinubukan siya ni James na aliwin. Umiling si Amelia at bumuntong hininga. “I asked her to come with me, and now this happens? Paano kung may mangyaring masama sa kanya? May guardian siya. Ano ang dapat kong sabihin sa kanya kapag nalaman niya ito?" Nag-aalalang sagot niya.Hindi alam ni James kung ano ang gagawin maliban sa pag-aliw sa kanya hanggang sa marinig nila sa doktor kung ano talaga ang nangyari. Wala pa siyang alam tungkol sa kanya."Hal
“James?!” Tumawag siya, nahuli ang lahat ng hindi alam.Ang mga pulis ay nagmamadaling lumabas sa kanilang mga pinagtataguan, at bago pa napagtanto ni Fred kung ano ang nangyayari, siya ay napapaligiran ng mga pulis na nakatutok sa kanya ng kanilang mga baril."Ang iyong mga kamay sa hangin!" Nagpahayag sila, at itinaas niya ang kanyang mga kamay.Lumabas din si James sa kanyang pinagtataguan at tumakbo papunta kay Amelia, na masaya ring tumatakbo papunta sa kanya habang nakaakbay si Alice.“Alice!” Masayang tawag niya at ibinuka ang kanyang mga braso. Tumakbo si Amelia sa kanyang mga bisig, kahit na medyo conscious siya tungkol kay Alice na dinala niya sa kanyang mga bisig.Ang unang ginawa ni James ay binuhat muna si Alice mula sa kanyang mga braso at saka niyakap si Amelia sa kanyang tagiliran. Si Alice ay tumabi, si Amelia naman ang tumabi."Na-miss kita ng sobra, James." Bulong ni Amelia at nagsimulang tumulo ang mga luha sa kanyang mga mata. Ipinikit ni James ang kanyang nag-iin
"Uuwi siya sa atin, Fred." sambit ni Amelia at binigyan ng panatag na tango si Susan."Ano? Baliw ka ba? Hindi ko maaaring hayaan ang isang estranghero na sumama sa amin sa bahay. Alam mo kung bakit hindi ko kaya." Galit na tugon niya.“Susan, pwede bang bantayan mo si Alice ng ilang minuto? Kailangan kong makausap ang lalaking ito."Matapos ibigay ang Walker kay Susan, lumapit siya kay Fred at huminga ng mahina habang nagsimula siyang magsalita.“Inagaw mo ako, hindi ba? Hindi lang ako, kundi ang anak ko.""Bakit mo ito sinsabi?" Halos agad niyang sinagot.“At simula nang mangyari ito, pagkatapos kong piliin na makasama ka, nabunggo na ba kita o sinubukang tumakas? Natutulog tayo sa iisang kama, alam ko kung saan mo itinatago ang mga susi ng pinto, kaya kung gusto kong tumakbo ay gagawin ko." Huminto siya saglit at naghintay ng iba pang sasabihin nito, ngunit hindi niya ginawa.“Kung hindi mo ako mapagkakatiwalaan, wala akong nakikitang dahilan kung bakit gusto mong makasama kami ng
Nakarating sina Amelia, Fred at Alice sa shopping mall pagkaraang ibinaba sila ng taxi."Nandito na tayo. Saan tayo magsisimula?" tanong ni Fred.“Kami o ako? Fred, hindi mo na kailangang lumibot para hanapin ang babaeng ito para sa akin. Ni hindi mo alam kung ano ang hitsura niya. Kapit ka lang kay Alice. Kapag tapos na ako, pupunta ako sa iyo. Mangyaring panatilihing ligtas ang Buhay. May tiwala ako sayo kaya hinahayaan kitang makasama siya."Ngumiti ng malawak si Fred at tumango. “Alam mo kung gaano kita kamahal ni Alice. Hinding-hindi ko hahayaang saktan ka ng sinuman. Iikot kami sa mall, siguro sa Game Center. Ngunit mangyaring huwag magtagal. Kung may nakita o napapansin kang kakaiba, tawagan mo ako. Tatakbo ako."Isang matamis na ngiti ang isinalaysay ni Amelia at tumango rin. Lumapit ito sa kanya at ginawaran siya ng malambot na halik sa pisngi."Salamat."Bahagyang napahawak si Amelia sa kanyang mga panga at lumingon. Luminga-linga siya sa mall at inalala kung saan siya unang