Tumingin ng malamig si Cordy kay Kyle.
Talagang masama ang loob niya pagkatapos siyang iwanan ni Kyle para iligtas nito si Noel. Gayunpaman, kahit na hindi niya ito pagbibigyan, makikinig siya sa paliwanag ni Kyle dahil tatlong taon na silang magkasama.
Ngunit, naisip niya na ipapahiya niya ang sarili niya kung humingi siya ng paliwanag.
Sa kabilang palad, tumingin si Kyle sa lalaki at huminto siya dahil gwapo ito. Hindi nagtagal, nakilala ni Kyle si John bilang isa sa mga bumbero na sumugod sa hotel kagabi para iligtas si Cordy. Gayunpaman, hindi niya nakita ng klaro ang mukha nito sa oras na ‘yun at nakita niya lang na matangkad ito.
Sa oras na ito, sinabi ni Cordy, “Maghiwalay na tayo, Kyle.”
Kumirot ang dibdib ni Kyle nang sabihin ni Cordy na tapos na ang tatlong-taon na relasyon nila, at tumingin siya na para bang hindi siya makapaniwala.
Napuno siya ng galit, tumingin siya at tumuro siya kay John, “Kilala mo ba siya, Cordy Sachs?! Isa siyang bumbero! Iiwanan mo ako para sa isang tulad niya?!”
Kumibot ang mga mata ni John—masama ang loob niya at may lamig sa kanyang mga mata.
Gayunpaman, pinili niya na manatili dito ng tahimik, pinapakita na ayaw niyang umalis.
“Alam mo naman kung bakit tayo maghihiwalay!” Ang malamig na tono ni Cordy ay may halong galit na. “Klaro na ang lahat noong pinili mong iligtas si Noel kagabi, kaya ‘wag mo akong tratuhin na parang isang tanga!”
Nawala ang galit na ekspresyon ni Kyle, at wala siyang maisagot dito.
Nanatili siyang tahimik ng ilang sandali, napuno ng mga emosyon ang mga mata niya, ngunit nakahanap siya ng ginhawa.
“Baka nga hindi na dapat tayo nagsama,” Sinabi niya, tumingin siya ng may pagsisisi. “Malakas at independent ka, Cordy… Nastress ako tuwing kasama kita. Kahit kailan ay hindi mo ako kinailangan.”
Pinanood ni Cordy si Kyle, at bigla siyang ngumiti kahit na masakit ang damdamin niya.
Nagkakilala sila ni Kyle noong nasa ibang bansa sila at nagtatrabaho si Cordy bilang isang street musician. Bata at inosente pa siya noon, may magandang ngiti. Nagbigay ng isang malaking donasyon si Kyle sa performance ni Cordy, at madalas siyang pumupunta para suportahan si Cordy.
Paglipas ng panahon, sila ay naging magkasintahan sa ibang bansa.
Sinabi ni Cordy na may masamang nakaraan siya, ngunit hindi ito pinansin ni Kyle, sinabi niya na gusto niya ng kinabukasan kasama si Cordy.
Hindi nagtagal, ang family business ni Kyle ay nakaharap ng isang krisis, tinawag siya ng pamilya niya sa bansa sa oras na mag graduate siya sa university. Bumalik si Cordy kasama si Kyle dahil ang karera niya ay umunlad na at pareho silang pumasok sa Jessop Corp, nagtrabaho sila ng mahabang gabi ng magkasama, para pumunta sa maraming social event o para kumbinsihin ang mga investor.
Sa huli, binalik nila sa ayos ang Jessop Corp, at mapagpasalamat siya kay Cordy, nangako pa siya na hindi niya iiwan ito… At ngayon, sinasabi niya na nakakastress ang makasama si Cordy, at ang malakas at independent na ugali niya ay isang pagkakamali?
Kahit na mukhang guilty si Kyle, mukhang magaan din ang loob niya. “Mag ingat ka. Pwede kang lumapit sa akin kung kinakailangan mo, dahil magkaibigan pa rin tayo…”
“Sayo na ang awa at kabaitan mo! Hindi ako isang walang kwentang babae na kailangan ka, at hindi ako magtitiwala sa isang lalaki na iiwan ako sa oras na kinakailangan!” Ang galit na sinabi ni Cordy, ang tono niya ay malamig at nanlalait. “Tandaan mo ito, Kyle Jessop—ako ang nakipaghiwalay sayo! Sana ay mabuhay kayo ng masaya ni Noel at ‘wag mo pagsisihan na pinili mo siya!”
Napahiya si Kyle sa mga sinabi ni Cordy.
Kasalanan niya at iniwan niya si Cordy kagabi, at wala siyang masasabi.
At halatang hindi niya na makakausap ng maayos si Cordy, wala nang paraan para mag usap sila.
Tumingin siya ng matagal kay Cordy, pagkatapos ay sinabi niya ng mahina, “Dapat ka nang magpahinga.”
Umalis na siya noong huminto siya at lumingon siya kay John, na siyang tumingin sa kanya ng walang interes.
“Marami na akong nakita na maraming tao na tulad niya na gwapo pero walang pera,” Ang sabi niya, galit siya dahil dito. “Walang kwenta sila, niloloko nila ang mga babae para sa pera at katawan. ‘Wag kang mahulog para sa—”
Ayaw na makinig pa ni Cordy mula kay Kyle. “Mukha ba akong isang babaeng basta basta, Kyle Jessop?!”
Inayos ni John ang buhok niya sa oras na ito.
Halata ang katayuan niya dahil sa kilos niya.
“Kung gusto mong masayang ang lahat, bahala ka,” Ang sagot ni Kyle at naglakad siya palayo, umalis siya ng ward ng tahimik.
“Salamat sa pagtulong mo sa akin papunta sa kama at kay Kyle,” Ang sabi ni Cordy. “Pero pwede ka muna bang umalis, Mr. Levine?”
Tumango si John. “Sige. Magpahinga ka muna, Ms. Sachs.”
Gayunpaman, nang paalis na ang matangkad na lalaki, bumalik ito at nilagay ang isang box ng tissue malapit sa kama ni Cordy at sinabi niya, “Kung stressed ang isang lalaki habang kasama ka, siya ang may pagkukulang—hindi mo ito kasalanan.”
Tumingin ulit si Cordy at bigla niyang napagtanto na iba si John sa ibang mga lalaki.
…
Bumagal ang paglalakad ni John pagkatapos niyang iwanan ang ward ni Cordy, at nilabas niya ang phone niya para tumawag. “Winstone.”
“Opo, Mr. Levine?” Magalang ang sagot nito.
“Simula ngayon, lagi kang maghanda ng isa pang portion ng pagkain para sa pasyente sa tabi ng kwarto ni Dicky.”
“...Okay po, Mr. Levine.”
Sa oras na ibaba ni John ang phone, nakatanggap siya ng isang phone call.
Tumingin siya sa caller ID, binati niya, “Bob.”
“Nabalitaan ko na may sunog sa hotel mo sa oras na bumalik ka sa bansa?” Ang tukso ni Bob Davis.
“Oo,” Sumagot si John.
“Nasa walong numero siguro ang damage, hindi ba? Kamusta naman ang pakiramdam mo?” Patuloy sa pagsasalita si Bob.
“Mabuti at nangyari ang sunog sa oras na ‘yun.”
“...Hoy, nababaliw ka na ba? Bakit hindi ka sumama sa amin ng sandali, uminom ka muna para mawala ang lungkot mo?”
“Hindi, pero ayos lang sa akin na sumama kung magdiriwang kayo para sa akin,” Ang sagot ni John. “Pero, wala akong oras sa ngayon.”
Biglang natulala si Bob.
HIndi matagal simula noong huling beses silang nagkita, ngunit biglang nakuha ni John ang pagbibiro niya?!
Matagal bago bumalik sa sarili si Bob. Pagkatapos ay tinanong niya, “Oo nga pala, hindi ba’t makakalabas na si Dicky ngayong araw?”
Bumalik lang si John dahil sa appendicitis ni Richard, at ang party ay para ipagdiwang sa pagbabalik ni John ay kailangan ipostpone.
“HIndi pa,” Ang sabi ni James. “Mananatili pa siya dito ng isa pang buwan.”
“Sandali, ayos lang ba si Dicky?” Ang kabadong tanong ni Bob.
“Oo,” Ang simpleng sagot ni John. “Mananatili lang muna kami dahil gusto namin.”
Muling natulala si Bob. Ang hospital ba na ito ay parang isang hotel para kay John?!
“Mag usap na lang tayo sa susunod.”
“Sandali lang, Johnny.” Mabilis siyang pinigilan ni Bob. “Pwede ako magdala ng psychiatrist sayo, para tingnan kung…”
“Ikaw ang may kailangan nito!” Ang galit na sinabi ni John at binaba niya na ang phone.
Lumingon siya at tumingin siya sa ward sa tabi habang ginagawa ito, tinikom niya ang mga labi niya bago siya pumasok sa ward ng anak niya.
