LOGINShare
Five
Last Updated:
2021-08-26 18:32:23“Ano’ng ginagawa mo rito?” tanong ko kay Art.
“Why? Bawal ba ako rito?” balik niyang tanong sa akin. I shrugged my shoulders and stoop up after getting my things. Binalewala ko ang ilang tingin sa aking ng mga tao. Hindi pa nakakatulong na buntot nang buntot ‘yong isa rito.
“Wala ka bang kaibigang pupuntahan?” tanong ko nang hindi na matiis ang mga titig ng tao sa amin.
“I am with my friend now.” I rolled my eyes when I found how sarcastic he said that.
“Ah, magkaibigan pala tayo?” Nairita ako nang makita ang mukha niyang nagpapanggap na inosente. “Parang kagabi gusto mo ako tapos ngayon magkaibigan na lang tayo, ganoon ba?” Binulong ko iyon pero napasinghap nang marinig ang bulungan ng malapit sa amin. Napakaraming chismoso ngayon, diyos ko!
“Why do you sound disappointed, Amore?” he teased me. Ngumiwi ako at tinalikuran siya. Naupo na ako roon sa upuan ko at hinintay na dumating ang guro namin. Wala ka ngang napanaginipan, guguluhin ka naman ng mga tao sa paligid mo. Saan ba ako lulugar, ha?
“Taray, LQ!” I glared at Uryel who was teasing me. I was not on my mood right now!
I survived the day even though people were already spreading rumors about me and Art. Hangga’t maaari ay sinubukan kong balewalain lahat nang iyon. On the other side, Art really didn’t care about it. Noong kinausap ko siya tungkol doon ay nagkibit-balikat lang siya. I actually expected him to tease me or what but good thing he didn’t do anything that would worsen the rumors. Tahimik lang siya at ganoon pa rin.
“So ano nga, dai? Kayo na nga ba?” pangungulit pa rin sa akin ni Uryel habang naglalakad kami palabas ng campus.
“Hindi nga! Hindi nga ‘ka ko totoo ‘yong sinasabi nila.” nawawalan na ng pasensya kong sabi. “Bakit ba ang kulit mo, Uryel? Gusto mo bang mapagkamalan din kayong magjowa no’ng lalaking ‘yon?”
“Why not, dai! Ako pa ba ang aayaw?” He laughed and spoke again, “So bakit nga kayo magkasama kahapon?”
“Ano.” Inisip ko kung sasabihin ko ba ang totoo. “Dinala niya ‘ko roon sa bahay nila! Nag-dinner!” Nagkatinginan ang dalawa kong kaibigan at kinikilig na tumawa.
“Sila na nga, dai. Oo, tara na, Hulyo. Uwian na!” Napamasahe ako sa noo at sinubukan pang magsalita pero nilayuan na ako noong dalawa. “Kayo na, dai! Congrats!” Uryel laughed before riding a jeepney. Umiling ako at hinanap ang kotse nila Yana. Wala akong trabaho ngayon dahil kailangan mag-review para sa exam namin bukas.
“Mom, I’m home!” sigaw ni Yana nang makarating kami sa bahay. “Nakauwi na po kami, Tita!” sigaw ko rin.
I spent hours in my room reviewing for our exam tomorrow. Todo ako sa pag-aaral na halos makaligtaan ko na ang hapunan kung hindi lang ako tinawag ni Tita. Sabay-sabay muli kaming tatlo kumain. Yana treated me like the usual again. Hindi ko pa maiwasan ang inis sa ilang sinabi niya habang kumakain kami.
“Kumusta naman ang pagaaral?” Tita checked on us.
“Okay lang, Tita. Bukas ang exam kaya todo review po ngayon.” Nginitan niya ako at binaling ang atensyon sa anak na nananahimik ngayon. “Ikaw, Yana?” Tango lang ang sinagot niya. Then, she suddenly started speaking non-stop. Like she was ranting to her mom.
“I can’t really focus on school. Lalo na at nadadamay ako sa kung ano mang ginagawa ng pinsan ko.” She rolled her eyes. Sinubukan kong balewalain iyon. “You are really a flirt, ‘no?” she suddenly lashed out.
“Yana!” Tita said while massaging her forehead. I knew that she was trying to be patient with us. Halata iyon sa mga buga ng hininga niya. And I was trying to be patient and kind to Yana also. Kahit pa hindi ko talaga maintindihan kung ano’ng gusto niyang iparating.
“You were flirting with Art Ramirez, Eyshen! ‘Yong anak ng mayor, wala ka man lang bang hiya sa katawan mo?” My mouth slightly opened when I accepted those words from her. “Hindi ka pa rin talaga natututo. Lagi kang nagdadala ng kapahamakan sa mga tao. At ngayon, si Art ang plano mong idamay?”
Tita was standing already, and she tried to stop Yana from talking, but she couldn’t. She couldn’t because Yana didn’t want to be stopped. Determinado talaga siyang sabihin ang lahat nang ‘yon sa akin.
“Remember? You killed your parents, Eyshen.” Those were the words that I didn’t want to hear. It hit me. Tuluyang sumabog ang dibdib ko. “Why? Kahit si mommy ay ganoon ang tingin sa ‘yo.” Sumulyap ako kay Tita at nakita ang malungkot na ngiti nito sa akin. “You’re someone who shouldn’t have friends, family, or even a boyfriend. Ang kapal ng mukha mo!”
“Yana, tama na ‘yan. Nasa hapag-kainan tayo.” mahina ngunit mariin na sabi ni Tita. She tapped Yana’s shoulders.
“Bakit? Naiinggit ka ba? Ah,” pagsabog ko. “Kasi gusto mo si Art kaso ako ang nagustuhan.” She slapped me. “Wala akong gusto sa kahit sino! At kahit kailan hindi ako maiinggit sa ‘yo!” I rolled my eyes and sarcastically laughed. Mabigat ang dibdib ko nang umakyat ako sa kwarto. Hindi ko na natapos ang pagkain dahil sa nangyari.
Pinili kong makatulog na lang nang gabing iyon. Gustuhin ko mang mag-review muli ay lumilipad sa ibang bagay ang isip ko. Okay naman na siguro iyong naaral ko kanina. Aalalahanin ko na lang muli bukas sa school.
I lied down on my bed and stared at my ceiling. You killed your parents, Eyshen. Those words hunted me. Napakasakit na marinig iyon mula sa ibang tao. Tuwing sinasabi nila iyon ay naaalala ko ang mukha ng mga magulang ko bago sila mamatay.
It hurt me how people think I killed my parents. Paano ko magagawa iyon? Mahal ko ang mga magulang ko kaya paano nila nasasabing ako ang dahilan bakit namatay ang mga magulang ko. And what hurt me most was that I started thinking that maybe, I was really the reason why they died. Baka ako nga ang pumatay sa kanila.
Nakatulugan ko ang pagiisip at pag-iyak sa gabing iyon. I woke up the next day and got up early to prepare for school. Inagahan ko talaga para hindi ko makasabay sa pagpasok ngayon si Yana. Nakarating ako sa school magaalas-siyete na at nagtaka ako nang mapansin na wala pang tao roon. Madalas ay alas-sais pa lang marami nang tao rito, bakit ngayon ay wala?
Nilibot ko ang tingin ko sa buong campus at kumunot ang noo nang makitang nakaupo si Art sa gitna ng school namin. The moment I greeted him, I was shocked when he suddenly hugged me and said unexpected words.
“I like you, Rae.”
Dahan-dahang dumilat ang mata ko at inalala ang napanaginipan. What was that? It looked real! Simple kong kinurot at sinampal ang sarili para masiguro kung gising na nga ba talaga ako at hindi nananaginip.
Nang makabawi at tuluyang magising, bumangon ako at tinignan ang sarili sa salamin. My heart started beating when I remembered my dream. Mangyayari ba iyon? O isang normal lang muling panaginip. In the middle of assessing everything, my phone beeped, and my forehead creased when I saw a message from an unknown number.
From: Unknown Number
Hello, Amore! Meet me before our exam starts. I have something to tell you. - Art
Related chapters
A Drop of Memories Six
“Exams will start in ten minutes daw,” pagpapaalam sa amin ni Uryel. The hallway was already crowded with students who were waiting for the exams. Ang alam ko lang ay katulad noong mga nakaraang exam namin ay paghihiwalayin ulit ang mga estudyante. So, I wouldn’t be with Uryel and July during the exam. Siguro ay sa magkakaibang rooms kami ilalagay. Kung mayroon man akong makasamang kaklase ko ay baka kaunti lang iyon. The school was really strict. Habang naghihintay na papasukin sa room na naka-assign sa akin ay panay ang pag-check ko ng selpon at suot na relo. Thirty minutes na ako ritong naghihintay pero hindi pa rin dumarating si Art. Ewan ko kung pinag-trip-an lang ba ako noon. I couldn’t forget the dream I had earlier, too. Sa totoo lang ay kinakabahan ako sa posibleng sabihin ni Art. Tuwing maiisip kong baka nga umamin siya ay bumibilis ng tibok ang puso ko. Hindi ko lang ma-imagine na mangyayari ang ganoon. Ilang linggo pa lang ba kami magkakilala ni Art? Kahit pa sabihin na
Last Updated : 2021-09-01A Drop of Memories Seven
Nang sumakay ako sa kotse namin ay irap kaagad ni Yana ang bumungad sa akin. I could almost hear her thoughts. Panigurado ay hinuhusgahan niya ulit ako sa isip niya. H’wag ka magalala, Kaeyshaena. Mukhang ikaw nga ang gusto no’ng lalaking ‘yon. Mariin akong napapikit, naalala ko ang naging pagaaway namin dahil kay Art. I suddenly felt embarrassed remembering the words I said to her yesterday. Sobrang laki pa ng confidence kong sabihin sa kaniya na ako ang gusto ni Art. How messed up was that, right? I couldn’t believe that Art liked her. Si Yana na pinsan ko! Kaya ba siya lapit nang lapit sa akin dahil alam niyang magpinsan kami? Kung ganoon, bakit hindi na lang si Yana ang dinala niya noon sa family dinner nila? Pagkauwi ay hindi pa rin ako kinibo ni Yana. Kaagad siyang umakyat sa kwarto niya at ang lakas pa ng pagsarado niya sa pinto. Si Tita naman ay wala ngayon sa bahay, siguro ay nagtrabaho kaya wala pa siya ngayon. Baka gabi na rin iyon umuwi. Magdamag muli akong nag-review s
Last Updated : 2021-11-01A Drop of Memories Eight
“Raeyshen!” Tuloy pa rin ang naging takbo ko kahit ramdam ko sa likod ang pagsunod sa akin ni Art. I honestly didn’t know why I was acting this way. Hindi ko alam kung bakit nakakaramdam ako ng inis, irita, at isa pang hindi ko malamang emosyon noong makita ko silang magkasama ng pinsan ko. Siguro ay may parte lang sa akin na naiinis dahil sana ay si Yana na lang ang pinakilala niya sa mga magulang niya. Baka ngayon ay hindi sana kami nagaaway ni Yana at hindi rin kami pinaguusapan sa school. Sana ay hindi rin magulo ang takbo ng utak ko ngayon. Baka kung si Yana ang pinakilala niya ay maging sila pa. Iyon din naman ang gusto ni Yana, ‘di ba? At halata namang gusto niya ang pinsan ko kaya bakit kailangan ako pa ang guluhin. Diretso akong sumakay sa dumaang jeep at pinagsiksikan ko ang sarili ko kahit pa puno na iyon. Kalahati na lang ng pwet ko ang nakaupo pero binalewala ko na iyon dahil kung hindi ay mahahabol pa ako ni Art. “Nako, hijo. Wala nang bakanteng upuan para sa ‘yo.” In
Last Updated : 2021-11-02A Drop of Memories Nine
“Eyshen, anong oras ka uuwi mamaya?” tanong sa akin ni Tita nang makababa ako ng kwarto. Ilang araw na mula noong nagkaroon ako ng panaginip. Ilang araw na rin akong hindi pumapasok sa trabaho dahil takot akong kapag nagtrabaho ako ay mangyari nga iyong nakita kong memorya sa panaginip ko. It scared me so bad. Everything is scaring me for the past few days. Isa na roon ang USB na pinadala rito sa bahay. Hanggang ngayon ay nagmamasid ako kung sino ang posibleng magdala noon sa bahay namin. Napagtanto ko rin na ang box na pinaglagyan ng USB na iyon ay plain lang. Ibig sabihin ay ang nagpadala noon ay hindi nagtatrabaho sa kahit anong delivery company. Box lang iyon na nakatape at mayroong pangalan ko. Kaya naman sino ang posibleng magbigay noon sa akin. Wala nang pumapasok sa isip ko kung hindi ang mga pumatay sa magulang ko. I was sure that they wanted something from me. At kung ano man iyon ay sana diretsahin na nila. “Sasabay po ako paguwi kay Yana, Tita.” Tumango siya sa akin at
Last Updated : 2021-11-04A Drop of Memories Ten
“Malakas ang impact nang pagkakatama ng ulo niya kaya marami ang nawalang dugo. Sa ngayon, misis, hindi pa ako nakakasiguro kung kailan magigising ang anak niyo. Pero, we’re hoping for her recovery kaagad.” Iyon ang sinabi ng doctor sa amin isang linggo na ang nakalipas. Oo at isang linggo na mula noong nangyari ang panaginip ko. Isang linggo na ring hindi nagigising si Yana. And it scared me. Kahit pa hindi kami gaano close ni Yana ay sobra ang takot ko. Napakarami kong ‘what ifs’, paano kung sinabi ko sa kaniya ang nakita ko sa panaginip ko? Paano kung sumabay na lang ako umuwi sa kaniya noong araw na iyon? Paano kung hindi lang siya ang naaksidente at may nadamay pang iba? Si Andra, si kuya Ando, paano na lang kung tatlong buhay ang napahamak dahil sa akin? “Ano ka ba, dai? Isang linggo ka na riyang laging tulala? Gagaling ‘yon si Kaeyshaena dahil masamang damo ‘yon!” Tumawa ang dalawa ngunit mas lalong nagdulot iyon sa akin ng pagkaka-guilty. Mas lalo kong sinisi ang sarili ko s
Last Updated : 2021-11-05A Drop of Memories Prologue
DISCLAIMER: This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, locales, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or events is purely coincidental.The story contains strong language inappropriate for readers aged 15 and below. PROLOGUETuwid ang naging lakad ko, hindi pinapansin ang ilang tingin sa akin ng mga tao. I greeted few people I was comfortable with.“Hey there, Rae.” Yuwi winked at me and laughed when she noticed how grumpy I was today. “Oh babe, are you ready to welcome your memories?”I rolled my eyes and started fixing my things for our meeting later. I have no time to play today. I wanted this meeting to be successful. I wanted to show him how much of a better person I was now.“I can’t believe he just added another memory yesterday,” she exaggerated. “Sorry, who are you again?”I couldn’t believe him! I hated how he acted like that in front
Last Updated : 2021-08-25A Drop of Memories One
Dahan-dahan kong binuksan ang aking mga mata at tumitig sa puting kisame ng kwarto ko. Wala sa sarili kong nilibot ang paningin at tinitigan ang bintana. The curtains were already open. The next thing I did was checking my phone. Bumangon ako nang makitang magaalas-sais na. Matapos maligo ay hinanap ko ang platsadong uniporme sa cabinet ko. I buttoned my polo and looked at myself in the mirror. My brows furrowed when I remembered the dream I had earlier. Malabo iyon sa alaala ko pero kuryoso ako sa aking nakita. I wasn’t sure if it was a random dream or something that would happen. Tinignan ko ang mga mata ko sa salamin at napanguso nang maisip na imposible ang naisip ko. Bakit naman magkakatotoo ang isang panaginip? Kinuha ko na lamang ang bag ko sa study table at malungkot na ngumiti nang makita ang litrato ng mga magulang ko roon. My memories were the reason why my parents died. Nakita ko sa paniginip ko kung kalian at paano sila namatay. Hindi ko na napansin ang pagluha ng mga
Last Updated : 2021-08-26A Drop of Memories Two
“Hey, miss!” Natigil ako sa paglalakad nang bigla akong tawagin noong lalaki. Tinignan ko siya at napakunot ang noo. Sinenyasan niya akong lumapit sa kaniya. Kahit pa lito ay dahan-dahan din akong lumapit at takang tinignan ang tinuro niyang bakal. “Help me.” Kumulo kaagad ang noo ko sa sinabi niyang iyon. Matapos akong palayasin ay gusto namang tulungan ko siya ngayon. May problema ba pagiisip nito? At dahil may kabaitan naman ako ay tinulungan ko na siya roon sa tinuro niya. “Nice!” Bumuka ang bibig ko sa gulat dahil bigla siyang lumayo sa akin. “H-hoy!” Nakapameywang ko siyang pinanood na umalis. He glanced at me again and smirked. My forehead frowned and I scoffed. Napakamot ako sa batok at tinignan ang bakal na nakalatag sa sahig. Why did I even come back? Bakit pa pinagkatiwalaan ko ang ungas na ‘yon? Mabuti na lang at may ilang tumulong na lalaki sa akin para buhatin ang bakal na iyon. Kaya tuloy sininghalan ako noong dalawa kong kaibigan. “Masyado ka kasing chismosa muntik
Last Updated : 2021-08-26
Latest chapter
A Drop of Memories Ten
“Malakas ang impact nang pagkakatama ng ulo niya kaya marami ang nawalang dugo. Sa ngayon, misis, hindi pa ako nakakasiguro kung kailan magigising ang anak niyo. Pero, we’re hoping for her recovery kaagad.” Iyon ang sinabi ng doctor sa amin isang linggo na ang nakalipas. Oo at isang linggo na mula noong nangyari ang panaginip ko. Isang linggo na ring hindi nagigising si Yana. And it scared me. Kahit pa hindi kami gaano close ni Yana ay sobra ang takot ko. Napakarami kong ‘what ifs’, paano kung sinabi ko sa kaniya ang nakita ko sa panaginip ko? Paano kung sumabay na lang ako umuwi sa kaniya noong araw na iyon? Paano kung hindi lang siya ang naaksidente at may nadamay pang iba? Si Andra, si kuya Ando, paano na lang kung tatlong buhay ang napahamak dahil sa akin? “Ano ka ba, dai? Isang linggo ka na riyang laging tulala? Gagaling ‘yon si Kaeyshaena dahil masamang damo ‘yon!” Tumawa ang dalawa ngunit mas lalong nagdulot iyon sa akin ng pagkaka-guilty. Mas lalo kong sinisi ang sarili ko s
A Drop of Memories Nine
“Eyshen, anong oras ka uuwi mamaya?” tanong sa akin ni Tita nang makababa ako ng kwarto. Ilang araw na mula noong nagkaroon ako ng panaginip. Ilang araw na rin akong hindi pumapasok sa trabaho dahil takot akong kapag nagtrabaho ako ay mangyari nga iyong nakita kong memorya sa panaginip ko. It scared me so bad. Everything is scaring me for the past few days. Isa na roon ang USB na pinadala rito sa bahay. Hanggang ngayon ay nagmamasid ako kung sino ang posibleng magdala noon sa bahay namin. Napagtanto ko rin na ang box na pinaglagyan ng USB na iyon ay plain lang. Ibig sabihin ay ang nagpadala noon ay hindi nagtatrabaho sa kahit anong delivery company. Box lang iyon na nakatape at mayroong pangalan ko. Kaya naman sino ang posibleng magbigay noon sa akin. Wala nang pumapasok sa isip ko kung hindi ang mga pumatay sa magulang ko. I was sure that they wanted something from me. At kung ano man iyon ay sana diretsahin na nila. “Sasabay po ako paguwi kay Yana, Tita.” Tumango siya sa akin at
A Drop of Memories Eight
“Raeyshen!” Tuloy pa rin ang naging takbo ko kahit ramdam ko sa likod ang pagsunod sa akin ni Art. I honestly didn’t know why I was acting this way. Hindi ko alam kung bakit nakakaramdam ako ng inis, irita, at isa pang hindi ko malamang emosyon noong makita ko silang magkasama ng pinsan ko. Siguro ay may parte lang sa akin na naiinis dahil sana ay si Yana na lang ang pinakilala niya sa mga magulang niya. Baka ngayon ay hindi sana kami nagaaway ni Yana at hindi rin kami pinaguusapan sa school. Sana ay hindi rin magulo ang takbo ng utak ko ngayon. Baka kung si Yana ang pinakilala niya ay maging sila pa. Iyon din naman ang gusto ni Yana, ‘di ba? At halata namang gusto niya ang pinsan ko kaya bakit kailangan ako pa ang guluhin. Diretso akong sumakay sa dumaang jeep at pinagsiksikan ko ang sarili ko kahit pa puno na iyon. Kalahati na lang ng pwet ko ang nakaupo pero binalewala ko na iyon dahil kung hindi ay mahahabol pa ako ni Art. “Nako, hijo. Wala nang bakanteng upuan para sa ‘yo.” In
A Drop of Memories Seven
Nang sumakay ako sa kotse namin ay irap kaagad ni Yana ang bumungad sa akin. I could almost hear her thoughts. Panigurado ay hinuhusgahan niya ulit ako sa isip niya. H’wag ka magalala, Kaeyshaena. Mukhang ikaw nga ang gusto no’ng lalaking ‘yon. Mariin akong napapikit, naalala ko ang naging pagaaway namin dahil kay Art. I suddenly felt embarrassed remembering the words I said to her yesterday. Sobrang laki pa ng confidence kong sabihin sa kaniya na ako ang gusto ni Art. How messed up was that, right? I couldn’t believe that Art liked her. Si Yana na pinsan ko! Kaya ba siya lapit nang lapit sa akin dahil alam niyang magpinsan kami? Kung ganoon, bakit hindi na lang si Yana ang dinala niya noon sa family dinner nila? Pagkauwi ay hindi pa rin ako kinibo ni Yana. Kaagad siyang umakyat sa kwarto niya at ang lakas pa ng pagsarado niya sa pinto. Si Tita naman ay wala ngayon sa bahay, siguro ay nagtrabaho kaya wala pa siya ngayon. Baka gabi na rin iyon umuwi. Magdamag muli akong nag-review s
A Drop of Memories Six
“Exams will start in ten minutes daw,” pagpapaalam sa amin ni Uryel. The hallway was already crowded with students who were waiting for the exams. Ang alam ko lang ay katulad noong mga nakaraang exam namin ay paghihiwalayin ulit ang mga estudyante. So, I wouldn’t be with Uryel and July during the exam. Siguro ay sa magkakaibang rooms kami ilalagay. Kung mayroon man akong makasamang kaklase ko ay baka kaunti lang iyon. The school was really strict. Habang naghihintay na papasukin sa room na naka-assign sa akin ay panay ang pag-check ko ng selpon at suot na relo. Thirty minutes na ako ritong naghihintay pero hindi pa rin dumarating si Art. Ewan ko kung pinag-trip-an lang ba ako noon. I couldn’t forget the dream I had earlier, too. Sa totoo lang ay kinakabahan ako sa posibleng sabihin ni Art. Tuwing maiisip kong baka nga umamin siya ay bumibilis ng tibok ang puso ko. Hindi ko lang ma-imagine na mangyayari ang ganoon. Ilang linggo pa lang ba kami magkakilala ni Art? Kahit pa sabihin na
A Drop of Memories Five
“Ano’ng ginagawa mo rito?” tanong ko kay Art. “Why? Bawal ba ako rito?” balik niyang tanong sa akin. I shrugged my shoulders and stoop up after getting my things. Binalewala ko ang ilang tingin sa aking ng mga tao. Hindi pa nakakatulong na buntot nang buntot ‘yong isa rito. “Wala ka bang kaibigang pupuntahan?” tanong ko nang hindi na matiis ang mga titig ng tao sa amin. “I am with my friend now.” I rolled my eyes when I found how sarcastic he said that. “Ah, magkaibigan pala tayo?” Nairita ako nang makita ang mukha niyang nagpapanggap na inosente. “Parang kagabi gusto mo ako tapos ngayon magkaibigan na lang tayo, ganoon ba?” Binulong ko iyon pero napasinghap nang marinig ang bulungan ng malapit sa amin. Napakaraming chismoso ngayon, diyos ko! “Why do you sound disappointed, Amore?” he teased me. Ngumiwi ako at tinalikuran siya. Naupo na ako roon sa upuan ko at hinintay na dumating ang guro namin. Wala ka ngang napanaginipan, guguluhin ka naman ng mga tao sa paligid mo. Saan ba ako
A Drop of Memories Four
“We’re here.” Tinitigan ko ang malaking bahay na nasa gilid ko. What was I doing here? I didn’t even know why I let him take me here! Hindi ko man lang siya pinigilan o kaya tinanong ng kung ano-ano. Hinayaan ko lang siya mag-drive! At saka bakit nga ba ako sumakay sa kotse niya? Eh, hindi nga yata kami close nito. Nagkakausap lang kami kapag nasa klase o nasa school. ‘Yon lang, close na ba kami noon? “Anong ginagawa natin dito?” I asked, confused. “I told you, you’re meeting my family.” Bakit ko nga kikitain? Para saan, Arthielo? “Bakit?” He shrugged and left me to open my door. Lito pa rin akong lumabas sa kotse at muling pinagmasdan ang malaking bahay sa harap ko. “Let’s go?” I stared at him with my forehead frowned. Teka lang! Hindi pa nagsisink-in lahat sa akin. When we stepped in their house, we were welcomed by Art’s mom. Binigyan nito ako ng ngiti pero halata sa mata niya ang lito. “Mom, this is Raeyshen. My.” His brows furrowed when he tried to introduce me to his mother.
A Drop of Memories Three
Pagod kong binagsak ang bag ko sa study table at mariin muling napapikit nang makita ang sarili sa salamin. Why did I assume too fast? Kakakilala niyo pa nga lang tapos ihahatid ka na sa bahay niyo! Bakit ba hindi ko iyon naisip? Bakit tuwing nasa harap ko siya ay natatameme lang ako at lahat ng isenyas o sabihin niya ay ginagawa ko? “Nasaan si Yana, Eyshen?” Sumilip si Tita sa kwarto ko, halatang nagluluto at umakyat lang dito para tanungin iyon. “May pupuntahan daw po sila noong mga kaibigan niya.” “Ay diyos kong bata, mula noong mag-college, gala rito, gala roon na!” I bit my lip and stifled a laugh. Kaysheana was always spoiled by her parents. Swerte siya at buo ang pamilya niya at kaya niyang gawin ang kahit ano lang. Her family was wealthy, I had to admit that. May kaya talaga sila. Ganoon din ang pamilya namin dati noong buhay pa ang magulang ko kaya naman hirap na hirap ako noon mag-adjust nang mawala sila. It felt like I lost everything. Hindi lang pamilya. “Eyshen, kakai
A Drop of Memories Two
“Hey, miss!” Natigil ako sa paglalakad nang bigla akong tawagin noong lalaki. Tinignan ko siya at napakunot ang noo. Sinenyasan niya akong lumapit sa kaniya. Kahit pa lito ay dahan-dahan din akong lumapit at takang tinignan ang tinuro niyang bakal. “Help me.” Kumulo kaagad ang noo ko sa sinabi niyang iyon. Matapos akong palayasin ay gusto namang tulungan ko siya ngayon. May problema ba pagiisip nito? At dahil may kabaitan naman ako ay tinulungan ko na siya roon sa tinuro niya. “Nice!” Bumuka ang bibig ko sa gulat dahil bigla siyang lumayo sa akin. “H-hoy!” Nakapameywang ko siyang pinanood na umalis. He glanced at me again and smirked. My forehead frowned and I scoffed. Napakamot ako sa batok at tinignan ang bakal na nakalatag sa sahig. Why did I even come back? Bakit pa pinagkatiwalaan ko ang ungas na ‘yon? Mabuti na lang at may ilang tumulong na lalaki sa akin para buhatin ang bakal na iyon. Kaya tuloy sininghalan ako noong dalawa kong kaibigan. “Masyado ka kasing chismosa muntik
