CHAPTER 3

Zederina's POV.

***

"Oh my gosh! Girl!!" Denny shrieked in excitement while looking around Marv's room. "Ang ganda! Marverick is so swerte talaga sayo."

Denny added habang naka tingin naman sa cake na binake ko. Chocolate cake 'yon, na may naka lagay na 'Happy 3rd Anniversary'. Napa ngiti naman ako habang tinitingnan ang paligid.

"Magugustuhan niya kaya?" I ask while staring at the cake I baked for him.

"Siguradong magugustuhan niya 'yan Hija." It's tita Minerva. Ang nanay ni Marverick.

"Sana nga Tita." I said with a smile plastered on my lips.

Tinulungan ako nila Tita, Sab, Denny at Jean na ayusin ang kwarto ni Marverick habang wala siya. Kinausap ko kasi si Tita na utusan si Marverick, yung matatagalan siya para maayos namin lahat at ngayon nga okay na ang lahat. Thanks to them.

"Oh pano ba 'yan girl? Sa baba na kami ah? Good Luck Rare!" Denny said with a thumbs up.

"Good Luck!" Sab said with a smile too.

Tinanguan ko naman sila at muling inikot ang tingin sa buong kwarto. Hindi naman kalakihan ang kwarto kaya madali lang naming naayos ang lahat. Pinuno namin ang kwarto ng mga pulang lobo. May mga heart shaped red balloons din tapos sa pader may mga word balloons na naka lagay arranged into 'Happy 3rd Anniversary Babe'. Pinatay ko na ang ilaw ng kwarto at isinara din ang Bintana kaya naman nangingibabaw na ang mga ilaw mula sa mga Lobo.

Kung susumahin ay wala pa sa kalahati ng kwarto ko ang kwarto ng boyfriend ko. Ibang iba dahil sa kwarto ko pagka pasok mo palang ay puro libro ang bubungad sa'yo. Sa walk in closet ganon din. Noon madalas akong nandito sa bahay nila pero mula nung lumabas ako ng hospital hindi na 'ko nakaka punta dito ng madalas.

After some minutes narinig ko na ang mga yabag senyales na Marverick is here now kaya naman dali dali akong nag-ayos ng sarili ko.

*Door Opens*

"Surprise!!" I exclaimed happily as soon as Marverick entered his room.

Parang mas nagulat pa ata siya sa sigaw ko kaya naman natawa ako at niyakap siya agad ng mahigpit.

"Happy third anniversary babe." I said in my sweetest voice.

Niyakap naman niya ako pabalik na parang gulat parin.

"Happy anniversary. Sorry wala akong nabili eh." He said apologetically.

"It's okay babe. Nagustuhan mo ba?" I ask with excitement and hopeful.

"Yeah! Thank you babe. I am so lucky to have you in my life babe." He said while hugging me tightly.

"Yes you are my son!" Isang malaking boses ang narinig namin, and I already know  it's his Father.

Sa malaking boses palang ni Tito ay malalaman mo nang siya ang nagsalita. It's natural and very intimidating.

"Hi tito!" Bati ko kay tito and give him a hug too.

Tito is intimidating, yes. But we are close that I can even joke around him without getting nervous.

"Ohh, we missed you hija. Hindi ka na nakaka punta dito ng madalas." Tito said with a tone like he's disappointed about it which made me smile wider.

"Sorry po, nagpahinga po kasi ako sa bahay eh. Alam niyo na matagal akong naka tulog." I said jokingly with an apologetic look.

Tumango naman si tito and pat my head like he always does. His fatherly gesture that made me more close to him.

"Happy anniversary sa inyo." Bumaling naman ang tingin niya kay Marverick. "See how lucky you are son?"

Bigla namang umiwas si Marverick sa tingin ni Tito kaya naman sumingit na ako bago pa mas tumaas ang tensyon sa pagitan nila.

"Kumain na tayo!" Masiglang sabi ko at agad na humawak sa kamay ni Marverick.

Hindi talaga sila close ng papa niya, Ewan ko ba pero parang may mga kuryente sa pagitan nila eh. Kaya naman ako to the rescue pag pinagiinitan siya ni tito. I thought they would be in good terms now but it seems to me that they just got more intense with each other.

"Mag pray muna tayo." I said with a smile.

Nag pray naman kami na ni-lead ni Denny, and after that nagsimula na kaming kumain.

"Kamusta ka Rare?" Tita ask kaya naman ngumiti ako.

I love having a conversation while dining with a family. It's better than just hearing the plates and spoons crashing each other.

"Okay lang po ako tita." Sagot ko naman na may paggalang.

Just like tito, I'm also close to tita Minerva. I remember before, we even shop groceries together as our bonding especially when my parents are away. She always asks me to come over to their house and have her accompanied because she's alone in their house at times.

"Good to hear that hija." Tita said with her sweet smile.

"Ikaw Marverick, kamusta ka? Hindi mo na daw dinadalaw ng madalas si Rare sa kanila mula nung lumabas siya ng hospital?" Tito said out of nowhere.

Napa tingin naman ako kay tito at naabutan ko ang pag daan ng tingin niya kay.. Jean?

"May mga ginagawa lang ako pa." Marverick said with his bored tone.

It's starting to get intense again and it's awkward.

"Bukod sa pag dalaw kay Rare noon sa pagkakaalam ko wala ka namang ibang ginagawa. Ayaw na ayaw mo pang nahihiwalay dito kay Rare noon. Don't you find her beautiful now, son?" Ewan ko pero pakiramdam ko makahulugan ang tanong ni tito na sinundan pa ng, "Everyone can prove to you how perfect Rare is. Mas maganda siya kesa sa ibang babae diyan sa tabi tabi lang."

Okay? Now I don't get them. Why are they suddenly talking about this? It is so awkward to be the main topic while you are just sitting and dining with them. 'Oh god!'

"Why? Because she's rich?" Biglang sagot ni Marverick na ikinatingin naming lahat sa kaniya maliban kay tito.

"Florence!" Tita Minerva immediately called his second name using her warning tone.

Pero hindi nakitaan ng galit o pagka inis si tito at agad lang siyang sinulyapan na para bang isa lang itong normal na mga salita na naririnig niya.

"No, I can just see her worth. Don't you?" He said and left an interesting question to Marverick.

The question put him on the spot. Now the attention is on him and I sensed how he tensed up for a second which I find weird.

"Of course I do." He answered with a frown and sharp look and gritting teeth.

Tito then just nodded and spoke with a serious expression.

"Kahit wala pa siyang pera mas pipiliin ko siya para sa'yo, dahil bukod sa maganda siya ay isa siyang magandang halimbawa ng isang mabuting babae at mabuting asawa sa hinaharap." Mahaba at kalmadong sabi ni tito.

Agad na natahimik si Marverick. Siguro nabigla din siya sa sagot ni tito. Tito has never been like that. Talking like this? At least not in my knowledge.

Hindi ko maintindihan kung bakit nila pinagtatalunan ang ganitong bagay. Hindi ko man maintindihan ay alam kong bawat katagang binibitawan ni tito ay may kahulugan at may gustong puntahan. Agad akong tumikhim kaya natigil sila.

"Ano ka ba tito, I'm sure Marverick can see Rare's worth too. Its too obvious naman eh. Tanga lang ang hindi makakakita nun tito." Denny said agreeing with tito and also trying to ease the tension.

"She's Right. Her trust for everyone says how worth it she is. Tanga nalang ang sisira ng tiwala niya." Sab said with her serious expression.

Ako lang ba o talagang ako ang nasa gitna ng topic? Napaka out of the blue nila. Bakit bigla-bigla nalang silang naguusap ng ganito?

"I'm sure hindi sisirain ni Marverick ang tiwala ko. He loves me and I love him too. Kaya naman kumain nalang tayo, gutom lang yan." Pigil ko sa kanila dahil ako man ay nahihirapan dahil sa sitwasyon ni Marv.

"Tama ka diyan Hija! Hala sige at ituloy niyo na ang pagkain ninyo, si Rare ang nagluto niyan." Tita said with her genuine smile, helping me to divert their attention.

***

Roxanne's POV.

Tahimik lang ako ngayon habang nasa loob ng kotse ni Rence. Gusto ko nang magwala sa sobrang inis, selos at inggit. Inis dahil Hindi ako magawang ipagtanggol ng boyfriend ko. Selos dahil sa sobrang lapit ng babaeng yun sa pamilya ng boyfriend ko, at inggit dahil sa mga kayang ibigay ng babaeng yun sa boyfriend ko. Meron siya ng lahat, pero ako. Simpleng babae lang ako at wala pang naaabot samantalang siya ang taas taas niya.

"Hon!" Pukaw ni Rence sa iniisip ko. "Huwag mo nang isipin yung kanina."

I can sense his irritation but his worried expression is the most evident of all his emotions right now.

"Hon, kailan ba natin sasabihin sa kanila? Hindi ko na kaya 'to!" Naiiyak na sabi ko.

I know it's not easy especially on his part but hell! He put us on this. I'm at fault too but he's the one having a relationship with that girl and he needs to end it.

"Jean, alam mo naman na hindi pa pwede di'ba? Nakita mo naman kanina. Siguradong magagalit si papa at madidisappoint si mama." Florence said with a pleading and frustrated look.

Hindi ko alam pero sa halip na maawa sa kaniya ay nangibabaw pa ang inis ko.

"Hon naman! Kahit ngayon lang ipaglaban mo naman ako! Pagod na pagod na ko eh!!" Umiiyak na ako ngayon at hindi ko na alam ang gagawin. "Alam ko naman na walang wala ako kay Rare! Wala ako kahit sa kalahati niya. Hon, ikaw nalang ang meron ako!! Itinakwil na ako ng pamilya ko. Please hon!!" Hinaplos niya ang Pisngi ko at agad akong niyakap.

His embrace made me calm down a little. It always does the magic.

"Sshhh! Soon hon okay? Sasabihin din natin sa kanila pero hindi pa ngayon." Malumanay niyang sabi. "I just need you to trust me. I'll fix this."

"Promise?" I said while looking directly to his eyes.

Agad siyang tumango at ginawaran ako ng matamis na halik sa labi.

"You can't kiss her," Naka ngiti kong sabi. "Para siyang si Maria Clara."

"Lets not talk about her." He said and gave me a smile after giving me a quick kiss.

***

Zederina's POV.

Its my 19th birthday today at siyempre may paparty sa bahay. Nandito parin ako sa kwarto ko at tinititigan ang sarili ko sa salamin. I'm wearing a simple fresh pink dress na mahaba yung end sa likod habang above the knee naman ang sa harap. Simpleng makeup lang at ang buhok ko naman ay naka messy bun lang. Simple but elegant daw sabi nila.

"Rare!!" Biglang bungad na tili ni Denny na kakapasok lang kasama si Sab na naka ngiti.

Agad nila akong niyakap na may mga ngiti sa mga labi at nakipag beso sa'kin.

"You look perfect, Rare." They said.

Napangiti naman ako. At least I have them as my companions for this long night.

"Thank you" I said smiling widely at them.

"Halika na, bumaba ka na daw dahil kanina pa naghihintay ang mga bisita mo." Sab said holding my hand while Denny held my other hand.

Tumango naman ako at sumama na sa kanila. Hindi naman sobrang sosyal ang party. Mas gusto ko ang simpleng party kasama ang mga importanteng tao sa buhay ko. Pagka baba namin ay sinalubong ako ni Marverick at hinalikan sa pisngi.

"Happy birthday babe, you look perfect." He said sweetly kaya niyakap ko naman siya.

Nahagip naman ng tingin ko si Jean na nasa isang Table at naka tayo habang umiinom ng wine at naka tingin sa'min. I gave her a smile amd she did too. Something wasn't right with her though. I just can't point a finger on it.

"Thank you babe, I love you!" I sweetly said looking at his eyes.

"I love you too babe." He said and planted a kiss on my forehead and snaked his arm around my waist.

After that ay inalalayan niya lang ako at sinamahan na ientertain ang mga bisita ko. Pati ang parents namin at nila Denny at Sab ay bumati din. Binigay din nila ang mga regalo nila sa akin which I gladly accepted personally as a kind gesture too because they're here for me.

"Pupunta lang ako ng rest room babe." Paalam ni Marverick.

"Okay" I said with a smile.

He kissed my cheek before he walked away which made me smile.

Kasama ko ngayon sila Sab at Denny, hinahanap ng mga mata ko si Jean pero wala siya. Naguusap lang kami at ilang minuto pa ang lumipas ay wala parin si Marverick.

"Hahanapin ko muna si Marverick." Paalam ko kay Sab at denny.

"Sige hahanapin na din namin si Jean." Sab said and pulled Denny with her.

Tumango naman ako at nagsimulang maglakad. Sa garden ginaganap ang party. Malaki ito, pero inikot ko na ang buong garden wala talaga siya kaya pumasok ako sa loob ng mansyon para doon hanapin dahil sabi niya ay pupunta siya sa rest room. Wala din sa kusina kung saan may rest room.

"Ate Jee!"Tawag ko sa isa sa mga maid sa bahay na alam kong kanina pa umiikot para asikasuhin ang nga bisita.

"Oh Rare? Anong ginagawa mo dito hindi pa tapos ang party ah?" Ate Jee asked as soon as she saw me.

"Ah hinahanap ko si Marverick ate Jee, nakita mo ba siya?" Tanong ko, hoping that she did dahil pagod na akong umikot.

Nakita ko naman ang pagbabago ng expression niya. Mula sa masigla ay napalitan ng kaba ito at pagtatakha.

"Okay ka lang ate jee?" I asked her, worried.

"Ahh. Hindi ba kasama mo siyang---" she cute herself and it seems like she was thinking something. "Sa pool area icheck mo parang nakita ko siyang pumunta don."

Ngumiti nalang ako at tumango saka nagsimulang tahakin ang daan papunta sa pool area. Pagdating ko sa pool area ay inilibot ko ang mga mata ko at may nakita nga akong pigura ng tao pero hindi lang isang tao 'yon.

Sobrang bilis ng tibok ng puso ko habang naglalakad ng dahan dahan palapit sa dalawang taong naghahalikan sa madilim na bahagi ng pool area.

Hindi ko alam kung bakit ako naglalakad para makita kung sino sila. Napaka pamilyar ng likod ng lalaki kaya hindi ko mapigilan ang paglapit sa kanila at habang lumalapit ako ay mas bumibilis ang tibok ng puso ko sa kaba.

Mula sa dobleng bilis ng kabog ng dibdib ko ay mas bumibilis pa sa bawat hakbang na ginagawa ko. I wanted to stop but it was like my feet has its own mind to walk more closely to them.

Kusang tumulo ang mga luha ko nang makumpirma ko kung sino ang dalawang taong nasa harapan ko. It was a heart wrenching pain that I felt when I realized that I wasn't dreaming at all and that this is all real now.

"B-babe?" I managed to call him between my sobs.

And then they stopped. They faced me and I saw the shock expression on their faces. Of course. Who wouldn't be?

"R-rare" he uttered in a nervous tone.

Kasabay ng pagdating ng dalawang kaibigan ko. My tears didn't wasted even a single minute. Walang tigil silang kumakawala mula sa mga mata ko. Kasabay ang pagkahati ng puso ko.

"B-babe" Utal na wika ni Marverick.

He tried to reach me but I didn't let him. Hindi ko hinayaang mahawakan niya kahit dulo ng mga daliri ko.

"Don't you dare touch me." Madiin kong wika na may pagbabanta.

And then I did the most irrational but satisfying thing I can do. I slapped him hard making him face his side and touch his cheek where my hand landed.

"All this time niloloko niyo lang ako?" Umiiyak kong sabi. "Kayo? Kayo pa?

No one tried to stop me.

"Nakakadiri ka Marverick! ano bang ginawa kong kasalanan para gawin mo 'to?" Ofcourse, the most asked question will be my first question too.

"R-rare let me exp---"

Before Jean could finish her sentence I already did what I think she deserves.

"Isa ka pa!" Malakas na sampal at mariing wika ko. "I trusted you Jean! I trusted you! Tapos ito ang igaganti mo sa'kin? How dare you Roxanne!!"

Hindi ko na napigilan ang pagtaas ng boses ko dahil sa galit at sakitna nararamdaman ko para sa kanilang dalawa.

"Oo na! Kasalanan ko na lahat!!" Biglang sigaw niya na nagbigay ng pagtatakha sa utak ko. "Pero Rare, intindihin mo naman ako. Meron ka na ng lahat ng bagay."

My eyebrows arched at her statement making me irritated and furious.

"Naiinggit ako sa'yo alam mo ba 'yon? Lahat kasi nasa'yo na eh! Pagmamahal ng magulang! Pera! Lahat lahat!" She said with tears falling nonstop making me feel nothing but shame for her. "Pero ako? Anong meron sa'kin? Itinakwil pa ako ng ga magu---"

"Wag mong ibaling sa'kin ang galit mo dahil kahit anong gawin mong iyak at pagpapaliwanag walang tamang dahilan kung bakit mo sinira ang tiwala ko at kung bakit mo nagawang landiin at agawin ang lalaking mahal ko!" Mabilis at madiin ang bawat katagang binibitiwan ko. "And don't you dare tell me how insecure you are Roxanne kasi kung kaibigan kita!Naappreciate mo manlang sana kung pano ako nagtiwala sa inyong dalawa!!"

Wala na akong pakealam sa mga taong nanonood, ang parents namin ay wala pa dito. Tatalikod na sana ako pero biglang nagsalita si Jean.

"You didn't even treat me as your bestfriend! Kahit kailan hindi ko naramdaman na kaibigan ang turing niyo sa'kin!!" She said shamelessly making me look at her with full disgust.

"Wag mong isisi sa'kin kung puro sarili mo lang ang nakikita at iniisip mo Raxanne. Tinuring ka naming kaibigan. Hindi na namin kasalanan kung ikaw mismo yung lumayo. At lalong hindi namin kasalanan kung bakit hindi ka magawang mahalin at pagkatiwalaan ng mga taong nasa paligid mo." Pinakatitigan ko siya saka tinuloy ang pagsasalita. "Hindi ko kasalanan kung bakit pati sarili mong magulang hindi ka magawang pagkatiwalaan. You did it all by yourself and no one is to blame but you!"

"Stop it, Rare!" sigaw ni Marverick kaya nabaling ako sa kaniya ang tingin ko.

"Masakit ba? Na ang babaeng pinalit mo sa'kin ay selfish at insecure sa mga tao sa paligid niya? Masakit ba, huh Marverick?" I said with clear sarcasm.

Natigil siya at biglang tumungo.

"You deserve each other." I saod and look at them. "Pareho kasi kayong basura."

They were both shocked at what they heard but I wasn't planning to take it back. I was about to walk away when I heard Tito's voice baritone and intimidating voice.

"Marverick!" May kalakasan at banta sa boses ni tito hanggang sa makita nalang namin si Marverick na naka upo sa damuhan at nay dugo sa labi.

I can see Tito's anger while dangerously looking at his son amd when his eyes settled on me, his eyes softened and it held full worry towards me making ny heart soften.

"I'm so sorry hija." Tita Minerva suddenly hugged me in tears making me cry again.

"I'm fine tita. I will be." I said reassuring her. "And not yours or Tito's fault."

I can't blame them too. They clearly don't have something to do with this. They're like my second parents already and that won't change.

"We better go now." Tito said with an apologetic look. "Happy birthday hija."

I forced a smile when he tapped my head before walking towards my parents. While Sab and Denny pulled me away from the crowd when Marverick tried to get a hold of me.

***

<33