"Good evening, Tita." Bati ni Noah sa ina ni Deiji ng makarating sa munting tahanan ng mga ito upang sunduin ang nobya."Noah, lalo kang guma gwapo ah." Ganting pagbati ng tatay ni Deiji na idinaan sa biro.Nagmano si Noah sa dalawa saka ngumiti sa mga ito."Deiji, bilisan mo at nandito na si Noah." Pagtawag sa kanya ng ina kaya naman agad bumaba si Deiji.Nakasuot ito ng pantalon at croptop na itim na pinaresan niya ng puting sapatos. She's always into simplicity."Nandoon na daw ang iba." Pag umpisa ni Noah kay Deiji.It's been 1 year ago since the zombies outbreak happen in Sitio De Villasarza. Nagtayo ng maraming kandila at litrato sa labas ng gate ng Sitio para sa mga taong namatay sa loob.Matapos ang ilang oras na biyahe ni Noah at Deiji ay nakarating na din sila sa Sitio De Villasarza. Sinalubong naman sila ng mga kaibigan.Yuki was with Karu and with their three kids. They adopted Zebby officially and named her Zebiana and used their families last name. Yuki is now a full tim
Napamulat ang mata ni Yuki sa biglaang pag-iyak ng isang sanggol na hawak niya. Muntik na siyang magulat ng maalala na wala naman siyang sanggol na anak. She was about to stand up while still holding the baby but she realize that she was only sitting at the top of a high wall while leaning against Deiji. Her room mate. Sa walang kakayahang tumayo ay iginala na lamang niya ang kanya mata.She saw a nightmare she'd never imagined would even happen in real life. A bunch of zombies trying to reach them. With that, a flashback came into her mind with scenarios on how they end up in that kind of situation.BIGLANG sumigaw dahil sa inis si Michelle nang buksan niya ang telebisyon sa kwarto ng kanilang apartment. Nakalagay kasi dito ay 'no signal' gayong oras iyon ng paborito niyang anime series."Baka sa antenna lang." Pagpapakalma sa kanya ng kambal na si Michael."Bawal dito sa dorm ang lalaki. Nandito ka na naman daw kasi Michael sabi ng t.v. namin." Pang-iinis naman ni Deiji sa lalaking
Nagpatuloy sa pagtakbo ang apat. Mas mabilis kung ikukumpara kanina. Ngayon ay alam na nila na may maling nangyari sa mga tao at sa paligid nila. And they need to runaway from those crazy people para iligtas ang sarili nila.Mabigat ang loob dahil sa hindi kaaya-ayang pangyayaring nangyari sa mga kasamahan sa dorm ay kailangan nilang magpatuloy. Their disappointed to themselves because they can't do anything to help them but to watch as they are dying slowly and turned into psychopathic person."Ate Yuki, anong nangyayari?" Umiiyak at natatakot habang tumatakbo pa din na tanong ni Michelle kay Yuki na halos lutang din kakaisip sa kung anong nangyayari."I don't know." Wala sa sariling sagot ni Yuki."Just keep running." Michael told her twin sister at hinigpitan pa lalo ang pagkakahawak sa kamay nito upang kumalma.Almost half hour of running ay nakita nila ang dulo ng Sitio Villasarza. It has 6-7 feet tall wall and 2 feet wide.Kanya kanyang akyat ng mga tao sa pader upang makaligtas
Napamulat ang mata ni Yuki sa biglaang pag-iyak ng isang sanggol na hawak niya. Muntik na siyang magulat ng maalala na wala naman siyang sanggol na anak. She was about to stand up while still holding the baby but she realize that she was only sitting at the top of a high wall while leaning against Deiji. Her room mate. Sa walang kakayahang tumayo ay iginala na lamang niya ang kanya mata.She saw a nightmare she'd never imagined would even happen in real life. A bunch of zombies trying to reach them. With that, a flashback came into her mind with scenarios on how they end up in that kind of situation.Maya maya ay biglang lumingon si Glenn sa kanya."Let's go there." Sabi nito sa kanya sabay turo sa kadulu-duluhan ng gubat.Saka niya lang napansin ang mga taong nagsitawiran na din pala mula sa kabilang pader at naglalakad na papunta sa direksyon na tinuro ni Glenn.Yuki remembers the day her husband drove his car to take her to Sitio De villasarza. There's a weird white and tall barrie
"Umalis na tayo!" Sigaw ni Yuki dahil nag-umpisa na namang umiyak ang baby na hawak-hawak niya."Mauna ka Deiji, sa likod ako." Utos ni Glenn sa dalaga dahil alam niyang maliban sa kanya ay ito ang maasahan niyang pumrotekta sa kasamahan ayon sa nakita niya kagabi.Wala namang alinlangang tumango si Deiji saka nag-umpisang mag lakad takbo habang nasa likod nito si Yuki habang bitbit pa din ang umiiyak na bata. Nakasunod sa likod ni Yuki ang kambal na magkahawak kamay pa rin.Nang susunod na si Glenn ay bigla na lamang may zombie'ng tumalon sa kanya mula sa gilid. Mabuti na lamang ay nahawakan nito ang dibdib at panga upang labanan ang pwersa nito papunta sa kanya at maiwasang makagat.Napahinto naman ang apat dahil dito. Nagbalak si Deiji na tumulong ngunit sinigawan lang siya ni Glenn."Takbo na! Susunod ako!" Tanging nasabi na lamang niya dahil ayaw niyang maabutan ang kasamahan ng dahil sa kanya.Nagdadalawang isip man ang apat ay sinunod na lamang nila si Glenn dahil ayaw nilang m
Nagulat si Deiji sa nadatnan pag-akyat na pagkaakyat niya. Nakataas ang kamay ng mga kasamahan niya habang nakaharap sa mga kalalakihang may iba't ibang armas na hawak at nakatutok ito sa direksyon nila."Sino kayo? Saan kayo nanggaling?" Tanong ng isang lalaki na sa tansiya ni Deiji ay mga nasa late 40's ito. Medyo manipis na din ang buhok nito sa bandang harapan."Bakit niyo naisipang umakyat dito?" Tanong muli ng isang lalaking medyo bata pa kumpara sa lalaking unang nagtanong sa kanila.Hindi nila masagot ang tanong kaya naman ay nanatili silang tahimik. Ngunit hindi din nagpapatalo ang mga lalaki sa kanilang harap. Humakbang naman si Yuki saka nagsalita para sa grupo niya."We're a…" Paninimula ni Yuki na tila hindi alam kung ano ang kanyang sasabihin at nangangapa pa siya ng mga salitang pwedeng gamitin."We're living in a girls and boys dormitory not too far from here. We ran away last night from zombies until we got here on top of the wall." Pagpapaliwanag ni Yuki saka turo sa
Tuwang-tuwa ang lahat nang makabalik ng kumpleto ang kanilang Asawa, kapatid at kaibigan na nag boluntaryo sa pagbaba sa ground floor upang makakuha ng makakain."Nagdala na lang kami. Masyadong delikado sa cafeteria." Napatigil naman ang lahat sa sinabi ni Glenn ngunit tumango at nagsingitian.Tuwang-tuwa ang bawat isa sa dami ng pagkaing nasa kanilang harap. Puno ng pasasalamat ang mga mata ng lahat."Wala bang gatas na pwede dedein ang bata?" Tanong ni Yuki na nagpahinto kay Glenn.Nagkatinginan ang lahat dahil umiiyak nang umiiyak ang bata. Tila hindi na nito kaya pa na maghapong chocolate lang ang kinakain lalo na't padila-dila lang ito.Nalungkot ang lahat at naawa sa baby. Alam nila na hindi pa kayang kumain nito at gatas lamang ang pwede dito."Charan!" Tili ni Deiji ng unti-unti niyang inilabas sa maliit na bag na nakita niya sa cafeteria na may lamang garapon na puno ng gatas at tatlong bote ng dede.Natuwa at natawa naman ang lahat sa pagpapakaba ni Deiji sa lahat. Tila nab
Tahimik na nagkukwentuhan ang lahat habang ang iba naman ay natutulog na."Nakakapagtaka. May mga feeding bottle pala sa mga School." Takhang tanong ni Michael.Napaisip naman ang mga kasama saka napatingin kay Deiji na mismong nakakuha nito."Dami daming problema, Michael. 'Yan pa talaga nasa isip mo?" Pamimilosopo naman ni Deiji kay Michael habang kumakagat sa Sandwich na hawak niya."Fine!" Pagsuko ni Deiji ng mapansin na lahat ng kasama niya ay nakatingin pa din sa kanya."When I was living outside the Sitio, I used to fetch my nursery sister. May iilang kaklase siya na dumedede sa bote. I was like, Omaygash! The were 4 years old already but they keep feeding those kids in bottle." Pag-uumpisang kwento ni Deiji sa mga ito."And then, there's one mother who calmy told me na mero'n daw talagang bata na hirap pigilan sa pagdede sa bote. And that's how I taught na baka mero'n din sa Canteen kanina." Pagpapatuloy niya habang nakatingin sa mga kasama na seryosong nakikinig."As you can
"Good evening, Tita." Bati ni Noah sa ina ni Deiji ng makarating sa munting tahanan ng mga ito upang sunduin ang nobya."Noah, lalo kang guma gwapo ah." Ganting pagbati ng tatay ni Deiji na idinaan sa biro.Nagmano si Noah sa dalawa saka ngumiti sa mga ito."Deiji, bilisan mo at nandito na si Noah." Pagtawag sa kanya ng ina kaya naman agad bumaba si Deiji.Nakasuot ito ng pantalon at croptop na itim na pinaresan niya ng puting sapatos. She's always into simplicity."Nandoon na daw ang iba." Pag umpisa ni Noah kay Deiji.It's been 1 year ago since the zombies outbreak happen in Sitio De Villasarza. Nagtayo ng maraming kandila at litrato sa labas ng gate ng Sitio para sa mga taong namatay sa loob.Matapos ang ilang oras na biyahe ni Noah at Deiji ay nakarating na din sila sa Sitio De Villasarza. Sinalubong naman sila ng mga kaibigan.Yuki was with Karu and with their three kids. They adopted Zebby officially and named her Zebiana and used their families last name. Yuki is now a full tim
Ricci, Glenn and Noah push the glass door together."Fire exit! Fire exit!" Sigaw ni Glenn.Bakas ang hirap at pagod sa ginagawa.Natataranta namang tumakbo sina Ruphert at Michael papunta sa dulo kung nasaan ang fire exit.Sa kasamaang palad ay na stock mula sa labas ang lock nito kaya naman hindi nila ito magawang buksan."Make it fast!" Sigaw ni Ricci.Pawis na pawis ito at makikitang pagod at hirap na, ganun din si Noah.Magkasabay na tinulak tulak ni Ruphert at Michael ang pinto ngunit hindi ito gumagalaw man lang."Go, help them." Pakiusap ni Ricci habang ibinibigay ang buong lakas sa pagtulak.Ayaw mang bumitaw ni Glenn at Noah ay lalo lamang sila manganganib kung mas magtatagal sila sa loob.Unang bumitaw si Noah saka tumakbo papunta sa fire exit.Sinipa sipa nila ito at tinulak tulak ngunit wala pa ding nangyayari.Dahan dahan namang binitawan ni Glenn ang pintuan saka tango kay Ricci.He understands that Ricci was trying to sacrifice himself.Ricci knows that they won't get
Gabi na ng makabalik sina Clarkson at Karu. May kanya kanyang bitbit na bag ito sa kanilang likod habang naglalakad palapit sa block na ginawa ng mga sundalo.Tahimik ang gabi maliban sa ilang putok ng baril kada may lalapit na zombie sa gate.Inikot ng dalawa ang tingin nito sa buong paligid. May kanya kanyang mundo ang bawat isa at medyo malayo sa barricades at naglatag ng kanya kanya nilang pansamantalang tutulugan.May dalawang sundalo ang nakabantay sa magkabilang dulo ng barricades na agad nilang tinawag ang atensyon ng hindi nakakakuha ng tingin ng iba."I think we saw something like that there." Pag umpisa nito saka turo sa loob ng Sitio bago sa likuran ng puno hindi kalayuan na napapalibutan ng mga damo.Nagkatinginan naman ang dalawang sundalong balot na balot pa din.Nagkatinginan din sina Clarkson at Karu ng lagpasan sila ng dalawang sundalo dahil successful ang unang mission nila.Ilang minuto pa ay bagsak na ang dalawang sundalo. Nakaabang ang limang tauhan ni Clarkson s
Tatlong mamahaling sasakyan ang paparating papunta sa kinaroroonan nila Clarkson at Karu at ng mga taong kasama nilang naka abang at naghihintay.Bumaba ang sakay ng unang sasakyan ganun din ang pangatlo saka tumabi sa magkabilang gilid ng nasa gitna ng sasakyan. Samantalang ang isa naman sa kanila ay binuksan ang pintuan nito at iniluwa si Dominic. Ang nakakatandang kapatid ni Clarkson.Pagkababang pagkababa ni Dominic ay panandaling inikot niya muna ang mata sa paligid habang niluwagan ng mabilis ang neck tie niya.Napatingin ito kay Clarkson at sa sandaling nagtama ang mga mata nila ay nag umpisa na itong magpalad papunta sa kinaroroonan nila Karu habang kasabay nitong naglalakad ang mga gwardiya niya sa magkabilang gilid at likod."How dare you keep this secret from me, Clarkson!" Madiin at naggigitgit na sambit ni Dominic sa kapatid.Hindi naman nakapag salita si Clarkson dahil simula ng maglayas ang dalawa ay katulong din siya sa pagkawala ng mga ito sa puder ni Dominic.Nanliit
Tahimik ang lahat na nag pakiramdaman. Simula ng mabawasan na naman ay wala ng may gustong magpagaan ng loob ng bawat isa.Tila lahat sila tanggap na ang kahihinatnan nila kapag tumagal pa ang ilang araw ng hindi pa rin sila nare rescue."I want to go home." Iyak ni Zenia.Maliliit ang bawat hikbing kumakawala dito habang iniisip na sa kanyang pag uwi ay naghihintay sa kanya ang bawat miyembro ng kanyang pamilya na may ngiti sa mga labi.Niyakap na lamang ni Myrna si Zenia. Lahat sila ay gusto ng umuwi. Lahat sila ay pagod na at gustong magpahinga. Lahat sila ay gusto ng makaalis sa impyernong kinaroroonan nila."It's been 2 weeks. Ngunit wala pa ding dumadating." Umpisa ni Michelle na nakatingin sa kawalan."Police are always late, aren't they?" Pangga gatong na patanong ni Bianca."So, kung kelan ma mamatay na tayo saka sila dadating?" Dagdag ni Gabby.Napatingin silang lahat kay Gabby dahil sa sinabi nito. They all know na maaaring totoo nga ang sinabi nito dahil habang patagal ng
It's already 9PM onwards. Sa isang iglap lang ay napuno na ng mga pulis at reporters ang gate ng Sitio De Villasarza.Hindi din alam ni Karu kung bakit umabot ng gabi ang paghihintay niya upang may umaksyon at umalam ng kung ano man ba talagang nangyayari sa loob.Inilabas ni Karu ang cellphone niya ngunit laking gulat niya na sobrang hina ng signal hindi katulad kanina na nakakatawag pa siya ng pulis.He drove away from Sitio para lamang sumagap ng mas malakas na signal upang makatawag sa biyenan.Nang sa wakas ay nakasagap na siya mabilis niyang idinial ang number nito."Hellow, Karu? Totoo ba itong nasa balita na may gulo raw diyan sa Villasarza?" Agad na bungad ng mama ni Yuki kay Karu.Nasa balita na pala agad ang nangyayari."Hindi pa sigurado, ma. Pero inaalam pa. Baka hindi muna po ako makauwi." Pagpapaalam nito saka napatingin sa napakaraming truck na dumaan sa harap niya.Napakaraming sundalo ang sakay nito na nag patindig balahibo sa kanya. Ngayon ay naiintindihan niyang se
Sa wakas ay araw ng pagpunta ni Karu kay Yuki. Dala nito ang kaba at pag aalala sa asawa."Ma, aalis na po ako." Paalam nito sa ina ng asawa niya saka lumapit sa mga anak upang humalik ng pamamaalam."Sige, mag ingat ka."Inistart na niya ang makina ng kotse saka pinaandar patungong Sitio De Villasarza.Ilang oras ang nakaraan ay nakarating na siya sa mahaba at mabukid na daan patungong Sitio ay inabot ni Karu ang cellphone niya saka idinial ang number ng asawa.Ngunit katulad ng nakaraang araw, cannot be reach pa din ang ito. Hindi naman na siya nadisappoint dahil inaasahan niya na ito ar sinubukan lang kung saka sakali.Inilapag na lamang niya muli sa passenger seat ang cellphone saka nagpatuloy sa pagmamaneho.Sa hindi sinasadya, napatingin siya sa paligid ng makitang may mga tao na sa kabilang bakod sapagkat sa pagkakaalala niya ay ni isang tao walang makikita doon sa tuwing hinahatid sundo niya si Yuki.Hininto niya ang sasakyan upang makapag baka sakaling magtanong.Palapit na s
It's almost 2 weeks na hindi pagpaparamdam ni Yuki kay Karu.Papasok nanaman siya sa trabaho na magulo ang isip at pag aalala sa asawa.Sinubukan niya muling tawagan ang number ng asawa ngunit katulad ng nakaraan ay cannot be reach pa din ito, gano'n din ang mga kaibigan ni Yuki na sina Deiji, Michelle at Michael.Nag away kasi silang mag asawa ng huling pagkikita ng mga ito kaya naman naisipan niyang bigyan ito ng space upang makapag isip isip at humupa ang inis at galit.Gano'n sila palagi kapag may malaking away na nangyayari sa pagitan nila. Hindi niya minamadali sa asawa dahil baka lalo lang uminit ang ulo nito sa kanya.Nag umpisa siyang magtext muli sa number ng asawa bago itinago ito sa bulsa. Napahilamoa ito saka lumabas na ng kwarto."Ma, alis na po ako. Bye babies." Humalik ito sa dalawang anak bago nag sapatos."Nakausap mo na ba si Yuki, Karu?" Tanong ng mama ni Yuki sa kanya.Pansamantala silang tumutuloy sa bahay ng ina ni Yuki dahil pareho silang may trabaho. Ang nana
They all now sitting in cemented floor inside the building. Hindi matapos tapos na iyakan at pagdadalamhati ang maririnig mo sa bawat sulok.Ruphert, Ricci and Gabby facing Gavin's body full of bullet. Ricci protected Gabby ngunit humarang si Gavin at Ruphert sa dalawa. Gavin's back is in the direction of where the chopper is kaya naman siya ang talagang napuruhan samantalang si Ruphert ay dalawang daplis lang sa parehong braso ang natamo.A little girl, Zenia crying her heart out in front of Roy and her big sister who tried to protect her.And Christ was in the middle and open field of rooftop didn't even get a chance to hide.They are all hopeless. Isa lang ang nasa isip nila, ang maliit na chance na mabuhay pa sila. Dahil habang patagal ng patagal sila sa Sitio De Villasarza ay siya ding paunti unti silang nauubos.They left Beth's body on the rooftop. They think that it is deserving for her to be left alone there. Sa dami nilang pagsubok na pinagdaan at pabawas ng bawas na kaibiga