Nobela ni rainheart

Umaambon nang dumating si Adrian sa harap ng kanyang bahay. Sa labas niya lamang ipinarada ang sasakyan dahil safe naman at nasa loob ng isang ekslusibong subdibisyon siya nakatira. Malamig ang simoy ng hangin kaya napahigpit siya ng hawak sa suot na jacket at tinungo na ang gate. Ilang hakbang bago niya marating ang gate ay napatigil si Adrian. Napansin niyang may tao sa tabi ng gate, nakayukyok ito sa isang sulok sa pagitan ng gate at pader. Nakadantay ang noo nito sa yakap-yakap na tuhod. “Sabrina?” Mahinang usal ni Adrian na humakbang papalapit sa pamilyar na pigura. Nakumpirma niyang si Sabrina ito nang tumapat siya sa dalaga. Sinipa niya nang bahagya sa bahaging paa ang dalaga para magising ito. Kitang-kita niyang nanginginig ito sa ginaw ng magkahalong ginaw ng kalaliman ng gabi at basang damit dulot ng ambon. “Sabrina!” May inis na tawag niya dito sabay mahinang sinipa ulit ito sa paa para magising kung talagang nakatulog ito. Dahan-dahang umangat ang ulo ng dalaga par

Si Mang Arnulfo ay isang mabuting ama. A provider of their family. Responsableng ama para kay Sabrina. Ginawa nito ang lahat para pag-aralin si Sabrina sa kabila ng hirap ng kanilang buhay. Gusto ni Sabrina noon na mag-working student para mabawasan man lang ang paghihirap ng mga magulang pero si Mang Arnulfo ang tumanggi. Ayon sa kanya, obligasyon ng mga magulang ang bigyan ng magandang buhay ang kanilang mga anak. Prinsesa ang turing ng ama kay Sabrina kaya bilang ganti sa mga magulang ay nagsumikap siyang makatapos ng pag-aaral. Si Mang Arnulfo rin ang nagregalo sa kanya ng camera na siyang ginagamit niya sa trabaho. Naglalakad sa pasilyo ng hospital si Sabrina nang biglang may humila sa kanya–ang nurse na nag-aasikaso sa mga magulang. “Sabrina, nalaman ng tatay mo na mahal ang gamot kaya may time na ayaw niya itong inumin at nito lang, dinamihan niya ng inom para raw gumaling siya kaagad. Ayaw niya raw na mahihirapan ka sa pagtatrabaho para bilhin ang napakamahal na gamot na ‘yo

Lumipas ang ilang araw pagkatapos ng huling pagkikita nina Sabrina at Adrian, hindi na muli pang nagkita o nagkausap pa ang dalawa dahil naka-block pa rin ito sa social media ng binata. Sabrina was resting in her bedroom when she received a message from the hospital. “Miss Altamirano, your father’s condition is deteriorating. Kung hindi ito maagapan, I’m sorry to say pero wala na kaming magagawa. You know this—” Walang paalam na ini-OFF ni Sabrina ang telepono at dali-daling inayos ang sarili para pumunta ng hospital. Puno ng kaba at mangiyak-ngiyak siyang bumaba ng taxi pagdating ng hospital. Muntik na niyang makalimutang ibigay ang pamasahe sa sobrang pagmamadali. Pagkatapos itong iabot sa driver ay lakad-takbo siyang pumasok ng hospital deretso sa intersive care unit kung saan naroroon si Mang Arnulfo. Pagliko niya sa pasilyo patungong ICU, nakita niyang lumabas ang isang attendant nurse bitbit ang ilang aparatu sa kamay nito. Lalo siyang binundol ng kaba at binilisan ang pag

Itinapon ni Sabrina sa damuhan ang coat ni Seth na ipinasuot sa kanya ng binata pagkatapos marinig ang sinabi ni Adrian. Itinaas ang kilay at kumindat pa kay Adrian pagkatapos ng ginawa. “Gusto mo itong coat mo ang isusuot ko?” Wika ni Sabrina sabay pinagapang ang mga kamay sa collar ng suot na coat ni Adrian at umaktong huhubarin ito. Sa isip ni Adrian, may taglay na ibang charisma si Sabrina sa mga lalaki. Hindi ito sobrang ganda, average lang ang ganda nito. May kakaiba lang talaga sa dalaga para magustuhan ng mga lalaki kagaya ng kaibigan niyang si Seth. Nanatili lamang nakatitig si Adrian kay Sabrina. Sa isip niya, ang lakas ng loob ni Sabrina para siluin ang sinumang lalaki na magustuhan niya. Kagaya niyang kahit alam nitong kaibigan siya ng kanyang nobyong si Seth. Mula sa malamlam na liwanag na nagmumula sa ilaw ng pinakamalapit na poste, kita ni Sabrina ang walang ekspresyong mukha ni Adrian. Bahagya siyang nasaktan sa pambabalewala ng binata pero dahil wala naman silang

“He is so fast!”Biglang dumilim ang mukha ni Adrian na nakakubli sa likod ng mayayabong na halaman sa kabila lamang kung saan nakaupo sina Sabrina at Alex. Patapos na ang event kaya hindi na gaanong maingay ang tugtugan kaya dinig na dinig niya ang usapan ng dalawa. “What do you mean by ‘he is so fast’?“Basta mabilis. . .kaya parang ang useless.”“Useless? Gwapo siya, matangkad, may trabaho, paanong naging useless?” Magkasalubong ang kilay na tanong ni Alex kay Sabrina. Natahimik saglit si Sabrina nang inulit ni Alex ang kanyang sinabi. That’s not what she meant, baka iba ang pagkakaunawa ng kaibigan niya. “I mean, mabilis sa kama.” Napahagikhik pang wika ni Sabrina. Si Adrian naman sa oras na ‘yon ay umalis na sa pinagkukublihan kaya hindi na narinig ang mga huling sinabi ng dalaga. Ayaw niyang dumalo sa mga ganoong okasyon pero dahil kabilang siya sa sirkulasyon ng mga alta, kinakailangan niyang dumalo. Pagkatapos ng program para sa debutante at ilang serve ng alak, naisipan n

“Ano ba kasing nangyari?” Muling usisa ni Alex nang sila na lamang dalawa ni Sabrina. Dinala niya si Sabrina sa isang bahagi ng garden, may kaunting layo mula sa main venue. “Ewan ko sa babaeng, ‘yon!” “Iwasan mo na lamang siya at magtrabaho na tayo,” saad ni Alex. “Siya naman itong lumapit, eh. Tapos nagdrama na naman at pinaniwalaan na naman ng kababata niyang walang bayag,” tugon ni Sabrina. May halong inis at galit sa kanyang boses. Sino ba naman kasi ang matutuwa kung maliban sa mga iniiwasan niyang tao ang nandoon, binastos pa siya ng mga ito pero tila siya pa ang may kasalanan base sa mga tingin ng mga ito. Hindi man nagsalita kanina ang iba, pero dahil sa kabilang sa sosyudad nila sina Pia at Seth, syempre sa kanila kakampi ang mga ito. “Nandito rin pala si Adrian. Nakita mo ba ang mga tingin niya sa ‘yo?” Untag ni Alex na bitbit ang mga gamit nila sa kanilang trabaho bilang photographer nang gabing ‘yon. Hayaan mo sila, gawin na lang natin ang ating trabaho ng m