เจลสีเหลือง의 작품

"เเท่นเเท๊น~ ฉันสวยไหม?""เเค่ก! หืมเเกเเต่งตัวเเบบนี้จะไปไหนเนี่ย..?" น้ำถึงกับสำลักข้าวทันทีที่เห็นคนเป็นเพื่อนเเต่งตัวหวานเเป๋ว ไหนจะเดรสชมพู ดันลอนผม เเต่งหน้า กระเป๋าสีขาวสุดคลาสสิค เเอกเซสซอรี่ฟุ้งฟิ้ง"ไปเดทน่ะ" บลูตอบเสียงหวาน"ห้ะ!!" น้ำตกใจหนักกว่าเดิมเป็นสองเท่า ออกเดทงั้นเหรอ!?"ก็..เเอปหาคู่ที่เเกเเนะนำให้ฉันไง เขานัดฉันออกไปกินข้าวด้วย""นะนี่มันอะไรว้ะเนี่ย...ไม่เห็นเเกเคยบอกฉันเลย!""ก็ลีโอนัดเเบบกระทันหันน่ะ""หือ ชื่อลีโอ?""อื้ม ลีโอ" น้ำยังคงอึ้งกับคนเป็นเพื่อน"ชื่อน่าดื่มดีหนิ!" น้ำยังคงมองคนเป็นเพื่อนด้วยความตะลึง"ฉันสวยไหมล่ะออกความเห็นหน่อยสิ!""...ก็หวานดี ผู้หญิงหวานๆ" น้ำตอบขณะมองบลูที่กำลังหมุนตัวไปมาเหมือนเจ้าหญิงดิสนีย์"ฉันว่า...เเกได้อ้วกเเตกก่อนจะออกห้องเเล้วมั้งยัยบลู!""เออะ...ฮึ~" บลูยกยิ้มเเห้งๆ ก็เธอรู้สึประหม่านี่นา นี่ถือเป็นการออกเดทครั้งเเรกในชีวิต ขอให้มันผ่านไปโดยดีเถิดสาธุ"ไปล่ะน้า~""เออ~" น้ำตอบเสียงเเห้วๆ มาอยู่คอนโดเพื่อนเเต่กลับโดนเพื่อนทิ้งให้อยู่คนเดียว....@คาเฟ่ชิโมชิโม"จะไม่เเห้วใช่ไหมเนี่ย..." บลูยกข้อมือขึ้นมาดูเวลาอีกห้านาท

"เธอใช่ไหมที่ชื่อบลู!""....." บลูค่อยๆหันหลังไปมองกลุ่มผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามาในห้องน้ำอย่างช้าๆ"เพื่อนฉันถามได้ยินหรือเปล่ายะ!" ผู้หญิงหนึ่งในกลุ่มนั้นตะโกนใส่บลูเสียงดัง"อืมใช่..ฉันชื่อบลู" บลูยังคงทำหน้างงๆ ท่าเดินของผู้หญิงพวกนี้ว่าหาเรื่องเเล้วคำพูดหาเรื่องกว่าอีก"เเกคิดจะจับพี่โรมใช่ไหม?""ห้ะ?" บลูอุทานด้วยความงงมากกว่าเดิมสองเท่า ใครจะจับพี่โรม? เธอน่ะเหรอ!?"อย่ามาทำหน้าตาใสซื่อคนเขาดูออกกันทั้งมหาลัยเเล้ว!""พวกเธอพูดเรื่องอะไร ฉันจะจับพี่โรมทำไม?""หึ จับทำไมน่ะเหรอ..เพราะพี่โรมหล่อเเล้วก็..รวยไงล่ะ!! ฟึบ!" ผู้หญิงผมสีน้ำตาลที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าพุ่งเข้ามากระชากเเขนของบลูไปอย่างเเรง"ปล่อยนะ! มากระชากมือฉันทำไมกัน!" บลูรีบสะบัดมือออกอย่างเเรง"อวดเก่งนักหรือไงนังบลู!""นี่! ไม่สนิทกันเรียกนังได้ยังไง!" บลูรีบเเย้งกลับทันทีที่ได้ยินคำพูดของคนตรงหน้า"ทำไมจะเรียกไม่ได้ฉันอยากเรียกยังไงมันก็เรื่องของฉัน!""......" บลูได้เเต่พยายามข่มอารมณ์เอาไว้ เธอไม่อยากจะพบอาจารย์ใหญ่เพราะเรื่องทะเลาะวิวาท"หึ เงียบนี่คือกลัวฉันเหรอ?"".....""มีปากทำไมไม่พูดย้ะ!!ตุบ!!!"บลูเบิกตากว้

ติ้ง! เสียงเเชทดังออกมาจากโทรศัพท์ขณะที่บลูกำลังเตรียมกระเป๋าเพื่อไปมหาลัย'หวังว่าจะไม่ใช่พี่โรมนะ' บลูภาวนาในใจก่อนจะเปิดอ่านข้อความที่เด้งขึ้นมาเเชท'ตกลงเราจะไปกินข้าวด้วยกันวันไหนครับ' ทันทีที่อ่านจบเธอก็นึกขึ้นได้ว่าลีโอนัดเธอออกไปกินข้าวด้วย'เออ..เเล้วเเต่คุณจะสะดวกเลยค่ะ''วันเสาร์นี้ดีไหมครับคุณว่างหรือเปล่า?''ได้เลยค่ะ''ตกลงวันเสาร์นะครับ''ค่ะ ไว้เจอกันนะคะคุณลีโอ''ครับ..ผมอยากเจอคุณใจจะขาดเเล้ว'‘คุณบลูตัวจริงต้องน่ารักมากเเน่ๆ เจอกันนะครับคนน่ารักของผม’"หู~" บลูอุทานออกมาเสียงเบาขณะที่อ่านข้อความหวานๆจากลีโอชายที่คุยกันผ่านเเอปหาคู่บลูกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะเงยหน้าออกไปมองท้องฟ้านอกระเบียง ที่เธอตัดสินใจไปออกเดทกับลีโอก็เพราะว่าถ้าเธอมีเเฟนขึ้นมาจริงๆข่าวลือเรื่องที่เธอเป็นเเฟนลับๆของโรมจะได้หายไปสักทีเเกร๊ก~ "พี่โรม!" บลูอุทานออกมาด้วยความตกใจเขามายืนอะไรตรงหน้าห้องของเธอ"ตกใจอะไรขนาดนั้น?" โรมถามหน้านิ่ง"ก็..พี่มายืนอะไรตรงนี้ล่ะนี่มันหน้าห้องฉันนะ""มันก็หน้าห้องฉันเหมือนกันหนิ" โรมปรายตามองไปทางประตูห้องของตัวเองที่อยู่ตรงข้ามกัน"พี่มีธุระอะไรหรือเปล่า?"

'เเกเห็นรูปนั้นหรือยังอ่ะ!''อ๋อผู้หญิงคนใหม่ของพี่โรมใช่ไหม''เข้าผับด้วยกันเเล้วคงไม่เหลือเเหละ''ควบสองเลยนะยะร่าน!''ฉันพนันเลยคนนี้ไม่ถึงสามวัน''ฉันพนันสองวันเลยหึ''ยัยคนนี่หรือเปล่าน่ะ / หน้าตาก็ไม่เท่าไหร่หนิเหอะ!'เสียงซุบซิบดังไปทั่วขณะที่บลูย่างเท้าเข้ามายังอาคารเรียน สายตาของคนรอบข้างเพ่งมองมาทางเธออย่างผิดปกตินี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น..."เอ้าหวัดดีริท!" บลูรีบโบกมือทักทายริทที่นั่งรออาจารย์อยู่"ยิ้มเเบบนี้ยังไม่รู้เรื่องอีกใช่ไหม?" บลูทำหน้างงๆทันทีที่ริทเอ่ยถาม"เรื่องอะไรกัน..?""เห้อ~ เอาไปดูเองเเล้วกัน" ริทยื่นโทรศัพท์มาทางบลูก่อนที่เธอจะรับมันมาเเละเลื่อนดูโพสโพสหนึ่ง"อะไรกันเนี่ย.." บลูพึมพัมออกมาด้วยความตกใจนั่นมันเป็นรูปเธอตอนอยู่กับโรมที่ผับ ทำไมเธอถึงกอดเเขนลูบอกเขาไปมาเเบบนั้นล่ะ...."ตายเเล้ว!" บลูเบิกตากว้างกว่าเดิมเป็นสองเท่าเมื่อเห็นตัวเองกำลังใช้หัวถูอกของเเบล็คไปมาอย่างไม่เขินอายเเม้เเต่นิดเดียว...เธอทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย.."สรุปมันยังไง?...ไอ่พี่โรมคนนี้น่ะเหรอที่บลูบอกว่าปฏิเสธไม่ได้น่ะ"งึกงึก~ บลูพยักหน้าเบาๆยอมรับความจริง ใครมันเป็นคนถ่ายรูปเเละวิดีโ

หลายชั่วโมงผ่านไป"อึก..เอาอีกพี่โรม..." มือเรียวเล็กยกเเก้วค็อกเทลขึ้นก่อนจะยื่นมันไปทางโรมที่นั่งมองเธออยู่อย่างนิ่งๆ"เธอเมาเเล้วนะ" โรมพูดเสียงเรียบก่อนจะดึงเเก้วค็อกเทลออกจากมือเรียวเล็ก"นี่พี่โรม~ ฉันยังม่ายเมา...""เธอเมา" โรมย้ำเสียงเเน่น"ก็บอกว่าม่ายเมาไงเล่า! จริงไหมคะพี่เเบล็ค~" บลูขขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆเเบล็คก่อนจะกอดเเขนหนาเอาไว้เเน่นด้วยความเมา"ทำไมเเม่งคออ่อนจังว้ะไอ่โรม!" เเบล็คพยายามเเกะมือเรียวเล็กออกเเต่ก็ไม่เป็นผลโรมนั่งดูคนตัวเล็กที่มุดหัวไปมาบริเวณหน้าอกของเเบล็คอย่างไม่เขินอาย ทุกอย่างที่เธอทำไปมันเป็นเพราะฤทธิ์ของเเอลกอฮอล์ทั้งนั้น"ฟึบ! มานี่!" จู่ๆโรมก็ลุกขึ้นกระชากเเขนเรียวของเธออย่างเเรงด้วยความหงุดหงิดเเต่มือเรียวเล็กก็ยังคงกอดเเขนของเเบล็คเอาไว้เเน่น"ฉันบอกว่ามานี่ไง!" โรมกระชากเเขนเรียวอีกครั้งอย่างเเรง"อึกฉันเจ็บนะ~""ปล่อยมือจากไอ่เเบล็คซะ!" น้ำเสียงเเข็งกร้าวนั้นทำบลูสะดุ้งเฮือกด้วยความกลัว"ปล่อยเเล้ว...ปล่อยมือเเล้ว~" บลูพูดเหมือนคนไร้สติก่อนจะคลายมือเรียวเล็กออกอย่างช้าๆ"เธอขัดคำสั่งฉันนะ ฟึบ!" โรมรีบคว้าเเขนเรียวให้ลุกขึ้นมาด้วยความเเรง ก่อนจ

บรื้น~ (กรี้ดพี่โรมมาเเล้ว/หึ้ย~เท่สุดๆไปเลยอ้าก! / ยาดมด่วนค่ะแม่! ฉันจะเป็นลม/ นี่มันรถผัวฉันน่ะย่ะ!)เสียงกรี้ดกร้าดของสาวๆดังขึ้นทันทีที่รถสปอร์ตคันสีดำสุดหรูเเล่นมาจอดยังหน้าอาคารคณะเศรฐศาสตร์"...โหนั่นมันนังพรีมมี่ไม่ใช่เหรอ?""เห้ยจริงด้วย!","เห็นว่าช่วงนี้เล่นๆกันอยู่""หึ เดี๋ยวก็โดนเขี่ยทิ้งค่ะซิส..เพราะตัวจริงยืนอยู่นี่เเล้ว/ เเหวะ!" พวกสาวๆนินทาถึงพรีมมี่ที่พึ่งเดินลงมาจากรถ ความสะบัดผมให้สไหวไปมาอย่างนั้นทำเอาสาวๆหลายคนหมั่นไส้ในความมั่นหน้ามั่นโหนกของนาง"ไม่ไปเรียนเหรอ?" โรมหันไปถามพรีมมี่ขณะที่สายตายังคงมองทางเดินอยู่"เรียนสิคะ..เเต่พรีมมี่อยากเดินไปส่งพี่ถึงห้องเลย""ไม่ต้อง""....." มือเรียวเล็กที่เกาะเเขนหนาเอาไว้เเน่นตอนนี้ค่อยๆคลายออก"เเต่พรีมมี่อยากไปส่งพี่ถึง""บอกว่าไม่ต้องไง""พี่โรม...""เห้อ หวังว่าเธอจะไม่ลืมนะว่าระหว่างเรามันก็เเค่วันไนท์สเเตนด์ อย่ามาทำตัวผูกมัดกับฉัน" คำตอบที่ไร้เยื่อใยของชายตรงหน้าทำพรีมมี่หน้าชาจนพูดอะไรไม่ออกโรมสาวเท้าเดินจากไปโดยไม่บอกลาพรีมมี่สักคำ ซึ่งนี่เป็นเรื่องปกติสำหรับเขาไปเเล้ว"เเกถ่ายไว้เเล้วใช่ไหมช็อตเมื่อกี้น่ะฮ่าฮ่