ดราม่า

เธอแค่อยากลองใจโดยการให้ของขวัญสุดพิเศษกับคนรัก แต่...เขาดันไม่ดีใจ แล้วมาบอกให้เราอยู่ห่างกันสักพัก ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอท้องลูกของเขา ผัวเฮงซวยเอ๊ย!!! อยากไปก็ไป ฉันจะหาพ่อใหม่ให้ลูก ไปแล้วอย่ามาหอนทีหลังนะ ชิ! ***************************** คำโปรย "นี่พี่จะโทษว่ามี่ตั้งใจปล่อยท้องงั้นเหรอ" "เปล่า พี่ไม่ได้คิดแบบนั้น แต่ว่า...พี่ยังไม่พร้อมจะแต่งงานหรือมีลูกตอนนี้ มี่เข้าใจพี่หน่อยได้ไหม" มิรันดาสะอึกเมื่อได้ฟังเหตุผลห่วยแตกของเขา คำว่าไม่พร้อมนั่นคืออะไร "พี่ไม่พร้อมแต่งงาน ไม่พร้อมมีลูก แต่พร้อมจะไปจากมี่ นี่หรือเปล่าที่พี่อยากให้มี่เข้าใจ" หญิงสาวเอ่ยทั้งน้ำตาที่ไหลรินกลบภาพคนรักตรงหน้าจนมองไม่เห็นความรักในดวงตาคู่นั้นอีกแล้ว คนหนึ่งหมดรัก หมดใจ แต่อีกคนกลับยังรักหมดใจ ใครควรเจ็บกว่าถ้าไม่ใช่เธอ "พูดกันให้รู้เรื่องตอนนี้เลยดีกว่า ในเมื่อพี่รู้ว่ามี่กำลังจะมีลูก พี่ก็ยังอยากไปอยู่ใช่ไหม"

พรหมจรรย์ของเธอมีค่าแค่ไหน เป็นเพียงแค่เยื่อบางๆ ไร้ค่าแค่คั่นเวลาเท่านั้นหรือเป็นตัวจริงกันแน่นะ?

เมื่อรักแต่ไม่อาจครอบครองหัวใจ "ณชา" จึงตัดสินใจทิ้งความรักครั้งนี้ไว้แล้วเดินหน้าต่อกับ "ตฤณ" หมอหนุ่มอนาคตไกล แต่แล้วเจ้าของหัวใจตัวจริงก็กลับเข้ามาในชีวิตเธออีกครั้ง "กองทัพ" ไม่ยอมให้ผู้หญิงของตนไปเป็นของคนอื่น และเขาจะแย่งเธอกลับมาให้ได้!

"พอแล้วนิตาอย่าทำแบบนี้" สายตาของเพื่อนทั้ง 3 คน ไม่พอใจอันนาที่ห้ามนิตาไม่ให้ทำเพราะทั้ง 3 คนพยายามยุแยงให้นิตาจัดการเพลงพิณ "อย่ามาห้ามนะอันนา อีแรดคนนี้มันจะงาบวินไป" นิตาตะคอกใส่อันนาสายตาของเธอกวาดมองเพลงพิณ "ถ้าผู้ชายมันไม่เล่นด้วย ผู้หญิงก็ไม่มีวันที่จะเข้าหาได้ แล้วพวกเธอทำกันแบบนี้ ถ้าเพลงพิณเป็นอะไรขึ้นมาจะรับผิดชอบชีวิตของเขาไหวเหรอ เพื่อนทั้ง 3 คน เบะปากใส่อันนาในขณะที่เธอกำลังเตือนสตินิตา ทว่าไม่นานเรือนร่างบางของอันนาถูกผลักนิตาไม่ฟังในสิ่งที่อันนาพูด "เฮือก!!~เฮือก!!" "มีคนมา" นิตาออกมาจากเพลงพิณและเธอดันตัวของอันนาเข้าไปอยู่แทนที่ในขณะที่รถยนต์ขับเข้ามาและแน่ชัดเป็นรถตำรวจ เพลงพิณหญิงสาวที่ถูกกระทำหายใจเฮือกราวกับคนจะขาดอากาศหายใจร่างกายที่ดิ้นทุรนทุรายพลาดๆ "เพลงพิณใจเย็นๆ ไว้นะ" อันนาไม่ได้สนใจใครที่เข้ามาแต่เธอรีบคว้าเพลงพิณเอาไว้เหมือนว่าเพลงพิณนั้นจะหยุดหายใจจะหยุดหายใจ "เพลงพิณ!! น้องไม่น้องไม่นะ" ในขณะที่อันนากำลังเขย่าตัวของเพลงพิณชายหนุ่มคนหนึ่งดันตัวของอันนาเธอจนล้ม เขาแทรกกายเข้าไปใกล้ๆเพลงพิณรีบขว้าประคองไว้แทน "เอารถออก" เรือนร่างบางหายใจโรยรินดวงตาคู่น้อยและใบหน้าเต็มไปด้วยรอยบอบช้ำจับจ้องมองหน้าชายหนุ่มหายใจแผ่วเบา "อย่าเป็นอะไรนะ"

เขาคือผู้ชายที่หล่อรวยมีแต่สาวๆร่ายล้อมส่วนเธอมันก็แค่เด็กรับใช้ที่ถูกอุปการะ การอยู่ร่วมกันในบ้านหลังเดียวจึงเกิดขึ้นก่อนที่เขาจะรังแกเธอสารพัดและเมื่อเธอทนไม่ไหวจึงจากไปพร้อมลูกในท้องแบบไม่มีคำร่ำลา

เธอทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อยื้อชีวิตพี่ชายที่เหลือคนเดียวในครอบครัวเพื่อมาเป็นของเล่นให้คนบางคนนานวันเข้าจากของเล่นชิ้นโปรดก็กลายเป็นของรักของหวงของเขาจนเขายากที่จะปล่อยมือเธอไปได้ ความสัมพันธ์ที่ใช้ตัวแลกเงินตามข้อเสนอแม้นจะเริ่มต้นไม่ดีนักแต่เมื่อนานวันความสัมพันธ์ก็เกิดพัฒนาขึ้นเรื่อยๆจนดูเป็นความรักแสนหวานแต่และแล้วมันก็ต้องจบลง....แต่ด้วยเหตุอันใดโปรดติดตามได้ในเรื่อง...เสี่ยงรักมาเฟียร้าย..

แค่ลูกหนี้ที่ต้องกลายมาเป็นทาสสวาทอย่างเธอจะหวังหัวใจอะไรจากเขาได้เพียงแค่ดูแลอยู่ใกล้ๆแค่นี้ก็พอใจแล้ว เขาแต่งงานกับหญิงสาวจนๆที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกหนี้ไม่มีชาติตระกูลเพื่อต้องการที่จะประชดคนเป็นแม่โดยการแต่งงานนี้มีเงื่อนไขว่าหญิงสาวจะไม่ใช่เจ้าของเขาแต่เขาเป็นเจ้าของเธอ เธอต้องจำใจมาเป็นภรรยาให้ชายหนุ่มที่เห็นเธอเป็นแค่เครื่องระบายอารมณ์ต้องตกเป็นเหมือนทาสในเรือนสวาทอย่างปฏิเสธไม่ได้ไม่รู้ว่าการใช้ชีวิตอย่างไม่มีใครเห็นค่าเช่นนี้จะจบลงเมื่อไรตัวเธอจะทนได้อีกนานแค่ไหน

เพราะเธอทรยศความรักของเรา และทำลายความไว้ใจที่เขามอบให้ สี่ปีที่ห่างหายไปวันนี้เขากลับมาเพื่อเอาคืน เคยรักมากแค่ไหน เขาจะร้ายให้มากกว่ารัก

ในวันที่เจ็ดหลังจากที่ฉันเสียชีวิต สามีของฉันพาผู้หญิงที่เขาถวิลหามาร่วมรักบนเตียงแต่งงานของฉัน เขามีสีหน้าเหมือนคนสมหวังอย่างเต็มเปี่ยม “ในที่สุดก็ไม่ต้องเห็นหน้ายัยสาวนั่งดริ๊งอีกแล้ว” ต่อมา เขากอดข้าวของที่ฉันทิ้งไว้สารภาพผิดว่า “เฉี่ยนเฉี่ยน ทำไมเธอยังไม่กลับมาอีก?” เหมือนเขาจะลืมไปแล้วว่าฉันถูกเขาบีบบังคับให้ตายในค่ำคืนนั้นเพื่อที่จะปลูกถ่ายไขกระดูกให้ผู้หญิงที่เขารัก จนกลายเป็นหนึ่งศพสองชีวิต

"ขึ้นมานอนได้แล้วพราว มันจะสว่างยังมัวแต่ยืดยาดอาบน้ำเป็นชั่วโมงอยู่นั่นแหละ" สายตาเจ้าเล่ห์จ้องมองยังไปเตียงไข่มุกเธอใส่เพียงผ้าขนหนูนุ่งกระโจมอก เดินออกมาจากห้องน้ำ ชุดที่ใส่ไปในงานวันเกิดของเพลงมีนานั้นถูกฉีกขาดด้วยน้ำมือของพี่ชายเพื่อนสนิทตัวเอง พราวมุกถอนหายใจจ้องมองหน้าคนปากร้ายที่นอนบนเตียง "ถอนหายใจแบบนี้อยากออกไปจากคอนโดในสภาพนี้หรือเปล่า หรืออยากโดนเอาอีก" "อะไรพราวก็ผิดไปหมดเลยนะคะ ขนาดคุณข่มขืนพราว พราวยังกลายเป็นคนผิด หาว่าอ่อยคุณ ทั้งๆที่ไม่ได้อ่อยอะไรคุณเลย" อะไรก็ผิดไปหมดจริงๆ เธอเป็นคนอ่อยเขาอยากได้เขา เธอไม่เคยได้อ่อยเขาเลย แต่ถามว่ามองไหมมองเพราะคุณเพลิงเขาหล่อมีเสน่ห์ยิ่งมองไกล้ๆยิ่งแล้วเลยไม่อยากละสายตาเหมือนมีมนต์สะกตดึงดูดไว้ ไม่รู้เขาเอาความหล่อมาจากไหนมากขนาดนี้ "ไม่จริงหรอกที่เธอไม่อยากได้กู รู้ว่าคิดยังไงพราว และกูไม่ได้ข่มขืนนะอย่าเข้าใจผิด การข่มขืนคือฝ่ายผู้หญิงต้องไม่ยอม แต่นี่เธออ้าขาให้กับฉันเอาง่ายๆ" เธอรู้สึกจุกในคำพูดของคุณเพลิง เขาว่าเธอง่ายไม่ได้และขัดขืนเหมือนโดนข่มขืนจริงๆแต่เธอนั้นไม่ได้ยอมตั้งแต่แรก