All Chapters of ฟู่หยวนเพ่ย: Chapter 21 - Chapter 30

“จื่อหาน เจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่”หวงตี้เอ่ยขณะที่ผู้เป็นอนุชารายงานเหตุการณ์ในชายแดน ชายหนุ่มผู้ถูกเอ่ยถึงก็อดหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้ เขาล้วงม้วนคัมภีร์ม้วนหนึ่งออกมาจากอกเสื้อแล้วเอ่ย“อาจเป็นเพราะคัมภีร์เล่มนี้พ่ะย่ะค่ะ มันคือคัมภีร์ปธังชลี เป็นตำราที่เกี่ยวกับการกำหนดลมหายใจผสานกับการยืดเส้นสาย กร

หยวนเพ่ยไปถึงตำหนักคุนหนิงในช่วงเช้ามืด นางตรงเข้าไปถวายพระพรหวงไท่โฮ่วที่กำลังง่วนกับการทำงานเย็บปักไม่วางตา พระนางเพียงพยักหน้ารับรู้ แต่ไม่ได้เอ่ยสนทนา อีกทั้งไม่ได้หันมามองนางด้วย ซึ่งตรงนี้หยวนเพ่ยเข้าใจดีว่า ในช่วงหลังหวงไท่โฮ่วทรงเร่งปักกวนอิมพันมือพันตาเพื่อให้ทันช่วงวันประสูติของโพธิสัตว์กว

"ข้าไม่เป็นไร" หยวนเพ่ยยิ้มบาง "ข้าเองก็คงไม่กลับตำหนักชุนชิว จะอยู่ที่นี่จนกว่าฟ้าจะสางจึงจะกลับไปยังตำหนักคุนหนิง รบกวนกงกงเตรียมชาดำให้ข้าสักกา ข้าอยากอ่านหนังสือสักเล่มแล้วจึงเข้านอน”"ขอรับ" ลี่กงกงเอ่ยอย่างนบนอบจากนั้นเด็กสาวจึงไปนั่งที่โต๊ะเตี้ยที่เอาไว้ใช้อ่านหนังสือ หยิบหนังสือที่วางอยู่มา

ครั้งสุดท้ายที่หยวนเพ่ยเป็นลม คือตอนที่อ่านหนังสือเตรียมสอบปลายภาคโต้รุ่ง ซึ่งต้องใช้เวลาท่องจำอยู่หลายวัน วันละหลายๆ ชั่วโมง หลังจากที่สอบเสร็จ คล้ายกับความตึงเครียดที่สะสมมาตลอดขาดสะบั้นในคราเดียว จากนั้นเธอก็ล้มทั้งยืน ลำบากให้เพื่อนต้องคอยมาพัดวีจนฟื้นนี่เป็นครั้งแรกหลังจากย้อนกลับไปในอดีต ที่เ

จวนเจ้ากรมโยธา ฟู่ถิงเฟิง นั้นอยู่ไม่ไกลจากวังหลวงเท่าใดนัก เมื่อเทียบกับขุนนางอื่นๆ ในราชสำนัก ภายในเป็นเรือนสี่ประสานขนาดกะทัดรัด มีการขุดบ่อปลูกบัวเลี้ยงปลาไว้ในสวน รอบๆ ปลูกต้นไม้ ดอกไม้ นอกจากนี้ยังมีแปลงผักสวนครัว และเล้าไก่เล็กๆ สื่อให้เห็นว่าเป็นขุนนางตงฉินที่ใช้ชีวิตสมถะอย่างยิ่งในโถงรับแข