All Chapters of คลั่งรัก | คุณป๋า : Chapter 81 - Chapter 90

ฉันพยายามโทรศัพท์ไปหาคุณป๋าตั้งแต่สองทุ่มยันตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว ก็ไร้วี่แววของคุณป๋ารับสาย “โกรธมากขนาดนั้นเลยงั้นหรอเนี่ย...” ฉันมองดูหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะบอกมายว่าขอตัวกลับไปที่ห้องก่อน “มายฉันกลับห้องแล้วนะ” “อื้อๆ” จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องมาย ห้องฉันกับมายก็อยู่ตรงข้ามกันนี่แหละ

คุณป๋าอุ้มฉันขึ้นไปวางบนเตียง ก่อนจะล้มตัวลงมานอนกอดอยู่ข้างๆ ตัวฉัน “ฝุ่นจะสายแล้วนะคะ” ฉันหันไปบอกคนเจ้าเล่ห์อย่างคุณป๋า ที่ไม่ยอมปล่อยให้ฉันไปเรียนสักที “แต่ฉันเพิ่งบินมาถึง ยังไม่ได้กอดเธอให้พอใจเลยนะ” คุณป๋าพูดอย่างออดอ้อน แล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับกำชับกอดแน่น “เอาไว้กลับจากมหาวิทยาลัยฝุ่นจะมาให้คุณป๋ากอดให้หนำใจเลยนะคะ แต่ตอนนี้ฝุ่นต้องไปแล้ว” “ขอกอดต่ออีกสักห้านาทีแล้วกัน” คุณป๋าคงไม่ยอมปล่อยให้ฉันไปมหาวิทยาลัยง่ายๆ แน่แบบนี้ “คุณป๋าคะ....” ฉันกำลังจะดุคุณป๋าอีกครั้ง แต่ก็ถูกเสียงของมายดังขึ้นมาขัดสะก่อน “ยัยฝุ่นเสร็จหรือยัง นี่แกไม่คิดจะตอบฉันหน่อยหรอ ยัยฝะ...ฝุ่น” มายเดินมาหยุดตรงหน้าห้องนอน ซึ่งคุณป๋าไม่ได้ปิดประตูไว้ ทำให้มายเห็นคุณป๋าที่กำลังกอดรัดฉันอยู่ “เอ่อ...งั้นฉันไปมหาวิทยาลัยก่อนแล้วกันนะ บ๊าย” “ดะ เดี๋ยวสิมาย!! ยัยมาย!!” พูดจบมายก็เดินดิ่งออกไปจากห้องโดยไม่ได้ฟังเสียงเรียกของฉันเลยแม้แต่น้อย “คุณป๋าฝุ่นต้องรีบไปมหาวิทยาลัยนะคะ” ฉันดิ้นไปมาเบาๆ อยู่ภายใต้แขนแกร่งของคุณป๋า “ไม่ไปแค่วันเดียวคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง” “อื้อ~ ถ้ารู้ว่ามาหาแล

“แกไม่อยากมีบ้างหรอมาย ?” “บ้า! ฉันกำลังจะเรียนต่อปริญญาโท เอาไว้ค่อยมีแล้วกัน” มายตอบแบบเขินๆ “จ้า ขยันเรียนจริงๆ” “แพ้หนักเลยหรอ เห็นคุณป๋าบอก” “อื้อ แพ้หนักมากๆ อ้วกแทบจะตลอดเวลา แต่วันนี้ลูกรู้งาน ไม่ดื้อกับฉันเลย” “ดีจัง รู้ประสาตั้งแต่อยู่ในท้อง” “อะ แฮ่ม!! สาวๆ ครับจะคุยกันอีกน

รถหรูแล่นเข้าไปในรั้วคฤหาสน์หลังใหญ่ ตั้งแต่ประตูรั้วจะมีบอดี้การ์ดยืนคอยตรวจความปลอดภัยอยู่รอบๆ บริเวณคฤหาสน์ “ไปสงบสติอารมณ์ซะ !!” คุณป๋าพูดทิ้งท้ายก่อนที่รถยนต์ราคาแพงจะจอดสนิทตรงลานจอดรถที่มีรถจอดเรียงรายนับสิบคัน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคุณป๋ารวยขนาดไหน “ค่ะ” ฉันรับคำอย่างว่าง่าย เวลาที่ฉันมีเรื่องกับใคร ทุกครั้งที่คุณป๋ารู้จะให้ฉันเข้าไปอยู่ในห้องสีเหลี่ยมที่ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ใดๆ อยู่ภายในห้อง เป็นห้องที่ปิดตายไม่มีแม้กระทั่งบานหน้าต่าง และฉันต้องอยู่ข้างในนั้นเป็นเวลาสามชั่วโมง เพื่อสำนึกผิด กับความผิดที่ฉันไม่ได้เป็นคนเริ่ม มันน่าตลกสิ้นดี!! “ถ้าเข้ามหาวิทยาลัยแล้วเธอยังดื้อด้านอยู่แบบนี้ เธอคงรู้ว่าเธอจะไม่ได้เรียนต่อ” คำพูดที่ดูเหมือนเป็นแค่คำขู่ แต่ฉันรู้ดีว่าคุณป๋าพูดจริง คุณป๋าเป็นคนเด็ดขาดในคำพูดของตัวเองมาก ซึ่งฉันก็ไม่ได้โต้เถียงอะไร “มึงลงไป” คุณป๋าสั่งให้คนขับรถลงไปจากรถก่อน ทำเหมือนว่ามีธุระสำคัญอะไรจะคุยกับฉัน หลังจากที่คนขับรถลงไปแล้ว คุณป๋าก็ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ ใกล้จนรับรู้ได้ถึงไอร้อนจากลมหายใจ “เวลาอยู่กับฉัน” คุณป๋าเว้นจังหวะในการพูดก่อนจะเพ่งตามองมาท

ร่างของคุณป๋าเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันอย่างตั้งใจ “อายุเธอไม่ควรที่จะเข้ามาเที่ยวในที่แบบนี้” “แต่นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่หนูออกมาดื่มที่คลับกับเพื่อนนะคะ” ฉันตอบไปตามความจริง ซึ่งคุณป๋าก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว “ฉันคงตามใจเธอมากเกินไปจนทำให้เธอกล้าเถียงแบบนี้สินะ” คุณป๋าพูดด้วยใบหน้าที่นิ่งขรึม แต่น้ำเ