All Chapters of สามีอยากดื่มสุราต้องช่วยข้าทำสวน: Chapter 11 - Chapter 20

มู่หรงซานและหลี่จื่อเวยหันมาสบตากันอีกครั้ง ความแปลกใจฉายชัดอยู่ในดวงตาของทั้งสอง หลี่จื่อเวยขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะครุ่นคิดในใจห่านสองตัวนั่นมันพูดได้เหรอ?วิเศษเกินไปแล้วสำหรับนางแล้วถือว่าไม่ใช่เรื่องที่แปลกใหม่เท่าใดนัก แม้แต่นางยังทะลุมิติมาเลย นับประสาอะไรกับแค่ห่านพูดได้มู่หรงซานผละออกจากหลี่จื่อเวย ก่อนจะจับมือของภรรยาเอาไว้และเดินขึ้นมาจากแม่น้ำ พร้อมกับจ้องมองห่านสองตัวนั้นเจ้าห่านสองตัวตอนนี้ตัวหนึ่งล้มป่วยลง และกำลังนอนราบไปกับพื้นคล้ายว่าจะเจ็บขาทั้งสองข้าง ส่วนเจ้าห่านอีกตัวไม่ได้รับบาดเจ็บ เมื่อมันเห็นคนทั้งสอง จึงเอ่ยถามทันที"พวกเจ้าได้ยินข้าใช่หรือไม่ ช่วยข้าด้วยเถิด ช่วยภรรยาข้าด้วย"มู่หรงซานที่ได้ยินเช่นนั้นก็คว้าตัวหลี่จื่อเวยเข้ามากอด ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่หวาดหวั่น"จือจือ เจ้าดูสิ ผีห่าน!!!"หลี่จื่อเวยหันมามองมู่หรงซานเล็กน้อย ผีห่านกับผีน่ะสิ โง่บัดซบจริงเชียว นี่มันห่านวิเศษ สวรรค์จะต้องเห็นว่านางย้อนเวลามาพบเจอกับสามีเฮงซวย จึงคิดจะส่งห่านสองตัวนี้มามอบให้นางเพื่อเป็นการชดเชยใช่หรือไม่แล้วทำไมไม่มอบเงินมากันนะ เอามาทำไมห่านสองตัวนี่น่ะเจ้าห่านตัวที่ไม่

เรื่องราวจบลงที่หลี่ฮูหยินและบุตรชายบาดเจ็บจนล้มป่วย ไม่บอกทุกคนก็เดาเรื่องราวออก สองแม่ลูกนั้นคิดจะจับเจ้าห่านมากินสินะ แต่เจ้าห่านกลับดุร้ายไม่ยอมให้จับโดยง่ายๆรุ่งเช้าวันต่อมา มู่หรงซานถูกหลี่จื่อเวยปลุุกขึ้นมาแต่เช้า นางบอกว่าให้เขาไปช่วยตัดต้นไผ่มาทำเล้าให้กับเจ้าห่าน รวมถึงไก่ป่าที่จับมาได้นางก็ทำเล้าให้มันอยู่ด้วย นางจะเลี้ยงมันเอาไว้เก็บไข่ขาย อย่างน้อยคงจะมีรายได้เพิ่มมาอีกทางหนึ่งด้วย เมื่อใดที่บ้านเมืองสงบ นางคิดจะเปิดร้านอาหารเล็กๆ สักหนึ่งร้านหารายได้มาใช้จ่ายหมุนเวียนมู่หรงซานตัดไผ่ไปก็หาวไป เขารู้เรื่องที่ห่านผีทุบตีคนตระกูลหลี่แล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ เจ้าห่านนี่ก็น่าสนใจดี หากเอามันไปตีพนันคงได้เงินมาไม่น้อยระยะนี้เขาไม่ได้เล่นการพนันที่ไหนเลยด้วยซ้ำ รู้สึกว่าชีวิตเงียบเหงาและไร้รสชาติไปเสียหน่อย เมื่อคิดถึงสหายอย่างหวังเจี้ยนและจ้าวจิ้นเขาก็เศร้าใจขึ้นมาเล็กน้อย ตั้งแต่เกิดเรื่องก็ไม่ได้พบเจอสหายทั้งสองอีกเลยหลี่จื่อเวยแบกกระบุงเอาไว้บนบ่าพร้อมกับเดินไปรอบๆ กอไผ่ ก่อนจะพบกับหน่อไม้อวบอ้วนน่ากินหลายหน่อที่ทะลุหน้าดินขึ้นมา นางยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงและลงมือขุด

เช้านี้บรรยากาศค่อนข้างกระอักกระอ่วนเป็นอย่างยิ่ง หลี่จื่อเวยแทบไม่อยากจะสบตากับมู่หรงซานเลยแม้แต่น้อย ยิ่งได้เห็นหน้าเขานางก็มักจะคิดถึงรสจูบที่แสนเร่าร้อนนั้นของเขาขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ระยะนี้ผักในบ้านสวนบางอย่างสามารถนำไปขายได้แล้ว อีกทั้งยังได้ราคาที่น่าพึงพอใจอยู่ไม่น้อยเลยด้วย พ่อแม่สามีของนางเองก็พอจะยิ้มออกมาได้บ้างหลี่จื่อเวยกำลังล้างถั่วเหลืองที่เพิ่งเก็บมาได้อย่างไม่รีบไม่ร้อน นางตั้งใจว่าจะทำน้ำเต้าหู้ไปขายที่ตลาด เผื่อจะได้รายได้เพิ่มขึ้นมาอีก แม้จะมีเงินที่ได้จากเจ้าห่านมาแล้ว แต่หากใช้ไม่เป็นและไม่นำไปลงทุนก็ย่อมไม่อาจจะงอกเงย มีแต่จะหมดไปด้วยซ้ำมู่หรงซานเดินลงมาทิ้งกายนั่งตรงข้ามนาง ระยะนี้เขาดูผอมลงไปมาก เพราะต้องช่วยนางทำงาน มู่หรงฮูหยินเองก็ไม่ได้สนใจบุตรชายเท่าใดนัก เพราะเห็นว่าลูกสะใภ้สามารถจัดการบุตรชายได้นางก็วางใจแล้วชายหนุ่มจ้องมองหลี่จื่อเวยก่อนจะเอ่ยถาม"จือจือ เราไม่ต้องลำบากถึงเพียงนี้ก็ได้กระมัง ข้าว่า..."มู่หรงซานยังเอ่ยไม่จบประโยคก็ถูกภรรยาเงยหน้ามามองด้วยสายตาที่เย็นเยียบ เขาจึงเงียบไปทันที"นี่มู่หรงซาน อีกเดี๋ยวเราจะเข้าป่าไปจับปลากัน โชคดีอาจไ

เมื่อเตรียมรถม้าเสร็จแล้ว มู่หรงซานก็พยุงบิดาเข้ามานั่งในรถม้า คนทั้งหมดพากันมุ่งหน้าไปที่โรงหมอทันที ก่อนไปหลี่จื่อเวยยังนำตั๋วเงินติดไปหลายร้อยตำลึงและจัดการลงกุญแจล็อกห้องเอาไว้อย่างแน่นหนา ยามนี้นางไม่ไว้ใจสามแม่ลูกมหาประลัยนั่นอีกแล้วเมื่อมาถึงโรงหมอ ก็ส่งบิดาเข้าไปรักษา อาการของพ่อสามีค่อนข้างหนักไม่น้อย ต้องนอนพักที่โรงหมอก่อนสักวันสองวันเพื่อสังเกตอาการว่าจะทุเลาลงหรือไม่ คนทั้งสามนั่งรออยู่ที่หน้าโรงหมอไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกไปไหนมู่หรงฮูหยินมีสีหน้าไม่สู้ดีเท่าใดนัก หลี่จื่อเวยยื่นมือมาจับมือของมู่หรงฮูหยินเอาไว้ ก่อนจะส่งน้ำแกงร้อนหนึ่งถ้วยให้แม่สามี มู่หรงฮูหยินหันมายิ้มให้ลูกสะใภ้ก่อนจะรับน้ำแกงมาดื่มด้านมู่หรงซานนั้นเขาเอาแต่ก้มหน้านิ่ง ไม่พูดไม่จาสิ่งใด แม้แต่น้ำแกงตรงหน้าเขาก็ยังดื่มไม่ลง เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าท่านพ่อจะป่วยจนอาการทรุดหนักถึงเพียงนี้ ที่ผ่านมาเขาก็เห็นว่าท่านพ่อแข็งแรงดีมาโดยตลอด ไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้ หลี่จื่อเวยทิ้งกายลงนั่งข้างมู่หรงซานก่อนจะเอ่ย"กินน้ำแกงก่อนเถอะ""ข้ากินไม่ลง"เขาเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะเงยหน้ามายิ้มให้หลี่จื่อเวย หลี่จื่อเวยชะงั

เมื่อปลอบใจมารดาเสร็จเรียบร้อยแล้ว มู่หรงซานก็มุ่งหน้าไปที่สวนผักตามที่ได้รับปากกับหลี่จื่อเวยเอาไว้ คนทั้งสองช่วยกันทำสวนผักอย่างขยันขันแข็ง อีกทั้งระหว่างทางยังแวะจับปลามาอีกหลายตัว หลี่จื่อเวยนำมันมาตากแห้งเพื่อเก็บเอาไว้กินในตอนฤดูหนาว มู่หรงซานก็ไปตัดฟืนเพื่อนำมาเก็บเอาไว้ในห้องเก็บของ เอาไว้ใช้ในฤดูหนาวเช่นเดียวกันด้านหลี่อินนั้นก็นัดแนะหลี่หยวนพี่ชายของตนให้ช่วยนางทำเรื่องหนึ่งให้สำเร็จ หลี่หยวนจ้องมองน้องสาวตนก่อนจะเอ่ย"เจ้าจะทำเช่นนี้จริงหรือ หากท่านแม่รู้เล่า"หลี่อินถลึงตาใส่พี่ชายตน ก่อนจะเอ่ย"ท่านก็สงบปากสงบคำสิ อยากมีเงินใช้หรือไม่ หากข้าทำสำเร็จ เราก็จะสบาย คิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าพี่ใหญ่ระยะนี้มีเงินเก็บมากมาย แต่นางขี้เหนียวไม่ยอมแบ่งพวกเราเลยสักอีแปะ คอยดูเถอะ ข้าจะต้องทำให้นางอยู่ไม่สู้ตาย!!!""เอาเถิดๆ ข้าจะหาวิธีก็แล้วกัน""อืม ไม่ต้องรีบร้อน ดูสถานการณ์ไปก่อน ค่อยเป็นค่อยไป ปล่อยให้คนตายใจเสียหน่อยค่อยลงมือ""อืมๆ"สองพี่น้องกระซิบกระซาบกัน ก่อนจะแยกย้ายกลับห้องของตนเองไปอย่างเงียบเชียบสองวันต่อมา อากาศก็เริ่มเย็นลงแล้ว เริ่มมีหิมะตกโปรยปราย หลี่จื่อเวยได้ไปดูบ