บทที่ 17 พรข้อที่สอง

เหตุการณ์ยังคงดำเนินต่อไปเช่นนี้ บิดาของเขายังคงอาการไม่ดีขึ้น จ้าวจิ้นที่ได้ทราบข่าวถึงกับพาบิดาของตนมาตรวจดูอาการของบิดามู่หรงซานถึงที่บ้าน แต่ทว่าท่านหมอจ้าวเพียงส่ายหน้าไปมาเท่านั้น ก่อนจะหันมาเอ่ยกับมู่หรงฮูหยิน

"ฮูหยิน ท่านเผื่อใจเอาไว้บ้างเถิด อาการของสามีท่านไม่สู้ดี เพราะเครียดเกินไป อีกทั้งยังใช้ร่างกายหนักมากในสมัยก่อน ไม่มีเวลาได้พัก เมื่อชราลงจึงร่างกายย่ำแย่ ข้าจะจัดยาให้อีกสักสองเทียบ หากอาการไม่ดีขึ้นก็ต้องดูลิขิตสวรรค์แล้ว"

ท่านหมอจ้าวเอ่ยเพียงเท่านั้น ก่อนจะสะพายล่วมยาเดินจากไป เขาไม่คิดเงินค่ารักษาแม้สักอีแปะเดียว เพราะเห็นว่ามู่หรงซานเป็นสหายรักกับบุตรชาย อีกทั้งทุกคนต่างก็ลำบากไม่ต่างกัน เรื่องใดที่พอช่วยได้ก็จงช่วยกันไป

มู่หรงฮูหยินที่ได้ยินเช่นนั้นก็ร้องไห้ออกมาเงียบๆ ก่อนจะจับมือของสามีเอาไว้ มู่หรงซานจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาที่หมองเศร้า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าท่านพ่อเคร่งเครียดกับเรื่องใดมากที่สุด คงไม่พ้นเรื่องของเขาแน่นอน

ที่ผ่านมาเขาใช้ชีวิตโดยไม่สนใจสิ่งใด จวบจนกระทั่งเกิดเรื่องและต้องย้ายมาอยู่ที่บ้านสวนเขาก็ยังไม่มีสำนึกคิด จนกระทั่งหลายๆ อย่างเริ่มสอนให้เข