Lahat ng Kabanata ng แค้นฝังรัก: Kabanata 11 - Kabanata 17

"ฮึก.."ฉันกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่จ้องหน้าคนบนร่าง ก่อนที่จะได้ยินเสียง แคว่กก เสื้อฉันถูกกระชากจนขาดติดคามือหนา เศษผ้าได้บาดผิวเนียนบางของฉันจนเป็นรอยแดง "หึ"คนตัวโตแค่นเสียงหัวเราะอย่างพึงพอใจก่อนที่จะสอดมือเข้าไปด้านหลังแล้วปลดตะขอบราฉันออกด้วยมือเดียวก่อนจะดึงมันออกมาอย่างง่ายดาย และตอนนี้ช่วงบนฉันก็เปลือยเปล่าปราศจากสิ่งปกปิด คุณทอร์ชเพ่งมองที่เต้าอกฉันแล้วกระตุกยกยิ้ม "สวย..กูยังแปลกใจอยู่เลยว่าทำไมมึงถึงพ้นมือผัวแก่กับผัวอีกคนมาได้"ฉันมองหน้าคนตัวโตด้วยน้ำตาคลอด้วยความกลัว "อย่าทำอะไรเรเลยนะ"แล้วบอกกับชายหนุ่มใบหน้าหล่อเข้มด้วยเสียงสั่นเคลือ "คิดว่ากูจะทำตามสิ่งที่มึงขอ?"ไม่พูดเปล่ามือขาก็ดึงกางเกงฉันลงต่ำ แล้วใช้เท้าถีบมันลงจนหลุดออกจากขาทั้งสองชิ้น ก่อนที่จะก้มลงตะโบมดูดเลียที่ยอดปทุมถันสีชมพูอ่อนทั้งสองฝั่ง เขากระดกลิ้นตวัดดุนสลับไปมา มือหนาก็คอยบีบเค้นเต็มแรงจนทำให้ฉันรู้สึกเจ็บแปลบ ๆ "อะ อื้อออ"ตอนนี้เต้าอกฉันเปียกแฉะไปด้วยน้ำลายของคนบนร่างคุณทอร์ชเงยหน้าขึ้นมองฉันแล้วยกยิ้มมุมปากก่อนที่ถอยลงมาที่ช่วงล่างแล้วอ้าขาฉันออกกว้าง นิ้วร้ายได้สอดแทรกเข้าไปในร่องคับแคบทันที

พอเลิกงานฉันกับผอ.ดริฟต่างพากันเดินผ่านประตูไปที่หน้าตึก4ชั้น ก็เป็นจังหวะที่คุณทอร์ชขับรถมาถึงพอดิบพอดี เราสองคนยืนมองเขาจนลงมาจากรถ "วันนี้มารับแฟน..เฮ้ยคุณเรไวจังเลยนะคะพี่ชาย"เป็นผอ.ดริฟที่เอ่ยและเหมือนกับกำลังจะแซวแต่คงจะคิดได้จึงเปลี่ยนสรรพนาม "ที่บ่อนไม่มีปัญหาอะไร..แล้วพ่อกับแม่?"ผู้เป็นพี่ล้วงกระเป๋ากางเกงเอ่ยถามน้องสาว"อยู่ข้างบนพี่จะขึ้นไปหาไหม""ไม่อ่ะ เอาไว้วันหลัง"ชายหนุ่มหน้าหล่อเข้มปฏิเสธน้องสาวแล้วหันมาที่ฉัน "ไป!"เขามักชอบตวาดใส่ฉันอยู่ตลอดจนตอนนี้ฉันเริ่มชินแล้วล่ะ ฉันผงกหัวรับก่อนที่จะหันไปมาผอ.ดริฟ "เรกลับก่อนนะคะ""อืม"ผอ.ดริฟตอบกลับแล้วยิ้มหวานให้จากนั้นฉันก็เดินตามคุณทอร์ชมาขึ้นรถ ระหว่างทาง"หิวไหม"จู่ ๆ ชายหนุ่มที่ชอบตวาดใส่ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่ตายังจ้องไปที่ถนน"หื้อ?"ฉันรู้สึกหลาดใจไม่คิดว่าเขาจะถาม"กูถามว่าหิว..."ครืนนนน ครืนนนน ยังพูดไม่จบประโยคโทรศัพท์คุณทอร์ชก็ดังขึ้น เขาจึงชะงักแล้วหยิบมาขึ้นมาก่อนจะกดรับสาย"ว่าไงอัน"ฉันไม่สนใจเบือนหน้าหันมองไปที่นอกหน้าต่างรถ (เดี๋ยวนี้พี่ทอร์ชไม่มาหาอันเลยนะคะ)"เอ่อ...ช่วงนี้พี่ยุ่ง ๆ"(ยุ่งเหรอค

ฉันนั่งฟังอันที่อ้างว่าเป็นเพื่อนสนิทของฉันเล่าเรื่องของฉันกับคุณทอร์ชสมัยตอนที่ยังคบกันเงียบ ๆ ตอนนี้ในหัวฉันปั่นป่วนไปหมดไม่รู้ว่าอันหรือคุณทอร์ชพูดเรื่องจริง เพราะจากที่ฟัง ๆ ดูทั้งคู่ต่างพูดไม่ตรงกัน พออันพูดจบฉันจึงเอ่ยถามเธอขึ้นทันที "ตอนที่แกหนีพี่ทอร์ชไปแต่งงานที่เมืองนอกเขาโกรธแค้นแกมากเลยนะ...""ทำไมเขาต้องโกรธแค้นฉันทั้ง ๆ ที่เขาทำร้ายฉันก่อน"ฉันแย้งขึ้นทันทึเพราะถ้าที่อันพูดเป็นเรื่องจริง คุณทอร์ชก็ไม่สมควรจะโกรธแค้นอะไรฉัน เขาควรจะปล่อยฉันไปมีความสุขไม่ใช่เหรอ"แกจำไม่ได้เหรอว่าก่อนที่แกจะไป..แกหลอกเงินเขามาห้าล้าน"พออันพูดจบฉันก็เบิกตากลม จริงเหรอเนี่ยที่ฉันหลอกเงินเขา"ฉันหลอกเงินเขาไปทำอะไร?..เธอพอจะรู้ไหม"ฉันจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัยและเนื่องจากฉันจำมันไม่ได้ด้วย"แกบอกจะเอาเงินไปรักษาแม่"อันตอบกลับฉันทันที"แม่?..เธอรู้ไหมว่าแม่ฉันอยู่ที่ไหน"ฉันพูดขึ้นทันที และรู้สึกเริ่มมีความหวังที่จะได้พบกับครอบครัวของตัวเอง "ตอนนี้คงจะอยู่กับสามีคนใหม่ของแกที่สิงคโปร์""ฉันจะติดต่อท่านได้ยังไงกัน"ฉันพึมพำแล้วก้มหน้างุด"ฉันพอจะช่วยเธอได้นะ"ฉันเงยหน้ามองหญิงสาวที่อ้างว่าเป็นเพื่